Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Merhaba, benim eşim de aynı sizinki gibi evlenene kadar ailemle, akrabalarımla, etrafımdaki herkesle çok iyi geçinirdi. Kendisi başka şehirde yaşıyordu. Nişanlılık döneminde günlerce ailemin evinde kalırdı. Evlendikten sonra ise yavaş yavaş beni ailemden uzaklaştırma çabaları başladı. Küçük bir şeyden tartışma çıkarıp ya ailenle görüşmeyeceksin ya da bu evden gideceksin derdi. Her şeyimi takip ederdi. En ufak bir şeyden kavga çıkarır, her kavgada boşanmak isterdi. Hep benim çabamla ilerledi bizim evliliğimiz. Ben de hiç beklemediğim, hazır olmadığım, eşimden çok soğuduğum bir dönemde hamile olduğumu öğrendim. Sizinkinden tek fark eşim sanki bebekle çok ilgiliymiş gibi görünüyordu. O dönem bir şekilde evliliğe devam ettik ama sorunlar hiç bitmedi. Çocuk olduktan sonra eşim iyice değişti. Çocuğun sorumluluğunu kaldıramadı. Her fırsatta kavga edip evi terketti. Oğlum şu an 2 yaşında ve ben artık boşanmaya kesin kararlıyım.
Size önerim ise eğer çocuğa bakacak gücünüz varsa, yalnız bir anne olmayı kabullenebilecekseniz bu çocuğu doğurun. Çünkü her ne kadar eşimle anlaşamasak ve hayatı bana zindan etmiş olsa da oğlum bu dünyada başıma gelen en güzel şey. Onun bir gülüşü her şeyi silip götürüyor. Ben de bebeğimi aldırmayı düşünmüştüm ama kıyamadım. Bir de ben daha sonra tekrar evlenmeyi de düşünmüyorum. Çocuk sahibi olabilmek için tek şansım olarak gördüm. Bebeğimi doğurduğum için hiç pişman değilim. Zaten hiçbir anne de bebeğini dünyaya getirdiği için pişman olmaz.
Siz burada tuzu kuru olup dışardan ahkam kesenlere bakmayın. Siz bilmiyor musunuz sanki böyle bir evlilik varken çocuk dünyaya getirilmeyeceğini. Dışarıdan bakınca bebeğini aldır, boşan demesi kolay. Ama gerçek hayat bu şekilde ilerlemiyor. Sizinle aynı şeyleri belki daha fazlasını yaşadım sizi çok iyi anlıyorum. Şiddet, hakaret, aşağılama hepsini gördüm. Çocuk sahibi olduk zor bir süreçten geçiyoruz, evliliğin oturması için zamana ihtiyaç var diye diye sevgimin son damlasına kadar sabrettim. Ama her şeyin bir sonu olduğu gibi sevgim de tükendi. Anladım ki bu adamla anlaşmak mümkün değil. Çünkü onun anlaşmaya gönlü yok. Ben ne yaparsam yapayım olmayacak, beğenmeyecek, bir bahane bulacak. Ben de artık vazgeçtim, şu an ailemin evindeyim. Oğlumla kendime yeni bir hayat kuracağım. Ben çalışıyorum ve çok şükür ekonomik özgürlüğüm var.
Eğer siz de çocuğunuzun masraflarını eksiksiz bir şekilde karşılayabilecekseniz, bütün ihtiyaçları ile ilgilenebilecekseniz doğurun derim. En basitinden çocuğunuza bez, ıslak mendil, krem alırken bile kimseye sormadan kendi paranızla istediğiniz şeyleri alacak gücünüz olacaksa doğurun. Bir de lohusa dönemi normal şartlarda bile zor oluyor ama yalnız bir anne olarak sizinki ekstra zor olacak. Tüm bunları göz önünde bulundurarak bir karar verin. Eğer ki çocuğunuza gereken şartları sağlayamayacaksanız bir de o bebeği bu dünyaya getirip ona da eziyet çektirmeyin.
Biraz uzun yazdım çünkü aynı şeyleri ben de yaşadım. Bu dönemlerde insan konuşacak birini arıyor. Umarım söylediklerim size yardımcı olur.
Umarım bütün erkekler ADAM olmayı öğrenirler bir gün…
Allah akıl vermiş kullanın diye.
