• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Boşanacağım ama hazmedemiyorum

adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Bu pislik herifi boşayacağına baba yapmışsın, geçmiş ola ...
 
Aussie_Brekkie .!.:
Buna artık inanmıyorum. Bile isteye gizlice hamile kalıyorsunuz. Bu kadar kadın tam da boşanma aşamasında kazayla hamile kalamaz.

Size değer vermiyor orası doğru ama asıl siz kendinize değer vermiyorsunuz. Leş iğrenç bir adam ama en azından bu evlilikte çocuk istemeyecek kadar aklı başında. Siz Allaha sığının da masum bebek nereye sığınacak? Ne babası ne baba tarafı istiyor, yallah git doğur bize ne diyorlar.

İzin kelimesinin kullanıldığı her evlilik bitmeli bana göre. Haber verilir bilgi paylaşılır, izin alınmaz. Yol ayrımına gelmişsiniz artık. Ne seni ne de çocuğu istemiyorum diyor. Son umut ailesine hamileyim demişsiniz, niye? Barıştırsınlar mı sizi? Adam psikopat, karısının sesini kaydediyor. Kusura bakmayın evlenmemiş köle almış sizi. Ben de bu adamla ortak bir şeyim olsun istemem. Ben bir gün başkasını sever yeniden mutlu olurum ama çocuğum ömür boyu babasının ve baba tarafının sevgisini dilenecek. Seni annen hariç kimse istemedi denmesin hiç bir çocuğa.
Genişletmek için tıkla...
O kadar aklımdan geçenlerin anlatıldığı bir yorum ki.
Bile isteye hamile kalıyorlar ki boşanmayayım diye sonra babasına çok düşkün olan çocuk babasız mı büyüsün?
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Konu sahibi boşanma kararı alıp bu muhteşem kocanızdan vazgeçememiş daha sonrasın da bile isteye hamile kalmışsınız.
Evet bile isteye hamile kalmışsınız ki kocanız sizi boşamasın çocuk olunca sihirli bir değnekle düzelecekti çünkü değil mi?
Kusura bakmayın ama yaşadığınız her şey size müstahak yapıp yapıp Allah a sığınıyorum Rabbim bir de akıl vermiş ya hani önce onu bir kullanmayı mı deneseydiniz.
 
Kendimi değersiz hissediyorum demişsiniz ya barisirsaniz hiç bir şey değişmeyecek.Aileniz arkanizdaysa bebeğe tek başınıza bakabilecek gücünüz varsa asla düşünmeyin.mutsuz evde mutlu çocuk büyümüyor.Barisirsaniz ne olacak ben size söyleyeyim sırf sizi sinir etmek için çocuğa hayır denecek yerde evet evet denecek yerde hayır diyecek bütün dengenizi bozacak bir süre sonra çocukta size aynılarını yapmaya başlayacak.Üzüldüğünüzle kalacaksiniz
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Kendi ayaklarının üstünde durabilecek potansiyeldesin bu koca merakı ne annem kanser olacak ve kocam görüşmeme engel olacak bende dinleyecem yok oyle dünya
Birde ısrarla cocuk istiyorsun bu adamdan
bebek neyi düzeltiyor ya kolay mı hayatı dahada zorlastiracak sana zaten yetersiz hissettirmeye calısıyor seni bebek varken iyice çokertecek söyledikleriyle
Bırakıp kurtarırdın kendini şimdi bahanen babasız büyütmek istemiyorum bi babayla buyuse daha mı iyi
Barısmak için ailesini sokmaya calısıyorsun senin kendini kurtardiğin yok bari bırak adam seni kendinden kurtarsın
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Tabiki boşan. Siz delimisiniz korkunç bir eşiniz var. Çocuğu aldırıp aldırmamak size kalmış. Ailenizle tek başına altından kalkacaksanız sorun york.

Eşinizin isteklerinin sonu yok. Şehir değiştirseniz gittiğiniz yerde evden bile dışarı çıkartmaz.
Kademe kademe arttırmış şiddetini farkında değilsiniz. Bir an önce kendinize gelin. Kendinize acımıyorsanız bebeğinize acıyın aynısını ona yaşatmaya ne hakkınız var.
 
eskielma .!.:
O kadar aklımdan geçenlerin anlatıldığı bir yorum ki.
Bile isteye hamile kalıyorlar ki boşanmayayım diye sonra babasına çok düşkün olan çocuk babasız mı büyüsün?
Genişletmek için tıkla...
Doğmuş, ihmal edilmiş, sevgisiz bırakılmış, itilip kakılan çocuklara üzülmekten mahfolduk bıktık yeter. Anne karnındayken babası ölen çocukla babası olup istenmeyen çocuk aynı değil. İkisinin babasızlığı çok farklı. Birine iki taraf tüm sülale sahip çıkıyor, sarıp sarmalıyor babasının anısını yaşatıyorlar diğerine de aldırsaydın bize ne denip umursanmıyor sahip çıkılmıyor. Çocuk yaparsam kocamı tutarım evliliğim bitmez diyen anne kötü annedir. Konu sahibi ağzıyla kuş tutsa kocasının çocuk istediğine beni inandıramaz. Kocası aylarca çocuk istemiyorum demiş, kendi kulağıyla bizzat kocasının ağzından duymuş. Adam sadece bir kez tamam demiş ve hemen o gün hamile kalınmış. Bence ya yalap şalap ya da hiç korunmadı. Buradan da destek taktik bekliyor.

Kendi hayatını nasıl istiyorsa öyle yaşasın ama biraz da bu hayata getireceği çocuğu düşünsün. Her çocuk gibi senin de baban babaannen halan amcan var ama seni görmek bile istemiyorlar. Kadınların umurunda değil bunlar. Evliliğim bitmesin çocuğum babasız büyümesin diye diye beş kuruş etmez adamları toplum içinde tutuyorlar soylarını sürdürüyorlar bunların.
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Ya sizde de afedersiniz ama hiç akıl yok bu kadar kaoslu çatırtılı evliliğe bir de üstüne çoçuk istiyorsunuz çoçuk oyuncak mı bu nedir ya adam adam değil ki nasıl babalık yapsın çoçukla düzelir sanıyorsunuz boş bu düşünce biraz mantık yahuu!!!
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Bak inanki engellesin. Sana yemim ederim dune kadar senin durumundaydim hazmedemiyordum Allahim pisman olsun donsun diyodum agzima tukureyim adamin aşki depresti bosanmaktan vazgecmis ama belliki ilerde dogacak çocuğumu ailesine goturup getirmek icin arayi iyi tutmaya calisiyor yok cocugumdan ayrilmam o benim bebegim falan..Allahim keske bizimki istemese cocuguda benide. Simdide boyle dua ediyorum. Esim senin esinin aynisi. Ofke kontrolu yok aileci. Asker. Yani yat kalk dua et sana cocugu aldir diyor. Ailenin kiymetini bil ben oyle yapiyorum esim falan umrumda degil cocuk olursa basina saracak ilerleyen zamanda mecbur gorusuyorsun.. ahh salak kafam keske hamile olmadan once ayrilsaydim gerci bizimki plansizdi. Tek olsaydim ahirette bile gormeseydim. Simdi mecbur kaliyosun cocuk var diye
 
Ya ben bunu şeye benzetiyorum maddi manevi durumu olmaz 4-5 tane çocuk yapar, Allah verdi der geçer. İmkansızlıklardan sızlanır durur. O imkanın olmadığı en başından belliydi halbuki demi? Sizinki de o hesap, adamın ne nanemolla olduğu zaten size yaptıklarından belli. Ama siz her şeye gözlerinizi kapatıp hamile kalmayı seçmişsiniz.

Eşiniz çocuk istese dahi, size bunca saygısızlığı reva gören birinin isteğini kabul etmemeniz gerekirken siz hamile kalmayı seçmişsiniz. Böyle bir babayla beraberken mutlu mesut büyümeyeceğini zaten bildiğinize eminim.. Yani aslında en çok siz bebeğinize haksızlık etmişsiniz.
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...

Beyin tutulmasımı yaşıyorsunuz anlamıyorumki. Böyle biriyle ne çocuğu? Kendine acımıyorsun neysede o çocuğa yazık değilmi?
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Yasal süre geçmeden harekete geçin. Bu adamdan da ayrılın.
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Neden çocuk istediniz yahu hadi sizin kendinize saygınız yok bile bile hamile kalmışsınız çok yazık
 
Vah vah kızım sende gram akıl yok mu???
Bu adama çocuk mu yapılır. Neler olmuş neler, ayrılmış evine gelmişsin üstelik…. düzelir diye çocuk sen yapmışsın sen kocan değil…

Hadi sen hayatın ile ilgili kararlar veremeyen mantık dışı davranan bir kadınsın. Çocuktan ne istiyorsun arkadaş….
Keyfe keder çocuk yap.
Sonra babasız çocuk basıl büyütürüm diye millete soru sor.

Çocuğu doğurma. Eşin zaten istemiyor söylemiş, sen kimin ortak kararı ile çocuk yaptım diyeceksin yarın öbür gün çocuk büyüdüğünde...

Senin cehaletin benim hayatımı etkiliyor cümlesinin vücut bulmuş halisin. Senin cehaletin bir çocugun hayatını mahvedecek…
 
Doğurup doğurmama konusunda bişey diyemeyeceğim. Bende günah olur diye çok düşünenlerdenim. Ama hayat sizin doğurup bakamayacak, sevgi veremeyecek, evliliğinizdeki hayal kırıklığı ve üzüntüler sebebiyle hep stresli üzgün bir anne olacaksanız doğurmayın. Belli bir zaman sonra illaki hayatınıza biri girer ve emin olun ki çocuk problem olur. Ben 2. evliliğini yapmış, ilkinden 2 tane oğlu olan bir kadınım. Bu evliliğimdende şuan hamileyim, isteyerek olan bir çocuk değildi ama sorumluluğu üzerime aldım. Kendime çok güvenen bir insanım, 2. evliliğimde ara ara sorunlarım oluyor ama asla çocuğu aramızda bir kurtarıcı olarak görmüyorum. Ayrılırsak bebeğime diğer 2 çocuğuma baktığım gibi bakarım büyük bir sevgiyle. Sende bakarım diyorsan doğur. Hiç bir zaman babasız çocuk büyürmü diye düşünmedim. En güzeli sıcak bir aile ortamında büyümektir ama kötü babayla büyüyecekse, baba hiç olmasın daha iyidir bence.
 
adsizozlem .!.:
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Sizi daha rahat yonetebilmek icin hem ailenizden uzaklastirmaya calisiyor hem de hakaretleriyle psikolojik olarak cokertmeye ozguveninizi kirmaya calisiyor. Bunlarin hepsi sizi kukla gb parmaginda oynatabilmek icin. Ozguvensiz ve sevdiklerinden manevi destek alamayan insan su sisesinin kapagini nasil acicagini bile unutur hale gelir. Hataniz bebek planlamaniz olmus. Yasal siniri bilemiyorum ne zamana kadar aldirilabilir, bunu onerdigim icin de cok uzgunum bir anne olarak fakat yerinizde olsam o bebegi aldirirdim. Bi kere dogru olan bu adamdan uzaklasmaniz, egerki bebeginizi yalniz buyutebileceginize inaniyorsaniz tabiki dogurun fakat esiniz ne iyi bi es gb duruyor ne de iyi bir baba olabilecek gibi..
 
Zaten çocuğu aldırmaya kalksanız mecburen adamın haberi olacak. Eş imzası da gerekiyor evli olan kadınlarda. Adam şu an çok rahat istese başınıza da bırakabilir imzayı atmıyorum diyerek. Siz dava açayım deseniz ağzınızdan dava lafı çıkmadan yasal süre geçecek. Kendi kendiniz öyle bir duruma mahkum etmişsiniz ki helal olsun diyorum. Akıl tutulması başka bir şey değil.
 
Bu adamdan ne baba ne eş olur size. Hamile eşini engelleyen adamdan bir cacık olmaz üzgünüm. Kendiniz bakacaksanız,hem anne hem baba olmayı göze alıyorsanız doğurun ćocuğu. Adam bir daha evlenmeyin diye hamile birakmis sizi,bunu da açık açık söylemiş haliyle bir beklentiniz olmasın bence. Sizden boşanacak ama bebek olursa size ayak bağı olarak kalsın,mantığı bu adamın korkarım.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
Istihare
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
3K
Azra910
Azra910
OdunHatun
Ah bu Ben kendimi nerelede bulsam..
3 4 5
Yorumlar
92
Görüntüleme
9K
OdunHatun
OdunHatun
Hebehubele
Yine Eşim
7 8 9
Yorumlar
163
Görüntüleme
11K
Hebehubele
Hebehubele
N
Ne yapmalı ayrılmalı mı artık? Ayrılıp düzenini kurmuş anneler nasıl başardı?
Yorumlar
19
Görüntüleme
1K
Alev75
Alev75
casperinhayaleti
Ayıp mı ettim?
4 5 6
Yorumlar
114
Görüntüleme
7K
patisserieyumyum
patisserieyumyum
Back
X