- 24 Ocak 2021
- 11.414
- 25.744
- 548
- Konu Sahibi adsizozlem
-
- #21
Bu pislik herifi boşayacağına baba yapmışsın, geçmiş ola ...
Bu pislik herifi boşayacağına baba yapmışsın, geçmiş ola ...Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
O kadar aklımdan geçenlerin anlatıldığı bir yorum ki.Buna artık inanmıyorum. Bile isteye gizlice hamile kalıyorsunuz. Bu kadar kadın tam da boşanma aşamasında kazayla hamile kalamaz.
Size değer vermiyor orası doğru ama asıl siz kendinize değer vermiyorsunuz. Leş iğrenç bir adam ama en azından bu evlilikte çocuk istemeyecek kadar aklı başında. Siz Allaha sığının da masum bebek nereye sığınacak? Ne babası ne baba tarafı istiyor, yallah git doğur bize ne diyorlar.
İzin kelimesinin kullanıldığı her evlilik bitmeli bana göre. Haber verilir bilgi paylaşılır, izin alınmaz. Yol ayrımına gelmişsiniz artık. Ne seni ne de çocuğu istemiyorum diyor. Son umut ailesine hamileyim demişsiniz, niye? Barıştırsınlar mı sizi? Adam psikopat, karısının sesini kaydediyor. Kusura bakmayın evlenmemiş köle almış sizi. Ben de bu adamla ortak bir şeyim olsun istemem. Ben bir gün başkasını sever yeniden mutlu olurum ama çocuğum ömür boyu babasının ve baba tarafının sevgisini dilenecek. Seni annen hariç kimse istemedi denmesin hiç bir çocuğa.
Konu sahibi boşanma kararı alıp bu muhteşem kocanızdan vazgeçememiş daha sonrasın da bile isteye hamile kalmışsınız.Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Kendi ayaklarının üstünde durabilecek potansiyeldesin bu koca merakı ne annem kanser olacak ve kocam görüşmeme engel olacak bende dinleyecem yok oyle dünyaMerhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Tabiki boşan. Siz delimisiniz korkunç bir eşiniz var. Çocuğu aldırıp aldırmamak size kalmış. Ailenizle tek başına altından kalkacaksanız sorun york.Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Doğmuş, ihmal edilmiş, sevgisiz bırakılmış, itilip kakılan çocuklara üzülmekten mahfolduk bıktık yeter. Anne karnındayken babası ölen çocukla babası olup istenmeyen çocuk aynı değil. İkisinin babasızlığı çok farklı. Birine iki taraf tüm sülale sahip çıkıyor, sarıp sarmalıyor babasının anısını yaşatıyorlar diğerine de aldırsaydın bize ne denip umursanmıyor sahip çıkılmıyor. Çocuk yaparsam kocamı tutarım evliliğim bitmez diyen anne kötü annedir. Konu sahibi ağzıyla kuş tutsa kocasının çocuk istediğine beni inandıramaz. Kocası aylarca çocuk istemiyorum demiş, kendi kulağıyla bizzat kocasının ağzından duymuş. Adam sadece bir kez tamam demiş ve hemen o gün hamile kalınmış. Bence ya yalap şalap ya da hiç korunmadı. Buradan da destek taktik bekliyor.O kadar aklımdan geçenlerin anlatıldığı bir yorum ki.
Bile isteye hamile kalıyorlar ki boşanmayayım diye sonra babasına çok düşkün olan çocuk babasız mı büyüsün?
Ya sizde de afedersiniz ama hiç akıl yok bu kadar kaoslu çatırtılı evliliğe bir de üstüne çoçuk istiyorsunuz çoçuk oyuncak mı bu nedir ya adam adam değil ki nasıl babalık yapsın çoçukla düzelir sanıyorsunuz boş bu düşünce biraz mantık yahuu!!!Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Bak inanki engellesin. Sana yemim ederim dune kadar senin durumundaydim hazmedemiyordum Allahim pisman olsun donsun diyodum agzima tukureyim adamin aşki depresti bosanmaktan vazgecmis ama belliki ilerde dogacak çocuğumu ailesine goturup getirmek icin arayi iyi tutmaya calisiyor yok cocugumdan ayrilmam o benim bebegim falan..Allahim keske bizimki istemese cocuguda benide. Simdide boyle dua ediyorum. Esim senin esinin aynisi. Ofke kontrolu yok aileci. Asker. Yani yat kalk dua et sana cocugu aldir diyor. Ailenin kiymetini bil ben oyle yapiyorum esim falan umrumda degil cocuk olursa basina saracak ilerleyen zamanda mecbur gorusuyorsun.. ahh salak kafam keske hamile olmadan once ayrilsaydim gerci bizimki plansizdi. Tek olsaydim ahirette bile gormeseydim. Simdi mecbur kaliyosun cocuk var diyeMerhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Yasal süre geçmeden harekete geçin. Bu adamdan da ayrılın.Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Neden çocuk istediniz yahu hadi sizin kendinize saygınız yok bile bile hamile kalmışsınız çok yazıkMerhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
Sizi daha rahat yonetebilmek icin hem ailenizden uzaklastirmaya calisiyor hem de hakaretleriyle psikolojik olarak cokertmeye ozguveninizi kirmaya calisiyor. Bunlarin hepsi sizi kukla gb parmaginda oynatabilmek icin. Ozguvensiz ve sevdiklerinden manevi destek alamayan insan su sisesinin kapagini nasil acicagini bile unutur hale gelir. Hataniz bebek planlamaniz olmus. Yasal siniri bilemiyorum ne zamana kadar aldirilabilir, bunu onerdigim icin de cok uzgunum bir anne olarak fakat yerinizde olsam o bebegi aldirirdim. Bi kere dogru olan bu adamdan uzaklasmaniz, egerki bebeginizi yalniz buyutebileceginize inaniyorsaniz tabiki dogurun fakat esiniz ne iyi bi es gb duruyor ne de iyi bir baba olabilecek gibi..Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?