- 26 Haziran 2021
- 36
- 51
- 40
-
- Konu Sahibi laraenve11
- #1
40 yaşındayım. Evlenmeyi, anne olmayı çok isterdim. Olmadı. Güzel bir işim olmadı. Annemle babamla yaşıyorum. Onları bırakamadığım için küçük bir şehirde yaşamaya çalışıyorum. Tabi hayatta hiç bir hayal ettiğim şeyi elde edemedim. Depresyondayım, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Eve geliyorum tüm gün televizyon önünde. Ölmeyi düşünmüyorum ama ölsem de üzülmem. Hayat bana adil davranmadı. Bana hiçbir istediğim şeyi vermedi. Ailem kaderimin bu olduğunu söyleyip duruyor. Ben bir türlü ikna olamıyorum. Çok mutsuzum. Sanki bu dünyaya boşa gelmişim gibi hissediyorum. Doğmasam da olurmuş yani.
Kim istediği hayatı yasiyor ki bazen evlilik de dolu bir hayata çanak tutmuyor 22 yaşında evlendim,geçen sene boşandım boşanana kadar bin kere o aşamaya gelmişimdir huzursuzlukla geçen 10 yıl,2 çocuğum var artık tek amaç onlar için en iyisini yapabilmek.Calismak,evlenmek, çocuk bunlar dolu hayatin göstergeleri değil zannimcaEski konuları açtığınız ve bana hatırlattığınız için teşekkürler. Uzun süreden sonra ilk defa konu açtım ve şimdiki durumum için sizlerden fikir istedim. Sizler de eskileri yazarak bana bayağı destek oldunuz. Teşekkürler.
Hiç cabaladiniz mi ? TV önünde mucize olmazdı ki ?40 yaşındayım. Evlenmeyi, anne olmayı çok isterdim. Olmadı. Güzel bir işim olmadı. Annemle babamla yaşıyorum. Onları bırakamadığım için küçük bir şehirde yaşamaya çalışıyorum. Tabi hayatta hiç bir hayal ettiğim şeyi elde edemedim. Depresyondayım, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Eve geliyorum tüm gün televizyon önünde. Ölmeyi düşünmüyorum ama ölsem de üzülmem. Hayat bana adil davranmadı. Bana hiçbir istediğim şeyi vermedi. Ailem kaderimin bu olduğunu söyleyip duruyor. Ben bir türlü ikna olamıyorum. Çok mutsuzum. Sanki bu dünyaya boşa gelmişim gibi hissediyorum. Doğmasam da olurmuş yani.
Bunu özellikle yapmadım burda açılan konulara yorum yaparken önceki konulara da bakarım genelde sizi üzdüysem kusura bakmayın ben sadece bugün yaşadığınız sorunun kendinizi affetmekle alakalı olduğunu düşünmüştüm dediğim gibi üzmek ve kinamak niyetinde değilimEski konuları açtığınız ve bana hatırlattığınız için teşekkürler. Uzun süreden sonra ilk defa konu açtım ve şimdiki durumum için sizlerden fikir istedim. Sizler de eskileri yazarak bana bayağı destek oldunuz. Teşekkürler.
Çabalıyorum. Hala çabalıyorum. Ama olmuyor. Çevre edinmeye çalışıyorum. Eğitimlere gidiyorum. Olmuyor.Hiç cabaladiniz mi ? TV önünde mucize olmazdı ki ?
Psikolojik destek alıyor musunuz?Çabalıyorum. Hala çabalıyorum. Ama olmuyor. Çevre edinmeye çalışıyorum. Eğitimlere gidiyorum. Olmuyor.
Aldım. İlaç kullandım bir müddet. İlaçları bırakınca eskiye döndüm.Psikolojik destek alıyor musunuz?
Hayat dediğiniz nedirki zaten,3 günlük dünyada mutlukuktan havalara uçacağınız bir hayatınızda olsaydı o da dünde anılarda kalacaktı,şuan var elinizde siz dünün yasını tutuyorsunuz,bazı insanlar ne yaparsa yapsın bir türlü olduramıyor hayat onlar için ekstra zor oluyor,bence bu bir şans,zor hayatı olan insanlar çok daha fazla içe dönüyorlar daha fazla düşünüyorlar düşündükçe farkındalıkları artıyor,farkındalıkları arttıkça hayata bakışları muhakeme yetenekleri muazzam oluyor,bence şuan sizin hayatınıza herangi biri giremez zaten,siz o yüzden yalnız olabilirsiniz,40 yaş genç bir yaş zaten,çevremdeki çoğu insan 35 sonrası evlenmeyi düşünüyor çünki evlilik bir başarı çocukta bir ödül değildir,insanlar bunu fark ettiler bu sorumluluğun ağırlığını anladılar,rahat olun eskisi gibi değil artık,çoğu insan bu yaşlarda bekar hala.40 yaşındayım. Evlenmeyi, anne olmayı çok isterdim. Olmadı. Güzel bir işim olmadı. Annemle babamla yaşıyorum. Onları bırakamadığım için küçük bir şehirde yaşamaya çalışıyorum. Tabi hayatta hiç bir hayal ettiğim şeyi elde edemedim. Depresyondayım, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Eve geliyorum tüm gün televizyon önünde. Ölmeyi düşünmüyorum ama ölsem de üzülmem. Hayat bana adil davranmadı. Bana hiçbir istediğim şeyi vermedi. Ailem kaderimin bu olduğunu söyleyip duruyor. Ben bir türlü ikna olamıyorum. Çok mutsuzum. Sanki bu dünyaya boşa gelmişim gibi hissediyorum. Doğmasam da olurmuş yani.
Demek ki bırakmamak lazımmış tedaviniz bitene kadar doktora gitmeye devam edin lütfen. Kendi kendinize ilacı bırakmayınAldım. İlaç kullandım bir müddet. İlaçları bırakınca eskiye döndüm.
Maşallah ya ne güzel bende 37 de evlendim 3 yıldır çocuğumuz olmadı tubbebek yaptık gene olmadı üstelik hiç bir sorunda yok ama ileri yaş deyip geçiyorlar.Hiçbir şey için geç değil bence. Böyle düşünüp kendinize hayatı zehir etmeyin. Sevdiğim bir hocam 42 yaşında evlendi, 44 yaşında tüp bebekle ikizleri oldu.. Ha bunu örnek olarak yazdım. Herkes evlenecek, çocuk yapacak diye bir şey yok, herkes hayatın tadını farklı bir şekilde çıkarabilir elbette.
Zamanı vardır belki hala.. Bu işler çok değişken, bizim de 1 yılı geçti olmadı, aşılamaya başladık olmazsa tüp bebeğe geçeceğiz. Ama sanırım merkezden merkeze değişiyor, benim hocam 42 yaşındaydı dediğim gibi ama tüp bebekle hamile kaldı. Tez zamanda evladınıza kavusursunuz insallah..Maşallah ya ne güzel bende 37 de evlendim 3 yıldır çocuğumuz olmadı tubbebek yaptık gene olmadı üstelik hiç bir sorunda yok ama ileri yaş deyip geçiyorlar.