Merhabalar ben 4 senelik evliyim çocuğum yok henüz.Evlilikten önce 6 senelik bir uzak mesafe ilişkisinden sonra evlendik ve ikimizin de ailelerinden uzak bir şehirde yaşamaya başladık. 6 senelik bu süreçte neredeyse her ay eşim beni görmeye geldi ve çoğunlukla onun çabası ile okulu bitirip evlenmiş olduk, ben de arada onun yanına gidebildim ama onunkinin yanında gerçekten az kalır. Üniversitenin başından itibaren eşim ailemle tanışmak istedi ama ailem laf söz olur çevrede birileri görür vs. diyerek okulun son senesine kadar beklemek istediler ben de açıkçası zaten çok muhafazakar bir kafada büyütülmüş olduğum için bana tuhaf gelmedi ama eşim bu konuda hep sikayet ediyordu,bugün yaşayacaklarımı bilsem o dönemde kesinlikle ailemi ikna eder ve onunla tanışmalarını sağlardım.Ayri bir şehirde yaşamaya basladiktan sonra annem çok zor günler geçirmeye ve telefonda hep ağlamaya başladı.Konu devamlı dönüp dolaşıp aynı şehirde yaşamaya geldi ve seneler içinde bu eşimi iyice rahatsız etti.Annem ve ben birbirimize o kadar bağlıydık ki o mutsuz oldukça ben de mutsuz oldum.Ayrica bir de işin abim boyutu var, üniversitede şuan evli olduğu eşiyle nerdeyse aynı evde yaşayarak güzel bir dönem geçirdiler.Arada sırada abim de bizim buluşmalarımıza çomak sokmaya çalışırdı ve eşim bunların hiçbirini unutmadı. Aile görüşmelerinde pek samimi davranmadı kimseye ve ben de onu iyi olsunlar diye biraz zorladım çünkü ailem de benden bunu talep etti.Sonuc olarak en son 3 ay önce ilk olarak abinle görüşmek istemiyorum çünkü kendi yaşadığı hayat ve bizim buluşmalarımıza karışması ikiyüzlülük dedi ben de yalnız görüşmeyi kabul edemedim.Bundan yola çıkarak sinirle benden boşanmaya kalktı. Ailelerin de haberi oldu ve onun ailesi yanımıza gelerek durumu yatıştırmaya çalıştılar.Bu olaydan sonra annem ve babam da onunla telefonda konuştu ve iyice gidecek derken daha da kötüye gitti.Onlar geçmiş için kendini savundukça eşim iyice hırçınlaştı.Simdi de kesinlikle annem ve babamla da görüşmeyeceğini söylüyor. Ben iki tarafın ortasında sıkışıp kalmış durumdayım,bazen ölüp gitmeyi bile istediğim oluyor.Bu yaşıma kadar hiçbir şey için ailemi üzmemiş kırmamış biriyim ve onları üzmekten ölesiye korkuyorum.Eşim de bu zamana kadar asla tepki koymadın onlardan korkuyorsun da benden niye korkmuyorsun diyor.Herkese hak vermekten o kadar yoruldum ki.Bayram tatili için kimsenin yanına gitmeyelim bu olayların üstüne diye tatile geldik ama şimdi de benim ailemin yanına gitseydik onlar sana ne yaptı diyerek tatilden de zerre kadar keyif almıyor burda da kavga etmeye devam ediyoruz.Bu forumda bir sürü böyle konu okudum ve sizlere sorum bu şekilde aile ile tek başına görüşerek evlilik sürer mi veya hicbir seyi unutmayan bir eş ile devam etmek ne kadar doğru?Hatalarım olduğunu hissediyorum ve neyi doğru yapabilirim bundan sonra fikirlerinizi bekliyorum.
