Boğuluyorum

banaysederler .!.:

herkese selam, derdimi anlatıp, yardım almak ve içimdeki sıkıntıdan kurtulmak istedim. Çünkü derdimi anlatabileceğim hiçbir arkadaşım yok, ya wp'ye çok az giriyorlar ya da boşver kanka ya deyip geçiyorlar. Ben 20 yaşında bir genç kızım, hayatımın baharında olmama rağmen o kadar bıkkınım ki anlatamam. Psikolojik sorunlarım var, bir yanım dinine düşkün bir kız olmak istiyorken, diğer yanım asi bir kız olmak istiyor, bir yanım nazik biri olmak isterken diğer yanım argo-küfür kullanan biri olmak istiyor, bir yanım insanları takmıyorken diğer yanım insanların olumsuz bir kelimesini bile yıllarca unutmuyor, bir yanım komik olmak isterken, diğer yanım ciddi, resmi bir kız olmak istiyor, bir yanım sürekli gülmek isterken , diğer yanım ise sürekli ağlamak... ve daha niceleri. Bu durumum sosyal yaşantımda büyük sorunlara yol açtı, ne bir samimi bir dostluğum var ne de bir ilişkim, günlerdir bana yazmasını beklediğim çocuk bana yazınca küfür kelimesi kullandım ( halbuki komik olucağımı düşünmüştüm, benden sıkılmasını istemedim), ama o bana çok geç yazmaya başladı, ben de yazmadım sonra. ( benden soğudu) Sosyal hayatta özgüvensiz biri oldum, ufak bir azarda ağlıyorum hemen. İnsanların bana acıyarak bakmasını istemiyorum, lakin o gözler sürekli gölge gibi peşimde. Ailemle aram iyi sayılmaz, onları mutlu edemedim, iyi bir lisede eğitim görüp, ardından 2 yıllık bölüm kazanmam onları derinden sarstı, ( onlar hukuk istediği için adalet yazdım, dgs'nin kolay bir sınav olduğunu duymuştum), lakin içimden hiç çalışma arzusu gelmiyor, hayalleri suya düşecek.. buna da çok üzülüyor, gözyaşı döküyorum. ve ben fiziksel görünüş olarak da halk dilinde 'çirkin' birisiyim. Bundan 3-4 ay önce tramvaya bindim. 17-18 yaşlarında iki çocuktan oluşan bir gruptan biri beni göstererek 'tipe bak abi yaa' dedi, diğeri de sus olum Allah öyle yaratmış dedi. İlk başta üstüme alınmadım ancak ben binince dedikleri için, ve tramvayda çok az kişi olduğu için bana dedikleri sonradan aklıma dank etti, çok kırıldım. Kimse bu hayatta bana güzelsin demedi, yaşadığım üzüntüler dolayısıyla kilo da aldım, spor salonuna gitmek istiyorum ancak ailemden para alamıyorum. Çünkü pandemi dolayısıyla az paramız kaldı, işe girmek istiyorum ancak yapamayacağımdan korkuyorum, annemde önce okulunu kazan diyor ( ama ben umudu kestim, matematik olmuyor) Konuştuğum erkek yok. 9. sınıfta bir kaç erkekle buluştum, buluşmada beni beğenmediler. Diğeri de yolda giderken fotoğlardan çok farklısın dedi ben de cevap vermedim eve gelince ayrıldım. (sanal da sevgili olup, sonradan ayrıldım yani). Ve ben küçükkken babam annemi 6-7 kere dövmüştü ( belki 10-11) Bu olayları unutamıyorum. En büyük çocuktum, araya girdim, babam bana da biraz vurdu, ama sonra çok ağladı ondan sonra annemi dövmedi. ( yaklaşık 5 senedir) Ama hala babama karşı kırgınlığım var o beni önemsiyor, annemi değil. Annemle bugun kavga ettik kavga edince eski olaylarda patlak verdi. Kalbini kırdım, onun üzülmesini istemiyorum,. Dedem aksine çok zengin, ama bütün parasını başka çocukları yedi , bize vermediler. ( onların az çocuğu olmasına rağmen ). Ben bu acıları unutmak için, müzik dinliyor, hayal kuruyorum, ancak bunu yapmak daha kötü oldu, hem zamanım gidiyor hem de psikolojim. ( psikoloğa gidicek param yok) Ben ne yapmalıyım, kendimi bu hayatta çöp gibi görüyorum, ölmek istiyorum ama çok günah. ben ne yapacağım. Hiçbir alanda da yeteneğim yok ne bir dil biliyorum, ne de başka bir şey.

Genişletmek için tıkla...