Boğuluyorum

neyapmaliyim

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
1 Haziran 2019
264
137
24
herkese selam, derdimi anlatıp, yardım almak ve içimdeki sıkıntıdan kurtulmak istedim. Çünkü derdimi anlatabileceğim hiçbir arkadaşım yok, ya wp'ye çok az giriyorlar ya da boşver kanka ya deyip geçiyorlar. Ben 20 yaşında bir genç kızım, hayatımın baharında olmama rağmen o kadar bıkkınım ki anlatamam. Psikolojik sorunlarım var, bir yanım dinine düşkün bir kız olmak istiyorken, diğer yanım asi bir kız olmak istiyor, bir yanım nazik biri olmak isterken diğer yanım argo-küfür kullanan biri olmak istiyor, bir yanım insanları takmıyorken diğer yanım insanların olumsuz bir kelimesini bile yıllarca unutmuyor, bir yanım komik olmak isterken, diğer yanım ciddi, resmi bir kız olmak istiyor, bir yanım sürekli gülmek isterken , diğer yanım ise sürekli ağlamak... ve daha niceleri. Bu durumum sosyal yaşantımda büyük sorunlara yol açtı, ne bir samimi bir dostluğum var ne de bir ilişkim, günlerdir bana yazmasını beklediğim çocuk bana yazınca küfür kelimesi kullandım ( halbuki komik olucağımı düşünmüştüm, benden sıkılmasını istemedim), ama o bana çok geç yazmaya başladı, ben de yazmadım sonra. ( benden soğudu) Sosyal hayatta özgüvensiz biri oldum, ufak bir azarda ağlıyorum hemen. İnsanların bana acıyarak bakmasını istemiyorum, lakin o gözler sürekli gölge gibi peşimde. Ailemle aram iyi sayılmaz, onları mutlu edemedim, iyi bir lisede eğitim görüp, ardından 2 yıllık bölüm kazanmam onları derinden sarstı, ( onlar hukuk istediği için adalet yazdım, dgs'nin kolay bir sınav olduğunu duymuştum), lakin içimden hiç çalışma arzusu gelmiyor, hayalleri suya düşecek.. buna da çok üzülüyor, gözyaşı döküyorum. ve ben fiziksel görünüş olarak da halk dilinde 'çirkin' birisiyim. Bundan 3-4 ay önce tramvaya bindim. 17-18 yaşlarında iki çocuktan oluşan bir gruptan biri beni göstererek 'tipe bak abi yaa' dedi, diğeri de sus olum Allah öyle yaratmış dedi. İlk başta üstüme alınmadım ancak ben binince dedikleri için, ve tramvayda çok az kişi olduğu için bana dedikleri sonradan aklıma dank etti, çok kırıldım. Kimse bu hayatta bana güzelsin demedi, yaşadığım üzüntüler dolayısıyla kilo da aldım, spor salonuna gitmek istiyorum ancak ailemden para alamıyorum. Çünkü pandemi dolayısıyla az paramız kaldı, işe girmek istiyorum ancak yapamayacağımdan korkuyorum, annemde önce okulunu kazan diyor ( ama ben umudu kestim, matematik olmuyor) Konuştuğum erkek yok. 9. sınıfta bir kaç erkekle buluştum, buluşmada beni beğenmediler. Diğeri de yolda giderken fotoğlardan çok farklısın dedi ben de cevap vermedim eve gelince ayrıldım. (sanal da sevgili olup, sonradan ayrıldım yani). Ve ben küçükkken babam annemi 6-7 kere dövmüştü ( belki 10-11) Bu olayları unutamıyorum. En büyük çocuktum, araya girdim, babam bana da biraz vurdu, ama sonra çok ağladı ondan sonra annemi dövmedi. ( yaklaşık 5 senedir) Ama hala babama karşı kırgınlığım var o beni önemsiyor, annemi değil. Annemle bugun kavga ettik kavga edince eski olaylarda patlak verdi. Kalbini kırdım, onun üzülmesini istemiyorum,. Dedem aksine çok zengin, ama bütün parasını başka çocukları yedi , bize vermediler. ( onların az çocuğu olmasına rağmen ). Ben bu acıları unutmak için, müzik dinliyor, hayal kuruyorum, ancak bunu yapmak daha kötü oldu, hem zamanım gidiyor hem de psikolojim. ( psikoloğa gidicek param yok) Ben ne yapmalıyım, kendimi bu hayatta çöp gibi görüyorum, ölmek istiyorum ama çok günah. ben ne yapacağım. Hiçbir alanda da yeteneğim yok ne bir dil biliyorum, ne de başka bir şey.
 
Öncelikle hayatta kendinizi bir sınıfa sokmak zorunda değilsiniz.Hayat siyah beyazdan çok grilerden oluşur.Yani hem dinine düşkün hem de asi biri olabilirsiniz.Kalıplar ve adlandırmalar,sizi yalnızca yorar.İçinizden nasıl geliyorsa öyle davranırsınız,bunun adına da bir şey koymak zorunda değilsiniz.Diğer yandan kişiliğinizi bulma aşamasında olmanızdan doğal bir şey yok.Kimisi erken olgunlaşır kimisi daha geç.Henüz 20 yaşında hala daha ergenlikte bile sayılabilirsiniz.Böyle gelgitler ve arayışlar normal.

Diğer konuya gelirsek,birinin sizi sevmesi için güzel olmanıza gerek yok,dahası birisi tarafından sevilmenize gerek yok.Kendiniz kendinize değer vermeyi öğrenmek zorundasınız yoksa başkalarının beğenisiyle ordan oraya savrulup durursunuz,yıpranırsınız.

Elbette çocukluktaki anne baba kavgaları şiddeti travmalar açmıştır.Ancak bir şekilde önünüze bakmalısınız,hayatın başında olduğunuz için daha çok hayal kırıklıgı yaşayacak,çok sevinecek,çok sevecek,çok isteyeceksiniz.Dönem dönem kırgınlıklar bıkkınlar olur,ama hepsi bir dönem işte.Toparlanacak gücü bulmak icin hayallerinize odaklanacaksınız.Her sey hemen olmak zorunda değil,her sey keskin cerceve icinde iyi mükemmel olmak zorunda da değil.

Bir şeyleri yalnızca beklemek ve olmayacak diye hayıflamak yerine harekete geçin.Yetenek doğuştan gelse bile fark edilmeyebiliyor,tam tersi çok çalışarak yetenek elde edilebiliyor.Denemekten vazgeçmeyin.Müzikten resime her seyin kursu sosyal medyada var artık.Kendinizi geliştirdikçe güven gelecek.İnternetten dil de öğrenebilirsiniz.Ufak adımlar atın,ve kendi öz değerinizi başkalarının vicdanına bırakmayın.Epey uzun yazdım ama umarım faydası olur
 
Daha 20 yaşındasın önünde koskoca bir hayat var bu kadar dertlenmek için çok erken. Önüne daha neler çıkıcak. Çirkin kadın yoktur kendini çirkin hisedip kendine bakmayan bakım yapmayan kadır vardır. Hisler konusuna gelince o an içinden nasil davranmak geliyorsa öyle davran. Gül, 5 dk sonra ağla. Ciddi ol o an espiriyi patlat, hayat senin istediğin gibi yaşa. Etrafı, millet ne deri umursama. Ailenin kıymetini bil üzme. Anneni baban seviyodur ama evlilik yıllandikça evde iki arkadaş gibi oluyor insanlar sen bu durtma kafa yorma. Onlar her gece aynı yatakodasında yatıyor :KK66: Bu arada pikologa gitmek için paraya ihtiyacın yok. Devlet hastanelerinde bu bölüm var ücretsiz randevu alıp gidebilirsin.
 
Öncelikle küfürün hiçbir hali komik değildir. Kız erkek farketmez direk beni soğutur şahsen.

Siz kendinizi beğenmiyorsunuz, sevmiyorsunuz ki insanlar sizi sevsin. Psikolojik destek alın ve ruh ikileminden kurtulun. Çirkin insan diye bir şey yoktur. Kendinizi nasıl görürseniz başka insanlara da onu yansıtırsınız.

Bunları çoğu insan yaşıyor önemli olan o "çoğu" kişiden ayrışabilmek. Onun içinde çalışmanız lazım. Aynı yaştayız. Herkesin hayatı zor. Kimsenin avucuna çil çil altın bırakmıyorlar. Depresyondayım diyerek öylece durup düzelmesini bekleyemezsiniz. Düzelmez. Kendinize çeki düzen verin ve hayatınızı baştan yaratın. Zamanla kolaylaşacaktır.
 
Yazınızın başları bana psikolojik bir rahatsızlığı anımsattı ama bilemem tabi ben uzman değilim sonuçta. Psikoloğa gitmek için illa özele gitmeniz gerekmez ki, devlette de gidebilirsiniz. Bence mutlaka destek alın daha çok gençsiniz, sizin en cıvıl cıvıl en enerjik olmanız gereken yaşlar. Yazık etmeyin güzel yıllarınıza.
 
Okadar gencsinki okadar !! Ben 20 yasindayken kendimi dunyanin yuku ustumde hissediyordum neler dusunur neler yapardim simdi 30umda Allahim diyorum buyudum ve evet belki 50 yada 60 degilim ama hayat okadar farkliki.Hersey gecer guzellik,para,statu ama ne olacak daha iyisi gelir.Benimde dersler hep kotuydu birak liseyi ortaokulu gecemem diyorduk sonra biseyler oldu biraz buyudum sanirim liseyi disardan bitirdim sonra esim❤ canim universite neden olmasin dedi denedim onuda kazandim bunu yillara yaydik ama bu arada 3 cocuk yaptim🤣 simdi son sinavima gircem ins.bakinca nerden nereye diyorum insan buyuyor dertleride buyuyor ama tecrubesi artiyor inan simdi uzuntu duydugun hic bisey ilerde seni uzemeyecek kendine inan.Olmuyorsa olmuyordur ama cok istedigin birsey varsa cabalamaktan vazgecme hayat sana guzellikler getirsin daha cok gencsin.
 
herkese selam, derdimi anlatıp, yardım almak ve içimdeki sıkıntıdan kurtulmak istedim. Çünkü derdimi anlatabileceğim hiçbir arkadaşım yok, ya wp'ye çok az giriyorlar ya da boşver kanka ya deyip geçiyorlar. Ben 20 yaşında bir genç kızım, hayatımın baharında olmama rağmen o kadar bıkkınım ki anlatamam. Psikolojik sorunlarım var, bir yanım dinine düşkün bir kız olmak istiyorken, diğer yanım asi bir kız olmak istiyor, bir yanım nazik biri olmak isterken diğer yanım argo-küfür kullanan biri olmak istiyor, bir yanım insanları takmıyorken diğer yanım insanların olumsuz bir kelimesini bile yıllarca unutmuyor, bir yanım komik olmak isterken, diğer yanım ciddi, resmi bir kız olmak istiyor, bir yanım sürekli gülmek isterken , diğer yanım ise sürekli ağlamak... ve daha niceleri. Bu durumum sosyal yaşantımda büyük sorunlara yol açtı, ne bir samimi bir dostluğum var ne de bir ilişkim, günlerdir bana yazmasını beklediğim çocuk bana yazınca küfür kelimesi kullandım ( halbuki komik olucağımı düşünmüştüm, benden sıkılmasını istemedim), ama o bana çok geç yazmaya başladı, ben de yazmadım sonra. ( benden soğudu) Sosyal hayatta özgüvensiz biri oldum, ufak bir azarda ağlıyorum hemen. İnsanların bana acıyarak bakmasını istemiyorum, lakin o gözler sürekli gölge gibi peşimde. Ailemle aram iyi sayılmaz, onları mutlu edemedim, iyi bir lisede eğitim görüp, ardından 2 yıllık bölüm kazanmam onları derinden sarstı, ( onlar hukuk istediği için adalet yazdım, dgs'nin kolay bir sınav olduğunu duymuştum), lakin içimden hiç çalışma arzusu gelmiyor, hayalleri suya düşecek.. buna da çok üzülüyor, gözyaşı döküyorum. ve ben fiziksel görünüş olarak da halk dilinde 'çirkin' birisiyim. Bundan 3-4 ay önce tramvaya bindim. 17-18 yaşlarında iki çocuktan oluşan bir gruptan biri beni göstererek 'tipe bak abi yaa' dedi, diğeri de sus olum Allah öyle yaratmış dedi. İlk başta üstüme alınmadım ancak ben binince dedikleri için, ve tramvayda çok az kişi olduğu için bana dedikleri sonradan aklıma dank etti, çok kırıldım. Kimse bu hayatta bana güzelsin demedi, yaşadığım üzüntüler dolayısıyla kilo da aldım, spor salonuna gitmek istiyorum ancak ailemden para alamıyorum. Çünkü pandemi dolayısıyla az paramız kaldı, işe girmek istiyorum ancak yapamayacağımdan korkuyorum, annemde önce okulunu kazan diyor ( ama ben umudu kestim, matematik olmuyor) Konuştuğum erkek yok. 9. sınıfta bir kaç erkekle buluştum, buluşmada beni beğenmediler. Diğeri de yolda giderken fotoğlardan çok farklısın dedi ben de cevap vermedim eve gelince ayrıldım. (sanal da sevgili olup, sonradan ayrıldım yani). Ve ben küçükkken babam annemi 6-7 kere dövmüştü ( belki 10-11) Bu olayları unutamıyorum. En büyük çocuktum, araya girdim, babam bana da biraz vurdu, ama sonra çok ağladı ondan sonra annemi dövmedi. ( yaklaşık 5 senedir) Ama hala babama karşı kırgınlığım var o beni önemsiyor, annemi değil. Annemle bugun kavga ettik kavga edince eski olaylarda patlak verdi. Kalbini kırdım, onun üzülmesini istemiyorum,. Dedem aksine çok zengin, ama bütün parasını başka çocukları yedi , bize vermediler. ( onların az çocuğu olmasına rağmen ). Ben bu acıları unutmak için, müzik dinliyor, hayal kuruyorum, ancak bunu yapmak daha kötü oldu, hem zamanım gidiyor hem de psikolojim. ( psikoloğa gidicek param yok) Ben ne yapmalıyım, kendimi bu hayatta çöp gibi görüyorum, ölmek istiyorum ama çok günah. ben ne yapacağım. Hiçbir alanda da yeteneğim yok ne bir dil biliyorum, ne de başka bir şey.
sadece mutsuzsun. mutlu insan güzel de olur kararlı da olur özgüvenli de olur. bir işe girip çalışıp kafa dağıtman lazım
 
Bazılarına sakin ol demek geliyor içimden bir sakin ol. Önce eylem yapılır istek sonra gelir. Canım istesin öyle hayatın ucundan tutarım diye bekliyorsan çok beklersin. Okumayacağım diyorsun o zaman diğer seçenecek kalıyor çalışacaksın. Çalışıp asgari ücret dahi olsa maaşını eline alınca psikolojinde çevrede büyük ölçüde düzelir. Sakin ol çalış hayatın ucundan tut kendine bak melankoliden uzak dur
 
X