Merhabalar herkese. Biraz uzun olacak kusura bakmayın. 6 yıllık evliyim. Evliliğimin son demlerini yaşıyorum. Ben 29, eşim 40 yaşında. Sorunsuz gözüken bir evliliğimiz olsa da işin aslı öyle değildi maalesef. Eşimin annesi evliliğimizi yönetiyordu. Sorun şu ki eşim de buna izin veriyordu. Oturacağımız ev, alacağımız araba, benim araba kullanıp kullanamayacağım, kullanacaksam hangi model arabayı kullanıp kullanamayacağıma kadar karışan bir kadındı. Eşim de bunları bir güzel dinler, benden de buna uymamı beklerdi. Eşime uyum sağladığım, o her ne derse yaptığım sürece iyi geçiniyorduk. Buna rağmen mutlu olmuyordu. Sürekli “Benim sana içim ısınmadı. Bizim seninle doku uyuşmazlığımız var.”gibi cümleler kuruyordu. Boşan o zaman kapı orada dediğimde ise adım atmıyordu. Benim ailemin yanında yüzü gülmemesine rağmen ailesine güler yüzü eksik etmezdim. Bir gün dank eder, bir gün insanlık öğrenir dedim ama nafile...
Bir kere bile kayınvalidemle tartışmamız olmamıştır. Eşim için, yuvamızın huzuru için duymazlıktan gelirdim densiz, patavatsız cümlelerini. Eşim bana evliliğimiz süresince fiziksel, psikolojik, ekonomik şiddet uyguladı. Hepsini yuttum. İçime attım. O kadar pişmanım ki darp raporu almadığıma...Evliliğim yürütmek adına yapılacak her şeyi yaptım. Peki eşim ne yaptı? O da boşanma için her şeyi yaptı. Zor anımda, en çok ilgi desteğe ihtiyacım olduğu anda yanımda olmadı. Doğum yaptım. İlk 20 gün annem kaldı. Kadıncağız eve, bana, bebeğe harikulade baktı. Sonraki 20 gün annesi geldi. Hijyene en çok dikkat edilmesi, bağışıklığımın en düşük olduğu zamanda ne tuvalet, banyo temizliği yaptı. Sezaryen ile doğum yapmama rağmen birçok işi kendim yapıyordum. Ne çorbamı, kompostomu pişirdi. Akşamları sadece bir çeşit yemek yapıyordu. Sabahları ise yumurta haşlayıp, çay demliyordu. Çöpü bile anne oğul yemek yerken ben atıyordum. Bebeğimin kıyafetleri dört gün boyunca çamaşırlıkta kalıyor, tozlanıyor. Son raddede ütü yapıyordu. Bunları görmeyen eşim bir de annesine “canını sıkan bir şey var mı anne, başının ağrısı geçti mi anne, musluğu yeni taktım nasıl olmuş anne”gibi sanki lohusa olan oymuş gibi davranıyordu. Bana nasılsın diyen yoktu. Eşimi uyarmama rağmen dozunu arttırarak devam etti. Bunları gören ben doldukça doldum, çocuğu eşimin annesine doğru düzgün vermedim. Sevdirmedim. Eşim de bu yüzden bana tavır aldı. Bebeği sevmemeye, bebekle benim yanımıza gelmemeye, ilgilenmemeye başladı.
En son olayda eşim annesi yorulmasın diye masa silerken napıyorsun, sen masamı silerdin hayret dediğim için sürükleyip ittirerek salona götürdü beni. Annesi oradaydı bebeğin yanında. Onun yanında dövmeye kalktı beni. Güya aramıza girdi annesi ama bir anda bağırmaya başladı. Ben sana ne yaptım diye. “Ben de sorun zaten bir şey yapmıyor olman. Ben annemin yanında daha rahattım, mutluydum. Senin yanında rahat edemiyorum.”dedim diye kayınvalidem çabuk ara babasını gelip alsınlar dedi. Oğlu da talimatı alıp hemen aradı. İkisi gittiler. Ondan sonra ailem geldi. Ben bütün düzenimin burada olduğunu gitmeyeceğimi söyledim. Sonrasında eşim ve annesi geri geldiler ne düşündülerse. Eşim beni evden göndermek için 5-10 gün git, kafayı dinle, ben seni almaya gelirim deyince gitmeye ikna oldum. Evden gittiğimde kırkımız çıkmamıştı. Üzerinden bir buçuk ay geçti. Ne kendi ne de ailesinden biri ne beni ne de bebeği sormak için aramadı. Bebeği özlemedi bile. Ben de boşanma davası açtım. Avukat aradığında o da boşanmak istediğini söylemiş. Büyük ihtimalle anlaşmalı boşanacağız. İçim, vicdanım rahat ama bir de sizlere sormak istiyorum: Bu hikayede ben haklı mıyım? Bebeğime ilerde bunu açıklarken beni haklı bulur mu? Okuyan, yorum yapan herkese teşekkür ederim.