• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Biraz dertleşelim...Evde mutlu olmayan Elde demi olamaz...?

Şiddet dolu geçen çocukluk,psikolojik baskıyla geçmiş bi hayata sahibim.Benden büyük abla abilerimden annemden babamdan ayrı ayrı çok kötü anılarım var.Şevkatsiz ve sürekli aşağılayan adam yerine koymayan bir aile..travmatik bazı olaylar.Şimdi üniversiteyi bitirdim 25 yaşındayım kpss ye hazırlanıyorum.sosyal fobim var..evdeki iletişim sıfır..kendimi fazlalık gibi görüyorum..Hafızamda kavgalara dair, kadınları aşağılayan iğrenç sözler..Babam anneme -senden düşen döl bu kadar olur!!! diye bağırır bizim yanımızda..hem kendimden hem ondan iğrenirim.
Babam annemi aşağılar annem bizi abilerim bizi..maddi açıdan iyi sayılırız fakat imkanların en azını bile haketmediğimizi hissettiriyor babam..okuduğumuz içinse okuttum okuttum diye söylüyor sürekli!
ve kazandığı tüm mal varlığını abilerimin üzerine yapıyor..kız çocuğu elin kızıdır mantığıyla..nasılsa evlenip gidicek elin adamınamı kalsın diyorlar.
Aslında umrumdada değil..bu yaşa kadar geldim.Tek isteğim kimseye muhtaç olmamak..Baba evinde bile bunu yaşıyorsam...evlensem eşimdede bunu yaşarım..
Evet; ben baba evinde mutlu değilim.Peki bu sorunlarla ilerde mutlu olma ihtimalimde düşük değilmidir..? Aile bağlarımız zayıf kimse kimseyi sormaz..Ben evlilikten korkuyorum..insanlara güvenim yok..babam annemi aldatmış demekki herkes aldatır diyorum..Görüşmek isteyenlerle asla görüşmüyorum..Hayat anlamını kaybetmiş gibi..Ben ne yapmalıyım..?
Aynı şeyleri yaşamışız..Bende evde gülmedi elde gülsün dedim..Şimdi boşanıyorum..Senin kadar bile duramadım babamın evinde sorunlardan..Her yemekte her gelişinde her gezmemizde bir kavga bir yürek çarpıntısı..Hayattan hiiç mi hiççç zevk alamadım..Çocukluğumda hala çocuğum gerçi 20 yaşında..Ama kalbi 40 yaşında olan bir kadın gibiyim..Omuzlarımdaki yükler o kadar fazla ki..Arkadaşlarımın yaşıtlarımın yaptıkları çocukça geliyor..Yakındıkları şeyler komik geliyor..Kısacası..Hayatına birini sokacaksan sakın aileni kötüleme,anlatma yaşadığın kötülükleri..Yüzüne bir bir çarpıyorlar..En son konuma bakarsan durumumun vaziyetini anlarsın..Allah bana gülmedi ya da daha güzel yerlere gelmem için ders verdi hakedeyim diye :) Umarım sana kötü tecrübeler yaşatmaz.Benim kadar kötü olmasınlar ama inan o kötü dediğin insanlar sana kol kanat oluyor :) Şimdi eşim ne yediğim ne içtiğimi merak ediyor mu hayır..Gerçekten inana kadar ailenin kahrını çek bunu asla ve asla söyleceğim aklıma gelmezdi ama el kadar üzmüyor inan..Şimdi o kaçtığım evdeyim biraz canım yanıyor ama en azından beni hiç bırakmayacağını hatalarımla yanlışlarımla yanımda olan o kötü dediğim babam var..Allah yardımcımız olsun kuzucuk..Sana sımsıkı sarılmak istedim..Çaresizliğini kalbimde hissediyorum..
 
Şöyle bir gercek var, sevgili de olsanız uzun sure malesefki bi evin icinde birlikte yasamadıgınız surece bırbırınızı tanıyamazsınız kızlar ele de pek guvenmeyin.
 
Mutlu olmamam ihtimalin yüksek..
Öyle bir ailen olduğu için de düzgün bir ailesi olan efendi iyi kişilere denk gelme ihtimalin düşük oluyor. Herkes dengi dengine misali. Arkanda ailen olmayınca da melek bile olsalar eziyorlar insanı maalesef. İyi birine denk gelsen de karşındaki insanı hak etmediğini düşünüyorsun, o şüpheler, sosyal fobi, geçmiş travmalar yansıyor, kendine değer vermiyorsan başkası da değer vermiyor...
Böyle yaşayıp bu durumu aşan kimse yokmudur..En başından kaybetmiş gibi hayata tutunmak çok zor..
 
Aynı şeyleri yaşamışız..Bende evde gülmedi elde gülsün dedim..Şimdi boşanıyorum..Senin kadar bile duramadım babamın evinde sorunlardan..Her yemekte her gelişinde her gezmemizde bir kavga bir yürek çarpıntısı..Hayattan hiiç mi hiççç zevk alamadım..Çocukluğumda hala çocuğum gerçi 20 yaşında..Ama kalbi 40 yaşında olan bir kadın gibiyim..Omuzlarımdaki yükler o kadar fazla ki..Arkadaşlarımın yaşıtlarımın yaptıkları çocukça geliyor..Yakındıkları şeyler komik geliyor..Kısacası..Hayatına birini sokacaksan sakın aileni kötüleme,anlatma yaşadığın kötülükleri..Yüzüne bir bir çarpıyorlar..En son konuma bakarsan durumumun vaziyetini anlarsın..Allah bana gülmedi ya da daha güzel yerlere gelmem için ders verdi hakedeyim diye :) Umarım sana kötü tecrübeler yaşatmaz.Benim kadar kötü olmasınlar ama inan o kötü dediğin insanlar sana kol kanat oluyor :) Şimdi eşim ne yediğim ne içtiğimi merak ediyor mu hayır..Gerçekten inana kadar ailenin kahrını çek bunu asla ve asla söyleceğim aklıma gelmezdi ama el kadar üzmüyor inan..Şimdi o kaçtığım evdeyim biraz canım yanıyor ama en azından beni hiç bırakmayacağını hatalarımla yanlışlarımla yanımda olan o kötü dediğim babam var..Allah yardımcımız olsun kuzucuk..Sana sımsıkı sarılmak istedim..Çaresizliğini kalbimde hissediyorum..
iyi dileklerin için çok sağol..umarım sende bu dönemi atlatırsın..İnsanın elinde olmuyor bazı şeyler,aslında evlilikte kimsenin garantisi yok ama kötünün daha kötüsünü yaşatmasın Allah..tek duam bu.
Ailede yaşadıklarımı kimseye anlatmamalıyım fakat bunu karşı taraf elbet bigün anlıyacak..doğru dürüst konuşmadığım abilerim.ve hayatımdan çıkardığım insanları farkedip neden görüşmüyosunuz deyince, verilecek cevabım olmalı.ben bu mutsuzluğu kimsenin hayatına yükleyemem ancak çok olgun biri beni anlayabilir..Geçen gün anneme bu durumu anlattım oda hatalarını kabul etti bu saatten sonra böyle.tek başınıza mücadele edeceksiniz diyor. Biz aile birliğini sağlayamadık deyip susuyor..yani dayak yemekten korktuğun insanlarla nasıl iletişime geçebilirsinki.. Herkes ayrı ayrı mutsuz zaten.
 
Son düzenleme:
10 kişilik bir evde yaşadım.
Hep birileri kavgalı, küs olurdu mutlaka.
Biri barışsa diğerleri savaş çıkarırdı.
Huzurlu ortamı ara ki bulasın.

Sessizlik mi dinlenmek mi o da ne?
Zaten 6 kız kardeş olduğumuz ve evde hiç erkek olmadığından gelenimiz, gidenimiz, misafirimiz
hiç eksik olmazdı. Ciddi anlamda bazen uzanacak kanepe bulamazdık.

Sabaha kurulmuş saatten evvel birilerinin gürültüsü ile mutlaka uyanırdık.
Çalar saate bile gerek yoktu bizim evde :)

En rahat ettiğim yer tuvaletti iki dk sonra ona da biri gelir kapıyı tıklatırdı hadi hadiii diye. :)

Çok bunalıp yeter artık gitmek istiyorum bu evden.
Erken evlilik sebebi hatta kocaya kaçma sebebi bu ev diye isyan ederdik.. :KK14:

Eşimin evinde toplam 4 kişiler.
Hiç ses gelmezdi onların evinden.

O zamanlar sevgiliyiz.

Bense telefonda konuşurken bizimkilerin gürültüsünü, kavgasını nasıl saklasam bilemez.
Zaten çoğu zaman saklayamaz utanarak kapatırdım telefonu.

Hatta kardeşimle canlı canlı kavgama, sinir krizi geçirişime telefondan şahit bile olmuşluğu var hiç unutmam:KK22:
Çok ağlamıştım da.
Üzülme kurtarıcam seni o evden demişti hatta utanmaz:KK45::KK45:

Daha beter insanlar göreceksin demek istemiş olabilir mi acaba?o_O

Evlendim 2 ay kadar eşimin ailesinin yanında kalma durumum oldu.

Aman Allah'ım ev daima ölüsüz cenaze evi niteliğinde olabilir mi?
Oluyormuş..

Sofralarında bir ses yok, çatal sesleri eşliğinde asık suratlarla yenen yemekler.
Gergin bir ortam ama sürekli.

Gülmek için, hatta tvde istedikleri programı açmak için babalarının uyumalarını ya da
camiye gitmelerini beklemeler.

Domates, ayran yüzünden çıkarılan kavgalar, ağlatılan bir kadın.

Nelere nelere şahit oldum. İnanamadım.

Bizim evimizdeki kavgaları bile aradım o derece.
En azından daha geçerli sebeplerden çıkıyorlardı! :)

Ya da kavga edip iki saat sonra kahkahalar patlatabiliyorduk.
Bir kişi yüzünden esir alınmış gibi yaşamıyorduk.

Espri yapmak için bir zaman beklemiyorduk ne bileyim.

Şahsen ben bizim eve, aileme haksızlık ettiğimi evlendikten sonra anlamış biriyim.

İyi insanlar, güzel evlilikler de var elbette inşallah çok daha iyi bir aileye gelin olursun sen.

Evlensem de eşimde de aynılarını göreceğim diye düşünüp karamsar olma ama çok dikkatli seçim yap.
Aceleci olma ki yağmurdan kaçıp doluya tutulmuş olma.

İnan el evinde gördüklerin baba evinde gördüklerinden daha fazla dokunur.
 
Hayatta herkesin sinavi baskaymis.. Derdi olmayan hic kimse yok.. Siz dertlerinin, problemlerinin farkinda olan zihni hur, fikri hur birisiniz yazdiklarinizdan belli. Problemlerinin farkinda olan zihni acik bir birey zaten cozume odaklanmis ve kendini iyilestirme yollarini bulmustur ya da bulmak uzeredir. Mesleginizi yapmaya basladiktan ve ekonomik ozgurlugunuzu elinize aldiktan sonra sizin gibi egitimli, kaliteli, zihni hur biriyle karsilasip guzel bir iliskiniz yuvaniz olacaktir insallah. Bu surecte yapilan en buyuk hata erken bir evlilikle insanin kendini daha bilinmez bir maceraya savurmasi, cogunlukla da pisman olmasiyla sonuclanir. Siz neyse ki boyle buyuk bir hata yapmamissiniz. Umarim sizi bu zamanlara getiren akil ve mantiginizla dogru insani da secebilirsiniz. Surekli eskiye donup bakmanin bir anlami yok. yasanan yasandi dersler alindi simdi onumuze bakma zamani. Dikiz aynalarimizdan kurtulma zamani!
Guclu olun, mutlu olun!!
sevgiler :)
 
Herkes ailesinde birtakım şeyler yaşıyor elbette kimi az kimi çok dertli. Ama önemli olan sizin o ortamdan sıyrılmanız ve başka bir yere atanırsanız bunu başaracağınızı düşünüyorum...
 
Şiddet dolu geçen çocukluk,psikolojik baskıyla geçmiş bi hayata sahibim.Benden büyük abla abilerimden annemden babamdan ayrı ayrı çok kötü anılarım var.Şevkatsiz ve sürekli aşağılayan adam yerine koymayan bir aile..travmatik bazı olaylar.Şimdi üniversiteyi bitirdim 25 yaşındayım kpss ye hazırlanıyorum.sosyal fobim var..evdeki iletişim sıfır..kendimi fazlalık gibi görüyorum..Hafızamda kavgalara dair, kadınları aşağılayan iğrenç sözler..Babam anneme -senden düşen döl bu kadar olur!!! diye bağırır bizim yanımızda..hem kendimden hem ondan iğrenirim.
Babam annemi aşağılar annem bizi abilerim bizi..maddi açıdan iyi sayılırız fakat imkanların en azını bile haketmediğimizi hissettiriyor babam..okuduğumuz içinse okuttum okuttum diye söylüyor sürekli!
ve kazandığı tüm mal varlığını abilerimin üzerine yapıyor..kız çocuğu elin kızıdır mantığıyla..nasılsa evlenip gidicek elin adamınamı kalsın diyorlar.
Aslında umrumdada değil..bu yaşa kadar geldim.Tek isteğim kimseye muhtaç olmamak..Baba evinde bile bunu yaşıyorsam...evlensem eşimdede bunu yaşarım..
Evet; ben baba evinde mutlu değilim.Peki bu sorunlarla ilerde mutlu olma ihtimalimde düşük değilmidir..? Aile bağlarımız zayıf kimse kimseyi sormaz..Ben evlilikten korkuyorum..insanlara güvenim yok..babam annemi aldatmış demekki herkes aldatır diyorum..Görüşmek isteyenlerle asla görüşmüyorum..Hayat anlamını kaybetmiş gibi..Ben ne yapmalıyım..?
Tatlım, ben de çok zorlullar yaşamış ve seni anladığını düşünen biri olarak yazıyorum, depresyona girmiş olabilir misin? kendin çıkman bu işerin içinden zaman alır işi profesyoneline bırak, git çok iyi yaşlı bir pskikiyatriste o senin durumuna göre ya seni bir psikoloğa yönlendirsin ya da bir kombine tedavi yazsın, ömürünü gençliğini üzünütyle buhranla harcama. Böyle yerlere hasta insan gitmez. hasta olan zaten tadavi olmak istemez. sakın üzülme babandan kopartabildiğn kadar para kopart derim ben hiç bir şey olmasa böyle babaya bu tavır abicim...
ben çok biliyorum dışarıda mutlu olan üzülme .... önce hayatını yap yavaşatan herşey nasıl olur şaşırır kalırsın. hatırlamazsın bile bu günleri.
 
Tatlım, ben de çok zorluklar yaşamış ve seni anladığını düşünen biri olarak yazıyorum, artık dayanamayıp depresyona girmiş olabilir misin? bir süre sonra bünye hata vermeye başlar çünkü. Kendin çıkman bu işerin içinden zaman alır işi profesyoneline bırak, git çok iyi yaşlı bir pskikiyatriste o senin durumuna göre ya seni bir psikoloğa yönlendirsin ya da bir kombine tedavi yazsın, ömürünü gençliğini üzünütyle buhranla harcama. Böyle yerlere hasta insan gitmez. hasta olan zaten tadavi olmak istemez. sakın üzülme babandan kopartabildiğn kadar para kopart derim ben hiç bir şey olmasa böyle babaya bu tavır abicim...
ben çok biliyorum dışarıda mutlu olan üzülme .... önce hayatını yap yavaşatan herşey nasıl olur şaşırır kalırsın. hatırlamazsın bile bu günleri.
 
Back