Merhabalar;
3 yılı bitirdik evlilikte ve 10 yıldır da birbirimizi tanıyoruz, kocamla. Anlayacağınız severek evlendik, bile bile isteye isteye.
Hiç bir sıkıntımız derdimiz tasamız yok çok şükür hamd olsun Allaha. İkimizde çok iyi işlerde çalışıyoruz 26 yaşındayız herşeyimiz bir bir elmanın yarısı gibiyiz. Birbirimizi o kadar çok tamamlıyoruz. tek anlaşamadığımız konu benim deli gibi çocuk istemem onunsa istemeyişi sebep olarak da babasız büyümüş olması. Babasının hayırsız olması benim annemlerin torun istemesi onların karışıyor olması kısacası baskı yaptığımız düşünüp her seferinde biraz daha geriye atmasıymış. Bende her fırsatta bebek konusunu empoze etmeye çalışıyorum çünkü gerçekten istiyorum, hatta her ay bebek masrafları için ödenek bile ayırıyorum maaşımdan oda farkında biliyor. En yakın arkadaşının 4 aylık bir bebeği var her görüştüğümüzde kucağından indirmez bizde de böyle olsun böyle yapalım diye hayal kurar fakat iş yapmaya gelince ben babasız büyüdüm. Dünde iş çıkışı arabada konu açıldı. Yukarıda yazdığım sebepleri sıraladı, birbir. İstemiyormuşmuş falan ben onun babasız olmasını anlamıyormuşum benim kadar şanslı büyümemiş babası elinden tutup gezdirmemiş anlamadığım bu benim sorunummuş gibi sanki babası benim yüzümden çekip gitmiş gibi saydırdı. Susamadım da sende beni anlamıyorsun benimde anne olmak hakkım bizden sonra evlenenler ikinci çocuğu yapacak bizde tık yok falan filan saydırdım artık boğazıma kadar doldurdu sağolsun. Gece boyu saçma sapan düşündüm durdum. Hayır nerede hata yaptım diye. Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum, hayır sanki bana inatmış gibi herkesinde hamile kalası tuttu, her yerde karşıma çocukla ilgili şeyler çıkıyor. Dokunsanız ağlayacak kadar kırgınım ne yapacağımı bilmiyorum. Fikri olan benim yaşadığım durumu yaşayan varsa lütfen yardım.
Bu arada biraz uzun oldu nolursunuz hakkınızı helal edin...
Merhaba, öncelikle Allah kolaylık versin... Zor bir durum...
Ben de çoğu kişi gibi üstüne gitmemenizi baskı yapmamanızı öneririm.
Ancak bunun dışında, sizin de istemiyor vazgeçmiş gibi davranmanızı bunca konuşulandan sonra inandırıcı bulmayacaktır. Politika olduğunu anlayacaktır. Böyle oyunlara gerek yok. Çünkü çocuk çok ciddi bir karar, her iki taraf da istemeli, hazır hissetmeli; yoksa bir ömür başınıza kakma ihtimali var..(ben hazır değildim, erkendi, ben zaten istememiştim vs.)
Öncelikle bence eşinizi kafanızda değerlendirin; asla çocuk yapmak istemese bile onla yola devam edermisiniz? Yoksa sırf çocuk sahibi olmak için ondan vazgeçebilirmisiniz?
Zaten çok seviyorum, tabi ki vazgeçemem diyorsanız, çocuksuzluk dünyanın sonu değil..
Ama yok, ben çok istiyorum diyorsanız da, bence konu tekrar açıldığında tatlı tatlı konuşun onunla; "ben gerçekten bir gün anne olmak istiyorum, senle evlenirken de bu niyetim belliydi, sen de istemediğini söylemedin... 3 yıl demiştin, geçti bu süre, ama hala hazır değilsen ben gene beklerim ama bana zamanı söylemelisin, ben de kendimi ona göre ayarlayım.. Sonuçta çocuk da enerji isteyen birşey ben 30lu yaşlarıma kadar da ertelemek istemiyorum.." gibi cümlelerle yapıcı olarak hiç kızmadan konuşmaya çalışın...
Yani içinizi bize döker gibi ona da dökün...
Ve de gelecekteki hayalinizdeki tablodan ona örnekler verin gerekirse, "sen bana şurada şurada nasıl sahip çıktın, nasıl da destek oldun, çok harika bir baba olacağını düşünüyorum, ama acelesi yok geç olsun güç olmasın" diyin konuyu kapatın..
Sonra da hakkaten uzun bir süre 1 yıl falan konuyu açmayın ya da eğer eşiniz bir süre verirse o zamana kadar... Ailenize zaten kesinkes tembihlemelisiniz, çocuk çok kişisel bir karar, ve tüm sorumluluk anne ve babada oluyor.. Torun sevcez demekle olmuyor o iş... Hastalığında gece başında anne baba bekliyor, annane dede değil..
Çok uzun yazdım, Allah kolaylıklar versin, herşey gönlünüze göre olur umarım...