- 28 Ağustos 2020
- 8.250
- 36.064
-
- Konu Sahibi Delirtiyor
- #21
İbretlik paylaşım olmuş kardeş sağol biraz kendime geldim
İbretlik paylaşım olmuş kardeş sağol biraz kendime geldimGeçen sene aynı durumdaydım . 2 çocuk . Biri 3 yaşında biri 8 aylık. Küçük kızım kolik aşırı gazlı ve problemli bi bebekti.uykusu hiç ama hiç yoktu. Ne yemek yemeye ne tuvalate gitmeye 5 dk cık zaman bulamıyordum. Temizlik yapmak yemek yapmak şurda kalsın. Günde sadece 1 saat en fazla 3 saat uykuyla çok dolandım. Burdaki çoğu arkadaş da şahit destek oldular bana.
Küçük sakinler susar uyur büyük hırçınlaşır onu sakinleştirmeye çabakarken küçük geri uyanır . Böyle bi döngüye girmiştim.
Eşim sabah gidip akşam gelir bişeyle ilgilenmez. Duşa girmem gerek bak 5 dk yeter derim beceremez . Tuvalete girerim . Duuuut çabuk çık kız ağlıyo kıza bakne var emziğini ağzına ver 5 dk nefes alayım.
Annemle kv lerle aynı şehirdeyiz.kız kardeşim görümcem bana yakın otururlar . Hiç kimseden bi fayda görmedim. Kız kardeşimin de bebeği var. Görümcem kendi evinde . Annem demans hastası. Kv de kafam götürmüyo diye gelmez. İlgilenme şöyle dursun. Eşim bile yardımcı olmadı. Cinnet geçirdim bildiğin. Herşeyi bırak yardımcı olmayan kv daha bi de gelip" bu çocujkar zayıflamış ilgilenmiyosun. Evin hali ne midem bulandı. Falanın evi mis.gibi gidince içim açılıyo..sana geliyorum eve gider gitmez duşa giriyorum köhne evler gibi her taraf pis" demez mi ?
her anne en iyi annedir. Sadece şunu düşün geçici bir dönemdesin. Bazen kimsenin yanında olmaması veli nimet diyebilirim . Benimde kimsem yok arkadaş komşu vs. Zaten vakit de olmuyo. Ama en büyük desteği burdaki arkadaşlarım verdi. Çok ağladım sinir krizi geçirdim. Şu an kızım 1,5 yaşında herşey 4 4lük diyemem ama eskisi gibi de değil.
kendini suçlama lütfen. Senden 1 tane var. Bebeğinle geçirdiğin her an çok kıymetli. Bir daha geri gelmicek. Ne kadar zor olsa da iyi vakit geçirmeyr çalış onunla. Herşey düzelecek.
Günaydın. yalnız değilsiniz demeye geldim. Çok normal süreçler bunlar, herkes yaşıyor daralmayınNerden başlasam bilmiyorum. Derdim büyük değil belki ama beni dibe çekmeye yetiyor. Daha çok konuşma insanıyım yazarak ifadem çok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.
7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ücretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla çıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, çarşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kötü yürüme mesafesinde gidebileceğim yerlere çıkardım kızı, her gün hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da çıkamaz olduk. İyiden iyiye dört duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici çıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.
Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama özelde görüştüğüm kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden çalışmaya başladık. Aman aman bir çevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı söylemiştim. Kimsem olmadığı için gidip gelme de olmuyor. Şöyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var böyle şeylere. Çok yalnızım
Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;öyle sürekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız üzere. Neyse asıl derdim bu değil.
Kızıma gündüz tek başıma bakıyorum bir çok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k götürüyor afedersiniz. Düzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya geçtiğimizden beri bir tek kızımın öğünlerini aksatmamaya çalışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu çok hafif. Gündüz o uyurken gürültülü iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Sürekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı için akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi günündeyse gündüz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, çamaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de üçümüz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.
Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu açmıştım daha önce. Çok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kötü anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden güzel bakıyor diyorum. Uyumadığında öfkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kötü annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne güzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de içler acısı. “
Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir türlü olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hiçbir şeye, içimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, günü kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gerçekten ateşe veresim geliyor bazen evi.
Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir çöktüm sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gözüme. Saçlarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip çıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuaföre en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane öneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.
Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkaç bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp çıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye düşünmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Çoğunlukla evde pinekleyerek geçiyor. Ailece depresyondayız galiba.
Bunu söylemeye utanıyorum ama bekarlık günlerimi çok özlüyorum. Eşimi de kızımı da çok seviyorum ama özlüyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi özlüyorum. Şimdi günü bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şükür ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hiç istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten çekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir güne başlayacağım.
Bu konuyu da niye açtım bilmiyorum.Neyse işte çok bunaldım. Sadece içimi dökmek istedim.
O kadar iyi anlıyorum ki seni . Kız herifle ev arkadaşı gibi olmuştuk bizİbretlik paylaşım olmuş kardeş sağol biraz kendime geldimsen de çok zor şeyler yaşamışsın gerçekten. Ya ben zaten çoğu annenin bunları yaşadığının da farkındayım aslında hani en kötü benim de demiyorum. İşte arada bunalım geliyor, kaçmak istiyorum kaçamıyorum.
Onu biliyorumBen kendi kocama geçirmek için hiç bir fırsat kaçırmam
Depresyon kısmına cevap vermemişim. Evet bence de var bendesizinki bir çeşit postpartum depresyonu.. evet ağır değil ama var sonuçta..
terapi alabilirseniz tabi ki öncelikli önerim bu yönde olur..
yoksa da kızınızı ufaktan terbiye ederek başlayabilirsiniz.
örneğin internette uyku eğitimleri var önce onunla başlayın, her akşam en geç 8-9 gibi uyumuş olmalı ki sizin de eşinizle birbirinize hatta kendinize vaktiniz kalsın..
akabinde tüm gün çocukla ilgilenmek gibi bir zaruretiniz yok. beşiğinde veya güvenli bir oyun alanında kendi kendine kalabilmeyi, oynamayı öğrenmesi lazım.. ağlaması sorun teşkil etmez. hatta bırakın ağlasın.. her istediğinde her istediğinin olamayacağını öğrensin.. bırakın biraz kendi haline. siz de o sırada ev işi veya kendinize vakit ayırın..
mutfakta bi mama sandalyesi vardır muhakkak. mama sandalyesinin altına örtü serip oturtun oraya verin önüne kemirebileceği bir şeyler mutfak işlerinizi, yemeğinizi yapın. hatta eğlenceli müzik açın hem söyleyin dans edin hem işinizi yapın.. bu enerji size de ona da iyi gelecektir..
Ne depresyonu yawww.Depresyon kısmına cevap vermemişim. Evet bence de var bende
Böyle doğaçlama yaşayanların hastasıyımNe depresyonu yawww.
Çık bi kendine gel. Ben valla kızımı alıp avm gidiyorum. Mc donald alıp etrafı kesiyorumkızıma da patatesinden veriyorum. Ben bilinçsiz olduğum için çoooh mutluyum Valla bebekken bizde yerdik , ölmedik djjdjdjjd
Biraz sal. Allasennnn….
Ah ahh Yargı’daki Ceylin gibi gezerdim. Şimdi Ekmek Teknesi’ndeki kirli gibi oldumNe depresyonu yawww.
Çık bi kendine gel. Ben valla kızımı alıp avm gidiyorum. Mc donald alıp etrafı kesiyorumkızıma da patatesinden veriyorum. Ben bilinçsiz olduğum için çoooh mutluyum Valla bebekken bizde yerdik , ölmedik djjdjdjjd
Biraz sal. Allasennnn….
Ya muhtemelen dediğin gibi oldu, zaten görüyorum ki kayınvalide konuları out bebekli yaşam konuları inKışın gelmesiyle bunalımlar iyice başladı tabii. Bu bebeği olan her ailede var. Tek değilsiniz
Senin yetersiz olduğunu düşünmüyorum, elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştığını her zaman görüyorum. Şuan bebeğin küçük tabiki evin alt üst olacak, yemek yapamayacaksin v.s.. 2 yaşına gelince her şeyi daha rahat yapacaksın. Korkutmak istemem ama bu seferde 2 yaş sendromu başlıyacak tabii
Tatil gibi 1 haftalığına falan ailenin yanına gitme imkanın varsa sana değişiklik olur.
Gece uyurduktan sonra hemen uyumak istemiyorum ben de, biraz kendime zaman ayırmak istiyorum ama sabah ben de o uyanana kadar uyuyorum. Yoksa perişan olurum.hepsi geçiyor zaman lazım. çalışmıyorsun kaçta yatarsa yatsın bebek. gece 1 se birde beraber uyuyun uykusu yoksa zorlama. gunduz beraber uyursunuz vs vs. ben öyle yaptım ve uykusuz kalmadım. kaçta uyursa o zaman uyudum.
Bunu deneyeceğim teşekkür ederim.Haftada bir temizlik için yardımcı alın.
Gerisi zamanla düzelecek şeyler.
Büyüdükçe rahatlayacaksınız.
Ancak hava soğuk da olsa bir yarım saat çıkıp yürümek iyi gelir.
Bebekle çıkmam derseniz eşiniz gelince verin ona yarım saat yürüyün tek başına.
Çok farkedecek sizin için.
O da sıkılmıştır belki senin gibi kendince adrenalin yapıyordurYa muhtemelen dediğin gibi oldu, zaten görüyorum ki kayınvalide konuları out bebekli yaşam konuları in2 yaş sendromu şimdiden korkutuyor beni zaten. Son birkaç gündür alt açma ünitesine koyduğum gibi gözünden yaş gele gele ağlıyor. Hayır ne yapıyorum anlamıyorum ki. Üstünü çıkartıyorum bağırıyor, giydiriyorum bağırıyor. Bir derdi var bu ara çözemedim.
2 yaştan bildiriyorum geçmiyor hatta daha fazla kat kat artıyor bu ooo biraz büyüsün rahat edeceksin diyenler bence yalan söylüyorlar. Bugün aile hekimim dedi ki kızım 3.5 yaşında hala aynıTakribi ne zaman geçiyor peki onu da öğrenebilir miyim?
Eşiniz size destek olmalı, bu şekilde olmaz ...Nerden başlasam bilmiyorum. Derdim büyük değil belki ama beni dibe çekmeye yetiyor. Daha çok konuşma insanıyım yazarak ifadem çok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.
7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ücretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla çıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, çarşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kötü yürüme mesafesinde gidebileceğim yerlere çıkardım kızı, her gün hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da çıkamaz olduk. İyiden iyiye dört duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici çıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.
Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama özelde görüştüğüm kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden çalışmaya başladık. Aman aman bir çevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı söylemiştim. Kimsem olmadığı için gidip gelme de olmuyor. Şöyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var böyle şeylere. Çok yalnızım
Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;öyle sürekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız üzere. Neyse asıl derdim bu değil.
Kızıma gündüz tek başıma bakıyorum bir çok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k götürüyor afedersiniz. Düzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya geçtiğimizden beri bir tek kızımın öğünlerini aksatmamaya çalışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu çok hafif. Gündüz o uyurken gürültülü iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Sürekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı için akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi günündeyse gündüz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, çamaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de üçümüz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.
Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu açmıştım daha önce. Çok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kötü anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden güzel bakıyor diyorum. Uyumadığında öfkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kötü annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne güzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de içler acısı. “
Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir türlü olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hiçbir şeye, içimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, günü kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gerçekten ateşe veresim geliyor bazen evi.
Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir çöktüm sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gözüme. Saçlarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip çıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuaföre en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane öneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.
Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkaç bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp çıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye düşünmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Çoğunlukla evde pinekleyerek geçiyor. Ailece depresyondayız galiba.
Bunu söylemeye utanıyorum ama bekarlık günlerimi çok özlüyorum. Eşimi de kızımı da çok seviyorum ama özlüyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi özlüyorum. Şimdi günü bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şükür ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hiç istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten çekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir güne başlayacağım.
Bu konuyu da niye açtım bilmiyorum.Neyse işte çok bunaldım. Sadece içimi dökmek istedim.
İstanbulda olsak buluşurduqqqAh ahh Yargı’daki Ceylin gibi gezerdim. Şimdi Ekmek Teknesi’ndeki kirli gibi oldumbu mc donalds işini bir düşüneyim