çok ayrıntılı anlatamam yorgun ve hastayım ( sinirlenmek istemiyorum çünkü )
tek çocugum var yıllarca yapmadım şimdide olmuyor ,
yapmama sebep olanlar öbür dünyada hesabını allaha versinler diyorum ,
doğur bacım rabbim darda koymasın inşallah kımseyi sizide bizide
bu kadar aynı olabilir düşündüklerimiz ve hikayemiz.
kendimi söylenirken buluyorum bazen geçmişi düşünüp düşünüp ama benim kendi ailem sebep olduğu için bir şey de diyemiyorum. artık anlatmaktan bile yoruldum gerçekten.
ilk çocuk fakirlik ve ailemin aşağılamaları çocuk yaptın hayatını mahvettin laflarıyla geçti. gençtim, benim iyiliğimi düşündüklerini sandım. hiç de öyle değilmiş. yaşayarak gördüm. maddi sıkıntıları aşıp uzun bir süre ara verdikten sonra da sağlık problemleri sebebiyle olmuyor. kendileri sebebiyle hasta olduğum ailemin umrunda olmadığı gibi kardeşlerimin eşlerine iyi ki art arda yaptınız diyorlar. kardeşlerimle aramıza soğukluk sokan da anne babamın tutumları. biz ne kadar sıkı tutunmaya çalışsak da ebeveynlerimizin tutumları sebebiyle türlü huzursuzluklar yaşıyoruz.
oğlumun ne kadar kardeş istediğini ve nasıl yalnızlık çektiğini ben bilirim. hiç hissettirmedim ona. huzurlu ve bol aktiviteli bir aileyiz. 6 yaşındayken bir arkadaşımın oğlunun da tek çocuğu olduğunu öğrenince "o da benim kadar yalnız mıdır anne" sorusunu hiç unutmuyorum. ya da kuzenleri gelsin de biraz oynayayım diye nasıl sabırsızlandığını.
neyse, tek çocuk olarak büyüyünce evet gerçekten kendilerine yetmeyi öğreniyorlar. bu güçlü yönleri ama arada bir sürü yaşanmamışlık da var.
kolejler kısmına katılmıyorum. oğlum devlet okuluna gitti, egitimiyle ben de ilgilendim. orta okulda sınavla alınan bir okula dereceyle girdi. kolejlerden katılan arkadaşları da vardı, onlar kazanamadı.
yine bir arkadaşım da 17 yıldan sonra 2. çocuğa doğum yaptı. oğlu kardeşiyle vakit geçirmek için yurdu bırakıp geldi. şimdi evde sevmelere doyamıyorlar maşallah.
eşim de çok kardeş. babaları çok seneler önce vefat etmiş. anneleri de 10 yıl önce. hepsi birbirine tutunmuş. hepsi evli, çocuklu, yine de çok yakınlar.
tek çocuklu bir anne olmak benim için çok da zor değil. artık büyüdü, rahatım, kendime daha çok zaman ayırabiliyorum ama çocuğum için iyi olmadı.
allah hayırlısıyla versin, tek de olsa çok da olsa hayırlı evlat olmayı nasip etsin inşallah. fakat ben de kendi tecrübeme dayanarak hiç tavsiye etmiyorum tek çocuğu. 4 yaş ara da gayet güzel bir aralık. daha fazlası beraber yapacakları aktiviteler açısından uzaklaştırıyor.
