- 1 Nisan 2011
- 38.023
- 70.806
- 798
- Konu Sahibi bikitapkahve
-
- #161
Yasinda bisey yok.. bi arkadasim kac yasina kadar istemedi sonra bi aydinlanma yasadi birden istedi ve yapti, cokta iyi bir anne.. kiTabi çocuğum olsa yapamazdım bunları. Zaten bildiğim için yapmadım ya. Bakın yine benim gibiler kendini biliyor ve çocuk yapmıyor. Bir de bilmeyip pırt pırt doğuranlar var, onlar sıkıntı işte.
Hala hazır değilim ben, yapsam çocuğa haksızlık olur yani. Mükemmel bir anneyi hak eder her çocuk.
Asla evlenmezdim en az 5 dil öğrenip tüm dünyayı gezerdimBir daha dünyaya gelseniz yine evlenir miydiniz?
Keşke evlenmeseydim diyenler var mı?
Evlenmek zorundaymışım gibi bir algı var çevremde. Yaş da ilerleyince bu muhabbet kaçınılmaz oluyor haliyle. Mesela önceki ilişkimde gayet güzel anlaşıyorduk fakat bir yalanından ötürü ayrıldım. Anında soğuyorum. Bir şeye kırılınca mesela yüzünü göresim bile gelmezdi, inanılmaz gıcık olurdum. Evli olsaydık hiç düşünemiyorum aynı evin içindeBelki gerçek sevgi olmadığından böyle düşünüyorumdur bilemiyorum. Ama evlilikte tabi ki pat diye ayrılamıyorsunuz. Ayrılıyorum ben demek elbette çok daha zor. Peki bu durumlarda nasıl devam edebiliyorsunuz, en azından soğumadan? (yalanlar,ses yükselmeleri, hatalar vs)
Gerçekten merak ettiğim konular bunlar. Cevaplayanlara şimdiden teşekkür ederim.
Bence evlendikten sonra herşeyi halledersiniz karşnıza düzgün biri çıkarsa neden olmasın? Karşılıklı anlayışla çözülür herşey29 yaşındayım ve bekarım. Hiç yetişkin gibi hissetmiyorum. Hiç büyüyemedim ya, hani benden dört beş yaş küçük evli kadınlara bakıyorum. Çoluk çocuk, ev işleri, kayın aile ilişkileri vs. çok zor şeyler gibi geliyor. Bunları yapabilirmişim gibi gelmiyor.
Canım istemezse kahvaltı bile hazırlamam, hani öyle ekmek arası falan da değil, bayağı hiçbir şey yapmam koskoca bir gün. Giyinir kuşanır, süslenir çıkarım. Odam arkamdan yıkılır, umrumda olmaz. Ortalık yıkılıyordur, ama ben oje sürüyorumdur. Ben iyi görüneyim yeterdir çünkü, canım isteyince toplarım. Hayat felsefem bundan ibaret, her şeyi canım isterse modunda yaşıyorum. Sıkılırsam okumam o kitabı, filmi bitirmem, yemeği yemem. Hemen sıradakine geçerim. Çile çekecek bir yapım yok. Anaç değilim bir kere, "kadın kadın" da değilim, sorumsuz bir kız çocuğu gibiyim.
Şimdi böyle biriyken sanırım kendim gibisini bulamazsam evlenmemeliyim. Yoksa boşanmak kaçınılmaz olur bence. Sizce?
Yani eğer ben ben olarak tekrar geleceksem durum bu.
Şu yazıyı okuyunca tam tersi iyi bir eş ve anne olacağını düşündüm.29 yaşındayım ve bekarım. Hiç yetişkin gibi hissetmiyorum. Hiç büyüyemedim ya, hani benden dört beş yaş küçük evli kadınlara bakıyorum. Çoluk çocuk, ev işleri, kayın aile ilişkileri vs. çok zor şeyler gibi geliyor. Bunları yapabilirmişim gibi gelmiyor.
Canım istemezse kahvaltı bile hazırlamam, hani öyle ekmek arası falan da değil, bayağı hiçbir şey yapmam koskoca bir gün. Giyinir kuşanır, süslenir çıkarım. Odam arkamdan yıkılır, umrumda olmaz. Ortalık yıkılıyordur, ama ben oje sürüyorumdur. Ben iyi görüneyim yeterdir çünkü, canım isteyince toplarım. Hayat felsefem bundan ibaret, her şeyi canım isterse modunda yaşıyorum. Sıkılırsam okumam o kitabı, filmi bitirmem, yemeği yemem. Hemen sıradakine geçerim. Çile çekecek bir yapım yok. Anaç değilim bir kere, "kadın kadın" da değilim, sorumsuz bir kız çocuğu gibiyim.
Şimdi böyle biriyken sanırım kendim gibisini bulamazsam evlenmemeliyim. Yoksa boşanmak kaçınılmaz olur bence. Sizce?
Yani eğer ben ben olarak tekrar geleceksem durum bu.
Ben erken evlenmezdim.. yani 30 yaşımda evlenmiş olmayı tercih ederdim.. evlenince soğumuyorsun canım hayatı paylaştıgın insan olunca bazı şeylere çok takmıyorsun. Ama yalan çok ayrı bir konu yaa yalancı insandan sğumamak zor.. evlilik güzel ama zor bir kurum.. doğru insanı bulmak önemli yoksa çekilmez oluyor.. ve sonu ayrılık..Bir daha dünyaya gelseniz yine evlenir miydiniz?
Keşke evlenmeseydim diyenler var mı?
Evlenmek zorundaymışım gibi bir algı var çevremde. Yaş da ilerleyince bu muhabbet kaçınılmaz oluyor haliyle. Mesela önceki ilişkimde gayet güzel anlaşıyorduk fakat bir yalanından ötürü ayrıldım. Anında soğuyorum. Bir şeye kırılınca mesela yüzünü göresim bile gelmezdi, inanılmaz gıcık olurdum. Evli olsaydık hiç düşünemiyorum aynı evin içindeBelki gerçek sevgi olmadığından böyle düşünüyorumdur bilemiyorum. Ama evlilikte tabi ki pat diye ayrılamıyorsunuz. Ayrılıyorum ben demek elbette çok daha zor. Peki bu durumlarda nasıl devam edebiliyorsunuz, en azından soğumadan? (yalanlar,ses yükselmeleri, hatalar vs)
Gerçekten merak ettiğim konular bunlar. Cevaplayanlara şimdiden teşekkür ederim.
Ayyy çok teşekkür ederim, farklı bir açıdan bakmışsınız, harikasınız valla.Şu yazıyı okuyunca tam tersi iyi bir eş ve anne olacağını düşündüm.
Niye mi?
Kendi varlığının ve değerinin bilincinde olan biri hayatı paylaştığı insanında ihtiyaç ve değerinin farkında olur.
Gereksiz alınganlıklar yapıp problem çıkarmaz.
Evliliğine dengeyi kurarak başladığı için güç gösterisine girip sürekli söylenen, tartışma çıkaran bir eş olmaz.
Çocuğu olunca onun ihtiyaçları kadar kendi ihtiyaçlarına da saygı gösterdiğinden şikayet eden, mutsuz bir anne olmaz. Haliyle çevresini de mutlu eder.
İnsan ilişkileri ve evlilikte genel problemleri baz alıp, karakterin yaşanan olumsuzluklar üzerinde ki etkisini düşünürsek bir sürü madde ekleyebilirim buraya.
Ayyy çok teşekkür ederim, farklı bir açıdan bakmışsınız, harikasınız valla.
Fazla fedakar, cefakar bir yapım yok. Dolayısıyla kimse için kendimden sonsuz kere ödün vermiş değilim, vereceğimi sanmıyorum. Eğer buna saygı duyan birini bulursam mutlu olabiliriz, evet.
Bir daha dünyaya gelseniz yine evlenir miydiniz?
Keşke evlenmeseydim diyenler var mı?
Evlenmek zorundaymışım gibi bir algı var çevremde. Yaş da ilerleyince bu muhabbet kaçınılmaz oluyor haliyle. Mesela önceki ilişkimde gayet güzel anlaşıyorduk fakat bir yalanından ötürü ayrıldım. Anında soğuyorum. Bir şeye kırılınca mesela yüzünü göresim bile gelmezdi, inanılmaz gıcık olurdum. Evli olsaydık hiç düşünemiyorum aynı evin içindeBelki gerçek sevgi olmadığından böyle düşünüyorumdur bilemiyorum. Ama evlilikte tabi ki pat diye ayrılamıyorsunuz. Ayrılıyorum ben demek elbette çok daha zor. Peki bu durumlarda nasıl devam edebiliyorsunuz, en azından soğumadan? (yalanlar,ses yükselmeleri, hatalar vs)
Gerçekten merak ettiğim konular bunlar. Cevaplayanlara şimdiden teşekkür ederim.
Bir daha dünyaya gelseniz yine evlenir miydiniz?
Keşke evlenmeseydim diyenler var mı?
Evlenmek zorundaymışım gibi bir algı var çevremde. Yaş da ilerleyince bu muhabbet kaçınılmaz oluyor haliyle. Mesela önceki ilişkimde gayet güzel anlaşıyorduk fakat bir yalanından ötürü ayrıldım. Anında soğuyorum. Bir şeye kırılınca mesela yüzünü göresim bile gelmezdi, inanılmaz gıcık olurdum. Evli olsaydık hiç düşünemiyorum aynı evin içindeBelki gerçek sevgi olmadığından böyle düşünüyorumdur bilemiyorum. Ama evlilikte tabi ki pat diye ayrılamıyorsunuz. Ayrılıyorum ben demek elbette çok daha zor. Peki bu durumlarda nasıl devam edebiliyorsunuz, en azından soğumadan? (yalanlar,ses yükselmeleri, hatalar vs)
Gerçekten merak ettiğim konular bunlar. Cevaplayanlara şimdiden teşekkür ederim.
Arkadaşın yazdığına kesinlikle katılıyorum...erkek için evlilik rahatlık ama kadın için öyle değil.. bence evliliğe layık adam da yokBir daha dünyaya gelmek istemiyorum
İlla geleceksin desen
Gelsem erkek olmak isterim
Kadın doğarsam evlenmem dünyayıyı gezmek isterim
Bu çoğrafyanın kadınları çok cesur
Ben bunu bilir bunu söylerim
Evliliğin bir kadın için çok zor olduğu bu coğrafyada nasıl bukadar evlilik delisiolunabiliyor bu yaşıma geldim hala anlamışta değilim
Boşver arkadaş eğer layığını bulursan evlen aksi risktir risk
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?