Öncelikle herkese merhaba,
Uzun zamandır hesabımı kullanmıyordum bu güne kısmetmiş. İstişare yapmayı severim ancak yapacağım kimsem yok. Bana bi abla gözüyle tavsiye lazım. Şimdiden yorum yapanlara da çok teşekkür ederim benim için zaman ayırmanız gözümde çok kıymetli :)
Sosyal medyadan tanıştığım biri oldu tam 1 ay önce, her gün konuşmaya güzel vakit geçirmeye başladık. Hatta kalkar kalkmaz konuşuyorduk. Sorunlarımız aynıydı yaralarımızı anlıyorduk ikimiz de depresyondaydık ancak birbirimize iyi geliyorduk. Ağır birtakım olaylardan sonra hiçbir şeyi yapacak enerjim olmazken odamı 1 2 aydır kaba taslak düzeltirken hayatıma girince bir enerji bulmuştum kendimde odamı köşe bucak temizlemiştim sonunda. Bana gerçekten iyi geliyordu bunu ne kendimden ne ondan sakındım. Tesadüfi bi tanışmamız olmuştu arkadaşı vasıtasıyla tanıştım. Bulunduğum şehirde anneannesinin yaşadığını arada bir geldiğini söyleyerek beni ziyaret edebileceğini belirtiyor, bana karşı ilgisini belli ediyordu. Hatta cesur, sevgisinin arkasında olan birine benziyordu, 1 ayda elbet tam bilemem ancak bulunduğum şehire direkt bayram tatili için bilet aldı. Gelmek istediğini devamlı söylüyordu ancak alacağını düşünmemiştim. Gerçekten ilgisini sakınmaması hoşuma gitmişti. Zaman geçti geleceği gün geldi buluştuk yakın zamanda. Beni görür görmez sarıldı, benim için samimi bi yaklaşımdı ama geri çevirmedim ben de sarıldım. Beraber güzel vakit geçirdik konustuk ettik sabahtan akşama kadar. Biz demeye başlamıştım 1 ay samimi konuşunca işi resmiyete dökmesi, sevgili olması kalmıştı. Konuşma esnasında biz nasıl kavga ederiz tahmin edemiyorum kavga etsek bile hislerimizi söylüyor orta yolu buluyoruz falan demiştim. Gerçekten sağlıklı bi ilişki olur gibi gelirken, hayat yine oyununu oynadı. Arkadaşıma fotoğrafını ilk gösterdiğimde "Sanki senden büyük gösteriyor yaşından emin misin?" demişti. Ben de mesajlaşmada bu konuda ilk ciddi sorup sonra sözüne inanmıştım 22 yaşındayım demişti, yaşıttık. Sonra bu muhabbetin goygoyunu yapmaya başlamıştım. Buluştuğumuz gün, saat artık 7 - 8 hava kararmaya yakın yaş goygoyunu yapıp bi yandan da emin olmak istedim. Ceketi üstümdeydi "Bi kimliğine de bakayım bari konusu geçmişken" derken hızla ceketinden almamı önledi ve cüzdanını aldı elinde tuttu. Sana bir şey demem lazım falan dedi ama ben hala şakaya vuruyorum. "Komik değil ver bakayım niye saklıyosun hııı, ciddiye bağlayıp beni mi kandıracaksın sen" falan diyorum. "Ciddiyim şuan bi dinle lütfen" dedi. Bir şeyler dedi "Empati yap beni anlamaya çalış olur mu?" dedi. Kimliğine baktım meğer benden 2 yaş küçükmüş. Şok oldum hiç hazırlanmamıştım yalan söyleyeceğine. Hep dürüstlüğe önem veriyorum derdik ikimizde. O an dondum. Beni kaybetmekten korkmuş, mutlu olduğumu gördükçe bozmak istememiş rahatsızmış aslında yüz yüze gelmeyi beklemiş ben daha önce 2003-2004 lülerle ilgili kendilerinden büyük yaştaki insanlara çok meraklılar falan demiştim, ondan korkmuş söyleyememiş. Yaş muhabbeti beni üzmedi beni üzen güvenimin zedelenmesiydi. Yalanı hiç sevmem keşke yüz yüze gelmeden sıcağı sıcağına dese veya yüz yüze geldiğimiz ilk an deseydi veya ben yalanı fark etmeden o bana söyleseydi bu kadar içim parçalanmazdı. İlişkimiz olsa bile uzak ilişki olacakken ve uzak ilişki daha sözlere ve güvene dayalı bi ilişki iken 2 gündür düşünüyorum ama karar veremedim. Öğrenir öğrenmez eve gitmek istiyorum dedim anlatmaya çalıştı ne dersem "Haklısın" dedi. Ben biraz sert davrandım "Bu sana ders olsun korkmanın da bi bedeli vardır şimdi bu bedeli ödemeliyiz, beni rahatsız etme bugünden sonra" vs dedim. Yine de ertesi gün uzun uzun mesajlar yazmış yalvarırım falan dedi. Sevgisi kafamı karıştırsa da güvenemeyeceğime kanaat getirdim uzak ilişki güvene dayalı vs bahsedip canım acısa da olmaz dedim. Çok ısrar etti son bir kez düşün mantıklı bir kadınsın ama duygularını bastırmadan istediğin kadar düşün ben beklerim son bir şans ver lütfen son kez düşün karar ver seni kaybetmek istemiyorum vs dedi. Oturmuş kara kara düşünüyorum. Kandırılmaya ve yalana karşı bi garezim var. Güçlü bir kişiliğim var hoşlansam da zaman bana sevdiklerimiz olmadan yaşamayı da öğretti, her şey istediğimiz gibi olmuyor biliyorum. Önümde önemli bi sınavım da var. Soğuk yap laf sok ama çabalamam için izin ver nolur diyen ortaya kalbini koyan biri de var ama sizce ne yapmalıyım? Benim ablam yok kardeşinizmişim gibi cevap verin lütfen canım acıyor pişman olursam diye korkuyorum ama güvenimin çoğu da kimliğini gördüğüm yerde kaldı. Çok karışık aklım da kalbim de. Şimdiki sevgiler beni korkutuyor her şey çok basitleşti ancak ben derin bi insan olarak kaldım, seviyorum da bu halimi ama kıymetim bilinsin incinmeyeyim istiyorum arkadaşlar. Ağlamaktan yoruldum gülmek istiyorum. Küçük şeylerden mutlu olan kendi halinde biriyim artık çevremde biri olmasına gerek yok kendimi yalnızken de mutlu edeceğimi biliyorum. Ama sevgi öyle yüce bir şey ki insanları birbirine bağlayan tek kalsak da üstesinden gelebileceğimiz yaraları ilaç gibi ancak yalnızlıktan daha çabuk iyileştiren de bir şey. Ancak her ilacın aynı etki vermesi de mümkün değil. Yan etkileri de olacak belki olumlu etkisinden daha fazla, belki daha az, belki tam doğru ilacı bulmuş da olabiliriz. Denemeye değer mi mantığımı mı dinlemeliyim kalbimi mi bilemiyorum. İyisini de kötüsünü de söyleyin görüşlerinizi saygıyla ve sevgiyle okuyacağım. Buraya kadar okuyan herkese teşekkür ederim okumanız bile benim için çok kıymetli, yüzünüzden tebessüm eksik olmasın iyi günler dilerim :)