Araba mevzusunu okumuştum, senin geçmiş hikayeni de.. Şimdi de bunu okudum, sadece konuya cevap vereceğim yorumları ilk sayfadan sonra okumadım.
80 gram altınla evlendim ben, ne düğünümde takılanları aldım ne başka birşey. Düğündeki bütün takılar düğün borcuna gitti, eyvallah dedim parada pulda gözüm yok. Bileziklerimi de eşimin ve ailesinin zorlandığı borçlarına verdim gönül rızasıyla.. Sonra ne mi oldu? Ailesi sağolsun benden 80 gram altınımı aldılar da, bana 1 gram huzur vermediler. Hayatta paraya pula önem veren bir insan değilimdir, insanın sahip olduğu miktar cebindeki değil yediğidir. Bizim de bütçemiz ortaktı, ne çektiysem bu yüzden çektim zaten. Abartmıyorum tamı tamına 2 liralık birşey için kırk defa laf soktular. 2 lira bu altı üstü. Şimdi bütçelerimiz ayrı ama hala onların borçlarıyla boğuşuyoruz çünkü krediler eşimin üzerine. Benim evimde doğru düzgün hiçbir şey yok, kendi çabalarımızla ne alabiliyorsak o. Şimdi o altın muhabbetini burda okudukça içim yanıyor, ben yengene sonuna kadar hak veriyorum. Ya hiç takmayacaksın, taktıysan da almayacaksın kolundan. Ben bileziklerimi borç olarak bile vermedim, heba ettim. Şimdi onlar evine 5 liralık birşey alsalar beni sinirlendiriyor. Ki sana araba alınmış, yengenin yaptıkları bence az bile kalıyor...
