Merhaba kızlar. Önceki konumda anneciğimin beyin kanaması geçirdiğini paylaşmıştım ve destekleriniz sayesinde bir nebze de olsa iyi hissetmeyi başarabilmiştim. Şimdi yine akıl almam lazım sizden. Şükürler olsun anneciğim iyiye gidiyor her geçen gün. Sondadan kurtulduk, fizik tedavi ve psikolojik desteğe başladık. Eşim de yurtdışındaki işinden döndü. Ben 1 aydır annemde kalıyorum destek olmak adına. ben Çankaya da oturuyorum annem keçiören de. Ankara da olanlar bilirler Biraz uzak kalıyor mesafe. Eşime annemin yakınında bi eve taşınmak istediğimi söyledim o da kabul etti. Şimdi hazırlık yapıyoruz taşınmak için. Annemin 3 aylık hastane sürecinde doğal olarak kayınvalideme hiç gitmedim ve telefonlarını da çoğu zaman açmak istemedim çünkü o psikolojiyle kimseyle görüşmeyi istemiyordum. Bugün akşamüstü bize oturmaya geldiler görümcemle beraber. Taşınma meselesi açıldı ve kayınvalidem çıldırdı adeta! Normalde onunla yakın oturuyoruz. Neymiş oğlunu çekip almışım, Keçiören de ne işi varmış! Burdan oraya taşınmak aptallıkmış.. zaten 3 aydır annemdeymişim yetmemiş mi... annem subayevlerinde oturuyor, Keçiören e bağlı ama bana göre çok güzel bi semt. Ben de artık sinirlendim ve sen de ağır hastalık geçirirsen tekrar taşınırız buraya dedim. Ona da bi ayrı delirdi. Kızı da ayrı dert bi yandan da o konuştu saçma sapan pek dinlemedim. Görümcemin 8 yaşındaki kızı Duvara burnunun pisliğini sürüyor o eliyle çocuğuna dokunuyor. Onu da uyardım hepsinin içinde, kalkıp gittiler. Çok mu haksızım kızlar? Kötü müyüm yani? Benim bi tane annem var ve çok zor günler geçirdim yanımda kimsem Yoktu. 8 yıllık arkadaşlığımı bitirdim bu dönemde. Anneme yakın olmak isteyemez miyim? Kadının derdi oğlunun semti değişecek, statüsü düşecek(!) Artık çekilecek çilem kalmadı. Eşim de olanlara hiç karışmadı sağ olsun. Taşırız evimizi dert etme dedi. Hatalı mı davranıyorum? Yazıda hatalar varsa özür dilerim kızlar, hem tel.den yazıyorum hem de antidepresan kullandığım için biraz kafam donuk. Yorumlar için şimdiden teşekkürler.
