- Konu Sahibi inceuclusarjiolanvarmi
-
- #1
Merhaba ahali. Bugün üye oldum bu foruma. Açıkcası bu tür forumlara pek uğramazdım, haz etmezdim. Ancak o kadar çaresizim ki, tecrübeli kişilerin önerilerine muhtaç durumdayım. Biraz uzun yazacağım. Umarım okursunuz...
Bundan 4 yıl önce girdi hayatıma. 20 yaşındaydım. İlk aşkım ve ilk ilişkimdi. Zira ben aşka inanmazdım. Bu yüzden kimseyi dahil etmemiştim hayatıma, o'na kadar. Öylesine ilgili ve aşk doluydu ki, zamanla kalbim ısındı ona. Henüz 1 sene geçmemişken "evleneceğim kadınsın" derdi bana. Ben ise temkinliydim, zira ailevi farklılıklar çok fazlaydı. Benim ailem muhafazakar bir yapıya sahipken, onun ailesi oldukça farklıydı. İnanç farklılıkları da söz konusuydu. Her neyse zamanla beni her şeyin yolunda gideceğine, her türlü fedakarlığı yapacağına, gerekirse ailesine rest çekeceğine inandırdı. Güvendim ona, inandım. Aşkı öylesine büyüktü ki, inanmamak elde değildi. Her şeyin ilkini onunla yaşadım ve maalesef ki aşkı da...
Annesi, kardeşleri ve teyzeleriyle tanıştırdı beni. Hatta kuzenleriyle de. Hepsi aynı şeyi söylüyordu. O, ilk kez bir kız arkadaşını tanıştırdı bizimle. Gelin muamelesi görüyordum hepsinden. Her şey çok güzeldi ailevi farklılıkların bizi bunaltması dışında.
Sonra askere gitmesi gerekti. Güneydoğuya gitti. Her gün o bölgeden şehit haberleri geliyordu ve ben tam 15 ay canım burnumda bekledim onu. Ona bir şey olursa korkusuyla yaşamaya çalıştım tam 15 ay boyunca. Askere gitmeden önce defalarca ayrılmamız gerektiğini, çok büyük farklılıklar olduğunu, yapamayacağımızı söylemiştim. Her defasında ağlayıp yalvararak beni ikna etti. Ben her şeyi üstlenirim dedi. Seviyordum, çok seviyorum ve vazgeçemedim ben de.
O askerdeyken ben de durumumu annemle paylaştım. Başlarda onaylamasa da sevdiğim için kabullendi. Tabi babamın henüz haberi yoktu. Uygun bir dille söylenecekti zamanla. Nihayet askerden geldi. Kavuşmuştuk hiç ayrılmayacaktık nasılsa. 1 ay geçtiği halde hala iş aramıyordu. Annem ailem bana baskı yapıyordu. Bir adı konmalı diye. Bu durumu onunla paylaştım biraz da sert bir üslupla. Çünkü 3 buçuk yıl boyunca hep rahat bir insan olmuştu. Askere de 10 ayda ancak gitmeyi başarabilmişti. İşe girdi ama bir şeyler değişmeye başlamıştı. 3 buçuk yıl boyunca bir kez bile beni kırmamış, sesini yükseltmemiş adam, askerden gelip sorumluluk alınca bana karşı sert bir tutum sergilemeye başlamıştı. Kırıcı sözlerin haddi yoktu...
Derken annesi ve teyzelerini getirdi bize. Aileler tanıştı. Her şey evliliğe doğru ilerliyordu. Ki zaten bana hep "karım" derdi. Benim ailem ve teyzelerim duydukları karşısında pek hoşnut olmasalar da belli etmediler. Çok iyi ağırladık onları. Onlar da bizden çok memnun kalmışlardı. Bir sorun yoktu. Biz zaten aramızda alyanslarımızı takmıştık. Herkes, tüm çevremiz biliyordu.
Sonra ne olduysa o bunalıma girdi. İçine kapandı. Benimle konuşmak istemiyordu. Sorduğumda ise "seninle alakası yok ben çok bunaldım. Kimseyi sevmiyorum istemiyorum" diyordu. 2 ay sürdü bu hali. Ne yaptıysam, ne denediysem değişmedi. Bir gün bir mail yazdım. Olmuyor ya toparlanalım ya bitsin dedim. Sandım ki toparlayacak kendini. Eskisi gibi olacağız yine.
4 gün sonra mailime cevap geldi. "Düzeleceğime, düzeleceğimize inanmıyorum. Bizimle ilgili bir umudum yok artık.Çok farklıyız. Bitsin bu ilişki. Seni hala seviyor özlüyorum ama seninle görüşme birlikte olma fikri omzuma yük bindiriyor. Boğuyor beni" demişti. Ve daha birçok şey. Şoka girmiştim. Aradım onu. Ağlayarak durumu anlamaya çalıştım. "İSTEMİYORUM" diyordu sadece. Ama sevmediğini söylemiyordu. Defalarca aradım, mesaj yazdım. Mail yazdım. Karşımda beton gibi bir adam vardı. "sensiz ölürüm" diyen kişi, o kadar soğuktu ki, canım yanıyordu artık. Son bir kez deneyelim dedim. Kabul etti ve bunu kendisinin de istediğini söyledi. Sadece umudum yok dedi. Bitmediğini değil uzatmaya girdiğini düşünüyorum dedi.
Aradan 3 gün geçti. Ben düzeleceğimize dair umut beslerken, o bana bir mail daha yazdı. "sen benden ayrıldığın için acı çekiyorsun ama benim üzerimden yük kalktı. rahatladım" dedi. Sonraki gün arkadaşıyla konuştum. O da bana "ona acıdığım üzüldüğüm için devam etme kararı aldım. İstemiyorum sevmiyorum artık" dediğini söyledi. Yaşadığım şoku tahayyül etmek imkansız...
Bir adam 2 ayda değişmişti. Tanıdığım benim için canını feda edebilecek adam, bir anda yabancıya dönüşmüştü. Bir kez daha konuştum. "şu an bunalımdasın.Geçmesini beklerim, seni beklerim" dedim. "bekleme ne bekliyorsun" diye bağırdı. "Bari yüz yüze konuşsaydık" dedim. "gerek yok" dedi ve 4 yılı bir telefon konuşmasıyla bitirdi.
Sonrasında duyduğum şeyler ise berbattı. Arkadaşlarına "bana evlenmeyi düşünmeyecek takılmalık kız bulun" demesi, eski sevgililerine facebook'tan mesaj atması, mutlu mesut hayatına devam etmesi vs. O şu anda çok mutlu ve rahat. Ben ise 1 buçuk aydır hayata kapattım kendimi.
Annesi beni aradı. Ağladı. Kızım anlamadık biz de neden böyle olduğunu ama istemiyorum diye tutturdu dedi. Psikiyatra gitmiş. Psikotik özellikli depresyon teşhisi koyulmuş ve ağır ilaçlarla tedaviye başlamış. Belki hastalıktandır tüm bunlar diye kendimi avuttum ama benim dışımda herkese karşı gayet olumlu ve mutlu.
Çevremdeki herkes şoka girdi. Çünkü onun sevgisi bağımlılık gibiydi. Çevremdeki herkes aynı şeyi söylüyordu. "bu devirde böyle seven, sadık kalan başka adam yoktur" ben de ona öylesine güvenmiştim ki, asla terketmez beni bırakmaz diyordum. Daha sonra arkadaşlarıyla konuşmalarımda, arkadaş çevresinin onu çok doldurduğunu öğrendim. Yaşantılarınız çok farklı, mutlu olamazsınız demiş her biri. Ki bunu hep diyorlardı ama o, onlarla alakasını kesmişti. Bana sahip çıkmıştı. Şimdi ise onlara geri döndü ve halinden gayet memnun.
1 buçuk ayda 6 kilo verdim. Tüm vücudum stresten sivilce doldu. Evden dışarıya çıkmıyorum ve hayatımı sürekli erteliyorum. Onu mutlu gördükçe daha da üzülüyorum. Benim yüzüme karşı, "hala seviyorum ama bu işin oluru yok" diyen adam, arkamdan "sevmiyorum onu bana kız bulun" diyebiliyor. Arkamdan kötü konuşabiliyor. Ben onunla ilgili hiç kötü konuşmamışken...
İnanın, bunu yapabilecek son kişilerden biriydi. Nasıl oldu da 2 ayda 4 yıldır tanıdığım bir adam böylesine değişti aklım almıyor. 4 yılı bir mail ve telefon konuşmasıyla bitirdi. Aklım almıyor ve çıldıracak gibi oluyorum.
O, bensiz hayatına çoktan alıştı. Ben ise 1 buçuk aydır aynı acıyla yaşıyorum. Ne yapmam gerek, nasıl unutmalıyım bilmiyorum. Lütfen, birileri unutulur desin...
Oturacağımız ev, eşyalarımız her şey konuşulmuştu... Bana telefonda "yüzüğü bozdurabilirsin" dediğinde öyle katıydı ki. Beni 4 yılda bir kez bile kırmamış bir adam 1 ayda hayatımı mahvetti. Keşke hiç hayatıma girmeseydi.
Ben nasıl unutucam bu travmayı, hiç bilmiyorum...
Bundan 4 yıl önce girdi hayatıma. 20 yaşındaydım. İlk aşkım ve ilk ilişkimdi. Zira ben aşka inanmazdım. Bu yüzden kimseyi dahil etmemiştim hayatıma, o'na kadar. Öylesine ilgili ve aşk doluydu ki, zamanla kalbim ısındı ona. Henüz 1 sene geçmemişken "evleneceğim kadınsın" derdi bana. Ben ise temkinliydim, zira ailevi farklılıklar çok fazlaydı. Benim ailem muhafazakar bir yapıya sahipken, onun ailesi oldukça farklıydı. İnanç farklılıkları da söz konusuydu. Her neyse zamanla beni her şeyin yolunda gideceğine, her türlü fedakarlığı yapacağına, gerekirse ailesine rest çekeceğine inandırdı. Güvendim ona, inandım. Aşkı öylesine büyüktü ki, inanmamak elde değildi. Her şeyin ilkini onunla yaşadım ve maalesef ki aşkı da...
Annesi, kardeşleri ve teyzeleriyle tanıştırdı beni. Hatta kuzenleriyle de. Hepsi aynı şeyi söylüyordu. O, ilk kez bir kız arkadaşını tanıştırdı bizimle. Gelin muamelesi görüyordum hepsinden. Her şey çok güzeldi ailevi farklılıkların bizi bunaltması dışında.
Sonra askere gitmesi gerekti. Güneydoğuya gitti. Her gün o bölgeden şehit haberleri geliyordu ve ben tam 15 ay canım burnumda bekledim onu. Ona bir şey olursa korkusuyla yaşamaya çalıştım tam 15 ay boyunca. Askere gitmeden önce defalarca ayrılmamız gerektiğini, çok büyük farklılıklar olduğunu, yapamayacağımızı söylemiştim. Her defasında ağlayıp yalvararak beni ikna etti. Ben her şeyi üstlenirim dedi. Seviyordum, çok seviyorum ve vazgeçemedim ben de.
O askerdeyken ben de durumumu annemle paylaştım. Başlarda onaylamasa da sevdiğim için kabullendi. Tabi babamın henüz haberi yoktu. Uygun bir dille söylenecekti zamanla. Nihayet askerden geldi. Kavuşmuştuk hiç ayrılmayacaktık nasılsa. 1 ay geçtiği halde hala iş aramıyordu. Annem ailem bana baskı yapıyordu. Bir adı konmalı diye. Bu durumu onunla paylaştım biraz da sert bir üslupla. Çünkü 3 buçuk yıl boyunca hep rahat bir insan olmuştu. Askere de 10 ayda ancak gitmeyi başarabilmişti. İşe girdi ama bir şeyler değişmeye başlamıştı. 3 buçuk yıl boyunca bir kez bile beni kırmamış, sesini yükseltmemiş adam, askerden gelip sorumluluk alınca bana karşı sert bir tutum sergilemeye başlamıştı. Kırıcı sözlerin haddi yoktu...
Derken annesi ve teyzelerini getirdi bize. Aileler tanıştı. Her şey evliliğe doğru ilerliyordu. Ki zaten bana hep "karım" derdi. Benim ailem ve teyzelerim duydukları karşısında pek hoşnut olmasalar da belli etmediler. Çok iyi ağırladık onları. Onlar da bizden çok memnun kalmışlardı. Bir sorun yoktu. Biz zaten aramızda alyanslarımızı takmıştık. Herkes, tüm çevremiz biliyordu.
Sonra ne olduysa o bunalıma girdi. İçine kapandı. Benimle konuşmak istemiyordu. Sorduğumda ise "seninle alakası yok ben çok bunaldım. Kimseyi sevmiyorum istemiyorum" diyordu. 2 ay sürdü bu hali. Ne yaptıysam, ne denediysem değişmedi. Bir gün bir mail yazdım. Olmuyor ya toparlanalım ya bitsin dedim. Sandım ki toparlayacak kendini. Eskisi gibi olacağız yine.
4 gün sonra mailime cevap geldi. "Düzeleceğime, düzeleceğimize inanmıyorum. Bizimle ilgili bir umudum yok artık.Çok farklıyız. Bitsin bu ilişki. Seni hala seviyor özlüyorum ama seninle görüşme birlikte olma fikri omzuma yük bindiriyor. Boğuyor beni" demişti. Ve daha birçok şey. Şoka girmiştim. Aradım onu. Ağlayarak durumu anlamaya çalıştım. "İSTEMİYORUM" diyordu sadece. Ama sevmediğini söylemiyordu. Defalarca aradım, mesaj yazdım. Mail yazdım. Karşımda beton gibi bir adam vardı. "sensiz ölürüm" diyen kişi, o kadar soğuktu ki, canım yanıyordu artık. Son bir kez deneyelim dedim. Kabul etti ve bunu kendisinin de istediğini söyledi. Sadece umudum yok dedi. Bitmediğini değil uzatmaya girdiğini düşünüyorum dedi.
Aradan 3 gün geçti. Ben düzeleceğimize dair umut beslerken, o bana bir mail daha yazdı. "sen benden ayrıldığın için acı çekiyorsun ama benim üzerimden yük kalktı. rahatladım" dedi. Sonraki gün arkadaşıyla konuştum. O da bana "ona acıdığım üzüldüğüm için devam etme kararı aldım. İstemiyorum sevmiyorum artık" dediğini söyledi. Yaşadığım şoku tahayyül etmek imkansız...
Bir adam 2 ayda değişmişti. Tanıdığım benim için canını feda edebilecek adam, bir anda yabancıya dönüşmüştü. Bir kez daha konuştum. "şu an bunalımdasın.Geçmesini beklerim, seni beklerim" dedim. "bekleme ne bekliyorsun" diye bağırdı. "Bari yüz yüze konuşsaydık" dedim. "gerek yok" dedi ve 4 yılı bir telefon konuşmasıyla bitirdi.
Sonrasında duyduğum şeyler ise berbattı. Arkadaşlarına "bana evlenmeyi düşünmeyecek takılmalık kız bulun" demesi, eski sevgililerine facebook'tan mesaj atması, mutlu mesut hayatına devam etmesi vs. O şu anda çok mutlu ve rahat. Ben ise 1 buçuk aydır hayata kapattım kendimi.
Annesi beni aradı. Ağladı. Kızım anlamadık biz de neden böyle olduğunu ama istemiyorum diye tutturdu dedi. Psikiyatra gitmiş. Psikotik özellikli depresyon teşhisi koyulmuş ve ağır ilaçlarla tedaviye başlamış. Belki hastalıktandır tüm bunlar diye kendimi avuttum ama benim dışımda herkese karşı gayet olumlu ve mutlu.
Çevremdeki herkes şoka girdi. Çünkü onun sevgisi bağımlılık gibiydi. Çevremdeki herkes aynı şeyi söylüyordu. "bu devirde böyle seven, sadık kalan başka adam yoktur" ben de ona öylesine güvenmiştim ki, asla terketmez beni bırakmaz diyordum. Daha sonra arkadaşlarıyla konuşmalarımda, arkadaş çevresinin onu çok doldurduğunu öğrendim. Yaşantılarınız çok farklı, mutlu olamazsınız demiş her biri. Ki bunu hep diyorlardı ama o, onlarla alakasını kesmişti. Bana sahip çıkmıştı. Şimdi ise onlara geri döndü ve halinden gayet memnun.
1 buçuk ayda 6 kilo verdim. Tüm vücudum stresten sivilce doldu. Evden dışarıya çıkmıyorum ve hayatımı sürekli erteliyorum. Onu mutlu gördükçe daha da üzülüyorum. Benim yüzüme karşı, "hala seviyorum ama bu işin oluru yok" diyen adam, arkamdan "sevmiyorum onu bana kız bulun" diyebiliyor. Arkamdan kötü konuşabiliyor. Ben onunla ilgili hiç kötü konuşmamışken...
İnanın, bunu yapabilecek son kişilerden biriydi. Nasıl oldu da 2 ayda 4 yıldır tanıdığım bir adam böylesine değişti aklım almıyor. 4 yılı bir mail ve telefon konuşmasıyla bitirdi. Aklım almıyor ve çıldıracak gibi oluyorum.
O, bensiz hayatına çoktan alıştı. Ben ise 1 buçuk aydır aynı acıyla yaşıyorum. Ne yapmam gerek, nasıl unutmalıyım bilmiyorum. Lütfen, birileri unutulur desin...
Oturacağımız ev, eşyalarımız her şey konuşulmuştu... Bana telefonda "yüzüğü bozdurabilirsin" dediğinde öyle katıydı ki. Beni 4 yılda bir kez bile kırmamış bir adam 1 ayda hayatımı mahvetti. Keşke hiç hayatıma girmeseydi.
Ben nasıl unutucam bu travmayı, hiç bilmiyorum...