haklısınız çocuklarıma haksızlık yaptığım.en son telefon numaramı vermek istedim ayrılırken bir daha gelişinde verirsin dedi almadı.parayımı garantilemek istedi yoksa bir daha gelmemi mi garantilemek istedi, yoksa umursamadı mı onu bile bilmiyorum.kafam karışıyor.para versen daha çok pişman olursun emin ol.
Çok merhamet sahibisiniz.. Ben sizin gibi olamam asla ve inanın çok imrendim yufka yüreğinize. Ama bir şeyi unutmayın sizinde aileniz var ve durumunuz para verecek kadar müsait değil. Zaten verdiğiniz paraya bile burun kıvırmışbabamı sevip sevmediğimi bilmiyorum aslında, hapse girene kadarda görüşme girişiminde bulunmamıştım sadece uzaktan haberini alıyordum, iyi derlerse vicdanım rahat hayatıma devam ediyordum.ama hapiste olduğunu öğrendikten sonra tekrar acımaya başladım, aklıma orada ne yapıyordur, zaten yaşıda var sağ çıkabilecek mi, tekrar güneşi ne zaman görecek gibi şeyler takılmaya başladı.birde çok para gidiyor burada deyince yardım edemediğim için üzüldüm, acaba aç susuz mu diye düşünmeye başladım.sevgimi sadece acıma mı hissettiğim ondan da emin değilim.hiç okuma yazma bilmeyecek kadar cahil bir insan, yetiştiği aileyi biliyorum, birde karakterini biliyorum sanki yapabilecekleri bu kadarmış, ona kırılmamın bir anlamı yokmuş gibi hissediyorum çoğunlukla.ne bileyim mazur görmek için yer arıyorum belkide yaptıklarını.
teşekkür ederim desteğiniz ve güzel düşünceleriniz için varolun.Çok merhamet sahibisiniz.. Ben sizin gibi olamam asla ve inanın çok imrendim yufka yüreğinize. Ama bir şeyi unutmayın sizinde aileniz var ve durumunuz para verecek kadar müsait değil. Zaten verdiğiniz paraya bile burun kıvırmışBu çok üzücü.. Ayrıca hapse girmiş demek ki akıl sağlığı suç işleyecek kadar yerinde o yüzden siz elinizden geleni yaptığınız için yüreğinizi ferah tutun bence.
haklısınız çocuklarıma haksızlık yaptığım.en son telefon numaramı vermek istedim ayrılırken bir daha gelişinde verirsin dedi almadı.parayımı garantilemek istedi yoksa bir daha gelmemi mi garantilemek istedi, yoksa umursamadı mı onu bile bilmiyorum.kafam karışıyor.
yazacaklarım biraz uzun arkadaşlar okuyanlara teşekkür ederim.
14 yaşıma kadar güzel bir çocukluk geçirdim. Babam biraz cahil bir adamdı ama annem yaşadığı sürece belli anlaşmamazlıklar haricinde iyiydik.mesela hep cebinde çikolatalar olduğunu hatırlıyorum, bazen saçımı okşadığını, birkaç ay çalışmaya gittiğinde onu özlediğimi, küçücük ellerimle tek parmağını tutup beni bakkala götürdüğünü filan hatırlıyorum.
Liseye başladığım hafta annemi kaybettim.Dayımların yanında okula başlamıştım gelecek haftayada ailem taşınacaktı,ev filan tutulmuştu hep ama cuma günü dayım okula geldi ve dedemin öldüğünü söyleyerek beni okul bitmeden aldı götürdü, eve geldiğimde öğrendim ki ölen annemdi.çok büyük bir yıkım yaşadım, kardeşim yoktu, beni çok seven annem gitmişti yapayalnızdım.sonrasında babam nedense çok büyük bir değişime uğradı ya da aslında hep öyleydi annem sayesinde ben diğer yönlerini görmüyordum, bu konu da kararsızım.
Daha ilk haftadan beni okuldan alacağını evlenmemi istediğini söylemeye sürekli baskı yapmaya başladı.evde kavgalar hiç eksik olmuyordu, ben olursam onunla kimsenin evlenmeyeceğini söyleyip, diğer evlenen kızları örnek gösterip okulu bırakmam için eziyet ediyordu.en sonunda çok ciddi bir gece yarısı kavgasından sonra kendime yurt aramaya başladım.bir kaç hafta içinde yetiştirme yurduna girdim,kendi isteğimle, çünkü o gece bana kurduğu cümle daha fazla orada kalamayacağımı gösteriyordu bana.
liseyi bitirdim, babam arada ziyaretlerime geldi bu arada sık olmasa da görüştük.Daha sonra eşimle tanıştım ve lise biter bitmez evlendim.Bir ailem olsun yeniden istedim, geceleri ışıkları yanan evlere bakıp içindekiler ne mutludur kim bilir diye düşünmekten kurtulmak istedim.bu sırada üniyi kazandım ve okuluma da devam ettim.Bir oğlum oldu.eşim harika bir insandı.Babam düğünüme gelmedi epey aradan sonra bir kg portakal alıp evime geldi.Çok sevindim geldiği için, öyle kıymet verdim ki getirdiği portakallara bile eşim şaka yapıyordu bunun üstüne.
Ara ara gene görüşmeye devam ettik.sonra birgün eşimin kanser olduğunu öğrendim.dünya başıma yıkıldı.kurduğum yeni ailem de yıkılıyordu.annemden kalan bir evim vardı ama babamında hakkı vardı yasal olarak, ayağına kadar gittim, babam kendi ailesinden kalan evde yaşıyordu, eşim kanser evi satalım paylaşalım eşimi tedavi ettirmem lazım dedim.Saçımı okşamadı, iyi misin kızım demedi, geçecek demedi soğuk bir yüzle beni ilgilendirmez dedi.ağlaya ağlaya ayrıldım yanından.
Borç buldum ne yaptım ettim eşimi tedaviye götürdüm, beni hiç aramadı, iyi misin demedi, oysa çok yanlızdım, eşimin ailesi de yanımda değildi zaten tek başıma mücadele ediyordum.En sonunda ben aradım açmadı telefonları, amcamı aradım babam telefonları açmıyor, sen yanına git çağrı at ben arayacağım kulağına daya telefonu sesimi duyarsa kıyamaz dedim.Amcam kahvede yakalamış, ben aradım dayadı kulağına kalkıp gitmiş konuşmadan, benim öyle bir kızım yok demiş.amcam ne yapayım kızım konuşmuyor dedi, oysa geçecek iyi olacak her şey demesine çok ihtiyacım vardı.Anladım o gün benim bir babam yok.
Maalesef eşim iyileşemedi.kaybettim.o kadar yalnızdım ki o acı içinde eşimi hastaneden çıkarmakla, cenaze arabası aramakla uğraşmak zorunda kaldım, oysa ayakta duracak durumum bile yoktu.Gene aramadı başın sağolsun demedi, gelmedi, ben bir çocukla kaldım ortada, zaten eşimle ilgilenmekten birbuçuk yıldır çalışmıyordum, üç ay eşimin maaşı bağlanana kadar, bakkaldan borç aldım, kirayı ertelettim, çocuğuma bakmaya çalıştım gene aç mısın susuz musun, iyi misin demedi.
yıllar sonra şimdiki eşimle evlendim, bu sıralarda ne zaman eş dostu arasam soruyordum başka şehirde olduğum için, babam iyimi görüyormusunuz diye haber alıyordum.gördük iyi dediklerinde rahatlıyordum.En son sorduğumda hapiste dediler.şoka girdim.ağladım.eşime babama gidelim görelim dedim ki içim çok acıdı.kucağımda üç aylık bebekle ağlaya ağlaya soğuk hapisane duvarlarını geçtim, yıllar sonra babamı gördüm yaşlanmıştı, elinde bir kaç çikolata o da ağladı, kendimi yıllar sonra ilk kez çocuk gibi hissettim.İnsan yalnız kalınca çabuk büyüyor, bir tek babamın yanında hala kendimi çocuk gibi hissediyorum.konuştuk biraz, burada çok para gidiyor paraya ihtiyacım var dedi.Bende çok iyi durumda değildim maddi olarak, yanımda biraz param vardı onu bırakmayı teklif ettim.beğenmedi o benim neyime yetecek bir dahaki gelişine fazla getir dedi, tenezzül etmedi bırakmayı teklif ettiğim paraya.
şimdi kafanızı bu kadar ağrıttım kusura bakmayın ama bende her ay babama onun istediği kadar verebileceğim bir para yok.yani çok isterim vereyim ama durumun iyi değil.ama öyle bir konuştu ki ya da ben öyle hissettim bilmiyorum kafam karışık, para getirmeyeceksen gelme der gibiydi.tekrar gitmek istiyorum aslında çünkü ona bir şey olursa çok üzüleceğim ama istediği parayı götürmezsem moralimi bozacak diye de korkuyorum.ne yapmalıyım bir fikir istiyorum.
neden değerli bilmiyorum, ama hayatta olması iyi hissettiriyor.değerli olmamalı değil mi? ben dışardan bakamıyorum olaya.her aklıma geldiğinde içim acıyor.
Okurken cok kötü oldum benim babam öldü ama cok şükür hic boyle bir babalık yapmadı onunla ilgili hic kotu anim yok . Kötünün kötüsü var ya bu oyle bisey heralde . Baban seni hic dusunmemiski sen niye bukadar onrmsiyorsun senin duygularini hissedemem yasadiklarini anlayamam yanlis anlama . Ama sen ne zorluklar cekmissin ici hic acimamis seninde babandan bi beklentin olmasın dahada üzülürsun kendi hayatina bak bence . Ama okuduklarimdan anladimki sen ne kadar güçlü bi kadinsin.umarim hersey bundan sonraki hayatinda gonlunce oluryazacaklarım biraz uzun arkadaşlar okuyanlara teşekkür ederim.
14 yaşıma kadar güzel bir çocukluk geçirdim. Babam biraz cahil bir adamdı ama annem yaşadığı sürece belli anlaşmamazlıklar haricinde iyiydik.mesela hep cebinde çikolatalar olduğunu hatırlıyorum, bazen saçımı okşadığını, birkaç ay çalışmaya gittiğinde onu özlediğimi, küçücük ellerimle tek parmağını tutup beni bakkala götürdüğünü filan hatırlıyorum.
Liseye başladığım hafta annemi kaybettim.Dayımların yanında okula başlamıştım gelecek haftayada ailem taşınacaktı,ev filan tutulmuştu hep ama cuma günü dayım okula geldi ve dedemin öldüğünü söyleyerek beni okul bitmeden aldı götürdü, eve geldiğimde öğrendim ki ölen annemdi.çok büyük bir yıkım yaşadım, kardeşim yoktu, beni çok seven annem gitmişti yapayalnızdım.sonrasında babam nedense çok büyük bir değişime uğradı ya da aslında hep öyleydi annem sayesinde ben diğer yönlerini görmüyordum, bu konu da kararsızım.
Daha ilk haftadan beni okuldan alacağını evlenmemi istediğini söylemeye sürekli baskı yapmaya başladı.evde kavgalar hiç eksik olmuyordu, ben olursam onunla kimsenin evlenmeyeceğini söyleyip, diğer evlenen kızları örnek gösterip okulu bırakmam için eziyet ediyordu.en sonunda çok ciddi bir gece yarısı kavgasından sonra kendime yurt aramaya başladım.bir kaç hafta içinde yetiştirme yurduna girdim,kendi isteğimle, çünkü o gece bana kurduğu cümle daha fazla orada kalamayacağımı gösteriyordu bana.
liseyi bitirdim, babam arada ziyaretlerime geldi bu arada sık olmasa da görüştük.Daha sonra eşimle tanıştım ve lise biter bitmez evlendim.Bir ailem olsun yeniden istedim, geceleri ışıkları yanan evlere bakıp içindekiler ne mutludur kim bilir diye düşünmekten kurtulmak istedim.bu sırada üniyi kazandım ve okuluma da devam ettim.Bir oğlum oldu.eşim harika bir insandı.Babam düğünüme gelmedi epey aradan sonra bir kg portakal alıp evime geldi.Çok sevindim geldiği için, öyle kıymet verdim ki getirdiği portakallara bile eşim şaka yapıyordu bunun üstüne.
Ara ara gene görüşmeye devam ettik.sonra birgün eşimin kanser olduğunu öğrendim.dünya başıma yıkıldı.kurduğum yeni ailem de yıkılıyordu.annemden kalan bir evim vardı ama babamında hakkı vardı yasal olarak, ayağına kadar gittim, babam kendi ailesinden kalan evde yaşıyordu, eşim kanser evi satalım paylaşalım eşimi tedavi ettirmem lazım dedim.Saçımı okşamadı, iyi misin kızım demedi, geçecek demedi soğuk bir yüzle beni ilgilendirmez dedi.ağlaya ağlaya ayrıldım yanından.
Borç buldum ne yaptım ettim eşimi tedaviye götürdüm, beni hiç aramadı, iyi misin demedi, oysa çok yanlızdım, eşimin ailesi de yanımda değildi zaten tek başıma mücadele ediyordum.En sonunda ben aradım açmadı telefonları, amcamı aradım babam telefonları açmıyor, sen yanına git çağrı at ben arayacağım kulağına daya telefonu sesimi duyarsa kıyamaz dedim.Amcam kahvede yakalamış, ben aradım dayadı kulağına kalkıp gitmiş konuşmadan, benim öyle bir kızım yok demiş.amcam ne yapayım kızım konuşmuyor dedi, oysa geçecek iyi olacak her şey demesine çok ihtiyacım vardı.Anladım o gün benim bir babam yok.
Maalesef eşim iyileşemedi.kaybettim.o kadar yalnızdım ki o acı içinde eşimi hastaneden çıkarmakla, cenaze arabası aramakla uğraşmak zorunda kaldım, oysa ayakta duracak durumum bile yoktu.Gene aramadı başın sağolsun demedi, gelmedi, ben bir çocukla kaldım ortada, zaten eşimle ilgilenmekten birbuçuk yıldır çalışmıyordum, üç ay eşimin maaşı bağlanana kadar, bakkaldan borç aldım, kirayı ertelettim, çocuğuma bakmaya çalıştım gene aç mısın susuz musun, iyi misin demedi.
yıllar sonra şimdiki eşimle evlendim, bu sıralarda ne zaman eş dostu arasam soruyordum başka şehirde olduğum için, babam iyimi görüyormusunuz diye haber alıyordum.gördük iyi dediklerinde rahatlıyordum.En son sorduğumda hapiste dediler.şoka girdim.ağladım.eşime babama gidelim görelim dedim ki içim çok acıdı.kucağımda üç aylık bebekle ağlaya ağlaya soğuk hapisane duvarlarını geçtim, yıllar sonra babamı gördüm yaşlanmıştı, elinde bir kaç çikolata o da ağladı, kendimi yıllar sonra ilk kez çocuk gibi hissettim.İnsan yalnız kalınca çabuk büyüyor, bir tek babamın yanında hala kendimi çocuk gibi hissediyorum.konuştuk biraz, burada çok para gidiyor paraya ihtiyacım var dedi.Bende çok iyi durumda değildim maddi olarak, yanımda biraz param vardı onu bırakmayı teklif ettim.beğenmedi o benim neyime yetecek bir dahaki gelişine fazla getir dedi, tenezzül etmedi bırakmayı teklif ettiğim paraya.
şimdi kafanızı bu kadar ağrıttım kusura bakmayın ama bende her ay babama onun istediği kadar verebileceğim bir para yok.yani çok isterim vereyim ama durumun iyi değil.ama öyle bir konuştu ki ya da ben öyle hissettim bilmiyorum kafam karışık, para getirmeyeceksen gelme der gibiydi.tekrar gitmek istiyorum aslında çünkü ona bir şey olursa çok üzüleceğim ama istediği parayı götürmezsem moralimi bozacak diye de korkuyorum.ne yapmalıyım bir fikir istiyorum.
çok teşekkür ederim güzel sözleriniz için.o sizin güzel bakışınızdan kaynaklanıyor.Ahh ne zor. Senin konularını biliyorum ve çok güçlü bir kadın olduğuna inanıyorum. Bu kadar vefasız ve vicdansız birine karşı bile ne kadar vefalısın.Enerjini, maddi imkanlarını, sabrını evlatlarına harca bence. Çünkü senin gerçek ailen sadece onlar.
çok çok sağolun.ilk açtığım konudan bahsediyorsunuz muhtemelen, sebep sonuç ilişkisi içinde gidiyor hayat, kötü bir başlangıç yapınca hayata sonra yaşananlarda doğal olarak iç açıcı olmuyor.benim hayatımda da böyle oldu maalesef.Destek yok, hayatta sığınacak kimse yok sonradan hayata dahil olan insanlar da çoğunlukla istifade ediyor bu durumdan, birde onca yaşanmışlık sonrası belkide hayata ve insanlara karşı daha güvensiz alıngan ve karamsar oluyor kişi karşılaştığı insanlarda sadece sonuç odaklı düşünüp karar verdiği için belkide daha çok zorluk çıkarma yoluna gidiyorlar.tek isteğim bundan sonra daha fazla acı görmeyeceğim bir hayat, umarım bu kadarla kalırım.varolun tekrar güzel cümleleriniz için.Nastasya bu forumu ilk takip etmeye başladığımda karşıma çıkan senin bir konundu. Okuduğumda şoka girmiştim. Sonra yorumlarına dikkat etmeye başladım ve ne kadar mantıklı bir kadın olduğunu gördüm. Bu konuyu okuyunca kafamda bir çok şey netleşti. Ben senin yerinde olsam elimden geldiği kadar babama maddi ve manevi destek olurdum. Buna ihtiyacın olduğunu hissediyorum.
Annem öldükten sonra çevrede anlatıyormuş, yüzü gülmüyor bir güler yüz bile göstermiyor bana diyormuş, sanırım kendini çocuk beni büyük sanmıştı o zmanlar.sonra bir gece feci bir kavgadan sonra saçma sapan bir cümle kurdu ve o gün yetiştirme yurdunun benim için daha iyi bir yer olacağına karar verdim ve gittim.sonrasında üni kazandığımda kurduğu cümleyi hatırlıyorum, oku da bana bakarsın demişti, kendisi taşın altına elini koymadığı halde, eşim öldükten beş altı ay sonra annemden kalan küçük bir tarlayı sattığımda gördüm en son, onunda payı varmış kendisine ait parayı almaya gelmişti, benimle hiç konuşmadı, düşmanca bakışını hala unutamıyorum, beni öldürecek gibi bakıyordu.işte en sonda hapiste gördüm.aslında tükürülecek insan başkası anlatsa bunları bende öyle derdim ama çabucak unutuyorum onun yaptıklarını, böyle hatırlayınca gene kırgınlık hissediyorum içimde ama keşke görüşmeseydik hiç ama iyi olduğunu, özgür olduğunu bilseydim bir yerlerde.Baba olmayı geçtim bu adam insan bile değil.
Annesi ölmüş bi kızı apar topar evlendirmeye çalışmak nedir ya?
Ölümde aramamak gelmemek nedir yuh be yuh.
Suratına tükürsen o bile boşa gider daha ne merak ediyosun gidiyosun.
Annem öldükten sonra çevrede anlatıyormuş, yüzü gülmüyor bir güler yüz bile göstermiyor bana diyormuş, sanırım kendini çocuk beni büyük sanmıştı o zmanlar.sonra bir gece feci bir kavgadan sonra saçma sapan bir cümle kurdu ve o gün yetiştirme yurdunun benim için daha iyi bir yer olacağına karar verdim ve gittim.sonrasında üni kazandığımda kurduğu cümleyi hatırlıyorum, oku da bana bakarsın demişti, kendisi taşın altına elini koymadığı halde, eşim öldükten beş altı ay sonra annemden kalan küçük bir tarlayı sattığımda gördüm en son, onunda payı varmış kendisine ait parayı almaya gelmişti, benimle hiç konuşmadı, düşmanca bakışını hala unutamıyorum, beni öldürecek gibi bakıyordu.işte en sonda hapiste gördüm.aslında tükürülecek insan başkası anlatsa bunları bende öyle derdim ama çabucak unutuyorum onun yaptıklarını, böyle hatırlayınca gene kırgınlık hissediyorum içimde ama keşke görüşmeseydik hiç ama iyi olduğunu, özgür olduğunu bilseydim bir yerlerde.
çok teşekkür ederim.teyzemlerde sizin söylediğinizi söylüyor aslında.eğer şimdi taviz verirsen yarın hapisten çıktığında seninle yaşamak isteyecek diyorlar.ki inanın birlikte yaşanacak bir karakteri yok.biliyorum ki zorda kalsam gene aynısını söyler bundan eminim.çünkü eşim hastalanana kadar genede konuşuyordu, sonra baktı ben zora düştüm sırtını döndü birden.karakteri bu.sadece banada değil kardeşi kanser olduğunda ona da aynısını yapmıştı.aile olarak bir şeyler eksik sanırım onlarda ve öğrenmemişlerde.Öncelikle başın sağolsun, umarım hayatının bundan sonrası sen ve ailen için çok güzel olur.
Baba dediğin kızını korur kollar, kimseye ezdirmez. Açıkta bırakmaz. Sen hayatını tek başına kurmuşsun ve zorlukların üstesinden gelmişsin helal olsun. Gerçekten güçlü bir kadınsın. Babana rağmen.
Suratına tükürmen gereken adama hala acıman şaşırdım. Ne demek ya bir daha geldiğinde daha çok getir???? Ağır konuşmamak için zorluyorum kendimi şu ettiği laf yüzünden. Şimdi para verirsen daha çok isteyecek, başka şey isteyecek, tepene öyle bir çöreklenecek ki hayatını yine mahvedene kadar anlamayacaksın belki de. Belki de sen ondan ilgi göreceğini düşündüğün anda yine "beni ilgilendirmez" diyecek ve defolup gidecek. Bırak seni o yaşında nasıl yalnız bıraktıysa öyle yalnız kalsın. Öyle baba olmaz. Yediği haklarını ödüyor şimdi. Günahını verme ona.
Aileyle ilgili değil, o adamda vicdan eksikliği var. Ve sevgi. Ne kimseye sevgi besliyor, ne vicdana sahip. Herkes eninde sonunda hak ettiğini yaşar, o da layığını bulmuş. Kendinizi kullandırtmayın lütfen... Hele birlikte yaşamak falan hayal dahi edemiyorumçok teşekkür ederim.teyzemlerde sizin söylediğinizi söylüyor aslında.eğer şimdi taviz verirsen yarın hapisten çıktığında seninle yaşamak isteyecek diyorlar.ki inanın birlikte yaşanacak bir karakteri yok.biliyorum ki zorda kalsam gene aynısını söyler bundan eminim.çünkü eşim hastalanana kadar genede konuşuyordu, sonra baktı ben zora düştüm sırtını döndü birden.karakteri bu.sadece banada değil kardeşi kanser olduğunda ona da aynısını yapmıştı.aile olarak bir şeyler eksik sanırım onlarda ve öğrenmemişlerde.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?