29 yasindayim. Bekar ve ailemle yasiyorum.
29 yildir ailemin yanindayim.
Uniyi de aile yaninda okudum, calisiyorum hala aile yanindayim.
psikologum hep ailemle iletisim kurmami oneriyor. Hep reddediyorum. Biraz once tam beceremesem de bir yapayim dedim.
Evin en kucuk odasinda yasiyorum. Tek ozel alanim bu oda.
Biraz once anneme babaminn tv izlemek icin kullandigi odaya ben geceyim, benim odaya da l koltuk alayim degiselim dedim. Sessiz kaldi. Sonra yineledim. Yaniii olmaz dedi hafif sarkastik bir ses tonuyla. Ben de neden olmaz dedim ayni tonda. Sessiz kalfi yine. Yineledim. Olmaz dedi yine ayni sesi tonuyla. Sebebi yok dedi. Ben de yoksa olsun iste niye olmuyo dedim. Sessizlige gömüldü.
2 dk sonra yeni dogacak yegenime begendigi bir ismi soyledi nasil diye. Cevap vermedim.
Bu kadar detayli anlatmamin sebebine gelelim.
Cocuklugumu hatirlamiyorum cok. Nasil bir cocukluk gecirmissem artik. Yalnizim duygusal acidan yoksunum.
Sinavlarda heyecanlaniyorum, ailemin cevabi aman ne var heyecanlanicak.
Ciddi iliskimi bitiriyorum, annemin tek soyledigi sey sen daha iyisine layiksin bosver, tek yaptigi sey boyle bir olay hic olmamis gibi bu konuyu hic acmamak.
Yan yana oturup tv izlerken icimde kopan firtinalari ben biliyorum. Hic kimseye anlatamadan tek basima ustesinden nasil calistigimi.
Biliyorum bircok kisi benimle ayni durumlari eminim yasamistir. Ama benim arkadasim da yok. Epeyce yalniz hissettigim bir hayat anlayacaginiz.
Farkindayim daldan dala atladim ama arka plani da anlatmaya calismak istedim.
Ezcumle kendimi bulma tanima donemideyim. Icimde de uzun zamandir ayri bir eve cikma fikri var. Ayni evde iki yetiskin kadin olmuyor. Ben kendi sectigim esyalarla kendi evimde kendimi bulmak istiyorum.
Bircok kez ev almak isteidgimi soyledim. Ailem yatirim icin istedigimi dusunuyor. Acikca diyemedim. Birkac kez baktik. Dil doke doke goturdum, cunku bilmiyorum nasil yapilir ne yapilir. Sonra hic konusunu acmadilar, hadii gidelim tekrar denmedi.
Ailemizdeki bu akisina birakma bu isteklerimi onemsememe hali beni cildirtiyor artik dayanamiyorum. Cocuklugumu hatirlamasam da biliyorum onemsenmemis duygularim ihtiyaclarim. Yoksa bu kadar degersizlik yetersizlik hissi cekmezdim yetiskinlik donemimde.
Yetiskin biri olup hala duygusal acidan onlara bagli olmaya da katlanamiyorum.
Ev almak istiyorum. En azindan arada kacabilecegim bir ozel alanim olsun istiyorum Destekcim (bekledigim manevi destek) olmadigi icin kendi basima ayarlayip aileme de sadece bilgi verecek sekilde. Ayri bir eve evlenip bir adamla cikmak istrmiyorum ben. Kendimi, sinirlarimi, ne kadar esnek olabilecegimi gormek istiyorum.
Ama o icimdeki rahatsizlik, o beni engelleyen sey gitmiyor. Kendine guvensizlik mi dersiniz, sucluluk mu yanlis yapiyor olma hissi mi cesaret mi dersiniz bilmiyorum.
Disardan durumumun nasil gorundugunu merak ediyorum. Siz olsaniz ne yapardiniz
ayrıca yalnız değilsiniz bunu unutmayın.
