Merhabalar burda pek çok konu açtım.bugün ise üzüldüğüm Bi konuyu sizlerle paylaşmak istiyorum. hayatım boyunca hep yalan dolan insanlar tanıdım kandırıldım kullanıldım maddi ve manevi olarak. Hep ezildim.Karakter olarak çok iyi niyetli alçak gönüllü gülümseyen kimsenin hakkını yemeyen biriyim. En son Bi arkadaşlık kurdum Cafe ortamında tanıştık kendisi 19 yaşında ben 23 yaşa takılmadım tanımadan arkadaş oldum iyice samimi olduk herşeyimi anlattım zaman geçtikçe ondan korkmaya başladım çok sert ne derse yapıyordum. Bi defa yok dedim bana doğru gelmedi tehditler başladı beni aileme söylemekle tehdit etti ailemden gizli alkol kullanırım bunu söylerim ve ailem çok muhafazakarlar bana karşıda baskıcılar giyimime karışırlar asla erkek arkadaşım olamaz onlara göre tabi ben bu sürede konuştum ama olmadı sevgilim o ayrı konu.. Bi akşam ben eve gitmek istiyorum dedim senin söylediğin yere gelmek istemiyorum dedim arkadaşı karıştı bende arkadaşına sen ne karışıyorsun dedim bu iyice sinirlendi ve bana sen sesini yükselemezsin dedi ve dövdü beni. Ben ağlıyorum kendimi savunamadım bile dövmesine rağmen hiç acımadı daha da tehdit etti anneme alkol kullandığımı söyliyecem dedi yalvardım ona etraftakişer müdahale ettiler kavgayı ayırdılar ben hala ağlıyorum o çıkıp gitti bende eve gittim. Sabaha kadar ağladım en son anneme anlattım annem haklı olarak kızdı bana onunla konuştu baya belalı bir tip ve artık evden dışarı çıkmıyorum ailem izin vermiyor. Yani demek istediğim insanlar beni hep kullandı maddi ve manevi olarak ben çok ezik ahmak biriyim beniö gibi salak olan yoktur bu hayatta. Bu anlattıklarım yemin ederim ki hepsi gerçek fake değilim isteyen olursa özel mesajdan konuşmaları atabilirim. Derdim üzüntüm Bambaşka hep kullanılmak ve beni dövdüğü gün şunu söyledi sen 23 yaşındasın ama hiç olgun değilsin kafan küçük çocuk gibi daha bir kahroldum. Kendimle olan kavgam bitmiyor suçluyorum kendimi bu yaşa geldim hala akıllanmadım hep maddi ve manevi olarak kullandırdım arkadaşlarıma ve çok ezik ahmağım eminim benim gibi kullandıran yok kendini bu hayatta