Ben yaşamayı beceremiyorum

idrakyollariiltihabi .!.:

Sizim cevaplariniz iyi geliyor bana. Bu tepkileri tek veren ben değilmişim diyorum . Düzelme umudum oluyor. Oğlum çok küçük su an ise dönemem bir senem daha var maalesef. Peki siz eşinizi artık sevmediginizi düşünmüş muydunuz o dönemde? Bu benim yanılgım mı bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

O kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.

Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.

Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.

Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...

Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.

Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.

Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.

Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.

Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...

Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.

Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.

Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.

Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...

Genişletmek için tıkla...

nomunomuchua .!.:

Hahh bozdum yeminimi dayanamadım yine :)

Öyle zamanlar oldu ki tipine taktım herifin, ciddi ciddi çirkin diyordum lan
çok çirkin valla, nesine baktım ki bunun ben?
( Hayır kendini aşırı beğenen bir kadın da değilim çok ilginç )

Hayır her şeyi dört dörtlük zaten değildi evlenmeden önce de bu tipi cidden sevip evet mi dedim
diye kendimi sorguladığım dönemler oldu.

Bu düşünceler içinde ona nasıl bakıyorsam, ne çirkin bakışlar atıyorsam çok rahatsız olur, üzülürdü.
Bakış kesmezdi bir de tipine açık açık hakaret ederdim.
Hani onun sevmediği benzetmeler yaparak, kahkaha atardım.
Bir kere estetik yaptırsana demiştim hatta :S

Evet bu ben değildim aslında..
Bunları yapıp yapıp vicdanımla mahkeme kurardım sonrasında.
Hepsinden de haketti beni bu hale o getirdi, akılsız mal diye çıkardım :)

Bu aralar da neyi sorguluyorum biliyor musun?

Bana bu kadar hayal kırıklığı yaşatmış, kalbimin köşesinde koca bir şüphe bırakmış bu adamı hala nasıl arzuluyorum?
Açık açık ağzını, burnunu, yüz hatlarını izlemekten keyif alıyorum.
Benle ilgilensin, sokulsun istiyorum.

Adam olsun, bizi bitirmesin istiyorum.
Oysa belki biz bitseydik ben daha kolay toplardım kendimi.
Bunun farkındayım
Böyle bir evlilikte acabalarla sürünmek çok daha zor..
Yine de bizi bitirmesin diye kahroluyorum içten içe..

Aşk böyle bir şey demek..

Yani olur öyle dönem dönem..
2 gün sonra bana yine su aygırı gibi görünebilir eminim..

Genişletmek için tıkla...

game of baby .!.:

Canım acilen psikiyatriste gitmen lazım...yazdıkların depresyon belirtileri.tedavi olup iyileşebilirsin.
Şu yazdığın durumda çocuğuna fiziksel zarar da verebilirsin.
Lütfen tedavi ol.eşininde çok fazla üzerine gitme

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Aha vallaha da ben. Tipine de fena takmis durumdayım. Sanki görmeden evlenmisim gibi.

Ben epey fenalardayim nomu ya. Koca falan değil mesele. Yemek de yiyemiyorum ben artık. Pazartesi gelse de gitsem su doktora. İnşallah duzelirim. Kendime tahammülüm kalmadı...

Genişletmek için tıkla...

cognitive .!.:

Şu kısım için konuşayım;
Aynı durum bende de var-dı. Kaynımda yok ama, zaten benim kaynım yok.
Bir olumsuzlukta dünyam başıma yıkılmış gibi hissediyordum direkt her şey bitti, zaten hep böyleydi hayatım, hep beceriksizdim, mücadele edemiyorum hiçbir şeyle, sıranın bana çabuk geleceği kasayı bile doğru seçemedim ne kadar şansızım falan filan... Direkt otomatik pilotlarla hareket ettiğimiz için o anki duyguyla beraber gidiyoruz aslında,önceden yaşadığımız travma, kötü olaylar bizim için ilerisinde de aynı kötü şeylerin yaşanacağına işaret oluyor çünkü; bu yüzden salıp gidiyoruz kendimizi o anki duyguyla beraber.
Bunu önleminin bir yolu o an bunun farkında olma, duygularını inceleme "evet şu an böyle hissediyorum, duygularım bu yönde" deyip farkında olmak, ama direkt geçmişte de böyle olmuştu gelecekte de böyle olacak deyip söylediğim otomatik pilotlarla hareket etmemek.
Mindfulness dediğimiz bir teknik bu araştırabilirsiniz isterseniz. Başta ben çok ön yargılıydım ama bende işe yaradı. Bu arada travmalarınızın bir kısmını okudum bunun bende işe yarama sebebi hayatımdaki sorunların basit olması değil, bayağı bayağı sağlam bir travma yaşadım anlatacağım zaman sarılıp teselli etmek isteyeceğiniz türden. Ama yine de toparlandım, bunun da bana faydası oldu.(Tabii arada tükeniyorum, çok kötü çok kötü diye ama eskisi gibi uzun sürmüyor)
Birazdan birkaç nefes-beden egzersizi yollayacağım size, ben hem bunları yaptım hem de hocamın iki aylık ücretsiz programı vardı oraya gittim. Ama ana teması anın ve duygunun farkında olma diyebiliriz.
Sizde de belki işe yarayabilir, gideceğiniz psikolog seanslarının yanında bunları da deneyebilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

nomunomuchua .!.:

Yahuu tek hayatı koca olan kadınlar mıyız ki zaten mesele o kadar basit olsun.
Hayat zaten zor, uyuz insan dolu ortalık, bize üstüne koca da zor.
Ben de bir kaç gün iyiydim bugün yine bir uyuzum.
Eşim yeni bir şey yapmadı.
Başkalarına sinir oluyorum.
Vücut yorgun..
Herkesin üzerinden kolay attığını benim kaldırıp atacak dermanım yok.
Tatil yakın ondan ümitliyim..
Sen de yavruna sarıl, ümit dol.
Eminim çok tatlıdır.
İnsana yaşama isteği aşılar.
Ben o gücü öğrencimden bile alıyorsam, evlat neler yapmaz..

Genişletmek için tıkla...

lulumom .!.:

Tedavi sart o kesin ama bence işe donmelisin evde durdukca insan takıyor kendini dinliyor kocaya sariyor. Oglunu bakacak kimse yokmu annen ya da kv ?

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Bilmiyorum oğlum olduğu için mı böyle düşünüyorum ama evet inanılmaz tatlı :) bir o kadar da hareketli ve yaramaz. Uyurken bile hareket halinde ve beni inanılmaz yoruyor. Zaten onun sayesinde beynim tamamen yanmadi. Keşke daha iyi annelik yapabilsem...



Maalesef annem çok uzakta. Kayınvalidem de hasta ve sürekli yatakta. Bakacak kimsem yok. Keşke donebilsem ise...

Genişletmek için tıkla...

Mihail Zoscenko .!.:

Idrakyollariiltihabi canım nasıl oldun görüştün mü doktorla?

Genişletmek için tıkla...

lavantakokulusandik .!.:

Taa hamileyken bu depresyon halin baslamisti diye hatirliyorum.. Yaniliyor da olabilirim, oyleyse kusura bakma..
Yasadigin ruh hali cok zor; esin ve cocugun icin de cok cok zor.. Lutfen bi yerlerden basla.. Sorunlarin farkinda oldugun halde cozemiyorsun; acilen bi uzaman basvurmalisin..
Allah yardimcin olsun..

Genişletmek için tıkla...

berinili .!.:

Sakin bosanmak gibi bir hataya düşme şu durumdayken yapacaginiz en son sey olsun. Sizin evliliginizle sorununuz yok siz kendinizle soeununuzu hallettikten sonra evliliginizle ilgili oldugunu dusundugunuz sorun da kendiliginden halledilmis olucak inanın

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

Yanilmiyorsunuz plansız bir gebelikti ve alışmam biraz zaman aldı. Sanırım o zamandan beri de gittikçe kötüye evrilen bu ruha halindeyim. Randevu aldım pazartesi gideceğim inşallah.

Genişletmek için tıkla...

idrakyollariiltihabi .!.:

O kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.

Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.

Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.

Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...

Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.

Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.

Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.

Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.

Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...

Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.

Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.

Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.

Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...

Genişletmek için tıkla...