Nereye yazacagimi bilemedim, umarim dogru alana aciyorum konuyu.
Kusura bakmayin yazim uzun oldu:26:
Bana yardimci olabileceginizi hic olmazsa fikir verebileceginizi düsündügüm icin yaziyorum buraya.
Yaklasik 5-6 aydir kendimi cok kötü hissediyorum. Hem Üniversiteye gidiyor hemde bir yandan part time iste calisiyordum. Üniversite harclarimi aileme yük olmasin diye kendim calisir kendim biriktiririm öderim dedim, nitekim öylede oldu. bu arada yasim 26. Gecen sene ehliyetimi yaptim kimseye haber vermeden, hemen kazandim. Bunu herkes duyunca, ailemden birkac kisi ehliyet sinavlarina girmeye basadilar. Herkes bana kizdi niye söylemedin diye. Hepsini ehliyet alma telasi sardi, kazandiklarindada dünyayi kazanmislar gibi hava attilar.Neyse.
Insanlarin bu tuhaf tutumlarina sadece gülebildim. Ailede üniversitede okuyan tek bendim. bir sene boyunca üniversiteye basladigimi kimseye söylemedim. Cünki kime söylesem yaptigim veya istedigim seylerin hep arasina bir bit comagi giriyordu. Benim üniversiteye basladigimi duyanlarin bazilari bana cephe kurmaya devam etti. hergün ama hergün annemi aradilar, ne oldu ne bitti diye, ama bu bir sene boyunca hic evimize gelmediler, geldiklerindede hep iste veya okulda olurdum. Kac yasindasin ne zaman evlencen cocuk falan yapacaksin demeye basladilar. Ben aldirmadim. Baskalarinin cocuklari böyle güzel seyler yaptiginda biz ailecek sevinirken, baskalarinin bana karsi böyle yapmasi tuhaf. Cekingen bir insanimdir ama yardimsever biriyimdir ve havali falan olmayi sevmem. Ama nedense hangi ortama girersem gireyim hep dikkat cekerim(Budurumu hic sevmem!). Ama bu durumdan dolayi bazi kisilerin benim hakkimda hicte iyi düsünmediklerini düsünmeye basladim. Ne zaman o insanlar bize gelse, bana agirlik cöküyor, uykum geliyor bardak tabak mutlaka birsey kiriliyor. Nazar degdi herhalde diyorum. Amannnn ne nazari biz kötü gözlemi bakiyoruz derler. Ama o kisiler benim üniversiteye basladigimi duyduklarinda hic benimle görüsmek bile istemediler, kendi kizi üniversiteyi kazanamadigi icin sanirim. Kizlar böyle seyleri yasadikca gittikce kendimi insanlardan soyutlamaya basladim. Kimse halimi hatirimi sormaz oldu, halbuki kötü birseyde yapmadim.
Neyse gelgelelim bu kisinin kizi üniversiteyi kazandi bu sene. Bizde evine gittik kutlamak icin. Hepsi bana karsi soguktu. Annesi hic nasilsin falan diye sormadi. Ben yardim ettim hep, sirf kizindan bahsetti. Söylede böylede. Sonra annem beni birilerinin istedigini söyledi orda(cok yersizdi). Hemen bayanin yüzü asildi. Digerleri aaaa ne güzel, kim falan diye sorarken. Ben mutfaga yardim etmege, gittigimde beni itti kadin. Kendimi cok kötü hissettim. Neyse o isteyen kisiylede olmadi aramiz ve suanda üniversiteden atildim
(( Nedenini hic sormayin...
Kendimi öyle salak ve beceriksiz hissediyorum ki. Ben insanlara bu kadar iyi niyetli yaklastigim halde, insanlarin bana karsi bu tuhaf tutumlarini anlayamiyorum gercekten.
Simdi yas 26 bir senem kayboldu, ben ne yapacagim Yeniden yazilayim diyorum disaridan okuyayim diyorum ama kimseye söylemeden. Kime anlatsam bazi seyleri hic sonuca ulasmiyor nedense kac kisi beni istedi görüstüklerimde oldu ama sonuca varamadik hic. Hepte alayli sekilde sorarlar o kisiler ne zaman erkek arkadasin olcakta evlenceksin diye. Üzerimde asiri derecede baski hissediyorum. Sanirim beni cekemiyorlar. Ama simdi ben ne yapacagim ( kendimi degersiz, aptal hicbir ise yaramayan biri gibi hssediyorum. Zaten yasim kac olmus, istende ciktim okulla beraber yorucu oldugu icin. Ve suanda elimde koca bir hicccccccc! Ailemin haberi yok okuldan atildigimdan. Söyleyemedim. Bana güveniyorlardi.
yaklasik iki aydir öyle depresifim ki, odamdan disari cikmiyorum, kimseyle konusmak istemiyorum. sadece internet basindayim. Yeniden universiteye yazilayim diyorum seneye, suandada is arayislarim sürüyor zaten. Cünkü gercekten hicbirseyin yürememesi cok tuhafima gidiyor. Bir cocukla görüsüyordum, annemden haric kimsenin haberi yoktu, cok güzel ilerliyordu hersey, sonra annem bu kisilere anlatmis görüstügümü, inanirmisiniz aninda cocuk benimle görüsmeyi kesti, sogudu benden. Ben tabiiki hicbirseyi anladim ve halen soru isaretleri kafami kurcaliyor. Cocuga neden niye diye sordum, yanlis anlamissin dedi cekip gitti...
Acaba diyorum, bu kisiler muska, büyü falan yapmis olabilirlermi? ihtimal vermek istemiyorum, ama bu kadar seyin olumsuz gitmesini aklim almiyor. Yildizim mi düsük yada?
Kizlar gercekten düsünemez oldum, kus olsamda kaybolsam ortaliktan istiyorum. Kimseye hesap vermek istemiyorum. Hersey cok fazla geliyor artik üzerime. O kisilerle görüsmek bile istemiyorum, ama hep geliyorlar eeeee ne yapiyorsun nasil gidiyor. Ama nasil oldugum hic sorulmuyor. Agrima gidiyor.
konu uzadi biliyorum cok özür dilerim, ama anlatma geregi duyuyorum, cünkü kimseyle konusamiyorum Ben biraz balik etli bir kizim, senelerdir kilo vermeye calisirim ama nafile, azimsizlik isteksizlik mi bende bilmiyorum. BU kisinin kizi acayip kilo verdi. Birgün bize geldiler havalar soguk bende battaniye aldim üzerime. Kizda ince ince seylerle geziyor evde, vucudunu gösterecek nede olsa gerile gerile. Annesi tabii gururlu gururlu bakiyor. Ben orali olmadim tabii. Sonra bana dönüp "hayrola cok mu üsüdünde battaniyelere büründün, yaglarin var yeterince üsümemelisin aslinda" dedi ve ben sok. Hicbirsey demedim. odama gittim hüngür hüngür agladim..
kizlar bu ve bunun gibi büssürü seyler daha oldu... Ve gelinen son noktada, elimde var olan koca bir sifir. Ben ne yapacagim, ben nasil bu illet duraganliktan kurtulacagim. Kimseye güvenemez oldum. Kimseyle konusmak istemiyorum, kendimi gerizekali hissettigim icin.Saka gibi gelecek ama, Ne zaman bir ortama girsem mutlaka o günden sonra anneme haber gelir, kizini begenmisler görüsmek isitiyorlar diye. Ben hep hayir diyorum. Nedenine gelince, kendimi hazir hissetmiyorum, degersiz hissediyorum bu vucudumla kim severki diyorum hep. Okul bitiremedim, isim yok gücüm yok evi nasil gecindirecegiz, onca yükü sirf erkege yükleyemem. Yediremem kendime böyle birseyi. Bu yüzden hep erteleme istegi doguyor icimde. Ama 26 yasindayim tanistim nisanlandim vs. diyene kadar iki yil gecer...Annemde evlenmemi cok istiyor, hem okuyan hemde evli nice aileler var diyor. böyle düsünüp kafam karma karisik oluyor. hicbirsekilde sonuc üretemiyorum. Tükenmislik duygusu hat safhada... agliyorum hemde her gece, bu kördügümden cikmaliyim ama nasil? Artik kendi kendime paranoya falan oldum diye düsünmeye basladim, herseyden korkar oldum, Hep icimde korku hissi, yilginlik hissi. Ne azim ne hayat nesesi nede gülümsemelerim, hepsini kaybettim
Kusura bakmayin yazim uzun oldu:26:
Bana yardimci olabileceginizi hic olmazsa fikir verebileceginizi düsündügüm icin yaziyorum buraya.
Yaklasik 5-6 aydir kendimi cok kötü hissediyorum. Hem Üniversiteye gidiyor hemde bir yandan part time iste calisiyordum. Üniversite harclarimi aileme yük olmasin diye kendim calisir kendim biriktiririm öderim dedim, nitekim öylede oldu. bu arada yasim 26. Gecen sene ehliyetimi yaptim kimseye haber vermeden, hemen kazandim. Bunu herkes duyunca, ailemden birkac kisi ehliyet sinavlarina girmeye basadilar. Herkes bana kizdi niye söylemedin diye. Hepsini ehliyet alma telasi sardi, kazandiklarindada dünyayi kazanmislar gibi hava attilar.Neyse.
Insanlarin bu tuhaf tutumlarina sadece gülebildim. Ailede üniversitede okuyan tek bendim. bir sene boyunca üniversiteye basladigimi kimseye söylemedim. Cünki kime söylesem yaptigim veya istedigim seylerin hep arasina bir bit comagi giriyordu. Benim üniversiteye basladigimi duyanlarin bazilari bana cephe kurmaya devam etti. hergün ama hergün annemi aradilar, ne oldu ne bitti diye, ama bu bir sene boyunca hic evimize gelmediler, geldiklerindede hep iste veya okulda olurdum. Kac yasindasin ne zaman evlencen cocuk falan yapacaksin demeye basladilar. Ben aldirmadim. Baskalarinin cocuklari böyle güzel seyler yaptiginda biz ailecek sevinirken, baskalarinin bana karsi böyle yapmasi tuhaf. Cekingen bir insanimdir ama yardimsever biriyimdir ve havali falan olmayi sevmem. Ama nedense hangi ortama girersem gireyim hep dikkat cekerim(Budurumu hic sevmem!). Ama bu durumdan dolayi bazi kisilerin benim hakkimda hicte iyi düsünmediklerini düsünmeye basladim. Ne zaman o insanlar bize gelse, bana agirlik cöküyor, uykum geliyor bardak tabak mutlaka birsey kiriliyor. Nazar degdi herhalde diyorum. Amannnn ne nazari biz kötü gözlemi bakiyoruz derler. Ama o kisiler benim üniversiteye basladigimi duyduklarinda hic benimle görüsmek bile istemediler, kendi kizi üniversiteyi kazanamadigi icin sanirim. Kizlar böyle seyleri yasadikca gittikce kendimi insanlardan soyutlamaya basladim. Kimse halimi hatirimi sormaz oldu, halbuki kötü birseyde yapmadim.
Neyse gelgelelim bu kisinin kizi üniversiteyi kazandi bu sene. Bizde evine gittik kutlamak icin. Hepsi bana karsi soguktu. Annesi hic nasilsin falan diye sormadi. Ben yardim ettim hep, sirf kizindan bahsetti. Söylede böylede. Sonra annem beni birilerinin istedigini söyledi orda(cok yersizdi). Hemen bayanin yüzü asildi. Digerleri aaaa ne güzel, kim falan diye sorarken. Ben mutfaga yardim etmege, gittigimde beni itti kadin. Kendimi cok kötü hissettim. Neyse o isteyen kisiylede olmadi aramiz ve suanda üniversiteden atildim
(( Nedenini hic sormayin...Kendimi öyle salak ve beceriksiz hissediyorum ki. Ben insanlara bu kadar iyi niyetli yaklastigim halde, insanlarin bana karsi bu tuhaf tutumlarini anlayamiyorum gercekten.
Simdi yas 26 bir senem kayboldu, ben ne yapacagim
Yeniden yazilayim diyorum disaridan okuyayim diyorum ama kimseye söylemeden. Kime anlatsam bazi seyleri hic sonuca ulasmiyor nedense kac kisi beni istedi görüstüklerimde oldu ama sonuca varamadik hic. Hepte alayli sekilde sorarlar o kisiler ne zaman erkek arkadasin olcakta evlenceksin diye. Üzerimde asiri derecede baski hissediyorum. Sanirim beni cekemiyorlar. Ama simdi ben ne yapacagim ( kendimi degersiz, aptal hicbir ise yaramayan biri gibi hssediyorum. Zaten yasim kac olmus, istende ciktim okulla beraber yorucu oldugu icin. Ve suanda elimde koca bir hicccccccc! Ailemin haberi yok okuldan atildigimdan. Söyleyemedim. Bana güveniyorlardi.yaklasik iki aydir öyle depresifim ki, odamdan disari cikmiyorum, kimseyle konusmak istemiyorum. sadece internet basindayim. Yeniden universiteye yazilayim diyorum seneye, suandada is arayislarim sürüyor zaten. Cünkü gercekten hicbirseyin yürememesi cok tuhafima gidiyor. Bir cocukla görüsüyordum, annemden haric kimsenin haberi yoktu, cok güzel ilerliyordu hersey, sonra annem bu kisilere anlatmis görüstügümü, inanirmisiniz aninda cocuk benimle görüsmeyi kesti, sogudu benden. Ben tabiiki hicbirseyi anladim ve halen soru isaretleri kafami kurcaliyor. Cocuga neden niye diye sordum, yanlis anlamissin dedi cekip gitti...
Acaba diyorum, bu kisiler muska, büyü falan yapmis olabilirlermi? ihtimal vermek istemiyorum, ama bu kadar seyin olumsuz gitmesini aklim almiyor. Yildizim mi düsük yada?
Kizlar gercekten düsünemez oldum, kus olsamda kaybolsam ortaliktan istiyorum. Kimseye hesap vermek istemiyorum. Hersey cok fazla geliyor artik üzerime. O kisilerle görüsmek bile istemiyorum, ama hep geliyorlar eeeee ne yapiyorsun nasil gidiyor. Ama nasil oldugum hic sorulmuyor. Agrima gidiyor.
konu uzadi biliyorum cok özür dilerim, ama anlatma geregi duyuyorum, cünkü kimseyle konusamiyorum
Ben biraz balik etli bir kizim, senelerdir kilo vermeye calisirim ama nafile, azimsizlik isteksizlik mi bende bilmiyorum. BU kisinin kizi acayip kilo verdi. Birgün bize geldiler havalar soguk bende battaniye aldim üzerime. Kizda ince ince seylerle geziyor evde, vucudunu gösterecek nede olsa gerile gerile. Annesi tabii gururlu gururlu bakiyor. Ben orali olmadim tabii. Sonra bana dönüp "hayrola cok mu üsüdünde battaniyelere büründün, yaglarin var yeterince üsümemelisin aslinda" dedi ve ben sok. Hicbirsey demedim. odama gittim hüngür hüngür agladim..kizlar bu ve bunun gibi büssürü seyler daha oldu... Ve gelinen son noktada, elimde var olan koca bir sifir. Ben ne yapacagim, ben nasil bu illet duraganliktan kurtulacagim. Kimseye güvenemez oldum. Kimseyle konusmak istemiyorum, kendimi gerizekali hissettigim icin.Saka gibi gelecek ama, Ne zaman bir ortama girsem mutlaka o günden sonra anneme haber gelir, kizini begenmisler görüsmek isitiyorlar diye. Ben hep hayir diyorum. Nedenine gelince, kendimi hazir hissetmiyorum, degersiz hissediyorum bu vucudumla kim severki diyorum hep. Okul bitiremedim, isim yok gücüm yok evi nasil gecindirecegiz, onca yükü sirf erkege yükleyemem. Yediremem kendime böyle birseyi. Bu yüzden hep erteleme istegi doguyor icimde. Ama 26 yasindayim tanistim nisanlandim vs. diyene kadar iki yil gecer...Annemde evlenmemi cok istiyor, hem okuyan hemde evli nice aileler var diyor. böyle düsünüp kafam karma karisik oluyor. hicbirsekilde sonuc üretemiyorum. Tükenmislik duygusu hat safhada... agliyorum hemde her gece, bu kördügümden cikmaliyim ama nasil? Artik kendi kendime paranoya falan oldum diye düsünmeye basladim, herseyden korkar oldum, Hep icimde korku hissi, yilginlik hissi. Ne azim ne hayat nesesi nede gülümsemelerim, hepsini kaybettim
