Herkese merhaba, öncelikle çok uzun olacağını söylemeliyim. Teşekkür ederim okuyanlara şimdiden.
Kendimi anlatmak istiyorum biraz. 26 yaşındayım, ailemin tek çocuğuyum, yüksek lisansımı bitirdim, çalışıyorum ve şimdi de şirketimin yurtdışı şubesine atandım. 3 gün sonra oldukça uzak ve farklı bir ülkeye taşınıyorum. Orada şirketim sponsorluğunda doktora yapma imkanı da tanındı bana. Bunları anlatıyorum çünkü reddemeyeceğim tekliflerdi ve gitmeyi kabul ettim. İçimi sızlatan konu ise annemi arkamda bırakıyor oluşum.
Annem ve babamın iyi bir evliliği olmadı. Annem iyi bir mesleği ve maaşı olan bir kadın ama ben 20 yaşıma gelene kadar maaş kartını daha görmedi, atmden para çekmeyi bile bilmiyordu. Babam iş adamı, iki farklı alanda ve bulunduğu bölgenin en iyisi. Annemin maaşına ihtiyacı yoktu ama kadınları ikinci sınıf gören bir erkek olduğunu ve en çok övündüğü şeyin erkek olmak olduğunu düşünürsek, ekonomik şiddet uygulamak için maaş kartını vermediğini söyleyebilirim. Aynı zamanda psikolojik şiddeti de sonuna kadar yaşattı, hiçbir şeyden memnun olmadı, ben erkeğim sen susacaksın dedi, ev işleri kadın işidir, kadın aklıyla iş yapılmaz, kadına para verilmez dedi. Bizi üzmekten zevk alırdı, ihtiyacımız olurdu mesela kredi kartını verirdi gidin alın diye. Kasaya giderdik, kart çalışmıyor! Kandırmış bizi. Kaç defa bu şekilde kasada rezil olduk. Anneme nakit vermediği için de alamazdık, eşyaları bırakıp çıkardık. Fiziksel şiddeti anneme hiç göstermedi ama ben çok fazla şiddet gördüm. Babam alkol aldığında ya da herhangi bir sebep yokken, üzerimde sigara söndürecek ağzım burnumdan kan gelecek kadar şiddet gördüm. Üniversiteye dahi şiş dudağımla başladım. Okul başlıyor yüzüme vurma, vücuduma vur ne olur dediğim halde inadına inadına kafama vurdu. Dudağım şişti, ağzım ve burnum kanadı. Yine de o son şiddeti oldu.
5 sene önce bir gün anneme dedim ki, sana boşan demiyorum. Biliyorum yapmayacaksın. En azından hayatını eline al. Bir kavga çıkardım ve anneme maaş kartını zorla aldırttım. Yanıma tayin istettim anneme yine zorla, gel biraz beraber yaşalım, tek kalsın babam dedim. Hala anlayamıyorum ama Allah' ın mucizesi, annem beni dinledi ve babam da sesini çıkaramadı. Annem ilk tercihi ile yanıma tayin oldu. O günden itibaren 5 sene boyunca var olan tüm enerjimi annemin küllerinden yeniden doğmasına harcadım. Çok iyi bir terapist bulduk ve özgüven terapisi ile babamın mahvettiği özgüvenini geri kazandırdık. Annem ne istiyorsa aldım, ne istiyorsa yaptım. Hem okuyor hem çalışıyordum. Yurtdışında istediği bütün ülkeleri gezdik. Parasından babama tek kuruş vermedi, zamanla annem kendi değerini bilen ve özgüvenli bir kadın oldu. Babam da değişimi görünce eskisi kadar sert çıkamamaya başladı. Zaten ayrı evlerde oldukları için sorun da olmuyordu.
Bütün bunlardan sonra ben şirketimden yukarıda bahsettiğim teklifi aldım. Annem zaten baban çok değişti, o değişmese ben değiştim. Bir daha eskisi gibi olmayacağım, sen git ve artık hayatını kur. Benimle yaşayamayazsın ömür boyu dedi. Bu arada iyi giden bir ilişkim var, sevgilim de yanıma gelecek 2019' da. Evlenmeyi planlıyoruz. Ben de teklifi kabul ettim, evimi kapattım ve annem de babamın yanına geri tayin istediği için 2 hafta önce eve geldim. Sonuç olarak hiçbir şey değişmemiş, annem eve döndüğü anda babam eskisi gibi kötü davranmaya başladı. 2 haftayı burnumuzdan getirdi. Ve ben şu an vicdan azabı ve korkudan ölüyorum. Ciddi manada... Babam şiddet eğilimli bir insan ve annem çok değiştiği için, eskisi gibi kendini ezdirmeyeceği için ona zarar vermesinden, bir gün annemin artık hayatta olmadığına dair bir telefonla uyanmaktan çok korkuyorum. Annem yapamaz diyor ama ben o kadar çok şiddet gördüm ki, neler yapıp yapmayacağını kestiremiyorum. Gitmesem, annem yanımda olsa, ömür boyu beraber yaşarsak daha mı iyi olurdu düşünmekten kendimi alamıyorum. Annem artık eskisi gibi olursa boşanacağım, ben çekemem zaten diyor. Daha çok korkuyorum! Boşanmak isterken hayatını kaybeden kadınlar geliyor aklıma. Korkuyorum, vicdan azabı çekiyorum.
Benim gibi ailesi olanların kendi hayatını kurma hakkı yok mu? Ben kötü bir evlat mıyım annemi bıraktığım için? 3 gün kala her şeyi iptal mi etmeliyim? Ölüyorum vicdan azabından. Bu sabahki kavgadan sonra geldim bir kafede oturuyorum, eve eşyalarımı toplamaya gitmem lazım ama ellerim titriyor, araba kullanamıyorum. Elimden geldiğince cevap yazacağım ama her mesajı okuyacağımdan emin olabilirsiniz.
Kendimi anlatmak istiyorum biraz. 26 yaşındayım, ailemin tek çocuğuyum, yüksek lisansımı bitirdim, çalışıyorum ve şimdi de şirketimin yurtdışı şubesine atandım. 3 gün sonra oldukça uzak ve farklı bir ülkeye taşınıyorum. Orada şirketim sponsorluğunda doktora yapma imkanı da tanındı bana. Bunları anlatıyorum çünkü reddemeyeceğim tekliflerdi ve gitmeyi kabul ettim. İçimi sızlatan konu ise annemi arkamda bırakıyor oluşum.
Annem ve babamın iyi bir evliliği olmadı. Annem iyi bir mesleği ve maaşı olan bir kadın ama ben 20 yaşıma gelene kadar maaş kartını daha görmedi, atmden para çekmeyi bile bilmiyordu. Babam iş adamı, iki farklı alanda ve bulunduğu bölgenin en iyisi. Annemin maaşına ihtiyacı yoktu ama kadınları ikinci sınıf gören bir erkek olduğunu ve en çok övündüğü şeyin erkek olmak olduğunu düşünürsek, ekonomik şiddet uygulamak için maaş kartını vermediğini söyleyebilirim. Aynı zamanda psikolojik şiddeti de sonuna kadar yaşattı, hiçbir şeyden memnun olmadı, ben erkeğim sen susacaksın dedi, ev işleri kadın işidir, kadın aklıyla iş yapılmaz, kadına para verilmez dedi. Bizi üzmekten zevk alırdı, ihtiyacımız olurdu mesela kredi kartını verirdi gidin alın diye. Kasaya giderdik, kart çalışmıyor! Kandırmış bizi. Kaç defa bu şekilde kasada rezil olduk. Anneme nakit vermediği için de alamazdık, eşyaları bırakıp çıkardık. Fiziksel şiddeti anneme hiç göstermedi ama ben çok fazla şiddet gördüm. Babam alkol aldığında ya da herhangi bir sebep yokken, üzerimde sigara söndürecek ağzım burnumdan kan gelecek kadar şiddet gördüm. Üniversiteye dahi şiş dudağımla başladım. Okul başlıyor yüzüme vurma, vücuduma vur ne olur dediğim halde inadına inadına kafama vurdu. Dudağım şişti, ağzım ve burnum kanadı. Yine de o son şiddeti oldu.
5 sene önce bir gün anneme dedim ki, sana boşan demiyorum. Biliyorum yapmayacaksın. En azından hayatını eline al. Bir kavga çıkardım ve anneme maaş kartını zorla aldırttım. Yanıma tayin istettim anneme yine zorla, gel biraz beraber yaşalım, tek kalsın babam dedim. Hala anlayamıyorum ama Allah' ın mucizesi, annem beni dinledi ve babam da sesini çıkaramadı. Annem ilk tercihi ile yanıma tayin oldu. O günden itibaren 5 sene boyunca var olan tüm enerjimi annemin küllerinden yeniden doğmasına harcadım. Çok iyi bir terapist bulduk ve özgüven terapisi ile babamın mahvettiği özgüvenini geri kazandırdık. Annem ne istiyorsa aldım, ne istiyorsa yaptım. Hem okuyor hem çalışıyordum. Yurtdışında istediği bütün ülkeleri gezdik. Parasından babama tek kuruş vermedi, zamanla annem kendi değerini bilen ve özgüvenli bir kadın oldu. Babam da değişimi görünce eskisi kadar sert çıkamamaya başladı. Zaten ayrı evlerde oldukları için sorun da olmuyordu.
Bütün bunlardan sonra ben şirketimden yukarıda bahsettiğim teklifi aldım. Annem zaten baban çok değişti, o değişmese ben değiştim. Bir daha eskisi gibi olmayacağım, sen git ve artık hayatını kur. Benimle yaşayamayazsın ömür boyu dedi. Bu arada iyi giden bir ilişkim var, sevgilim de yanıma gelecek 2019' da. Evlenmeyi planlıyoruz. Ben de teklifi kabul ettim, evimi kapattım ve annem de babamın yanına geri tayin istediği için 2 hafta önce eve geldim. Sonuç olarak hiçbir şey değişmemiş, annem eve döndüğü anda babam eskisi gibi kötü davranmaya başladı. 2 haftayı burnumuzdan getirdi. Ve ben şu an vicdan azabı ve korkudan ölüyorum. Ciddi manada... Babam şiddet eğilimli bir insan ve annem çok değiştiği için, eskisi gibi kendini ezdirmeyeceği için ona zarar vermesinden, bir gün annemin artık hayatta olmadığına dair bir telefonla uyanmaktan çok korkuyorum. Annem yapamaz diyor ama ben o kadar çok şiddet gördüm ki, neler yapıp yapmayacağını kestiremiyorum. Gitmesem, annem yanımda olsa, ömür boyu beraber yaşarsak daha mı iyi olurdu düşünmekten kendimi alamıyorum. Annem artık eskisi gibi olursa boşanacağım, ben çekemem zaten diyor. Daha çok korkuyorum! Boşanmak isterken hayatını kaybeden kadınlar geliyor aklıma. Korkuyorum, vicdan azabı çekiyorum.
Benim gibi ailesi olanların kendi hayatını kurma hakkı yok mu? Ben kötü bir evlat mıyım annemi bıraktığım için? 3 gün kala her şeyi iptal mi etmeliyim? Ölüyorum vicdan azabından. Bu sabahki kavgadan sonra geldim bir kafede oturuyorum, eve eşyalarımı toplamaya gitmem lazım ama ellerim titriyor, araba kullanamıyorum. Elimden geldiğince cevap yazacağım ama her mesajı okuyacağımdan emin olabilirsiniz.
