Çok haklısınız bunalmakta, sizi anlayabiliyorum. Benim bebeğim de bi türlü uslanamadı gitti. 20 aylık şu an; doğduğundan beri ha bugün ha yarın derken gelemedi bi türlü güzel günler. Kendime ayıracak zamanım yok, tuvalete gidecek zamanım yok, sürekli yapışan ve ağlayan mızmız bi çocuğum var. Gece uyumaz, uyusa da gecede en az on kere kalkaz; hatta bazen abartır misal dün gece en az 20 kere kalkmıştır. Uykusuzluktan vücudum kırılıyor artık; ne uyuyabiliyorum ne dinlenebiliyorum. Meme de meme der durur sürekli. Gazıydı, dişiydi, reflüsüydü bitemedi bi türlü doğduğundan beri. Tahammül sınırım azaldı doğumdan sonra, kendime bile tahammülüm yok. Kişisel alanım yok, yemeği bile ayaküstü yiyorum; hatta bazen hiç yiyemiyorum. Bazı çocuklar gerçekten zor oluyor. Herkes aynı yoldan geçiyor diyenlere de inanmıyorum ne çocuklar var melek gibi, sessiz sakin; öyleleri de çocuk büyütüyorum demesin yani, öyle sakin çocuğu büyütmeye ne var. Daha dün parkta benimkiyle aynı aylarda olan bi çocuk ve bikaç ay büyük çocuklar gördüm; uslu uslu oynuyorlar, yerinden kıpırdamıyorlar, gidelim diyince ağlamayıp sessizce gidiyorlar. Benimki parkı 100 kere turlamıştır o esnada, bir saniye dur durak bilmez; çocuklara bakıyorum oturuyorlar sakince. Çok yoruluyorum, çok bunalıyorum, çok zorlanıyorum bende.