Beklenmeyen Hamileliğim Var Ama Aldırmak İstemiyorum

Kendimi değil aslında, genel olarak insanları önemli görmüyorum. Dünyada 8 milyar insan var, insan sayısı ne kadar çok artarsa dünyadaki pislikler ve kötülükler de o kadar artıyor bunu görmek zor olmamalı. Niye herkesin bu kadar doğurma, üreme merakı olduğunu anlayamıyorum. Düşünün ya yıllarca, defalarca tüp bebek falan deniyorlar, bir sürü yöntemle üremek için uğraşıyorlar. Neden ya neden vallahi anlamıyorum. Sonra da çocuk olunca bakmak zor diye ağlayıp duruyorlar. Hatta yukarıda birisi yazmış çocuktan sonra boşanma noktasına geldik diye. Bu çelişki karşısında delirmemek mümkün mü?
Üslup yanlış olsa da dediklerinize katılıyorum. Biri çocuk yapmanın bencilce olmayan tek bir nedenini söyeleyemez. Çünkü yoktur. Tüm cümleler çocuk istedim çünkü çok tatlılar, hayatıma anlam katmak istedim, birine bakmak istedim gibi tamamlanır.

Mesela ben iyi bir ailede doğdum, rahat bir hayat yaşıyorum ama bu hayatı mantıklı bulmuyorum. Aldırılsam da olurmuş. Zaten ölünce de hayatta bulunmamış gibi olacağım aynı doğmamış gibi. Sizin de bu durumdan farkınız yok. Bu dünyada yapılan her şey savaşlar, tedaviler, güzel bir resim. Hepsi gereksiz, beyhude. Bunu anlamayanların sebebini ölümsüz bakış açısına dayandırıyorum. Dindar insanlar doğurmayı daha mantıklı bulabilir. Gerçi o zaman bile cehenneme gidebilme, acı çekme ihtimali olduğuna inandığın bir çocuğu doğurmak mantıklı değildir de neyse.

Diyelim siz bir aşı yaptınız ve öldünüz. Ne anlamı kaldı. Diyelim o aşıyla biri iyileşti. Kocaman ülkeyi savaştan çıkaracak bir asker. Bir sürü insan sayesinde daha uzun yaşadı ve öldü. Onun sayesinde yaşayanlar da öldü. O da öldü bu da öldü. Cidden hiçbir anlamı yok bu işin. Çok güzel bir söz vardır. Hayat bir hastalıktır her zaman ölümle sonuçlanır.

Anne babamı sever sayarım ama bu kesinlikle beni doğurdukları için değil, aksine bana bakmaları onların zorunluluğu. Bunu yapmazlarsa kötü insanlardır. Buraya gelmeyi ben seçmedim, hiçbir borcum da yok. Girdik buraya işte çıkana kadar takılacağız artık ne yapalım. Kaçımız hayatının mutluluk oranı olan kısmına çok diyebilir. Ben şu ana kadar %10 derim. Gerisi hep çaba, acı ya da boşluk. Bunu başkasına aktarmaya gerek var mı? Gerçekten natalistliğin mantıklı tek bir nedenini göremiyorum.

Bunu yazma sebebim böyle bir düşünce yapısı olduğunu nedenini az biraz açmaktı. Kimseye bir şey kanıtlamaya çalışmıyorum. Herkesin kendi hayatı
 
Geçen açtığım konuda erkek arkadaşımın kültürel farklardan dolayı ilişkimizi sakladığını ve korunduğumuz halde hamile kaldığımı söylemiştim. (Özetle)

Durum biraz değişti ve aldığım yorumlar çok faydalı oldu bana açıkçası. Erkek arkadaşım istersem doğurabileceğimi, yanında olacağımı söyledi. Öğrendiğim günden beri ağlıyorum.

Kültürel farkların yanında ikimiz için de erken bir hamilelik var ama ben aldırmak istemiyorum. Sonuçta bir can. Ama duygusal davranıp çocuğun mutsuz olması riskine, bencilliğe gider mi bilmiyorum. Çünkü kimse ben mutsuz bir yuva kurucam diyerek kurmuyor, ne harika insanlar yürütemiyor bu işi.

Biraz yorum, ama gerçekten beni anlayan bu ikilemi yargılamayacak insanlardan. Siz olsanız doğurur muydunuz? Maddi, ailevi olarak hazır değilken bile? Arkadaşım da çok istekli değil, ama ultrason görüntüsüne bakarken bir garip oldu, gördüm. Yine de çocuklardan hoşlanmayan biri, zamanla değişir mi bu?

Özellikle anne olanlar, anneliği tatmış olanlar cevap verirse çok iyi olur benim için.

Maddi durumumuz orta/orta üstü. Aylık büyük bir harcama olduğunda zorlanıyoruz, benim işim daha iyi ama süreçte ne kadar işime odaklanabilirim bilmiyorum. Hamilelik, lohusalık… Zor.

Geçen açtığım konuda erkek arkadaşımın kültürel farklardan dolayı ilişkimizi sakladığını ve korunduğumuz halde hamile kaldığımı söylemiştim. (Özetle)

Durum biraz değişti ve aldığım yorumlar çok faydalı oldu bana açıkçası. Erkek arkadaşım istersem doğurabileceğimi, yanında olacağımı söyledi. Öğrendiğim günden beri ağlıyorum.

Kültürel farkların yanında ikimiz için de erken bir hamilelik var ama ben aldırmak istemiyorum. Sonuçta bir can. Ama duygusal davranıp çocuğun mutsuz olması riskine, bencilliğe gider mi bilmiyorum. Çünkü kimse ben mutsuz bir yuva kurucam diyerek kurmuyor, ne harika insanlar yürütemiyor bu işi.

Biraz yorum, ama gerçekten beni anlayan bu ikilemi yargılamayacak insanlardan. Siz olsanız doğurur muydunuz? Maddi, ailevi olarak hazır değilken bile? Arkadaşım da çok istekli değil, ama ultrason görüntüsüne bakarken bir garip oldu, gördüm. Yine de çocuklardan hoşlanmayan biri, zamanla değişir mi bu?

Özellikle anne olanlar, anneliği tatmış olanlar cevap verirse çok iyi olur benim için.

Maddi durumumuz orta/orta üstü. Aylık büyük bir harcama olduğunda zorlanıyoruz, benim işim daha iyi ama süreçte ne kadar işime odaklanabilirim bilmiyorum. Hamilelik, lohusalık… Zor.
Önceki konunuzu okumuştum. Erkek arkadaşınız ailesiyle farklı bir yaşam tarzına sahip ama onlarada karşı çıkamıyor anladığım kadarıyla. Arada kalmış bir insan.
Ben sizi ailesinin karşısına cikarabilecegini sanmıyorum açıkçası. Eğer tek başınıza bebeğinize yeteceğinizi düşünüyorsaniz dogurun, erkek arkadaşınızdan bir beklentiniz olmasın.
Ben bebeğimi uzunca bir süre ailemin yanında büyüttüm. Gelirim yoktu, ailemle aram hiç iyi değildi, çok zor zamanlar geçirdim. Sonra eşimle yeniden bir araya geldik. Çocuğun sorumluluğunu babasıyla paylaşmak tek başına çocuk büyütmekten çok daha kolay tabiki. Siz kendi şartlarınızı tartın, bebeğin maddi manevi sorumluluğunu taşıyabilirmisiniz, aileniz destek olurmu... Bunları ölçüp biçin. Çocuğu aldirsaniz vicdan azabı çekermisiniz bunu düşünün. Umarım en doğru kararı verirsiniz.
 
Aileniz hemen evlenmenize ne dedi, çocuk doğunca öğrendiler mi bu süreci?
Annem ogrendiginde hemen evlenmemiz konusunda baski uygulamaya basladi. Babamla aramiz pek yoktur. Ona evlenecegimi haber verdim. “Beraber yasamak istiyoruz ondan hemen evlenicez” yalanini uydurdum. Karnim cikmaya basladiginda da hamile oldugumu soyledim. Evlenmis oldugumdan birsey demedi.
 
Üslup yanlış olsa da dediklerinize katılıyorum. Biri çocuk yapmanın bencilce olmayan tek bir nedenini söyeleyemez. Çünkü yoktur. Tüm cümleler çocuk istedim çünkü çok tatlılar, hayatıma anlam katmak istedim, birine bakmak istedim gibi tamamlanır.

Mesela ben iyi bir ailede doğdum, rahat bir hayat yaşıyorum ama bu hayatı mantıklı bulmuyorum. Aldırılsam da olurmuş. Zaten ölünce de hayatta bulunmamış gibi olacağım aynı doğmamış gibi. Sizin de bu durumdan farkınız yok. Bu dünyada yapılan her şey savaşlar, tedaviler, güzel bir resim. Hepsi gereksiz, beyhude. Bunu anlamayanların sebebini ölümsüz bakış açısına dayandırıyorum. Dindar insanlar doğurmayı daha mantıklı bulabilir. Gerçi o zaman bile cehenneme gidebilme, acı çekme ihtimali olduğuna inandığın bir çocuğu doğurmak mantıklı değildir de neyse.

Diyelim siz bir aşı yaptınız ve öldünüz. Ne anlamı kaldı. Diyelim o aşıyla biri iyileşti. Kocaman ülkeyi savaştan çıkaracak bir asker. Bir sürü insan sayesinde daha uzun yaşadı ve öldü. Onun sayesinde yaşayanlar da öldü. O da öldü bu da öldü. Cidden hiçbir anlamı yok bu işin. Çok güzel bir söz vardır. Hayat bir hastalıktır her zaman ölümle sonuçlanır.

Anne babamı sever sayarım ama bu kesinlikle beni doğurdukları için değil, aksine bana bakmaları onların zorunluluğu. Bunu yapmazlarsa kötü insanlardır. Buraya gelmeyi ben seçmedim, hiçbir borcum da yok. Girdik buraya işte çıkana kadar takılacağız artık ne yapalım. Kaçımız hayatının mutluluk oranı olan kısmına çok diyebilir. Ben şu ana kadar %10 derim. Gerisi hep çaba, acı ya da boşluk. Bunu başkasına aktarmaya gerek var mı? Gerçekten natalistliğin mantıklı tek bir nedenini göremiyorum.

Bunu yazma sebebim böyle bir düşünce yapısı olduğunu nedenini az biraz açmaktı. Kimseye bir şey kanıtlamaya çalışmıyorum. Herkesin kendi hayatı
O yuzden dindarlara gore yalan dunya zaten..yazdiklarin cok mantikli ama madem buraya geldik, hayata tutunmak icin anlamlandirmaya calisiyoruz. Bu herkeste illa cocuk degildir.. ama ureme istegi icguduseldir.
 
Asıl travma kendini istemeyen ve sevmeyen bir baba ile büyümektir. O çocuk mutlu ve huzurlu bir aileyi, gece uyandığında onu sevgiyle koklayacak, sarıp sarmalayacak bir babayı hak etmiyor mu?


Babası olmayanlar veya kötü olanlar yaşamasın mı? Ayrıca baba olana kadar bir adamın çocuğuna nasıl davranacağını kimse öngöremez. Bazıları çocuğuyla beraber büyür ve olgunlaşır.
 
Kalbinize sorun
Buradaki kişiler değil siz üzülecek ya da mutlu olacaksınız.
Erkek arkadaşınız olur diyorsa dünyaya getirin.
 
Bosanmis tek basina cocuk buyuten, calisan bir anneyim. Tek basina biraz zor, bir de cocuk baba figuru arayacak. Bu zamanlarda da zorlanabilirsiniz diger seyleri gectim.
 
Geçen açtığım konuda erkek arkadaşımın kültürel farklardan dolayı ilişkimizi sakladığını ve korunduğumuz halde hamile kaldığımı söylemiştim. (Özetle)

Durum biraz değişti ve aldığım yorumlar çok faydalı oldu bana açıkçası. Erkek arkadaşım istersem doğurabileceğimi, yanında olacağımı söyledi. Öğrendiğim günden beri ağlıyorum.

Kültürel farkların yanında ikimiz için de erken bir hamilelik var ama ben aldırmak istemiyorum. Sonuçta bir can. Ama duygusal davranıp çocuğun mutsuz olması riskine, bencilliğe gider mi bilmiyorum. Çünkü kimse ben mutsuz bir yuva kurucam diyerek kurmuyor, ne harika insanlar yürütemiyor bu işi.

Biraz yorum, ama gerçekten beni anlayan bu ikilemi yargılamayacak insanlardan. Siz olsanız doğurur muydunuz? Maddi, ailevi olarak hazır değilken bile? Arkadaşım da çok istekli değil, ama ultrason görüntüsüne bakarken bir garip oldu, gördüm. Yine de çocuklardan hoşlanmayan biri, zamanla değişir mi bu?

Özellikle anne olanlar, anneliği tatmış olanlar cevap verirse çok iyi olur benim için.

Maddi durumumuz orta/orta üstü. Aylık büyük bir harcama olduğunda zorlanıyoruz, benim işim daha iyi ama süreçte ne kadar işime odaklanabilirim bilmiyorum. Hamilelik, lohusalık… Zor.
Anneyim.Cok dikkat edyirum 2.ye hamile kalmamaya.Cunku maddi manevi yetemem.Kazara kalirsam buyuk konusmayayim aldiririm diyorum Tabi bu benim kararim.Evli olmama ragmen.Bir kaza oldu diye omur boyu cocuga cektirilmez.
 
Geçen açtığım konuda erkek arkadaşımın kültürel farklardan dolayı ilişkimizi sakladığını ve korunduğumuz halde hamile kaldığımı söylemiştim. (Özetle)

Durum biraz değişti ve aldığım yorumlar çok faydalı oldu bana açıkçası. Erkek arkadaşım istersem doğurabileceğimi, yanında olacağımı söyledi. Öğrendiğim günden beri ağlıyorum.

Kültürel farkların yanında ikimiz için de erken bir hamilelik var ama ben aldırmak istemiyorum. Sonuçta bir can. Ama duygusal davranıp çocuğun mutsuz olması riskine, bencilliğe gider mi bilmiyorum. Çünkü kimse ben mutsuz bir yuva kurucam diyerek kurmuyor, ne harika insanlar yürütemiyor bu işi.

Biraz yorum, ama gerçekten beni anlayan bu ikilemi yargılamayacak insanlardan. Siz olsanız doğurur muydunuz? Maddi, ailevi olarak hazır değilken bile? Arkadaşım da çok istekli değil, ama ultrason görüntüsüne bakarken bir garip oldu, gördüm. Yine de çocuklardan hoşlanmayan biri, zamanla değişir mi bu?

Özellikle anne olanlar, anneliği tatmış olanlar cevap verirse çok iyi olur benim için.

Maddi durumumuz orta/orta üstü. Aylık büyük bir harcama olduğunda zorlanıyoruz, benim işim daha iyi ama süreçte ne kadar işime odaklanabilirim bilmiyorum. Hamilelik, lohusalık… Zor.
Sizin daha önce konunuzu görmüstüm, sizin adam sikintili bir insan oldugu icin sahsen doguramazdim bu benim sahsen fikrim. Evlilik disi cocuk muhabeti kesinlikle deginmiyorum. Kendin mutsuzsaniz cocugu mutsuz etmeye hakkiniz olmadiginizi düsünüyorum bilemiyorum eksileri artilari var da, cok karisik siz önce adamla acik acik konusun herseyi ondan sonra kendi basiniza karar verirsiniz bizim dememizle yorum yapmamizla bakacaginizi sanmiyorum. Allah yardimciniz olsun ne diyeyim bu kumara benzer gibi birsey olmus ailenize de üzüldüm acikcasi.
 
Beni herkesten gizleyen ve f.buddy olarak gören birini baba yapmak istemezdim. Yanındayım tarzı laflarına da inanmazdım. Herkesin kendi tercihi ama ben ileriyi de düşünerek evlilik dışı ilişkiden çocuk sahibi olmak istemezdim. Hayatınızdaki kişi adım gibi eminim ki tekrar gidecek. Aldır demek de kolay değil biliyorum sonuçta işe duygusallık da giriyor ama şu da bir gerçek ki hamilelik zor bir süreç. Bütün bunlara dayanabilecek misiniz?
 
Merhaba ..Sağlık sorunlarınız bir bebeği dogurup büyütmeye elverecek mi?Burada en büyük sorun bu bence...Ben tip 1 diyabetli bireyim.Hamileligimde lohusalıgımda çok çok zor geçti.Emzirirken bayılma noktasına geldiğim çok oldu.Ama benim eşim bana her konuda ve her daim destekti.Siz bence partnerinizin desteginden önce saglığınızın nasıl etkilenecegini düşünün.Ben çocukları çok çok sevdiğim ve oglum kardesi olmasını çok istediği halde dr.lar ölüm riskim.olduğunu söyledikleri için asla ikinci çocuk düşünemedim.Yani bence öncelik annenin sağlıgı olmalı ki dr.larda bunu savunurlar her zaman...
 
Geçen açtığım konuda erkek arkadaşımın kültürel farklardan dolayı ilişkimizi sakladığını ve korunduğumuz halde hamile kaldığımı söylemiştim. (Özetle)

Durum biraz değişti ve aldığım yorumlar çok faydalı oldu bana açıkçası. Erkek arkadaşım istersem doğurabileceğimi, yanında olacağımı söyledi. Öğrendiğim günden beri ağlıyorum.

Kültürel farkların yanında ikimiz için de erken bir hamilelik var ama ben aldırmak istemiyorum. Sonuçta bir can. Ama duygusal davranıp çocuğun mutsuz olması riskine, bencilliğe gider mi bilmiyorum. Çünkü kimse ben mutsuz bir yuva kurucam diyerek kurmuyor, ne harika insanlar yürütemiyor bu işi.

Biraz yorum, ama gerçekten beni anlayan bu ikilemi yargılamayacak insanlardan. Siz olsanız doğurur muydunuz? Maddi, ailevi olarak hazır değilken bile? Arkadaşım da çok istekli değil, ama ultrason görüntüsüne bakarken bir garip oldu, gördüm. Yine de çocuklardan hoşlanmayan biri, zamanla değişir mi bu?

Özellikle anne olanlar, anneliği tatmış olanlar cevap verirse çok iyi olur benim için.

Maddi durumumuz orta/orta üstü. Aylık büyük bir harcama olduğunda zorlanıyoruz, benim işim daha iyi ama süreçte ne kadar işime odaklanabilirim bilmiyorum. Hamilelik, lohusalık… Zor.
Ben ailemi karşıma almam
O adam nikahı kiysin madem
 
Benim oğlum var üç yaşına girecek. Çok seviyorum, iyi ki benim balım ammmmma kesinlikle bakımı çok zor. Maddi manevi hr şekilde zor. İyi düşünün derim. Misal şu an nezle/grip gibi bir şey. Ateşi 37 ve ben acaba yükselir mi, yükselirse farkedeyim diye uyuyamıyorum:KK66: eşim horrrrrul horrrul. Belki bu güncel durum hardimci olur
ha bir de hamilelik süresinde bende endişe bozukluğu oluştu. Ve doğum sonrası en yüksek seviyeye ulaştı. Evde duramadim üç kez şehir degistirdim. Şu an hala tedavi görüyorum. Mesela yolculuk yapmaktan hala en baisdi cok korkuyorum. Ki bu geçmiş halı. Yani umarım sizin için iyi geçer ama hamilelik süreci de malesef öyle herkeste tıkır tıkır işlemiyor. Her şeyi iyi hesap etmenizi öneririm
 
Konu sahibi doğurmak istiyor
Ailenizle paylaşın
Çocuğa tek bakmak imkansız gibi bir şey
Sevgiliniz destek olmayacak çok açık
Eğer aileniz destek olacaksa doğurun
Tek çok zor olur
 
Kendimi değil aslında, genel olarak insanları önemli görmüyorum. Dünyada 8 milyar insan var, insan sayısı ne kadar çok artarsa dünyadaki pislikler ve kötülükler de o kadar artıyor bunu görmek zor olmamalı. Niye herkesin bu kadar doğurma, üreme merakı olduğunu anlayamıyorum. Düşünün ya yıllarca, defalarca tüp bebek falan deniyorlar, bir sürü yöntemle üremek için uğraşıyorlar. Neden ya neden vallahi anlamıyorum. Sonra da çocuk olunca bakmak zor diye ağlayıp duruyorlar. Hatta yukarıda birisi yazmış çocuktan sonra boşanma noktasına geldik diye. Bu çelişki karşısında delirmemek mümkün mü?
Çocukluğum çeşitli travmalar ve üzüntülerle geçti. Aslında anne-baba olma isteği hep kişinin kendi egosunu tatmin etme isteğindendir. Ha bir de ben yaşlanınca bakanım olsun dedikleri içindir. Bak sevdiğim adamdan bir çocuğum oldu yaşasın demek içindir. Ya diyorum bazen beni yapmanız bu kadar önemli miydi diye. Bir ebeveynlik sınavı açılsa çoğu kişi sınavı geçemez. Gerçekten layığıyla ebeveyn olabilenlerin sayısı çok az.
 
Hanımefendi niye ad hominem yapıyorsunuz, sizin söylediğinizle benim dediğimin ne alakası var? Ben her kötülük yapan insan evlilik dışı çocuk mu diyorum? Her türlü insan var zaten, ben kendi gözlemimi söylüyorum. Ne boş konuşuyorsunuz ya vallahi duyar kasacağım diye bu kadar uğraşmayın.
Konunun başından beri her 3 mesajınızdan birinde ad hominem yapıyorsunuz. Kendinize de bir bakın bence
 
X