vay be ... daha yeni gördüm şu bol cevap verdiğiniz arkadaşın yorumunu.
maşallah diyorum,aslında cevap bile vermeye gerek yok.sorunumu sadece kocamın ilgisizliği olarak düşünüyor arkadaş.oysa topic imi başından beri takip edenler bilirler neler yaşadıklarımı.hatırlayınca kalbime ağırlık çöküyor....
neyse,Allah akıl fikir versin arkadaşımıza,başka birşey söylemeye gerek yok...
son durumuma gelince ;
eşim ilk 2 ay çok iyiydi,ilgisizliğini minimum seviyeye düşürmüştü,ara sıra (eski olylara olan kızgınlığımdan,bağırıp çağırdığım oluyordu) olan patlamalarıma anlayış gösteriyordu,beni mutlu etmeye çalışıyordu.çalışmamı istemediğini söylüyordu ama ben bu sefer bırakmadım güvenip,biliyorsunuz deniyordum bazı şeyleri ve sonuç eskisi gibi olabilirdi,dolayısıyla işsiz kalmak istemedim.ama haftanın 3 günü çalışıyorum artıkm eskisi gibi hergün değil.
ve !
yine aynı olmadıysa da,eşim eskiye yaklaştı.elimde kalanlara şükrediyorum.herşeyi benden beklemesi,aldığı bir çoraptan sonra çekmeceyi bile kapatmaması,ilgisizliği(düşünün ki gece çalışyıorsunuz,giderken bıraktığınız mis gibi ev,her dönüşünüzde savaş alanı gibi)... evet , tek elimde kalan eşimin kaybetme korkusu.artık kaybetmek istemiyor.ama kaybetmek istememesinin yanında,bana yaşattığı hayata mecbur bırakıyor.o ,sadece kaybetmek istemiyor.ama ben onun bana uygun gördüğü ilgisiz,korunmasız hayatı yaşıyorum.
sustukça,çok konuşmadıkça kalbimi kırmıyor,bu doğru.eskiden de böyleydi zaten.ama yaşayan bilir,yaşadığım psikolojik durumun,bazen insanı nasıl çılgına çevirebileceğini.işte öyle zamanlarda ne saygı,ne sevgi görüyor gözümüz.çok fazla olmadı çünkü ben çok fazla konuşmadım.
durum bu yani......
ilginize çok teşekkür ederim !