Ben evlendiğim ilk 6.5 senede asla ve asla bebek istemedim. Eşim bu konuda bana destek vermese aşırı baskı altında hissederdim. Adam hiç istemiyorum dememiş ki. İlk zamanlar istemiyormuş ve çok haklı. Hayatınız ve evliliğiniz bir daha hiç çocuksuzken olan ilişkiniz gibi olmayacak.
Eşin asla baba olmak istemiyormuş gibi konuşuyorsun. Asıl senin yaptığın bencillik. hamilelik ve bebek bakımını filmlerdeki gibi mi zannediyorsun. Git işe falan gir, kendini oyala. Adam evliliğin tadını çıkarmadan çocuk istemiyor çok da hakıl, yaşınız da gayet genç, ayrıca senin bu yaptığın sözünde durmamak. Ortada ortak verdiğiniz bir karar var ve ikinizin hayatını da etkileyecek. Tek taraflı olarak bundan vazgeçemezsin, senin yaptığın eşine haksızlık
Hehe ay bana da daha bisi olmadi:) arada hamileyim di mi ben ya diye dusunuyorum. Icimden daha isim cinsiyet dusunmek bile gecmiyor. Hayal bile kuramiyorum:) 37 yasindayim yeni hazir hissedebildik( o da tam da diil de iste cocuk uniye giderken bastonla ugurlamayalim diye) 6 yillik evliyiz. Adamcagiz cok ama cok hakli. Bebek ve annelik heyecani yerine ya bunlar simdi son gece uykularim mi falan diye dusunuyorum:)))
Başta ikimiz de bir süre istemeyiz diye dusunmussunuz. Şimdi karar degistiren sizsiniz. Anlıyorum düşüncenizi ama bencillik yapam biraz siz gibisiniz.Haklısınız ben de öyle yapıyorumaslında o birkaç yıl istemiyordu fakat benim çok istediğimi görünce böyle bir şey söyledi ama o gün geldiğinde ne olur bilemiyorum
Yaa ben de tam tarif ettiğiniz gibiyim. Yani küçük kuzenlerime falan da çok baktım bu durumda da kendimin olsa daha kolay büyütürmüşüm gibi geliyor. Öyle olmuyor mu? Yani bir kolaylık sağlamalı en azindanBurda çocuklu annelerin açtığı konuları okuyun vazgeçersiniz benceO değilde bende kendimi bildim bileli anaç, her bebek gördüğünde sevmeden duramayan biriyim ama başkasının çocuğunu sevmekle kendi çocuğunu büyütmek apayrı şeyler. Oyuzden eşinize uyum sağlayın bence bi süre bu düşünceyi kafanızdan atıp anı yaşamaya bakın
Maalesef başkasının çocuğuna bakmakla kendi çocuğunu büyütmek aynı şey değil :) Çünkü o ağlarsa annesine verebiliyorsun ama kendininkine her koşulda sen bakmak zorundasın ve ağlayınca verilen taraf sen oluyorsunYaa ben de tam tarif ettiğiniz gibiyim. Yani küçük kuzenlerime falan da çok baktım bu durumda da kendimin olsa daha kolay büyütürmüşüm gibi geliyor. Öyle olmuyor mu? Yani bir kolaylık sağlamalı en azindan
sadece bu yönden de değil çok yönlü bakacak olursak; yenidogan zamanından basliyim emzirmeydi kilo aldiydi almadiydi sarılık olcakmi vs zaten başta bı stres. Biraz daha büyüdü mu gaz sancısı, diş sancıları derkeen yürümeye başladığı zaman aman çocuğum dur o tehlikeli dur yapma falan evde bir iş yaptigin zaman 5 dklik bir iş 1 saate dönüşebiliyor. En küçük bı plan yaparken bebise göre yapman gerekiyor çünkü hava soğuksa ve dışarı çıktıktan sonra hasta oluyosa çıktığına pişman oluyorsun 
Tabi bunun en inatçı dönemleri olan 2 yaş sendromunu unutmamak gerek sonrada 3 yaş sendromu sonra kreş hastalıkla boğuşma dönemi falan (ben daha bu dönemi yaşamadım) derken işte kısa bı özet geçtim 
yapacağınız varsa da yıldıniz büyük ihtimalle yinede herşeye rağmen canlarım onlar benim iyiki dogmuşlar 
