Yok ki öyle biri. Ailem uzakta zaten, kayınvalidem de uzakta ama o kadar değil istese bizde kalıp bakması lazım onu da istemiyor. İlla ki işe dönerim zaten, en kötü bu yazı çıkartıp çocuk biraz ele avuca geldikten sonra. Ama o zaman da sanki bir şey değişmeyecek gibi geliyor bana. Biri de baksa akşam eve gidincr ayaklarımı uzatıp eşimle sarılarak tv izlemeyi, hadi kalk dışarı gidiyoruz demeyi özlüyorum, bunları yapamıyoruz. Bebekle yapsak da onu eğlemekten zevk alamıyorum işin özü. Zamanla olur mu bilemiyorum ama şimdilik 2.5 ayda çok küçük bir ilerleme var. Bu hızla giderse 2-3 sene zorlu geçecek benim için.Sen bebeğini degil anneliği sevmiyorsun koalina. Sorumluluk almak bir bebege bakmak hayatini kisitlamak bunlardan mutsuzsun. Guvendigin icinin rahat ettigi birisini bul annen kv bakici olur. Onlar cocugun bakimini yapsin sen sadece sevgini ver. O zaman mutlu olursun. Sende bebekte mutlu olur. Bebek bakimi hayatinin kisitlanmasi seni üzen. Birde büyudugunde gecer falan diyolar ya gecmicek. Bende ayni senin gibiyim cunku 3 yasinda oglum var ve hala cocuk bakimini sewmiyorum. Yedir içir giydir. Ama oglumu seviyorum. Sendekide bu iste o yuzden kendini bosa üzme
Yani ayda yılda bir gece çıkmak için bırakacak birilerini buluruz zannediyorum da mesele o değil.bebeğim doğduğunda kolik denen bela başımıza dolandı. günde 18 saat sabah akşam ağladı. uyanık olduğu her an ağlıyordu. ilk üç ay bebeğimi öpebildiğimi hatırlamıyorum çünkü uyuyunca aman uyusun diyordum uyanıkken hep ağlıyordu. o zamanlar biri bana geçecek dediğinde çok kızıyordum. ama rahatlayacaksınız. mesela dün eşimle 4 bölüm dizi izledim. ve evet yerimden hiç kalkmadan bebem ağlamadan. ne zamanki etrafına ilgi gösterecek o zaman yükünüz azalacak. oyuncaklarına bakacak sizinle oynayacak uykusu hep böyle olmayacak oğlum dün 9 da uyudu. 1 yıldır saat 9 dedimi uyuyor. şu an 2 yaşında. tabi akşam dışarı çıkmaları zor biraz bakacak kimseniz yoksa size tavsiye part time birini bulun güvenli olsun. olmazsa bir kamera taktırın eve mesela yarın dışarı mı çıkcaksınız anlaşın 3 saat baksın saat başı ücretlendirme yaparsınız. hayatınız geri gelirse oyun hamurlarıyla oynamak lego yapmak zevkli gelir. site ismi veriliyor mu bilmiyorum ama isterseniz part time bulabileceğiniz siteler var. özellikle okul öncesi ve çocuk gelişimi öğrencileri part time çalışıyorlar.
Canım bu arkadaş psikolojik yardım almış mı peki?Yani ayda yılda bir gece çıkmak için bırakacak birilerini buluruz zannediyorum da mesele o değil.
Bir arkadaş aynı hisleri paylaşmış bana özel mesaj atmış hissettiklerim aynen öyle.
Bende de o boş, sorumsuz hayatı ozleme durumu hep oldu. Hep omzumda bi ağırlık hissi. Çocuğumla alakalı değil bu drum. Kafam da artık yalnız değilsin. Artık en rahat olduğun anda bile sorumlulukların olacak düşüncesi. Bebek bakımı değil problem. Uyutmak yedirmek giydirmek .. bunların hiç biri değil. Mesela uyurken kendini koyvermek temelli. Aklında bişey olmadan. Dışarı çıkarken elini kolunu sallaya sallaya. Bunları özlüyorum. Ve ilk zamanlar ınan çıldırmış gibi eskiden ne yapıyordum,nerelerde geziyordum, nasıl bi histi tamamen boş olmak bunu dusunuyodum . Hala düşünüyorum. Ama üzerinden çok zaman geçtiği için siliklesti . Tek verebileceğim teselli bu. Zamanla bu duruma alisiyosun. Rahat yemek yememeye,bu içindeki sıkıntıyla yaşamaya .. Ama zamanla azalarak.
Tabiki bu herkeste var sonucta bir canli geldi dunyaya onun sorumlulugu sende artik bu his hepimizde var buna zamanla alisicaksin isterse cocuk 30 yasinda olsun aklin onda hep olur ama bunun icin hayatini mahvetme adapte olmaya calis bence. Icin rahat ederse iyi bakcagina inaniosan bir gün birak kayinvalidene bi kafani dinle. Buyudukce gun sayisi artar zaten. Bide eskiyi düşünmeyin arkadaslar biten bitti gecen gecti. Bu cocuk varmi var artik. Durumu duzeltmeye nolursa mutlu oluruma odaklanirsan alisma surecin dahada kisalir. Ne kadar ilac alsanda doktora gitsende bu iş kafada bitiyor koalina. Seni senden baska kimse düsunmez kendi hayatini kendin duzelticeksin. Birde hepimiz eninde sonunda ölücez hayati bu kadar da onemsemeyinYani ayda yılda bir gece çıkmak için bırakacak birilerini buluruz zannediyorum da mesele o değil.
Bir arkadaş aynı hisleri paylaşmış bana özel mesaj atmış hissettiklerim aynen öyle.
Bende de o boş, sorumsuz hayatı ozleme durumu hep oldu. Hep omzumda bi ağırlık hissi. Çocuğumla alakalı değil bu drum. Kafam da artık yalnız değilsin. Artık en rahat olduğun anda bile sorumlulukların olacak düşüncesi. Bebek bakımı değil problem. Uyutmak yedirmek giydirmek .. bunların hiç biri değil. Mesela uyurken kendini koyvermek temelli. Aklında bişey olmadan. Dışarı çıkarken elini kolunu sallaya sallaya. Bunları özlüyorum. Ve ilk zamanlar ınan çıldırmış gibi eskiden ne yapıyordum,nerelerde geziyordum, nasıl bi histi tamamen boş olmak bunu dusunuyodum . Hala düşünüyorum. Ama üzerinden çok zaman geçtiği için siliklesti . Tek verebileceğim teselli bu. Zamanla bu duruma alisiyosun. Rahat yemek yememeye,bu içindeki sıkıntıyla yaşamaya .. Ama zamanla azalarak.
Yok canım ona gitmiycem artık da bugün memlekete geldim burada bi doktora görünüp bir hafta sonra İstanbula dönünce başka bir psikoloğa gidicem. Bu arkadaş yardım almamış zannederim ama zaten ilk 3 yıla falan zor diyorlar. Tabi zorlukları zamanla azalıyormuş ama işte her dönem farklı zorluğu oluyor sanırım. Onun da zamanla atlatacğaına inanıyorum. Öyle inanmak istiyorum :)Canım bu arkadaş psikolojik yardım almış mı peki?
Sen yeni bir psikiyatriste gittin mi? Ya da araştırıyor musun bir doktor? Doktorunu kötülemek için demiyorum, saygı duyuyorum ona da ama o doktorun sana çok desteği olmadığını düşünüyorum... Psikoterapi olmadan direkt ilaç kullanmanın tek kanadı kırık bir kuşu uçmaya zorlamaktan farkı olmadığını düşünüyorum
Yani olmuyor diyemem, benim evliliğim his anlamında daha iyi mesela. Eşim daha çok yardımcı, daha sevecen, daha anlayışlıyız, yine gezmeye tozmaya çalışıyoruz. Ama işte otururken mesela bir bebekle oturmak hoş olmuyor, bir şey izliyorsun izlemeye ama bölül pörçük ağlıyor mızıklanıyor, acıkıyor vs...e tabi uykusuzluk sebebiyle cinsellik problem ileride çocuk büyüyünce gün ortası öpüşüp koklaşmak problem...O kadar kötü birşey gibi yazmışsınız ki zaten çocuk istediğimden emin değildim şimdi hiç istemiyor gibi oldum.
Hiçbirşey eskisi gibi olmuyor mu gerçekten?
Bende çocuğumu öyle herkesin dediği gibi bir aşkla sevemezsem diye çok korkuyorum açıkçası. Heralde herkeste olmuyor.
Çok mu kötü gidiyor evlilik çocuktan sonra acaba
İşte dediğim gibi ben alışıp aynı zamanda sevmek istiyorım. Papağanlarım da var benim ve hayatım zaten kısıtlı. Mesela öyle onları almadan tatile gidemeyiz, gitsek günü birlik gideriz. Bayramlarda falan 1 en fazla iki gece kalabilir ya da ayrı ayrı gideriz nöbetleşe. Ama bunlar bana hiç dert olmamıştı ve "tüh be hiç kafamıza göre tatile gidemedik" demedik. Çünkü çok sevdiğimiz için katlanıyorduk ama günlük bir iç sıkıntısı olmuyordu bize.Tabiki bu herkeste var sonucta bir canli geldi dunyaya onun sorumlulugu sende artik bu his hepimizde var buna zamanla alisicaksin isterse cocuk 30 yasinda olsun aklin onda hep olur ama bunun icin hayatini mahvetme adapte olmaya calis bence. Icin rahat ederse iyi bakcagina inaniosan bir gün birak kayinvalidene bi kafani dinle. Buyudukce gun sayisi artar zaten. Bide eskiyi düşünmeyin arkadaslar biten bitti gecen gecti. Bu cocuk varmi var artik. Durumu duzeltmeye nolursa mutlu oluruma odaklanirsan alisma surecin dahada kisalir. Ne kadar ilac alsanda doktora gitsende bu iş kafada bitiyor koalina. Seni senden baska kimse düsunmez kendi hayatini kendin duzelticeksin. Birde hepimiz eninde sonunda ölücez hayati bu kadar da onemsemeyin
demek istediklerinizi anliyorum ilk zamanlar disari cikarken bezi mamasi kusarsa yedegi biberonu derken minnak cantayla disari cikan ben valiz tasiyordum boyle cikcaksam oturayim en guzeli derdim simdi ogluma montunu ayakkabisini giydir tut elinden artik eskisi gibi acikmiyor kaka yapcagi zamani tahmin edebiliyorum edemesemde adim basi market mukemmel olmaya gerek yok mesela artik babasiyla disari cikmak istiyor bir markete parka gitmeleri bana +1 saat gecen ise goturdu +3 saat kahve ictim ayaklarimi uzattim yani buyuyunce daha az sikinti oluyor mesela oyun ablasi olan cafeler restoranlar var siz hangi sehirdesiniz bilmiyorum ama illaki vardir biraz buyusun hersey daha rahat olcak her yil tatile gittim hamileyken 6 aylikken 1.5 yas hafta sonu kayaga gidiyoruz her tatil digerinden kolay oldu hep boyle kaos olmayacak emin olunYani ayda yılda bir gece çıkmak için bırakacak birilerini buluruz zannediyorum da mesele o değil.
Bir arkadaş aynı hisleri paylaşmış bana özel mesaj atmış hissettiklerim aynen öyle.
Bende de o boş, sorumsuz hayatı ozleme durumu hep oldu. Hep omzumda bi ağırlık hissi. Çocuğumla alakalı değil bu drum. Kafam da artık yalnız değilsin. Artık en rahat olduğun anda bile sorumlulukların olacak düşüncesi. Bebek bakımı değil problem. Uyutmak yedirmek giydirmek .. bunların hiç biri değil. Mesela uyurken kendini koyvermek temelli. Aklında bişey olmadan. Dışarı çıkarken elini kolunu sallaya sallaya. Bunları özlüyorum. Ve ilk zamanlar ınan çıldırmış gibi eskiden ne yapıyordum,nerelerde geziyordum, nasıl bi histi tamamen boş olmak bunu dusunuyodum . Hala düşünüyorum. Ama üzerinden çok zaman geçtiği için siliklesti . Tek verebileceğim teselli bu. Zamanla bu duruma alisiyosun. Rahat yemek yememeye,bu içindeki sıkıntıyla yaşamaya .. Ama zamanla azalarak.
Kiz papaganla bebek birmiYok canım ona gitmiycem artık da bugün memlekete geldim burada bi doktora görünüp bir hafta sonra İstanbula dönünce başka bir psikoloğa gidicem. Bu arkadaş yardım almamış zannederim ama zaten ilk 3 yıla falan zor diyorlar. Tabi zorlukları zamanla azalıyormuş ama işte her dönem farklı zorluğu oluyor sanırım. Onun da zamanla atlatacğaına inanıyorum. Öyle inanmak istiyorum :)
Yani olmuyor diyemem, benim evliliğim his anlamında daha iyi mesela. Eşim daha çok yardımcı, daha sevecen, daha anlayışlıyız, yine gezmeye tozmaya çalışıyoruz. Ama işte otururken mesela bir bebekle oturmak hoş olmuyor, bir şey izliyorsun izlemeye ama bölül pörçük ağlıyor mızıklanıyor, acıkıyor vs...e tabi uykusuzluk sebebiyle cinsellik problem ileride çocuk büyüyünce gün ortası öpüşüp koklaşmak problem...
Bunları biliyordum da bukadar dert edeceğimi düşünmemiştim
İşte dediğim gibi ben alışıp aynı zamanda sevmek istiyorım. Papağanlarım da var benim ve hayatım zaten kısıtlı. Mesela öyle onları almadan tatile gidemeyiz, gitsek günü birlik gideriz. Bayramlarda falan 1 en fazla iki gece kalabilir ya da ayrı ayrı gideriz nöbetleşe. Ama bunlar bana hiç dert olmamıştı ve "tüh be hiç kafamıza göre tatile gidemedik" demedik. Çünkü çok sevdiğimiz için katlanıyorduk ama günlük bir iç sıkıntısı olmuyordu bize.
İşte böyle bir şeyler arıyorum ben, çok severek dert etmemek. Uyanınca uyandı diye sevinmek, günlük hayatımıza karışıp artık yük gibi gelmemesi ve rutine dönüşmesi...
Sağolun çok iyi geldi...İnşallah vakit geçtikçe daha iyi olup biz de tam bşr aile olabiliriz.demek istediklerinizi anliyorum ilk zamanlar disari cikarken bezi mamasi kusarsa yedegi biberonu derken minnak cantayla disari cikan ben valiz tasiyordum boyle cikcaksam oturayim en guzeli derdim simdi ogluma montunu ayakkabisini giydir tut elinden artik eskisi gibi acikmiyor kaka yapcagi zamani tahmin edebiliyorum edemesemde adim basi market mukemmel olmaya gerek yok mesela artik babasiyla disari cikmak istiyor bir markete parka gitmeleri bana +1 saat gecen ise goturdu +3 saat kahve ictim ayaklarimi uzattim yani buyuyunce daha az sikinti oluyor mesela oyun ablasi olan cafeler restoranlar var siz hangi sehirdesiniz bilmiyorum ama illaki vardir biraz buyusun hersey daha rahat olcak her yil tatile gittim hamileyken 6 aylikken 1.5 yas hafta sonu kayaga gidiyoruz her tatil digerinden kolay oldu hep boyle kaos olmayacak emin olun
Yani bilmiyorum bıraksam bırakırım ama sanki çok dilinden anlamıyo kimse. Bakabiliyorum onda sorun yok ama işte bir zaman geliyor kendime özel bir şey yapmak istiyorum. Bırakıp çıksam bile koyveremiyorum. Bu his beni mahvediyor en çok. Kuaförde kadın kocaman kızıyla uğraşınca "Allahım hiç kafam rahat etmeyecek mi be de mi böyle olcam" diye ağlayarak çıkıyorum. Oysa moral bulmaya, kafa dinlemeye gitmişim. Veya dışarı çıkıyorum çocuksuz bir çift görünce kıskanıyorum.Kiz papaganla bebek birmi
Tabikide için rahat etmez zaten soyle birseyde var bebegi papagandan cok sewdigin icin bolesin. Birakamiosun icin el vermiyor. Sewmesen annen kv uzak falan dinlemezsinki aman kafam rahat etsin dersin birakirsin. Bunlar hep çok sevgiden iste ama ilk bebegin ya bu duygulari anlamiyosun tanimlayamion. Oyle cok sewmek yok uyaninca ay sevinmek olmuo bence kimsede ne guzel uyuo kafa dinliyorum diyosun daha cok. Kendini zorlama koalina rahat birak bugun sewmiyosan sevme yarin seversin. Sevilio cok sevilio ama iste o bakimi sorumlulugu hic sewilmiyo duygulari karistirma
seversin merak etme seversin:)) biraz zaman.. iyi ol güzel düşün.... ilerde yapacağınız güzel şeylere odaklan odaklandikca emin ol daha kolay atlatacaksın .severim değil mi
Tabiki seversin hatta seviyosun aslinda ama pimpirikli annelerdensin galiba. Bak simdi benimki oturmus kitapligi bosaltiyo bi yandan minimini kuşu soyluyor :)) ben beşiğin yaninda 48 saat uyumadan durdugumu hatirliyorum mesela birakmayi birak. Kendine zaman ver ve gercekten birak bebegi babasina birak cik disari o babasi bakar. Allah korusun sana bisey olsa kim bakicak ona babasi annanesi babanesi oyle düşün. Bebek su an hicbisey bilmiyo anlamio sen yaninda olmayinca alti teniz karni tok olsun yeter ona. Ama senin kafani toplamaya ihtiyacin var sana olur. Sorumlulugu at üzerinden biraz ver babasina baksin emin ol bu his azalicak yawas yawasSağolun çok iyi geldi...İnşallah vakit geçtikçe daha iyi olup biz de tam bşr aile olabiliriz.
Yani bilmiyorum bıraksam bırakırım ama sanki çok dilinden anlamıyo kimse. Bakabiliyorum onda sorun yok ama işte bir zaman geliyor kendime özel bir şey yapmak istiyorum. Bırakıp çıksam bile koyveremiyorum. Bu his beni mahvediyor en çok. Kuaförde kadın kocaman kızıyla uğraşınca "Allahım hiç kafam rahat etmeyecek mi be de mi böyle olcam" diye ağlayarak çıkıyorum. Oysa moral bulmaya, kafa dinlemeye gitmişim. Veya dışarı çıkıyorum çocuksuz bir çift görünce kıskanıyorum.
Geçmişin pişmanlığı da var, onca boş zamanım vardı neden yapmadım şunları şeklinde.
Artı nasıl bir çocuk yetiştiririm endişesi ve her şeyin gözümde büyüyüp dev gibi olması.
Herkes geçer diyor, belki 2-3 yaşlarında geçmeyebilir benimki ama büyüdükçr illa ki severim değil mi
Tamam da bu mesaja göre evlenmeyelim de o zamanYani ayda yılda bir gece çıkmak için bırakacak birilerini buluruz zannediyorum da mesele o değil.
Bir arkadaş aynı hisleri paylaşmış bana özel mesaj atmış hissettiklerim aynen öyle.
Bende de o boş, sorumsuz hayatı ozleme durumu hep oldu. Hep omzumda bi ağırlık hissi. Çocuğumla alakalı değil bu drum. Kafam da artık yalnız değilsin. Artık en rahat olduğun anda bile sorumlulukların olacak düşüncesi. Bebek bakımı değil problem. Uyutmak yedirmek giydirmek .. bunların hiç biri değil. Mesela uyurken kendini koyvermek temelli. Aklında bişey olmadan. Dışarı çıkarken elini kolunu sallaya sallaya. Bunları özlüyorum. Ve ilk zamanlar ınan çıldırmış gibi eskiden ne yapıyordum,nerelerde geziyordum, nasıl bi histi tamamen boş olmak bunu dusunuyodum . Hala düşünüyorum. Ama üzerinden çok zaman geçtiği için siliklesti . Tek verebileceğim teselli bu. Zamanla bu duruma alisiyosun. Rahat yemek yememeye,bu içindeki sıkıntıyla yaşamaya .. Ama zamanla azalarak.
amiinnnGörümcesi istedi diye ne demem yahu. Ay ne desem bilemedim. Allh kolaylik versin.
Cogunluk evlendikden sonra bebek sahibi oluyor 1 sene 5 sene veya daha fazla farketmez herkes ayni seyleri yasiyor yanliz degilsiniz ama 2.5 aylik bir bebege aliskin olmakla 1.5 yasindaki cocuga alismak arasinda cok fark var oyuzden kocaman kiziyla ugrasan anneyi gorunce korkuyorsunuz ama ona sorsaniz oyle bir alismistir ki onu yormuyordur bu durum gunluk hayatinin bir parcasi olmustur.. oglum 17 aylik ilk zamanlar hep ben altinimi degistircemmi boyle diye fenalara girmistim nasil zor nasil sikintili gelmisti suan gayet normal geliyor mesela sizde zaman gectikce mevcut duruma alisicaksiniz ve eski yasadiginiz kotu hisler silinmeye basliycak sadece zaman lazimSağolun çok iyi geldi...İnşallah vakit geçtikçe daha iyi olup biz de tam bşr aile olabiliriz.
Yani bilmiyorum bıraksam bırakırım ama sanki çok dilinden anlamıyo kimse. Bakabiliyorum onda sorun yok ama işte bir zaman geliyor kendime özel bir şey yapmak istiyorum. Bırakıp çıksam bile koyveremiyorum. Bu his beni mahvediyor en çok. Kuaförde kadın kocaman kızıyla uğraşınca "Allahım hiç kafam rahat etmeyecek mi be de mi böyle olcam" diye ağlayarak çıkıyorum. Oysa moral bulmaya, kafa dinlemeye gitmişim. Veya dışarı çıkıyorum çocuksuz bir çift görünce kıskanıyorum.
Geçmişin pişmanlığı da var, onca boş zamanım vardı neden yapmadım şunları şeklinde.
Artı nasıl bir çocuk yetiştiririm endişesi ve her şeyin gözümde büyüyüp dev gibi olması.
Herkes geçer diyor, belki 2-3 yaşlarında geçmeyebilir benimki ama büyüdükçr illa ki severim değil mi
Canım çok sevindim, inşallah yeni gideceğin doktorlarla daha iyi anlaşırsınız. Hasta doktor uyumu çok önemli bence.Yok canım ona gitmiycem artık da bugün memlekete geldim burada bi doktora görünüp bir hafta sonra İstanbula dönünce başka bir psikoloğa gidicem. Bu arkadaş yardım almamış zannederim ama zaten ilk 3 yıla falan zor diyorlar. Tabi zorlukları zamanla azalıyormuş ama işte her dönem farklı zorluğu oluyor sanırım. Onun da zamanla atlatacğaına inanıyorum. Öyle inanmak istiyorum :)
Yani olmuyor diyemem, benim evliliğim his anlamında daha iyi mesela. Eşim daha çok yardımcı, daha sevecen, daha anlayışlıyız, yine gezmeye tozmaya çalışıyoruz. Ama işte otururken mesela bir bebekle oturmak hoş olmuyor, bir şey izliyorsun izlemeye ama bölül pörçük ağlıyor mızıklanıyor, acıkıyor vs...e tabi uykusuzluk sebebiyle cinsellik problem ileride çocuk büyüyünce gün ortası öpüşüp koklaşmak problem...
Bunları biliyordum da bukadar dert edeceğimi düşünmemiştim
İşte dediğim gibi ben alışıp aynı zamanda sevmek istiyorım. Papağanlarım da var benim ve hayatım zaten kısıtlı. Mesela öyle onları almadan tatile gidemeyiz, gitsek günü birlik gideriz. Bayramlarda falan 1 en fazla iki gece kalabilir ya da ayrı ayrı gideriz nöbetleşe. Ama bunlar bana hiç dert olmamıştı ve "tüh be hiç kafamıza göre tatile gidemedik" demedik. Çünkü çok sevdiğimiz için katlanıyorduk ama günlük bir iç sıkıntısı olmuyordu bize.
İşte böyle bir şeyler arıyorum ben, çok severek dert etmemek. Uyanınca uyandı diye sevinmek, günlük hayatımıza karışıp artık yük gibi gelmemesi ve rutine dönüşmesi...