Daha fazla dayanamayacgim diyorsunuz ya mesela ne yapacaksınız ? Cok üzüldüm kendinizi dipsiz bir kuyuda görüyorsunuz ama rahatlamaya çalışın herşey düzelecek lütfen uzman desteğini atlamayin, gerekirse ilaç alin emzirmeyin ama daha iyi dsha mutlu olun10 aylık hala geçmedi mi, hayırlısı olsunçok mutsuzum ben dah fazla dyanamıcam...
Hadi anneler yaşıyor kocası peki? O da mı lohusa depresyonunda?
Sen kimsin ki ayrıca bana cahil diyebiliyorsun haddini bil !!
10 aylık hala geçmedi mi, hayırlısı olsunçok mutsuzum ben dah fazla dyanamıcam...
Ya bilmiyorum çekip gitsem mi, kendimi mi boğsam, boşanıp çocuğu eşime mi bıraksam. Dışarı çıkıp geliyorum sanki cenaze evine gelmiş gibi hissediyorum. Herkes bana destek olmaya çalışıyor ama benim içim almıyor, kabullenemiyorum bir çocuğum olduğunu, anne olduğumu. Bir perdenin arkasından kendime bakıyor gibiyim. Her şey çok manasız yiyip içemiyorum da, gülemiyorum da. Sanki başka biri oldum ve hep böyle kalacak gibiym.Daha fazla dayanamayacgim diyorsunuz ya mesela ne yapacaksınız ? Cok üzüldüm kendinizi dipsiz bir kuyuda görüyorsunuz ama rahatlamaya çalışın herşey düzelecek lütfen uzman desteğini atlamayin, gerekirse ilaç alin emzirmeyin ama daha iyi dsha mutlu olun
Ya bilmiyorum çekip gitsem mi, kendimi mi boğsam, boşanıp çocuğu eşime mi bıraksam. Dışarı çıkıp geliyorum sanki cenaze evine gelmiş gibi hissediyorum. Herkes bana destek olmaya çalışıyor ama benim içim almıyor, kabullenemiyorum bir çocuğum olduğunu, anne olduğumu. Bir perdenin arkasından kendime bakıyor gibiyim. Her şey çok manasız yiyip içemiyorum da, gülemiyorum da. Sanki başka biri oldum ve hep böyle kalacak gibiym.
Yazdıklarınızı eşinize okutun ya da ailenize.Ya bilmiyorum çekip gitsem mi, kendimi mi boğsam, boşanıp çocuğu eşime mi bıraksam. Dışarı çıkıp geliyorum sanki cenaze evine gelmiş gibi hissediyorum. Herkes bana destek olmaya çalışıyor ama benim içim almıyor, kabullenemiyorum bir çocuğum olduğunu, anne olduğumu. Bir perdenin arkasından kendime bakıyor gibiyim. Her şey çok manasız yiyip içemiyorum da, gülemiyorum da. Sanki başka biri oldum ve hep böyle kalacak gibiym.
Sevmiyor değilim ama yoğun bir aşk benden bir parça gibi hissedemiyorum.
Benim annrm vr rşim sson zamanlarda bayağı yardımcı. Gece eşim uyuttu, gündüz annem bakıyor. Brn yine de tatmin olamıyorum, bakmak bile istemiyoruö sanki birileri yardım edecek alıp götürecek gibi geliyor görmek istemiyorum. Her yerde eşyalarını gördükçe ağlayasım geliyor, hafızam silinse 1 yıl önceye dönebilsem falan krşkr.Ee ben de öyle hissetmiyorum
Sevimli geliyor gözüme, ona bakımlarını yapıp koruyup kollamakla görevli olduğumu düşünüyorum.
Böyle birden gözlerimizde kalpler mi uçuşacaktı?
Anneliği çok yüksek bir yere koymuşsun sanırım öyle hissetmediğin için de bocalıyorsun. Herkes diyor ki evlat kokusu çok başka. Benim bebek kokmuyor galiba. Kokluyorum kokluyorum o "cennet kokusu" denen şeyi bi duyamadım. Hani mest olacaktım onun kokusuyla???
Bebeği uyurken izlemek, kucağıma aldığımda kafasını teslimiyetle çenemin altına sokması falan çok hoşuma gidiyor. Ama dün gece 1 de çığlık çığlığa ağlarken hiç hoşuma gitmediği gibi evden öylece çıkıp gitmeyi düşündüm. Sonuçta tabiki oturdum oturduğum yere ama bebeği uyutması için babasına pasladım. Sabah uyandığımda her şey gözüme daha güzel gözüküyordu. Kısacası bu inişli çıkışlı ruh halinin adı bence annelik.
Bence de kapattırın konunuzu.Mune konuyu kapatabilir miyiz?
emptinin sözlük anlamına bi bak önce senİşte bakın size nasıl empati yaptırdım.
Hemen haddini bil dediniz
O zaman sizde bileceksiniz
Benim annrm vr rşim sson zamanlarda bayağı yardımcı. Gece eşim uyuttu, gündüz annem bakıyor. Brn yine de tatmin olamıyorum, bakmak bile istemiyoruö sanki birileri yardım edecek alıp götürecek gibi geliyor görmek istemiyorum. Her yerde eşyalarını gördükçe ağlayasım geliyor, hafızam silinse 1 yıl önceye dönebilsem falan krşkr.
Bence de kapattırın konunuzu.
emptinin sözlük anlamına bi bak önce sen
Koalina, o çok sevip aşık olma zamanla olan birşey..emek verdikçe daha da kıymetleniyor gözünde,kıyamıyorsun..ilk zamanlar gerçekten çok zorlayıcı, geçici bir süreç diye düşün. Birbirinize alışıp,kabullenince herşey daha katlanılır olacak emin ol.Npayım çöpe mi atayım şu an?
Doğurmadan nereden bilebilirim ne hissedeceğimi? Herkes klasik çok seveceksin, aşık olacaksın diyip durdu. Olmadı işte ve doğurdum ne yapılabilir bu saatten sonra? Sanki ben istemiyorum sevmek, mutlu olmak. Her gün ölüyorum ama kimse anlamıyor...
Yani ben şunu anlamıyorum, adam kanser olsa vardır Rabbimin bildiği, geçer elbet diyip büyük bir sabur ve metanet gösterebiliyor.
Siz ise size yapılan bin beş yüz tane koalinaaa geçicekkk yorumlarının hiçbirini umursamıyorsunuz.
Yahu evde kedi besleseniz 2 ay sonra alışır sever aşık olur gözünüzden sakınırsınız.
Bi sakin olun lütfen.
Lohusa depresyonu bu. Çok geçmiş olsun. Uzman desteği almanız şart. Eğer calisiyorsaniz ise baslama sürecinizi çok uzun tutmayın. Destekçilerinizin olmasi çok iyi. Bir arkadaşım çok ağır lohusa depresyonuna girmisti. Üstelik ikinci çocuğunda yaşadı bunu. Tedavi oldu. Geçti bitti. Oğlunu da çok seviyor şimdi. Halbuki ilk dogdugu dönemlerde yüzüne bakmaya, bebeğin yanında kalmaya tavammul bile edemiyordu. Anksiyetesi çok yüksekti. Sürekli ağlıyordu. Hep evin dışında olmak istiyordu ama dışarda da durduğu yerde duramıyordu.Ya bilmiyorum çekip gitsem mi, kendimi mi boğsam, boşanıp çocuğu eşime mi bıraksam. Dışarı çıkıp geliyorum sanki cenaze evine gelmiş gibi hissediyorum. Herkes bana destek olmaya çalışıyor ama benim içim almıyor, kabullenemiyorum bir çocuğum olduğunu, anne olduğumu. Bir perdenin arkasından kendime bakıyor gibiyim. Her şey çok manasız yiyip içemiyorum da, gülemiyorum da. Sanki başka biri oldum ve hep böyle kalacak gibiym.
Sevmiyor değilim ama yoğun bir aşk benden bir parça gibi hissedemiyorum.
Ee ben de öyle hissetmiyorum
Sevimli geliyor gözüme, ona bakımlarını yapıp koruyup kollamakla görevli olduğumu düşünüyorum.
Böyle birden gözlerimizde kalpler mi uçuşacaktı?
Anneliği çok yüksek bir yere koymuşsun sanırım öyle hissetmediğin için de bocalıyorsun. Herkes diyor ki evlat kokusu çok başka. Benim bebek kokmuyor galiba. Kokluyorum kokluyorum o "cennet kokusu" denen şeyi bi duyamadım. Hani mest olacaktım onun kokusuyla???
Bebeği uyurken izlemek, kucağıma aldığımda kafasını teslimiyetle çenemin altına sokması falan çok hoşuma gidiyor. Ama dün gece 1 de çığlık çığlığa ağlarken hiç hoşuma gitmediği gibi evden öylece çıkıp gitmeyi düşündüm. Sonuçta tabiki oturdum oturduğum yere ama bebeği uyutması için babasına pasladım. Sabah uyandığımda her şey gözüme daha güzel gözüküyordu. Kısacası bu inişli çıkışlı ruh halinin adı bence annelik.
O gözlerde kalp uçuşacağını sanmak her şeyi toz pembe gösterenlerin sayesinde oluyorBenim annrm vr rşim sson zamanlarda bayağı yardımcı. Gece eşim uyuttu, gündüz annem bakıyor. Brn yine de tatmin olamıyorum, bakmak bile istemiyoruö sanki birileri yardım edecek alıp götürecek gibi geliyor görmek istemiyorum. Her yerde eşyalarını gördükçe ağlayasım geliyor, hafızam silinse 1 yıl önceye dönebilsem falan krşkr.
_______________Mune konuyu kapatabilir miyiz?
69. Günden Güncelleme: Düşüncelerim ve hislerim ilk günkü kadar kötü değil o kriz durumları yok ama ağlamalar devam ediyor. Gittiğim doktor şimdiye kadar ciddi bir değişim olmalıydı diyerek ilaçları iki katına çıkardı.
Bir şeyler rayına oturuyor, artık daha iyi bakıyorum ve hatta en iyi ben bakıyorum hissi var. Eşim alınca bile sırtını ört, öyle tutma, sarsma gibi direktiflerim mevcut. Zor bir bebek mi sanırım hayır. Her bebek gibi ağlıyor, uzun uykuları yok, kolik değil...ama sorumsuz hayatımı bırakıp diken üstünde yaşamak hala zor benim için.
Eşim yardımcı mı hem evet hem hayır, bazı günler hiç bir şey yapmıyor, bazı günler fazla şey yapıyor. 7/24 bebek bakmadığı için zannederim, çok daha sabırlı ve sevecen. Zaten hep pozitif ve dobra o. Normalde ailenin güçlüsü benimdir ama bu sefer ciddi anlamda eşimle ayakta duruyorum. Bir filmin ortasında oğlumuz ağlayınca ben de başlıyorum ağlamaya izleyemiyoruz diye. Eşimse çok mu önemli film, izlenirz hep beraber izleyip daha çok eğleneceğimiz günler gelecek, bu bir süreç sabret diyip duruyorr. Bense hep bir telaş halindeyim. Her gün yüzüstü koymalıyım ki boyun kasları gelişsin, trlevizyona bakmasın ki otizmle uğraşmayalım, kendi haline bırakmayıp sürekli konuşayım ki çabuk konuşsun, yok zeka kartları yok kitap okumalar. Çocuk daha 3 aylık bile değil. Geriliyor ve yoruluyorum. Günlük bir yorgunluk değil bu zihnim yorgun, bütün anneler böyle mi? Bunun yanında da bir o kadar rahatım, kayınvalideme bırakıp eşimle sinemaya ve yemeğe gittiğimiz oldu ama yetmedi. İstersem 1 aylık bir tatile çıkayım anladım ki sorun günlük dinlenmelerde değil sorumluluk hissinde. Yapamayacaklarımda aklım hala ve nasıl yetiştiririm endişeleri... Ben ki yıllardır kuşlarımın sebebiyle tatile çıkamadım, her gittiğimiz yerde bir gece konaklamalı kaldık, dönüşümlü gittik ki bakan yok diye. Şimdi düşünüyorum onlar bile batmadı, lafını etmedim şimdi çocuk sebebiyle yapamayacaklarım neden bana fazla geliyor?
Evet daha bi alıştım, sevmeye başladım ama o büyük aşk yok. Anladım ki sevgi dedikleri şey de emekten kaynaklı. Şimdi ilk günleri düşğnüyorum, müthiş göğüs yaralarıyla uğraşmıştım, çok ağlamış ve acı çekmiştim. Şimdi onlar geçti daha 1 ay olmasına rağmen unuttum bile... Bugünler de böyle geçecek mi gerçekten? Geri dönüp baktığımda vay be ne günler atlatmışım der miyim?