Çok üzgünüm ya geçmiyor gün geçtikçe kötü oluyor. Korkuyorum hislerim hep böyle kalırsa diye, ömrğm boyunca böyle nasıl yaşarım öleyim daha iyi.
Kalmayacak, insanoğlu alışır, her şeye alışır.
Öyle de böyle de alışacaksın ve alıştıktan sonra asla bu zamanki kadar zor olmayacak ve hatta keyifli yönlerini de göreceksin. Bunun için zamana ihtiyacın var henüz yolun başındasın. Bak sana ne dedim 10 günlüktü oğlum, ben destek aldım, 8 aylıktı antidepresana başladım. Kolikti oğlum, çok zordu. Kafayı yiyorum sandım, susmazdı sürekli ağlardı sürekli... Uyku yok, banyo yok, yemek ona göre, her şey boğazıma dizilir çocuk ağladıkça, sıcak çay, kahve içmek lüks ötesiydi. Ya bir yudum alabilirdim ya tamamen soğurdu dökerdim.
Nefret etmedim ama çok öfkeli hissettiğimi hatırlıyorum. Çok bitkin ve yılgın, baştan pes etmiş halde olduğumu da hatırlıyorum. Bi de doğuracağım sene Irmak bebek olayı yaşanmıştı, ben o zaman başladım, doğurmadan daha "Ne mk yemeye çocuk yaptım nasıl bakacağım, nasıl koruyacağım Allah kahretmesin" demeye. Doğumda ağladım, oğlumun ağlamasıyla, onun çaresizliğine ağladım. Sonra yetemiyorum çocuğuma diye kendimi yedim, dediğim gibi kolik bebekti; hayatım mahvoldu diye az ağlamadım, kesintisiz ağlamalarım artınca da 1o günün ardından psikolog kapısını çaldık.
Destek al, işine de dön, geçecek.
Zamanla düzene girecek, hep bu anda kalmayacaksın.
Oğlum 2 yaş 4 aylık tam, inat çağı, kaka çiş öğrenecek, biraz yaramaz ama dili çözüldü konuşur bizle. Konuştukça anlaşırız, keyifli yönleri ortaya çıkmaya başlıyor, zor yönleri azalıyor. Şu anı, ilk doğum zamanıma değişmem. İlk zamanlarımın bi adı olacaksa, sanırım "Eziyet" demem yeter. Geçiyor, ciddiyim bundan 2-3 sene sonra kendine bakınca ilk zamanlardaki düşündüğün gibi işin içinden çıkılmayacak bir hal olmadığını göreceksin. Şu an her şey karışık, yeni ve farklı.
Alışacak, zamanla keyif alacaksın. Sabır. Annelik biraz sabır işi Koalina, biz çocuğunun mkuna kurban olamayanlar, kendilerinin de bir hayatı, bağımsız zamanları olması gerektiğini düşünenler için.