Bebeğimi kıskanıyorum...

hepimiz kıskanıyoruz yaa. Çok seviyoruz ya ondan. Ben de benden başkası onu kucağına aldımı bi tarafını incitecekmiş gibi geliyor

kıskançlığın temelinde güvensizlik ve tecrübesizlik vardır. bir kişiyi kıskanıyorsanız ona ya da çevreye güvenmiyorsunuzdur veya benzer bir olayı tecrübe etmemiş ve olacakları öngörecek bilginiz yoktur..
işte benim durumumda her ikisi de mevcut.. bebeğimi kıskandığım insanlara yakınlarım da olsa güvenmiyorum çünkü unutuyorlar... onu benim doğurduğumu, benim büyütmekte olduğumu ve ona ait birçok kararı verecek insanın ben olduğumu hakikaten unutuyorlar. ilk bebeğim olduğu için sanki ona kendileri kadar iyi bakamayacağımı düşünüyorlar.. ben bunu haddini aşmak olarak görüyorum ve kızıyorum. hiçkimse doğuştan anne doğmadı, herkes yaşayarak öğrendi ve bir bebeğe annesinden daha iyi kimse bakamaz. misal, bebeğim bazen parmağını emmeye çalışıyor ve kayınvalidemin yorumu "bazı annelerin sütü sıcak olur, damağını yakmıştır belki!" pardon ama süt mü kaynatıyorum ben göğsümde, böyle saçma şey mi olur?
bazı şeyleri öngörememem normal.... buradaki tecrübeli arkadaşlara teşekkür ederim yorumları için, fakat ben zaten sizlerden yardım almak için buraya konu açtım.. psikolojik destek almamı gerektirecek kadar klinik bir vaka olduğumu hiç düşünmüyorum. dediğim gibi sadece ilk bebeğimi büyütüyorum ve bazı şeylerin nasıl ilerleyeceğini kestiremiyorum.. bebeğe hem ben hem kayınvalidem "annem, kızım" derse kızımın kaç ay sonra bunun ayırımını yapabileceğini sizin kadar netlikle ve eminlikle söyleyemiyorum ve bazı konularda paniğe kapılıyorum.. kızım henüz 3 aylık ve ben 9 ay karnımda onu merak ettikten sonra 3 ayda ona henüz doyamadım... belki bundan 6 ay sonra sizin gibi düşünüyor olurum bilemiyorum...

daisybed .!.:

kıskançlığın temelinde güvensizlik ve tecrübesizlik vardır. bir kişiyi kıskanıyorsanız ona ya da çevreye güvenmiyorsunuzdur veya benzer bir olayı tecrübe etmemiş ve olacakları öngörecek bilginiz yoktur..
işte benim durumumda her ikisi de mevcut.. bebeğimi kıskandığım insanlara yakınlarım da olsa güvenmiyorum çünkü unutuyorlar... onu benim doğurduğumu, benim büyütmekte olduğumu ve ona ait birçok kararı verecek insanın ben olduğumu hakikaten unutuyorlar. ilk bebeğim olduğu için sanki ona kendileri kadar iyi bakamayacağımı düşünüyorlar.. ben bunu haddini aşmak olarak görüyorum ve kızıyorum. hiçkimse doğuştan anne doğmadı, herkes yaşayarak öğrendi ve bir bebeğe annesinden daha iyi kimse bakamaz. misal, bebeğim bazen parmağını emmeye çalışıyor ve kayınvalidemin yorumu "bazı annelerin sütü sıcak olur, damağını yakmıştır belki!" pardon ama süt mü kaynatıyorum ben göğsümde, böyle saçma şey mi olur?
bazı şeyleri öngörememem normal.... buradaki tecrübeli arkadaşlara teşekkür ederim yorumları için, fakat ben zaten sizlerden yardım almak için buraya konu açtım.. psikolojik destek almamı gerektirecek kadar klinik bir vaka olduğumu hiç düşünmüyorum. dediğim gibi sadece ilk bebeğimi büyütüyorum ve bazı şeylerin nasıl ilerleyeceğini kestiremiyorum.. bebeğe hem ben hem kayınvalidem "annem, kızım" derse kızımın kaç ay sonra bunun ayırımını yapabileceğini sizin kadar netlikle ve eminlikle söyleyemiyorum ve bazı konularda paniğe kapılıyorum.. kızım henüz 3 aylık ve ben 9 ay karnımda onu merak ettikten sonra 3 ayda ona henüz doyamadım... belki bundan 6 ay sonra sizin gibi düşünüyor olurum bilemiyorum...

Genişletmek için tıkla...

yaa sana tamamen katılıyorum benım duygularımıda cok ıyı ıfade etmışsınaynı seylerı bnde yapıyorum.ınan kendı annemden bıle kıskanıyorum daha ıkı aylık oğlum doğmadan kıskanmaya başladımben çunku zaten herşeye karışan b kayınvalıdem var bebeğimide sahıplenmekıstıceğini düşünüyordum.onlara gttiğim zaman emzırıyorum sureklı uyusun ıstıorum ben gece uykusuz kalmaya razıyım sen yeterkı burda uyu dıe duşunuyorum.guldurmeye calışıolar sınıroluyorum gercı kayınvalıdemle doğumda tartıştığım bebeğime yaklaştrmak ıstemedığımı anlıyo ıçı gdıo ama alamıyo.deli gibi kıskanıyorum dun daha kavga ettıler eşimle karın benden cocuk kıskanıo bune böyle daha torunumu bıkac defa kucağıma aldım dıo.kendı oğlu 26 yaşında benden kıskanıo bız bışe dıomuyuzz...bnde aynene hıç anlamıyorum bu aşırıçocuu abanma hıssını..hele kayınpederım burnu selale gbı akıo bebeğimın ağzına duşecek nerdeyse baba sen grıpmısın dıorum hayr değilim dıo sen hastaysan benım bebeğimn gunahı nee...senı bu konuda cok ıyı anlıyorumm vee ben bu durumumun kısa sureceğinide duşunmuyorum..:))

çünkü o benım oğlummmm herşeyıne ben karar veırırm ben ben...

ben 1 hafta 10 gun once kımse opmeyecek dıye kıyameti koparırdım, sımdı o kadar cok takmıyor(hasta olmadıgı surece openler) yanı sende zamanla bu korumacı tavrının azaldıgını goreceksın. ben sana sonuna kadar hak verıyorum. onun annesı sadece sensın.. mesela benım bır kuralım vardı dogumdan berı, emzırırken yalnız olmak ıstıyorum odada kımse olmayacak.. bunu kayınvalıdem ısrarla anlamıyordu. ben cocugun nefesını dınlıyorum emerken, bazen tıkanıyor mesela hemen memeden cekıyorum.. sohbet ede ede emzırmek bana gore degıl. ben emzırırken annelıgımın doruklarında gezıyorum, ve bu bana ozel.. kayınvalıdeme ozellıkle cok kızardım gelırdı baslardı agucuk guguck.. sımdı bunu defalarca soyleye soyleye ogrendıler. hala kapdan bakar emzırırken ben. hıc kafamı cevırmem, bır sey sorsa (kım olursa olsun) o an cevap vermem. ogrendıler zmanla.. bebegın altını sadece ben degıstırırm. ona annelıgı ben yaparım. buyukler sadece sever. boyle prensıplerım vardır. mesela 5,5 aylık oglum bır gun kayınvalıdem elını(yıkmadan)kızarmıs balıga surdu, (yagına) agzına suruyor neymıs tattırcakmıs.. nedır bu cıkıslar nalamıyorum tattırdın da ne oldu.. ıste bu haddını asmak mesela.. benım cocugmda ınek sutu alerjısı var anne sutunden baska hıc bır sey almıyor sen gıt denız urununu dene.. yada gecen dur dolmanın suyundan tattırıyım dedı.. eger ısrar etseydı "nedır bu tattırma sevdanız" dıycektım.. yanı kızıyorum mesela ben bunlara.. sev oksa, torunum de ama boyle benım daha hıc ek gıdaya daır bır sey vermedıgım bır donemde ılk yapan sen ol.. bu gıbı davranısları kım yapsa kızıyorum.. kendı annemde boyle seyler yaptıgında onada tepkımı koyuyorum.. sevmek ıyı guzel hos ama haddını asmak baska..mesela klıma calsıırken onune koymam cocugu, bırak alıssın dıyorlar.. bır seyı alıstırmak kararını ben verırım mesela bu gıbı ornekler oldugunda bende cok gerılıyorum ve kasıtlı olarak surat asıp bellı edıyorum.. mesela balık hıkayesınden sonra kayınvalıdem aradı esım actı ya ben o gun haddımı astım kusura bakmasın dıye bana haber gondermıs.. yanı be kendı annem kayınvalıdem kım olursa olsun kafaqma yatmayan bır sey yaptıgında soylerım.. ama sevmek konusunda kendımı esnettım cunku obur turlu cok streslı oluyorum. yok optuler yok tuttular derken ben zıhnen yoruluyorum.. aıleden kısılere daha yumusagım artık..zamanla sende yumusayacaksın. en azından sevıldıgınde bu kadar ıcın akmıycak. ama bazen yıne rahatsız edıcı seyler duydugunda kulagını tıkaman gerekecek yada mesela sut agızını yakarmıs dedıgınde.. oyle sey mı olur ınsanın bellı bır vucut ısısı var gıbı acıklamalar yapmayı dene...

İilk günler bende öyleydimmm üç tane olmasına rağmen :) çıldırırdım kimse almasın kucağına çok ta tutturmadım bu yüzden doya doya kucaklarına alamadılar
sanırım bu içgüdüsel bir şey doğamıza veriliyor aşırı korumacılıktan

hem çok doğru ve yerinde şeyler yazmışsın hele o kayınvalideciğinizin sözüüü te Allahım yarabbiimmm insanı çıldırtır cinsinden ay sen buna ne desen olmaz boş sallıycan sanırımmmm :) kolay gele

Serce .!.:

çok normal bir durum canım:CüvCüv: ben anne değilim ama tanıdığım bütün yeni anne olmuş kişilerde aynı tepkilere şahit oldum. yavrunu sağlıkla büyüt inşallah.

Genişletmek için tıkla...

arkadasımıza katılıyorum her anne ılk etapta kıskanıyor evladını bende oyleydım korkuyordum ona bır zarar gelcek dıye ah ah gectı ama o gunlerım uykusuz kalıyordum mısafırlıge gelenler oluyordu onlara emanet edıp dogru duzgun dınlenemıyordum bıle

daisybed .!.:

Kızım yeni 3 aylık oldu fakat bende garip bir psikoloji oluştu. Başka kişilerin, kendi annem ve kayınvalidem, kardeşim vs. dahil kimsenin ona dokunmasına, onu kucağına alıp sevmesine, öpmek istemesine tahammül edemiyorum. Kızımı müthiş derecede kıskanıyorum ve neden böyle hissettiğimi çözemiyorum...

Genişletmek için tıkla...

benimde kızım 3 aylık bende aynı duyguları hissediyorum piskolojik sanırım. Yırttarım dağları engelleri durumundayım

asil sorun buyulerin bizleri anne olmaya yada cocuk bakimina vakif olmaya layik gorememelerinden kaynaklaniyor.arkadasa katiliyorum kimse anneligi dogustan ogrenmedi..herkes deneme yanilma yoluyla tecrube edyor..hatta bizlere cok bilmislik taslayan kayinvalidelerimiz de..

insan elbette cocugunun sosyal olmasini ister,mizmizlanmasin.agir bi cocuk olsun ister..lakin onlarin egitiminde soz hakki oncelikle annenin olmali..herkesin ayri bir hayat felsefesi var ve ona gore yetistirmek ister cocugunu..ne kayinvalide ne gorumce ne bilmem kim....

Ben açıksası seni çokda haksız bulmuyorum.Ben kızım 1 yaşında ve kimseye güvenemiyorum.Benimde başıma benzer olaylar geldi açıkcası .Şimdi çalışmaya başlıyıcam ve bakıcısı olucak .Kendimi resmen zorluyorum kız ben uyutuyum dediğinde yok git sen şu işi yap diyorum.Bilmiyorum ama benim içinde çok zor olucak.belki çok sağlıklı değil ama böyleyiz işte ve kızımda çok sosyal herkezle iletişimi çok iyi.Önüne gelenin onu öpmesi yada sahiplenmesi gerekmiyor anlıyacağın.Bende öyle herkezle paylaşamam

sanki bütün herkes toplanmış beni anlatıyo eşim hariç bebeğe kimsenin yaklaşmasını istemiyorum kriz geçircem......

o kadar doğal bir duygu ki bu.
gerek hamilelikte gerekse doğum sonrası hormon dengemiz ve tüm dünyamız alt üst oluyor.eh bir de buna başındaki kişiler de eklenince sonuç kaçınılmaz.keşke daha anlayışlı olup bu özel dönemi huzurla geçirebilmemizi sağlasalar.
aslında bunu kıskançlık olarak adlandırmak yanlış olur.bir kere deli gibi bir duygu karmaşası inkar edilemez.bol koruma, bol bol da sahiplenme içgüdüsü.
zamanla düzene giriliyor ama yıpratıyor da.

duyguby .!.:

canım aynen katılıyorum.kırk kat yabancı bile şapur supur opuyo.sen kucağında narince tutarken,onlar hoppada hoppada sarsıyo.Ya birgun birine saldırıcam diye korkuyorum yani kediler gibi.gecenlerde restorana gittik,orda çalışan bi kadın tuttu elini optu.anında ıslak mendille sildim ters ters bakarak.ya sen kimsinki,benim bebeğimi opuyosun lmaz: lmaz:

Genişletmek için tıkla...

daha çocuğum yok o duyguyu bilmiyorum ama tırstım bi anda iyiki önüme gelen bebeği şapur şupur sevme gibi bi huyum yok. hatta çoğu zaman uzaktan bile sevmem

duyguby .!.:

ah be tatlım sen resmen beni tarif ediyorsun.Aynı bahaneleri bende buluyorum.yok baskasına giderse ağlar,yok tamda altını alacaktım,yok kusar ustunuze vs vs..
kafayı yemek uzereyim.Kimsenin onu sevmesine tahammulum yok.Ellemesinler,dokunmasınlar istiyorum.mesela bebek görmeye misafir gelecek.Bende 2 gun önceden karın ağrıları baslıyor.kucağına alırlarsa,öperlerse,ellerlerse diye fenalasıyorum.kayınvalidem yada baska yakınım canım,bitanem vs dese sinirden öluyorum.
sanki sadece ve encok ben seviyorum,sanki benden baskası tutarsa canını yakar.etrafımdaki rahat annelere sasıyorum.ben sırf bebeğime kimse yaklaşmasın diye işi bıraktım.bir sure daha çalışmayı dusunmyorum.Allahım affetsin cok mu bencilim bilmiyorum ((((

Genişletmek için tıkla...

kızlar ben de bu durudmdayım ne zaman ecer uzuluyorum boyle olmama ve de kızıyorum kendıme cok(((((((

bence anneler ikiye ayrılıyor bu konuda. çocuğunu sevdirmek için delirenler ve çocuğu sevildiğinde delirenler :)) ben de ikinci guruba dahilim! gerçi ilk aylarda çok şiddetli yaşadım bebeğimi insanlardan kıskanma duygusunu , hala da var ama şuan daha iyiyim.

ilk haftamı unutamıyorum, eminim yakınlarım da unutmayacaktır. ben de çok kırdım etrafımdakileri. en çok annemle kayınvalidem çekmiştir benden. eşimin bile fazla yaklaşmasına izin vermiyordum. tuvalete bile gitmiyordum, fırsat bulup birileri gelip sevecek diye. ben bir de açık açık söylüyordum benim yanımda sevmeyin, hala loğusayım, dayanamıyorum, ağlamaktan sütüm kesilecek diye tehdit ediyordum. şimdi tabi biraz abarttığımı kabul ediyorum ama o zamanlar engel olamamıştım, gece eşime anlatıp ağlıyordum, o da yazık elinden geldiğince insanları uzak tutmaya çalışıyordu binbir bahaneyle.

birinci gurup annelere hep imrenmişimdir. onlar için hayat daha kolay eminim. keşke ben de öyle olabilseydim ama insanın elinde olmuyor işte.

kızım 10 aylık. şimdilerde daha bi rahatladım ama. hatta bu bayramda iyiden iyiye açıldım, çok az kişiden rahatsız oldum. bu ay da bakıcıya güvenecez artık iyice kabuğumuzu kırarız. bu arada, bakıcı kadının kucağına ancak 3. görüşmemizde verdim napcaz bakalım

bende ikinci yavrumu kucağıma aldım 4 ay önce.. kişiden kişiye değişir tabi.. ama ben böle şeyler yaşamadım.. kıskanma, sevdirmeme falan.. sevilsin ki, onu hissetsin ki o da sevsin düşüncesi vardı bende hep.. zaten insanlar daha 3, 4 aylık bebeği tutup bir yerini incitecek, acıtacak biçimde hareket etmezler.. sizin durumunuzun geçici olduğunu biliorum.. biraz rahatlatın kendinizi.. hep böle strese girerseniz, sütünüzü inanılmaz derecede etkiler.. siz rahat olacaksınız ki, bebişiniz huzurlu olsun

sizi anlıyorum yani bebeğini kıskananlar sevdirmeyenleri. fakat ben bu şekilde davranmadım bebeğim için. bu çoğu annede var bende de var tabii, ama şöyle düşünüyorum;eğer kimseye sevdirmezsem elletmezsem bebeğim ilerde zorlanır, mikroplara bağışıklık kazanamaz bir kere biri öptü diye ıslak mendille silmek ne demek ya?ıslak mendil bir bebek için esas zararlı olan şey.içinde kaç çeşit kimyasal var.halbuki öpüldükçe vücudu bağışıklık kazanıyor varsın alışsın kolunu bacağını mı kıracaklar ben nasıl seviyorsam onlarda sevmek istiyorlar yani bebeğin kötülüğünü istemiyorlar ki

Ben daha doğmayan ikiz bebeklerimi kıskanıyorum, biz yeriz, öperiz filan dedikçe içim gidiyo benden başkası dokunmayacak bebeklerime diye. Bu normal içgüdüsel birşey. Ben hiç kimsenin yenidoğan bebeğini öpmedim benim ikizlerimde doğduğunda eşimden başka kimse öpmesin istiyorum, dün bi nabız yoklayayım dedim bebekleri öpmesinler, aman hemende cevap buldular ben hasta olan, nezle olan olur dedikçe birşey olmaz bebeklerin bağışıklık kazanır diyorlar.

Ben de kardeşimi annem ve babamdan başka kimseye sevdirtmezdim 13 yaşımdaydım. Yani kardeş kıskançlığı değildi pek. annem de anlam veremiyordu. annem babam onunla oynarken hayran hayran bakan ben. ananem eline alınca bırak düşürücen diye bağırıyodum. Kadın psikolojisi ergenlikle beraber yerleşmeye başlamış bünyeme

Legande .!.:

Ben daha doğmayan ikiz bebeklerimi kıskanıyorum, biz yeriz, öperiz filan dedikçe içim gidiyo benden başkası dokunmayacak bebeklerime diye. Bu normal içgüdüsel birşey. Ben hiç kimsenin yenidoğan bebeğini öpmedim benim ikizlerimde doğduğunda eşimden başka kimse öpmesin istiyorum, dün bi nabız yoklayayım dedim bebekleri öpmesinler, aman hemende cevap buldular ben hasta olan, nezle olan olur dedikçe birşey olmaz bebeklerin bağışıklık kazanır diyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Ya bende çok çok kıskanıyorum oğlum üç aylık kimse tasısın öpsün istemiyorum biri benden alınca neredeyse ağlayacak gibi oluyorum kimseye yaklaştırmak istemiyorum bazen

Bu durum bendede var ne yazıkki. Çok kıskanıyorum kızımı.birisi kucagina aldiginda icim icimi yiyor, bir an once biraksinlar diye icimden dua ediyorum,gözümü ayiramiyorum bebeğimden. Birisi onu öpse içim cız
ediyor, ona söylenen güzel sözlere bile dayanamıyorum. Bi zarar gelecek diye yavruma bu düşünce bile beni kahrediyor. Yanlış düşündüğümün abarttığımın farkındayım ama kendime engel olamıyorum bu konuda.