Çok iyi niyetli yazdığınıza eminim ama, kadıncağız daha hamileyken düşük riski varken yerden bir çöp almayan adam o sırada neyin yasını tutuyordu? İlk hamileliğinde de yatıyorsun iş yapmıyorsun diye kızıyormuş. Yas falan değil, hizmetleri aksıyor diye kızıyor resmen. Katıksız öküz.Çok hassas bir süreçten geçiyorsunuz. Yasın 5 aşaması vardır derler. İnkar, öfke, pazarlık, depresyon, kabullenme. Öfke aşamasındasınız büyük ihtimalle. Herkesi, her şeyi suçluyorsunuzdur. Onu yapmasaydım, o bunu yapmasaydı düşünceleri aklınızdan geçip duruyordur. Bence bu aşamaları tek başınıza aşmak çok zor olur. Evliliğinizi çok yıpratır.
Şunu hiç unutmayın. Evladını kaybeden sadece siz değilsiniz aynı zamanda eşiniz de kaybetti. O da sizin gibi öfke hissediyor. O da hem kendini hem sizi suçluyor büyük ihtimalle. 1 tane de kızınız var. Bence mutlaka eşinizle psikolojik olarak iyi olmadığınızı, böyle suçlamaların sürekli aklınızdan geçtiğini ve atlatmak için psikolojik destek almak istediğinizi söyleyin. Aile terapistine gidin.
İnşallah en kısa zamanda yasınızı tamamlayıp ailenizle hayatınıza devam edeceksiniz.
Teşekkür ederim, kılıf uydurmak için söylemiyorum. 10 gün refakatçi yanımda kaldı, hastanede çok ilgilendi. Eve gelince baktım şunu bunu yap diyor, orda kılıf uydurmadım saldırdım zaten.Eşinizin yaptıklarına lütfen ufakta olsa kılıf uydurmayın. Yok doğduktan sonra ilgili babayöış, yok bana göre sakin, yok normal davranıyor vs..
Eşiniz iğrenç bir adam. Allah düşman başına vermesin. Normal davranmak sakin olmak bu değil. Bu adam merhamet yoksun karaktersiz bir amip.
Size sabırlar diliyorum, en kısa sürede atlatırsınız inşallah.
Allah ıslah etsin...Bir de görümcelerle küsüm, bu süreçte küs olduğumuz için beni hiç aramadılar, zaten. Kızım akşam wc deyken görümcenin 4 yaşındaki oğlu için, pipisini gösterdiğini söyledi.
1-2 ay önce baya gitmişlerdi babasıyla. Ben görüşmediğim için ikisi gidiyor.
Eşime dedim bak böyle diyor diye. Sinirlendi o asla ortalık yerde çamaşırını indirmez diye. Konuşturmadı bile beni.
Bu 4 aylık sıkıntılı süreçte en ufak faydaları olmadığı gibi bebeğimi toprağa verince bile aramamış insamlatın küçük çocuğunu savunup bağırıyor, halbuki bi daha gittiğinizde dikkat et diyecektim. Sonuçta oda çocuk ne yapacağı belli mi olur.
Adamın üzüldüğünü hiç düşünmüyorum.Çok hassas bir süreçten geçiyorsunuz. Yasın 5 aşaması vardır derler. İnkar, öfke, pazarlık, depresyon, kabullenme. Öfke aşamasındasınız büyük ihtimalle. Herkesi, her şeyi suçluyorsunuzdur. Onu yapmasaydım, o bunu yapmasaydı düşünceleri aklınızdan geçip duruyordur. Bence bu aşamaları tek başınıza aşmak çok zor olur. Evliliğinizi çok yıpratır.
Şunu hiç unutmayın. Evladını kaybeden sadece siz değilsiniz aynı zamanda eşiniz de kaybetti. O da sizin gibi öfke hissediyor. O da hem kendini hem sizi suçluyor büyük ihtimalle. 1 tane de kızınız var. Bence mutlaka eşinizle psikolojik olarak iyi olmadığınızı, böyle suçlamaların sürekli aklınızdan geçtiğini ve atlatmak için psikolojik destek almak istediğinizi söyleyin. Aile terapistine gidin.
İnşallah en kısa zamanda yasınızı tamamlayıp ailenizle hayatınıza devam edeceksiniz.
Çok içten bir amin diyorumAllah ıslah etsin...
İlk doğunca kutuya koydular, orda üzüntüsünü gördüm.Adamın üzüldüğünü hiç düşünmüyorum.
Çol teşekkürlerBaşınız sağ olsun...Yıpranmanız çok normal...
Ne isyanı ne hayırlısı ? Doktor açık seçik şekilde riskli durumu söylemiş. Eşiniz yüzünden yapamamışsınız. Bu yanan bir binaya girip alev aldım hayırlısı bu imiş gibi bir şey benim gözümde.Çok içten bir amin diyorum
İlk doğunca kutuya koydular, orda üzüntüsünü gördüm.
Sonra görümceler telefonla teselli ettiler bol bol, ertesi gün normaldi. O da bana, bak hayırlısı buymuş, daha kötüsünü yaşayanlar var isyam etme vs dedi.
Annesini kaybettiği gün bakış açısı değişmiş, elden bişey gelmeyeceğni anlamış ondan böyleymiş
Ya kalacak tabi ki nasıl kalmasın. İlgilenecek de aksi zaten olmamalı. Bunlar büyük şeyler değil asla. Yapması gerekeni yapıyor. Neyse üzmeyin kendinizi allah sabır versinTeşekkür ederim, kılıf uydurmak için söylemiyorum. 10 gün refakatçi yanımda kaldı, hastanede çok ilgilendi. Eve gelince baktım şunu bunu yap diyor, orda kılıf uydurmadım saldırdım zaten.
İğrenç tarafı bencilliği sanırım
Canim kardesim okuyunca icim bir tuhaf olsu acini ben de paylasiyorum, oncelikle esini de kendini de suclama, herseyin bir zamani vakti ömrü var , nasip gercekten nasip.Hamileliğimin 12.haftasından sonra hep kanama oluyordu, gece yarısı acile gidiyordum serum iğne vs duruyordu.
16.hafta rahim ağzına dikiş atıldı, (kısaldığı için,) oh be dedim kanama da kesildi.
Bu süreçte doktor hep yat, wc ye kalk sadece diyordu.
Evde 3.5 yaşında kızım var ona annem baktı.
Eşim ise yattığım süre boyunca anlayış göstermedi, bi yemek yapsa uf puf dedi.
Ev hep dağınık pisti.
Baktım eşimle olmuyor anneme gidip yattım. Annemin de sağlık sorunları var çok yoruluyorfu, kızım çok inatçı. 1 ay annemde kaldık. Eve yardımcı bulup evime geçtim, yardımcı geldiği gün aptal kafam kalktım banyodan utandığım için çamaşırları makineye attım biraz ortalığı toparladım. Eşim kendi yaşıyordu en ufak yerden bir çöp bile almamış.
Baktım belim ağrıdı hemen yattım. 3 saat sonra yatakta suyum boşaldı, yani
19 haftalık hamileyken suyum geldi, çok fazla su gelmesine rağmen 5.gün bebeğin suyu bitti ve doğmak zorunda kaldı. Suyu bittiğinde bile kalbi atıyordu. Hastane de yaşadığım acıları anlatmayayım.
Neyse hastaden eve geldik, ertesi gün eşim şu banyodaki çamaşırları bi makineye at dedi. Orda koptum, bebeğimi toprağa verince rahatladın mı, şimdi rahat rahat hizmet edeyim artık işim ne karnım boş diye bağırdım.
Onu bu süreçte çok destek olamadığı için, kendimi de ayağa kalktığım için çok suçluyorum. Pişmanlık ve acı içerisindeyim.
2 gündür eşime saldırıyorum.
Oda altta kalmıyor. İçimdeki bu acı be pişmanlık nasıl geçer, herşey hamileliğimi bebeğimi hatırlatıyor
Gercekten icimizde bir ses kaydi devamli etrafi sucliyoruz ama bu olaylari daha da kisirlastiriyor.Çok güzel açıklamışsınız, aynen annemi ablamı eşimi doktorumu herkesi suçluyorum. Eşim aslında daha sakin, hemen hiç bişey olmamış gibi davranmaya başlayınca çok sinirlendim. Gideyim inşallah iyi bir psikolog bulup
Öyle söylemeyin herkesin hamileliği bir değil, ben de günde 10 km yürüyüp, o zaman 6 yaşındaki oğlumu kucağıma aldığım, temizlik yaptığım zamanlar oluyordu. Ama konu sahibi alttan dikiş attırmış, kanaması varmış, düşük riski varmış. Böyle bir kadından iş beklemek vicdansızlık. Bebeğini kaybeden bir anneye çamaşır at makineye demek hangi vicdan seviyesi bilemiyorum.Canim kardesim okuyunca icim bir tuhaf olsu acini ben de paylasiyorum, oncelikle esini de kendini de suclama, herseyin bir zamani vakti ömrü var , nasip gercekten nasip.
Kaldi ki camasir ne kadar agirliktatir ki.
Babaannem un cuvallari bile tasimis gebeyken.
Insragramda suan hatirlamiyorum kadin hamileydi ve o sekilde kosu yapiyordu kasli biriydi.
Ne dese hakli haklisiniz , esler bazen en yabanci insan oluveriyor.Öyle söylemeyin herkesin hamileliği bir değil, ben de günde 10 km yürüyüp, o zaman 6 yaşındaki oğlumu kucağıma aldığım, temizlik yaptığım zamanlar oluyordu. Ama konu sahibi alttan dikiş attırmış, kanaması varmış, düşük riski varmış. Böyle bir kadından iş beklemek vicdansızlık. Bebeğini kaybeden bir anneye çamaşır at makineye demek hangi vicdan seviyesi bilemiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?