Bebeğimi doğumda kaybettim

Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Öncelikle başınız sağolsun acinizi cok iyi anlıyorum bende 4 yildan sonra hamile kaldim 7 haftalik dusuk daha sonra 20 haftalik erken doğum yaptim kavustum derken nasibim imtihanim olmus, belki siz benden daha fazla bekliyordunuz o acı gecmiyor orda kalıyor sadece ilk gun ki sancısi biraz azalmis oluyor buna da alismak deniyor, hayat devam ediyor şu an deli gibi hamile kalmaya çalisiyorum boyle teselli olacağim gelende giden de bizim değil emanet üzulun ağlayın ama kendinizi yıpratmayin tekrar anne olucaksiniz biliyorum bunu düşunerek toparlanin zorda olsa bende kendimi kapattiyordum kimseyle konusmak gorusmek istemiyordum boyle yapmak iyi gelmiyor aksine iyilesme suremi uzatiyordu ve acimi beslemis oldum bu donemde terapi alma imkaniniz varsa mutlaka deneyin.
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Geçecek ve geçiyor demeye geldim.
Allah sabrınızı artırsın🤲🏻
 
Öncelikle başınız sağolsun acinizi cok iyi anlıyorum bende 4 yildan sonra hamile kaldim 7 haftalik dusuk daha sonra 20 haftalik erken doğum yaptim kavustum derken nasibim imtihanim olmus, belki siz benden daha fazla bekliyordunuz o acı gecmiyor orda kalıyor sadece ilk gun ki sancısi biraz azalmis oluyor buna da alismak deniyor, hayat devam ediyor şu an deli gibi hamile kalmaya çalisiyorum boyle teselli olacağim gelende giden de bizim değil emanet üzulun ağlayın ama kendinizi yıpratmayin tekrar anne olucaksiniz biliyorum bunu düşunerek toparlanin zorda olsa bende kendimi kapattiyordum kimseyle konusmak gorusmek istemiyordum boyle yapmak iyi gelmiyor aksine iyilesme suremi uzatiyordu ve acimi beslemis oldum bu donemde terapi alma imkaniniz varsa mutlaka deneyin.
Sizin de başınız sağolsun. İlk hamile kalma sürecim çok şanslı bir şekilde hızla olmasına rağmen, ne mutlu bana ki o günlerde de yaşadığımın ne büyük mucize olduğunu biliyordum. Çok arkadaşım vardı erken kayıplar yaşayan. Şimdi o kıymetini bildiğim günler yanıma kar kaldı.

2 ay oldu, biraz daha sakinim tabii ilk zamanlara göre. Dün anneler günü hem zor geçti hem de duygulandım. Mezarına gidiyorum, fotoğraflarına bakıyorum, yine bebeğimde buluyorum huzuru. Eşim de sağolsun, yarın ne oluruz belli değil ama böyle doğru bir seçim yapamazmışım. Biz karnımızda taşıyıp zaten bağlanıyoruz ama belki onun da bebeğimize olan bağını görmek hoşuma gidiyor. Kanlı canlı bebeğini böyle sevip, sahiplenmeyen var. Şu günlerimde bana böyle destek oldu ya, sağolsun.

Ben hala regl olmaya başlamadım, doktor 1 ay daha sürebilir gelmesi sen çok şok yaşadın dedi. Daha hamile kalabilir miyim, o konuda durum ne bilmiyorum. Bir de genetik sonuçlarımız henüz çıkmadı. Fikrim değişir mi bilmiyorum ama toparlanana kadar hamile kalamazsam, çok beklemeden tüp bebeğe yönelmeyi düşünüyorum.
 
Keşke kalbinizdeki yükü bir hamlede alıp sizi rahatlatabilsem :KK43: Bizi öldürmeyen acılar daha da güçlenmemize yardımcı olur, umarım bu dönemi sükutla atlatırsınız. Gözyaşları kuruyunca biz kadınlar en iyi şekilde içimize akıtırız gözyaşlarımızı, siz öyle yapmayın, en kısa zamanda psikolojik desteğe başvurun. Biz kadınlar gerçekten çok güçlüyüz hemde her anlamda, ancak içsel olarak yıpranmaya müsaitiz. Hele ki evlat tüm kadınlar için kırmızı çizgimizdir. Zaman içimizdeki acıyı yavaş yavaş soğutur, siz bundan sonraki süreçte size en iyi gelen şeyleri yapın, bir süre dinlenmeye hatta bir süreliğine başka bir şehre gidin. Geleceğiniz ve ömrünüz güzel olsun, dualarım sizinle.
 
Sizin de başınız sağolsun. İlk hamile kalma sürecim çok şanslı bir şekilde hızla olmasına rağmen, ne mutlu bana ki o günlerde de yaşadığımın ne büyük mucize olduğunu biliyordum. Çok arkadaşım vardı erken kayıplar yaşayan. Şimdi o kıymetini bildiğim günler yanıma kar kaldı.

2 ay oldu, biraz daha sakinim tabii ilk zamanlara göre. Dün anneler günü hem zor geçti hem de duygulandım. Mezarına gidiyorum, fotoğraflarına bakıyorum, yine bebeğimde buluyorum huzuru. Eşim de sağolsun, yarın ne oluruz belli değil ama böyle doğru bir seçim yapamazmışım. Biz karnımızda taşıyıp zaten bağlanıyoruz ama belki onun da bebeğimize olan bağını görmek hoşuma gidiyor. Kanlı canlı bebeğini böyle sevip, sahiplenmeyen var. Şu günlerimde bana böyle destek oldu ya, sağolsun.

Ben hala regl olmaya başlamadım, doktor 1 ay daha sürebilir gelmesi sen çok şok yaşadın dedi. Daha hamile kalabilir miyim, o konuda durum ne bilmiyorum. Bir de genetik sonuçlarımız henüz çıkmadı. Fikrim değişir mi bilmiyorum ama toparlanana kadar hamile kalamazsam, çok beklemeden tüp bebeğe yönelmeyi düşünüyorum.
Çok şukur kendiliğinizden gebe kaliyorsunuz, dun anneler gunuydu kutlamadim kutlamak istemedim ben bebegim mezarini bile gormedim yurt disindayim dogum Turkiye de olmustu gormek icinde hazir degildim kisa bir sure sonra evime dondum bu suructe yarami en iyi saran ne annem ne de başkasiydi eşim derman oldu en az hasarla atlatmaya caliştik gercekten eş desteği cok onemli o yonden şansliyim ne mutlu size siz de oyle. Artik tek hayalim eşimin kucağinda bir bebek görmek Rabbim o gunleri en kisa zamanda gostersin durumunuz taze bende cok korktum gec adet gorursem dengem bozulursa diye 41. gunde gordum 6 ay oldu son 3 adetim duzenliydi ki son adetimi 36. gunde olunca anladim cok stresli oldugumj yani stres cok etkiliyor eşim bu konu da cok sitem ediyordu aceleci oldugumu cok stres yaptigimihakli dogumu yaptiktan 2 ay sonra basladim denemeye cok yanlis ama o an ki duygu durumum karmasikta ve bu surecte aileden gelen gebelik haberleri de etkiledi ki uzun zamandir hamile kalmaya calisan birisi icin durumun ne kadar hasarli oldugu yadsınamaz bu surecte pskologa gitmeyi dusundum sonra kendi icimde aştim sandim olmadi ve başa dondum ve artik bu?durumdan skldım yakinda randevum var iyi gelecek inaniyorum. Beklemek istemezsseniz bence de tedavi deneyin Allah gonlunuze gore versin kırıldığınız yerden çicek açın🤗 bir sonra ki anneler gununu dolu dolu kutlayalim❣️
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Merhaba, acaba hala buralarda mısınız bilmiyorum ama nasılsınız merak ettim. Kendi acımı paylaşacak birileri var mı diye bakıyordum sizi gördüm. Tam 34 gün önce 38 haftalık hamileyken doğumum başladı çok güzel ilerledi aynı yazdığınız gibi bir kaç saniye içinde bebeğim kucağımda olacak derken doktor omzu takıldı dedi, dakikalarca çıkmadı ve bebeğimi kaybettim. 7 yıl da hamile kalmak için beklemiştim. O kadar karmaşık duygular içerisindeyim ki acımı bastırmak için sürekli geziyorum nerdeyse eve girmiyorum. Oğlumun özlemi yüreğimi yakıyor sanki ciğerimi söküp aldılar, kalbimi paramparça ettiler. Ben hemen tekrar hamile kalmak istiyorum hatta mümkünse 40.gun... ama bir yandan da çok korkuyorum. Siz ne yaptınız? Tekrar bebek istediniz mi şimdi nasılsınız?
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Başınız sagolsun. Rabbım bunun sabrını ardından da en büyük mutluluğu armağan etsin size inşallah suan henüz çok yeni hersey zaten bir süre bedenen ve psikolojik olarak toparlanamazsiniz zaman verin kendinize
 
Başınız sagolsun. Rabbım bunun sabrını ardından da en büyük mutluluğu armağan etsin size inşallah suan henüz çok yeni hersey zaten bir süre bedenen ve psikolojik olarak toparlanamazsiniz zaman verin kendinize
Eski konu
 
Merhaba, acaba hala buralarda mısınız bilmiyorum ama nasılsınız merak ettim. Kendi acımı paylaşacak birileri var mı diye bakıyordum sizi gördüm. Tam 34 gün önce 38 haftalık hamileyken doğumum başladı çok güzel ilerledi aynı yazdığınız gibi bir kaç saniye içinde bebeğim kucağımda olacak derken doktor omzu takıldı dedi, dakikalarca çıkmadı ve bebeğimi kaybettim. 7 yıl da hamile kalmak için beklemiştim. O kadar karmaşık duygular içerisindeyim ki acımı bastırmak için sürekli geziyorum nerdeyse eve girmiyorum. Oğlumun özlemi yüreğimi yakıyor sanki ciğerimi söküp aldılar, kalbimi paramparça ettiler. Ben hemen tekrar hamile kalmak istiyorum hatta mümkünse 40.gun... ama bir yandan da çok korkuyorum. Siz ne yaptınız? Tekrar bebek istediniz mi şimdi nasılsınız?

Başınız sağolsun. Allah acınızı azaltsın. Kucağınız tez zamanda dolsun inşallah.
 
Merhaba çok çok üzüldüm. Rabbim kalbinize ferahlık versin üstünden neredeyse 2 sene geçmiş ama hala acısı çok fazladır. O bir melek ve seni bekliyor. Biz çok güçlüyüz ♡ Bende 2 sene önce bebeğimi doğumda oksijensiz kaldigi için yani zor dogum oldu ve iri bebekti kafası sıkışmış :KK43: ve ben çok çok Zorlandım diş dikişi diktikten sonra içten de yırtık olduğunu görüp tekrar dikdiklerini söküp iç dikiş sonra tekrar dış dikişi yaptilar narkoz verip. Tabi o an bilmiyorsun ama sonradan acısı çıkıyor. Günlerce oturamadim kaç gün sonra bile acidan ağlıyordum. Bebeğimi hemen küveze götürdüler. 2 gun boyunca bol bol gittim kucağıma aldım foto video çektim. Ve 2 gün sonrasında vefat etti. Halbuki Dr lar durumunun bu kadar kötü olduğunu soylemiyorlardi. İyiye gidiyor diyorlardı birden fenalaşmis:KK43: çok çok üzüldüm üzüntüden hastalık bile kaldı:KK43: aslında Dr ihmali çünkü benim bebeğim kafasi vajina girisindeyken beni cataldan indirip başkasını dogurttular. O gun ultrasona girdim bebek 3.950 gr dedi ilk doğum niye normal diye direttiler. Bebeğim 3.900 gr doğdu. Benim ilk dogumum ztn tecrubesizim ben tamamıyla Dr lara çok güvendim. Allaha havale ediyorum. Benim çektiklerimi rabbim bilir.
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Acının tarifi yok siz de çok iyi anlıyorum ben de dört tane bebeğim kaybettim gebeliklerimde Allah’ım güzelliklerle hayırlı evlat nasip eder inşallah istediğiniz ilk zamanda yaşadığınız durumun tesellisi bile yok okurken içim yandı 😭
 
Merhaba, acaba hala buralarda mısınız bilmiyorum ama nasılsınız merak ettim. Kendi acımı paylaşacak birileri var mı diye bakıyordum sizi gördüm. Tam 34 gün önce 38 haftalık hamileyken doğumum başladı çok güzel ilerledi aynı yazdığınız gibi bir kaç saniye içinde bebeğim kucağımda olacak derken doktor omzu takıldı dedi, dakikalarca çıkmadı ve bebeğimi kaybettim. 7 yıl da hamile kalmak için beklemiştim. O kadar karmaşık duygular içerisindeyim ki acımı bastırmak için sürekli geziyorum nerdeyse eve girmiyorum. Oğlumun özlemi yüreğimi yakıyor sanki ciğerimi söküp aldılar, kalbimi paramparça ettiler. Ben hemen tekrar hamile kalmak istiyorum hatta mümkünse 40.gun... ama bir yandan da çok korkuyorum. Siz ne yaptınız? Tekrar bebek istediniz mi şimdi nasılsınız?
Kızlar ben kaybedeli 1 sene olacak haftaya çarşamba oğlumun doğum günü perşembe ise ölüm
Size şöyle söyliyim o tarif ettiğiniz acı hiç bir zaman bitmiyor her gün kat kat artıyor
İçinde sönmek bilmeyen bir ateş oluyor
Her gün yüzünü unutmamak için dua ediyorsun allah rüyalarına girsin diye dua ediyorsun
Ne zaman bi bebek görsn içinde bi burukluk oluyor
Yeni doğum yapmış arkadaşların veya cocugu olanlar size acıyarak bakıyor veya bebeklerini size göstermek istemiyorlar
Ben hiç bir zaman isyan etmedim bebeğimin ölüm haberini aldığımda bile
İçimi tek rahatlatan şey secdede dua etmek ağlaya ağlaya dua etmek
Size tek tavsiyem o yeni doğum yapmışlardan cekinmeyin daha cok üstüne gidin ne kadar içe atarsak o kadar kötü oluyoruz
Rabbim en hayırlı zamanda bize mucizesini göndersin inşAllah
 
Merhaba çok çok üzüldüm. Rabbim kalbinize ferahlık versin üstünden neredeyse 2 sene geçmiş ama hala acısı çok fazladır. O bir melek ve seni bekliyor. Biz çok güçlüyüz ♡ Bende 2 sene önce bebeğimi doğumda oksijensiz kaldigi için yani zor dogum oldu ve iri bebekti kafası sıkışmış :KK43: ve ben çok çok Zorlandım diş dikişi diktikten sonra içten de yırtık olduğunu görüp tekrar dikdiklerini söküp iç dikiş sonra tekrar dış dikişi yaptilar narkoz verip. Tabi o an bilmiyorsun ama sonradan acısı çıkıyor. Günlerce oturamadim kaç gün sonra bile acidan ağlıyordum. Bebeğimi hemen küveze götürdüler. 2 gun boyunca bol bol gittim kucağıma aldım foto video çektim. Ve 2 gün sonrasında vefat etti. Halbuki Dr lar durumunun bu kadar kötü olduğunu soylemiyorlardi. İyiye gidiyor diyorlardı birden fenalaşmis:KK43: çok çok üzüldüm üzüntüden hastalık bile kaldı:KK43: aslında Dr ihmali çünkü benim bebeğim kafasi vajina girisindeyken beni cataldan indirip başkasını dogurttular. O gun ultrasona girdim bebek 3.950 gr dedi ilk doğum niye normal diye direttiler. Bebeğim 3.900 gr doğdu. Benim ilk dogumum ztn tecrubesizim ben tamamıyla Dr lara çok güvendim. Allaha havale ediyorum. Benim çektiklerimi rabbim bilir.
Başınız sağolsun, Allah sabırlar versin. Benim oğlum da 3950 gr idi. Doğum çok zor oldu kafası çıktıktan sonra omuzları gelmedi o kadar acı çektim ki beni çataldan aldılar secde pozisyonunda 10 dk kadar uğraştılar bebeğimin omuzları çıkmadı zaten o arada oksijensiz kaldı. Aynı sizin gibi dikişler olmamış narkoz verip tekrar dikiş attılar 34 gün oldu ama ben daha birkaç gündür oturmaya başladım. Ah canımın acıması ayrı kalbim cayır cayır yanıyor 😢 siz şimdi nasılsınız tekrar bebeğiniz oldu mu
 
Kızlar ben kaybedeli 1 sene olacak haftaya çarşamba oğlumun doğum günü perşembe ise ölüm
Size şöyle söyliyim o tarif ettiğiniz acı hiç bir zaman bitmiyor her gün kat kat artıyor
İçinde sönmek bilmeyen bir ateş oluyor
Her gün yüzünü unutmamak için dua ediyorsun allah rüyalarına girsin diye dua ediyorsun
Ne zaman bi bebek görsn içinde bi burukluk oluyor
Yeni doğum yapmış arkadaşların veya cocugu olanlar size acıyarak bakıyor veya bebeklerini size göstermek istemiyorlar
Ben hiç bir zaman isyan etmedim bebeğimin ölüm haberini aldığımda bile
İçimi tek rahatlatan şey secdede dua etmek ağlaya ağlaya dua etmek
Size tek tavsiyem o yeni doğum yapmışlardan cekinmeyin daha cok üstüne gidin ne kadar içe atarsak o kadar kötü oluyoruz
Rabbim en hayırlı zamanda bize mucizesini göndersin inşAllah
Ben de doğum masasında haber verdiklerinde sadece inne lillahi dedim beni rahatlatan tek şey zwRabbime sığınmak zaten başka ne bizim acımızi hafifletir ki ... Ama ben dediğiniz gibi bebek görmek bile istemiyorum kimse bana yeni doğum haberi vermesin hamilelik haberi vermesin istiyorum çok üzülüyorum bebek görmeye falan gitmeye hiç cesaretim yok gerçi daha 34 gün oldu sonradan nasıl olur bilmem ama şuan böyleyim 😢
 
Ben de doğum masasında haber verdiklerinde sadece inne lillahi dedim beni rahatlatan tek şey zwRabbime sığınmak zaten başka ne bizim acımızi hafifletir ki ... Ama ben dediğiniz gibi bebek görmek bile istemiyorum kimse bana yeni doğum haberi vermesin hamilelik haberi vermesin istiyorum çok üzülüyorum bebek görmeye falan gitmeye hiç cesaretim yok gerçi daha 34 gün oldu sonradan nasıl olur bilmem ama şuan böyleyim 😢
Rabbim gönlümüze ferahlık versin 40 İn cıktıktan sonra biraz rahatlıyorsun
 
X