Bebeğimi doğumda kaybettim

YORUMLRI okuyunca ne kadar kötü kalpli olunabileceğine hala şaşırıyorum.
ve bu kötü niyetlerini toksik bir iyi niyete dönüştürmüşler ,iyi niyetli olduklarına kendilerini ikna etmişler. çok güzel vicdanlarını rahatlatmışlar. Allaha isyan ettiyse de allah ile kul arasında kimsenin haddiine değil. siz zannediyorsunuz ki hep tanımadıklarınız ölecek.
ben annemi kaybetti,m genç yaşta 3 yıl savaştı kanserle kardeşim daha okulunu bitirmemişti ben bitirmiş çalısmaya başlamış bekardım tam hep birlikte yaşayıp rahat edicez dediğimiz donemlerde. hastayken evlendim. görmek istedi. radyoterapi pet taraması tomografi vs hepsinde yanında olmak istedim ve bebek düşünmedik. vefatından sonra hamile kaldım.o bizim umudumuz gökkuşağımız oldu. mükemmel gitti ben hareketliydim kızım beni üzmedi aynı dediğiniz gibi. sağlım yerinde kızımın sağlığı kilosu cok yerinde.
37. haftamda kontrolde herşey mukemmel di yine. nstsi çekildi. 2 doktora gidiyorum sonucları da kendi doıktoruma atıyorum her seferinde.sabahları sakin akşamları ve insanlar konusurken o kadar hareketli ki bazen karnımdan fırlıycak zannediyorum.bir cuma akşamı sancı kasılma yaşamayta başladım düzenli ama aralığı cok fazlaydı yarım saatte 1. doğum mu acaba diye dusunuyorum 1 yandan da 1 hafta daha dur diyorum. daha sonra yine hareketleri başladı. kontrolden 2 gun sonra cumartesi gunu sabah hareketlerini hissedemedim her zamanki tembelliği die dusundum ama yine de gittik acile. ben doğum mu başladı acaba diye dusunurken kızımın cansız bedenini aldım o akşam kucağıma. kesin sebep yok takdiri ilahi. 4 şubat 2023. kızımın doğum tarihi ikimizin ölüm tarihi.
ve evet küfür gibi şu cumleler. ya bikaç ay sonra ölseydi, ya 3 yaşında ölseydi, eşi ölen birine nasıl 'ya 3-4 yıl sonra ölse daha acı olurdu diyemıyoırsak' bu acıya neden aynı tepkiyi veremiyoruz. ya da başka cocugun olur( nerden biliyorsun olucagını) kaldı ki sana , 2 cocugun dan 1i ölse 1 tane daha var o acını unutturur diyor muyuz?
ben kızımın karnımdaki hareketinden kimi sevip kimi sevmediğini anlayabiliyordum ya. bizi çevremizi anladığını verdiği tepkilerden anlayabiliyordum. nasıl bir cenindi gitti diyeyim.

güzel anne sana da yürekten sarılıyorum sessizce acını anladığımı söyleyebilirim sadece. kucağımda o yüzünü görünce senin düşündüklerini duşundum. bir daha böyle bir bebek olmaz. nasıl böyle güzel bir şey olabilir. Bizde biliyoruz Allah verdi Allah aldı yoksa bunun hesabını ne ben ne babası verdirmeden rahat etmezdik. taş üstünde taş mı bırakırdık. ama Allah işte o sebeple acımızı buralara yazıyoruz belki birileriyle konuşuyoruz. belki bilmediğimiz birinden birkaç damla su gelir yüreğimizdeki ateşe .
 
Başınız sağ olsun gerçekten çok zor..
2016 yılında ben de bu acıyı yaşadım oğlumu kaybettim... Bu hayatta insanın yaşayacağı en büyük acılardan biri evlat acısı.. Benim süreci aşmam da eşim çok destek oldu terapi falan almadım bol bol doğaya kaçtım arkadaşlarımla daha doğrusu dostlarımla vakit geçirdim.. Bu yaşadığınız acı deneyim unutulmayacak, yüreğinizde bir yara olarak kalacak ama tekrar anne olmayı düşündüğünüz,
kendinizi hazır hissettiğiniz zaman, sizin açınızdan bir nebze daha iyi olur diye düşünüyorum, bu konuda dertleşmek konuşmak isterseniz her daim desteğe hazırım...
 
Bu kısım hayatın sillesi ya, uyuştucu sigara kullanan orda burda kalan kadınların cocukları patır patır doğuyor, fakirlerin bisürü cocukları oluyor gecekondu da ama böyle özenenin olmuyor.

İmtihan bu da umarım tekrar anne olursunuz sağ Salim 🙏
kesinlikle katılıyorum. daha bugün okudum uyuşturucu bağımlısı anne baba çocuğu çöpe atmış sinirden başım zonkladı, gayet de doğru tespit bunlara sağlıklı çocuk veriyor, özenen ve en iyi şekilde bakacak kişilerin başına böyle şeyler geliyor delirecek gibi oluyorum bunu düşününce.
 
kesinlikle katılıyorum. daha bugün okudum uyuşturucu bağımlısı anne baba çocuğu çöpe atmış sinirden başım zonkladı, gayet de doğru tespit bunlara sağlıklı çocuk veriyor, özenen ve en iyi şekilde bakacak kişilerin başına böyle şeyler geliyor delirecek gibi oluyorum bunu düşününce.

Ben evladımı kaybettiğim zaman, haberlerde bir kadının (sarışın, beyaz sweat giyinmiş bir kadın hiç unutmuyorum) evde doğurduğu erkek bebeğini (benim bebeğim de erkekti) poşete koyup çöpe attığı anların görüntülerini izlemiştim. Aynı konu sahibi gibi düşünmüştüm
 
ben de buna takildim cok kirici bir ifade
Umarım bu kalp kırıklığı hayatınızı çok etkilemez ve başa çıkabilirsiniz hanımefendi ne diyeyim size yani.

Benim güzeller güzeli bebeğim elimden kayıp gitti. Siz bunu anlattığım yazıda kalp kırıcı durum olarak çocuğuna sahip çıkmayan insanların sağlıklı çocukla ödüllendirilmesini yedirememi mi buldunuz?

Şimdi bakıyorum da bunu yazdığımda öyle çaresizmişim ki bu tarz yorumları bile alttan almışım.

Rica ediyorum yorum yapacak başka bir konu bulun. Hiç tahammülüm yok. Anlaması zor mu bilmiyorum ama benim durumum oturup kelime seçimi tartışacak bir durum değil şu anda.
 
YORUMLRI okuyunca ne kadar kötü kalpli olunabileceğine hala şaşırıyorum.
ve bu kötü niyetlerini toksik bir iyi niyete dönüştürmüşler ,iyi niyetli olduklarına kendilerini ikna etmişler. çok güzel vicdanlarını rahatlatmışlar. Allaha isyan ettiyse de allah ile kul arasında kimsenin haddiine değil. siz zannediyorsunuz ki hep tanımadıklarınız ölecek.
ben annemi kaybetti,m genç yaşta 3 yıl savaştı kanserle kardeşim daha okulunu bitirmemişti ben bitirmiş çalısmaya başlamış bekardım tam hep birlikte yaşayıp rahat edicez dediğimiz donemlerde. hastayken evlendim. görmek istedi. radyoterapi pet taraması tomografi vs hepsinde yanında olmak istedim ve bebek düşünmedik. vefatından sonra hamile kaldım.o bizim umudumuz gökkuşağımız oldu. mükemmel gitti ben hareketliydim kızım beni üzmedi aynı dediğiniz gibi. sağlım yerinde kızımın sağlığı kilosu cok yerinde.
37. haftamda kontrolde herşey mukemmel di yine. nstsi çekildi. 2 doktora gidiyorum sonucları da kendi doıktoruma atıyorum her seferinde.sabahları sakin akşamları ve insanlar konusurken o kadar hareketli ki bazen karnımdan fırlıycak zannediyorum.bir cuma akşamı sancı kasılma yaşamayta başladım düzenli ama aralığı cok fazlaydı yarım saatte 1. doğum mu acaba diye dusunuyorum 1 yandan da 1 hafta daha dur diyorum. daha sonra yine hareketleri başladı. kontrolden 2 gun sonra cumartesi gunu sabah hareketlerini hissedemedim her zamanki tembelliği die dusundum ama yine de gittik acile. ben doğum mu başladı acaba diye dusunurken kızımın cansız bedenini aldım o akşam kucağıma. kesin sebep yok takdiri ilahi. 4 şubat 2023. kızımın doğum tarihi ikimizin ölüm tarihi.
ve evet küfür gibi şu cumleler. ya bikaç ay sonra ölseydi, ya 3 yaşında ölseydi, eşi ölen birine nasıl 'ya 3-4 yıl sonra ölse daha acı olurdu diyemıyoırsak' bu acıya neden aynı tepkiyi veremiyoruz. ya da başka cocugun olur( nerden biliyorsun olucagını) kaldı ki sana , 2 cocugun dan 1i ölse 1 tane daha var o acını unutturur diyor muyuz?
ben kızımın karnımdaki hareketinden kimi sevip kimi sevmediğini anlayabiliyordum ya. bizi çevremizi anladığını verdiği tepkilerden anlayabiliyordum. nasıl bir cenindi gitti diyeyim.

güzel anne sana da yürekten sarılıyorum sessizce acını anladığımı söyleyebilirim sadece. kucağımda o yüzünü görünce senin düşündüklerini duşundum. bir daha böyle bir bebek olmaz. nasıl böyle güzel bir şey olabilir. Bizde biliyoruz Allah verdi Allah aldı yoksa bunun hesabını ne ben ne babası verdirmeden rahat etmezdik. taş üstünde taş mı bırakırdık. ama Allah işte o sebeple acımızı buralara yazıyoruz belki birileriyle konuşuyoruz. belki bilmediğimiz birinden birkaç damla su gelir yüreğimizdeki ateşe .
Başınız sağolsun. Çok ama çok üzüldüm bebeğiniz için. Gerçekten kısmeti olmayan bebek için elimiz kolumuz bağlı kalıyoruz.

Benim bebeğim de sizinki gibi insan seçiyordu, kimileri gelip dokununca asla kımıldamıyordu ama bazılarıyla kımıl kımıldı. Tatlı kuşum annesi gibi insan seçmeye çabuk başladı diye gülüp şaka yapıyordum. İlk şokum geçti, şimdi bebeğimi buruk da olsa böyle anlatırken gülümsüyorum. Azıcık ömründe bile nasıl ısıttı kalbimi yavrum.

Hastaneye kontrole gidince bir babayla 4 yaş civarında kızını ve yeni bebekleri koydukları tekerlekli sepette yeni doğan bebeği gördüm. 4 yaşındaki prenses giyinmiş süslenmiş, tam takır prenses elbisesi, pembe ışıltılı ayakkabılar, sırtında kanatlar, elinde asasıyla geziyordu. Bebekten ziyade o prenses içime oturdu. Benim kızım da bir gün böyle büyük abla olacaktı belki. Ben sancımın içinde kızıma prenses elbisesi giydirecektim. Tabii ki umarım kucağım hep boş kalmaz ve bir evladım olur ama benim tatlım, ilk göz ağrım geri gelmez.

Çok teşekkür ederim acınızı paylaştığınız için. Size de çok sabır diliyorum. Elden de başka hiçbir şey gelmiyor.
 
Başınız sağ olsun gerçekten çok zor..
2016 yılında ben de bu acıyı yaşadım oğlumu kaybettim... Bu hayatta insanın yaşayacağı en büyük acılardan biri evlat acısı.. Benim süreci aşmam da eşim çok destek oldu terapi falan almadım bol bol doğaya kaçtım arkadaşlarımla daha doğrusu dostlarımla vakit geçirdim.. Bu yaşadığınız acı deneyim unutulmayacak, yüreğinizde bir yara olarak kalacak ama tekrar anne olmayı düşündüğünüz,
kendinizi hazır hissettiğiniz zaman, sizin açınızdan bir nebze daha iyi olur diye düşünüyorum, bu konuda dertleşmek konuşmak isterseniz her daim desteğe hazırım...
Başınız sağolsun. Evlat acısı çok zor, ne acı bir sürü anne yaşamışız bu acıyı. Hem yalnız hissettirmiyor ama hem de çok üzülüyorum küçük masumlarımıza.

Ben şimdilik arkadaşlarımla görüşmeyi de pek istemiyorum. Zaten yeni ülkeye taşındım yakın zamanda pek çevrem yok bu ülkede ama iki arkadaşım geldi başka ülkelerden ziyarete, sağolsunlar ama konuşacak bir şey de bulamıyorum. Şimdilik en azından beni çok içine kapanıklaştırdı bu süreç. Belki biraz daha zaman geçince değişir durum. Bir de ben fiziki travmayı da atlatamadım ilk 3 hafta sadece yatıyordum. Yeni yeni ayaklandım, bahçede falan iş yapıyorum. Fiziki aktiflik de biraz iyi gelecek umarım.
 
Sizede eşinize de bol sabır diliyorum. Bir meleğiniz var artık öyle düşünün..

Her şey düzelecek, toparlayacak buna inanın. Zaman her şeye ilaç olacak..
Başınız sağolsun. Evlat acısı çok zor, ne acı bir sürü anne yaşamışız bu acıyı. Hem yalnız hissettirmiyor ama hem de çok üzülüyorum küçük masumlarımıza.

Ben şimdilik arkadaşlarımla görüşmeyi de pek istemiyorum. Zaten yeni ülkeye taşındım yakın zamanda pek çevrem yok bu ülkede ama iki arkadaşım geldi başka ülkelerden ziyarete, sağolsunlar ama konuşacak bir şey de bulamıyorum. Şimdilik en azından beni çok içine kapanıklaştırdı bu süreç. Belki biraz daha zaman geçince değişir durum. Bir de ben fiziki travmayı da atlatamadım ilk 3 hafta sadece yatıyordum. Yeni yeni ayaklandım, bahçede falan iş yapıyorum. Fiziki aktiflik de biraz iyi gelecek umarım.
 
Umarım bu kalp kırıklığı hayatınızı çok etkilemez ve başa çıkabilirsiniz hanımefendi ne diyeyim size yani.

Benim güzeller güzeli bebeğim elimden kayıp gitti. Siz bunu anlattığım yazıda kalp kırıcı durum olarak çocuğuna sahip çıkmayan insanların sağlıklı çocukla ödüllendirilmesini yedirememi mi buldunuz?

Şimdi bakıyorum da bunu yazdığımda öyle çaresizmişim ki bu tarz yorumları bile alttan almışım.

Rica ediyorum yorum yapacak başka bir konu bulun. Hiç tahammülüm yok. Anlaması zor mu bilmiyorum ama benim durumum oturup kelime seçimi tartışacak bir durum değil şu anda.
merhaba siteminiz bana mi kirici ifade kullanan ben degilim bu tarz ifadeyi kullanani elestirdim lutfen dikkat ederek etiketleyelim :)
 
Annem ben çok küçük yaşlardan itibaren bana beni hiç istememiş olduğunu, aldırmak istediğini ama doktorunun aldırma demesiyle kürtaj yaptirmadigini söylerdi. Beni çöpte bulduklarini, aslinda onlarin cocugu olmadigimi soyler, çok sık da döverdi, çünkü benim varlığıma öfkeliydi, beni istememisti.

Simdi hamile kalmaya çalışan bir kadınım. Ben birden fazla düsük yasadim. Bu hayata istemeden ve istenilmeden gelen ben, içimde ona karşı şimdiden devasa bir sevgi beslediğim çocuğa elimde olmayan sebeplerle kavuşamiyorum. Bir "kaza" sonucu, istenilmeyerek getirildigim ve bunun öfkesinin bedelini 14-15 yaşına kadar fiziksel şiddetle ödediğim hayata acı çekmeye gelmis gibi hissediyorum.

Öylesine cocuk yapanlar, hamileligi boyunca sigara icip, alkol alanlar, uyusturucu kullananlar, cocuk parasi almak icin cocuk yapanlar, cocugunu atanlar, terk edenler, dövenler, cok daha fazlasi var dünyada, o guzel ruhlar kimlerin elinde neler cekiyor... Bu adaletsizlik içimde öfkeye, inanılmaz bir uzuntuye ve yıkıma sebep oluyor. Cünkü bu gercekleri değiştiremiyorum.

Siz cok büyük bir kayip yasadiniz. Bu kaybin sancisini, sizisini sadece yasayan bilir. Siz hicbir duygunuzu, neden öyle hissettiginizi savunmak zorunda degilsiniz. Acin her duyguya kalbinizi, etik olmanin sirasi degil. Ben bu aciyi yasarken kimseyi istemedim yanımda, kendi kendime çocuğumun düşüncesiyle kalmak istedim. Cünkü herkesin her konuda bir fikri vardir ve herkes her seyi istedigi gibi söyleyebilme yetkisini kendinde görür. Ben bu sekilde daha çabuk iyileştim. Iyileşmek ama nedir, biraz daha normal hayata dönmek, günlük yaptığım işleri yine normal bir şekilde yapabilmek, işe dönmek, yemeğe çıkmak vs. Ama her gün kaybettiğim bebeğimi, bebeklerimi düşünüyorum, her gün de onlar için ağlıyorum, bazen tek bir gözyaşı bazen daha fazlası, bazen kalp atışlarını gördüğüm zaman aklıma geliyor ve bir acı saplanıyor kalbime. Bazen de uzun uzun düsünüyorum, bazen hic beklemedigim an aklima geliyor, derin bir nefes aliyorum. Su an sana yazarken de gözyaşlarımı tutamıyorum, hem sen hem kendim icin. Ama bunun normal olduğunu düşünüyorum. Zaman geçtikçe acının değiştiğini de görüyorum, daha doğrusu acıyı yaşayış seklimin.

Ben sizi cok iyi anliyor ve size sariliyorum.
 
Annem ben çok küçük yaşlardan itibaren bana beni hiç istememiş olduğunu, aldırmak istediğini ama doktorunun aldırma demesiyle kürtaj yaptirmadigini söylerdi. Beni çöpte bulduklarini, aslinda onlarin cocugu olmadigimi soyler, çok sık da döverdi, çünkü benim varlığıma öfkeliydi, beni istememisti.

Simdi hamile kalmaya çalışan bir kadınım. Ben birden fazla düsük yasadim. Bu hayata istemeden ve istenilmeden gelen ben, içimde ona karşı şimdiden devasa bir sevgi beslediğim çocuğa elimde olmayan sebeplerle kavuşamiyorum. Bir "kaza" sonucu, istenilmeyerek getirildigim ve bunun öfkesinin bedelini 14-15 yaşına kadar fiziksel şiddetle ödediğim hayata acı çekmeye gelmis gibi hissediyorum.

Öylesine cocuk yapanlar, hamileligi boyunca sigara icip, alkol alanlar, uyusturucu kullananlar, cocuk parasi almak icin cocuk yapanlar, cocugunu atanlar, terk edenler, dövenler, cok daha fazlasi var dünyada, o guzel ruhlar kimlerin elinde neler cekiyor... Bu adaletsizlik içimde öfkeye, inanılmaz bir uzuntuye ve yıkıma sebep oluyor. Cünkü bu gercekleri değiştiremiyorum.

Siz cok büyük bir kayip yasadiniz. Bu kaybin sancisini, sizisini sadece yasayan bilir. Siz hicbir duygunuzu, neden öyle hissettiginizi savunmak zorunda degilsiniz. Acin her duyguya kalbinizi, etik olmanin sirasi degil. Ben bu aciyi yasarken kimseyi istemedim yanımda, kendi kendime çocuğumun düşüncesiyle kalmak istedim. Cünkü herkesin her konuda bir fikri vardir ve herkes her seyi istedigi gibi söyleyebilme yetkisini kendinde görür. Ben bu sekilde daha çabuk iyileştim. Iyileşmek ama nedir, biraz daha normal hayata dönmek, günlük yaptığım işleri yine normal bir şekilde yapabilmek, işe dönmek, yemeğe çıkmak vs. Ama her gün kaybettiğim bebeğimi, bebeklerimi düşünüyorum, her gün de onlar için ağlıyorum, bazen tek bir gözyaşı bazen daha fazlası, bazen kalp atışlarını gördüğüm zaman aklıma geliyor ve bir acı saplanıyor kalbime. Bazen de uzun uzun düsünüyorum, bazen hic beklemedigim an aklima geliyor, derin bir nefes aliyorum. Su an sana yazarken de gözyaşlarımı tutamıyorum, hem sen hem kendim icin. Ama bunun normal olduğunu düşünüyorum. Zaman geçtikçe acının değiştiğini de görüyorum, daha doğrusu acıyı yaşayış seklimin.

Ben sizi cok iyi anliyor ve size sariliyorum.
Öyle yüreğime dokundu ki yazdıklarınız. Siz yazarken ağlamışsınız, ben de okurken ağladım.

Hem kaybettiğiniz bebeklerinize hem de bebekken kıymetinizi bilmeyen annenizin sizin yaşattıklarına üzüldüm. Sizin çocukluğunuzu mahvetmiş belki ama en büyük cezayı anneniz kendine vermiş. Sağlıklı bir çocuğu öpüp koklayıp, tadını çıkarmak yerine kendine layık gördüğü hayata yazık. İnsan nasıl kıymet bilemez gerçekten anlayamıyorum.
 
Psikolojik desteği yazan çok olmuş. Kesinlikle ihtiyacımız var. İlk başta tek tek destek alacağız, sonrasında da çift olarak gitmeyi değerlendirmeye karar verdik eşimle.

Çünkü şu anda ikimizin deneyimleri ve travmaları çok farklı. Her şey güllük gülistanlıkken bir anda acil durum oluştuğu için, kıyamet gibi ortamda bana müdahale edilirken eşim de odadaydı ve o ikimiz de öleceğiz korkusuyla yaşadı. Ben uyandığımda o ben hayattayım diye şükrediyordu.

Ben uyanıp bebeğimin olmadığını öğrendiğimden beri şükredecek bir şey bulmakta çok zorlanıyorum. Bir de yaşadığım fiziki travma var.

Nasıl atlatırız, sabrederiz hiç bilmiyorum ama biraz toparlanınca terapiye başlayacağız. Şimdi ağlamadan konuşamıyorum. Yazabiliyorum sadece.
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki .. Erken Doğumla oğlumu kaybettim dünyam durdu zannediyordum ama hayat bir şekilde devam ediyor etmek zorunda .. Hem ruhen hem fiziksel çok büyük acılar çektim çekmeye devam ediyorum bir daha asla anne olma cesaretim olmadı herkes tekrar denemem konusunda baskı yapsada aynı şeyi tekrar yasamaktan çok korktum . Ve maalesef acımı öyle bağıra çağıra yaşayamadım evde birinin güçlü durması gerekiyordu eşim çok kötüydü bu sebepten güçlü durma görevini ben üstlendim . 3 yıl oldu o travmaların acısı yeni yeni çıkmaya başladı bende:KK43: Siz mutlaka destek alın ve bu süreçte size kötü gelen destek olmaya çalışırken köstek olan kim varsa görüşmeyi kesin çünkü insanlar iyileştirmek isterken daha çok yaralayabiliyor
 
Başın sağ olsun tekrardan konu sahibesi. :KK51: Konu tekrar anasayfaya düşmüş yazayım halini sorayım dedim nasıl oldun?
Teşekkür ederim. Bugün kızım 1 aylık olacaktı. Hamileyken ay ay pozlarını nasıl çekerim diye düşünüyordum. Onun burukluğu var içimde. Fiziki olarak daha iyiyim, bu konuyu açtığım zamana göre. Kalkıp dolaşabilmek, bahçede ufak tefek şeyler yapabilmek biraz iyi geliyor. Buradaki diğer kaybı olan kişilerin konularını okuyorum.
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki .. Erken Doğumla oğlumu kaybettim dünyam durdu zannediyordum ama hayat bir şekilde devam ediyor etmek zorunda .. Hem ruhen hem fiziksel çok büyük acılar çektim çekmeye devam ediyorum bir daha asla anne olma cesaretim olmadı herkes tekrar denemem konusunda baskı yapsada aynı şeyi tekrar yasamaktan çok korktum . Ve maalesef acımı öyle bağıra çağıra yaşayamadım evde birinin güçlü durması gerekiyordu eşim çok kötüydü bu sebepten güçlü durma görevini ben üstlendim . 3 yıl oldu o travmaların acısı yeni yeni çıkmaya başladı bende:KK43: Siz mutlaka destek alın ve bu süreçte size kötü gelen destek olmaya çalışırken köstek olan kim varsa görüşmeyi kesin çünkü insanlar iyileştirmek isterken daha çok yaralayabiliyor
Başınız sağolsun çok üzüldüm kaybınız için. Biraz daha kendime gelince mutlaka alacağım destek ama şimdilik kendimi hazır hissetmiyorum.

Çevremdeki insanlardan kimseyle konuşmuyorum hala. Zaten yurtdışındayım, gelenim gidenim de yok ben istemedikçe. O açıdan rahatız.
 
Allah yüreğine soğukluğunu versin inş. Bol bol sabır diliyorum. Sana teselli cümlesi vermek kolay değil biliyorum. Ama cennette bir kuşun var öyle düşün. Rabbim istediğin vakit kucağını doldursun sağlıkla huzurla.
Mutlaka testlerinizin sonuçlanmasını bekleyin yalnız.
 
Ben de kızımı geçen sene haziran ayında kaybettim.bire bir ayni duyguları yaşadım.baska bebeğim olsa dünyalar tatlısı kızımı unutmuş gibi olur muyum diye düşündüm sizin gibi.sizin yazdığınız tüm duyguların hepsini eksiksiz hissettim. Bunu yaşayan tüm melek annelerinin de aynı duyguları hissedeceğini biliyorum.bir anne kalbim demir taraklarla taraniyor sanki demisti onun cumlesini de kalbimde hissetmistim.Hayatta bizim müdahale edemeyeceğimiz durumlar var içimizi yakan. müdahale etme şansımız olsaydi elimizden gelenin en güzelini yapardık güzel evlatlarımız için..sizi anlıyorum tabi henuz cok yeni aciniz ancak şunu da zamanla düşünmenizi isterim .bebeklerimiz bizim üzgün olmamızı istemezlerdi.bu onları üzerdi diye düşünerek hayata adapte olmaya başlamıştım.umarin siz de zamanla kendinizi daha iyi hissedersiniz
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Tam 17 yıl oldu..30 haftalik bebeğimi hiç bir sorun yokken aniden erken doğum yaparak kaybettim.ilk aylarda hâlâ karnımda gibi hissederdim öyle büyük bir travma ki yaşayan bilir.
Sonra başka çocuklarım oldu.unutacaksin diyemem ama tekrar bebeğin olunca bebeğine yetebilmek ona iyi anne olabilmek için uğraşırken daha az düşünmeye başlayacaksın.nacizane tavsiyem kendini bir nebze iyi hissetmeye başladığın an tekrar bebek düşünmen sana iyi gelecek tek şey bu. Allah sabrını arttırsın inşallah bir daha aynı acılarla sınamasın canim benim 💗
 
Tam 17 yıl oldu..30 haftalik bebeğimi hiç bir sorun yokken aniden erken doğum yaparak kaybettim.ilk aylarda hâlâ karnımda gibi hissederdim öyle büyük bir travma ki yaşayan bilir.
Sonra başka çocuklarım oldu.unutacaksin diyemem ama tekrar bebeğin olunca bebeğine yetebilmek ona iyi anne olabilmek için uğraşırken daha az düşünmeye başlayacaksın.nacizane tavsiyem kendini bir nebze iyi hissetmeye başladığın an tekrar bebek düşünmen sana iyi gelecek tek şey bu. Allah sabrını arttırsın inşallah bir daha aynı acılarla sınamasın canim benim 💗

Beni ilk zamanlar en çok üzen şeylerden biri, üzerinden zaman geçecek..diye düşünmekti. 40 yıl 50 yıl geçecek.. aslında 40 yıl 50 yıl acı çekmek değil, ondan 40 yıl daha uzaklaşmak sanırım hissettiğim acı.. tam anlamlandıramıyorum da. 2,5 yıl uzaktayım şimdi❤️
 
X