- Konu Sahibi bubendegilim
-
- #61
Daha üç aylıkMerhabalar;
Konuya nasıl nereden başlasam bilemiyorum. Doğum yapalı 3 ay olmak üzere. Çok zor bir doğum ve iyileşme süreci geçirdim. Pandemi falan da derken annem baktı hep sağ olsun. Annemden artık dönmemiz gerekti ve ben ne yapacağımı şaşırmış haldeyim. Sürekli ağlamaklıyım, sürekli içimde bir hissiyat var. Annem varken hiç böyle değildim, şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim çok destek olmasına rağmen bu halimi görünce acaba yeniden annene mi dönsen diyor. Ama ben istemiyorum. Artık bir başıma bebeğime bakmak istiyorum. Lohusalık üzerime yapıştı resmen. Bazen çok güçlüyüm bazen ise berbat durumdayım. Evime geleli bugün 3. Gün oldu. Lütfen bana destek olun. Yazacağınız her şey çok çok önemli.
Benzer şeyleri hemen hemen ilk kez anne olan herkes yaşamıştır. Uykusuz kalmak, bi yanda ev işleri bi yanda kendinize zaman ayırmak istemeniz ama bebekten zaman bulup hiç bir şey yapamamak ister istemez biraz zor gelir. Anneler olunca sorumluluğu paylaşıyorsunuz ama ne zamana kadar anneler yanımızda olabilir ki? Şunu unutmayın o sizin bebeğiniz siz ona o da size alışacak. Sizin kucağınıza geldiğinde sakinleşecek, emzirdikçe de aranızdaki bağ daha da kuvvetlenecek. Oğlumla ilk günler aklıma geldi de inanın kıyafetlerini değiştirmeye korkuyordum annem gelse de yardım etse diye beklemediğim zamanları hatırlıyorum. Şimdi tekrar hamileyim ve eşimle konuştuk ilk bir iki hafta tamam ondan sonra kimseyi istemiyoruz evde. O da sezaryen olacağım için yoksa ona bile gerek yok.Merhabalar;
Konuya nasıl nereden başlasam bilemiyorum. Doğum yapalı 3 ay olmak üzere. Çok zor bir doğum ve iyileşme süreci geçirdim. Pandemi falan da derken annem baktı hep sağ olsun. Annemden artık dönmemiz gerekti ve ben ne yapacağımı şaşırmış haldeyim. Sürekli ağlamaklıyım, sürekli içimde bir hissiyat var. Annem varken hiç böyle değildim, şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim çok destek olmasına rağmen bu halimi görünce acaba yeniden annene mi dönsen diyor. Ama ben istemiyorum. Artık bir başıma bebeğime bakmak istiyorum. Lohusalık üzerime yapıştı resmen. Bazen çok güçlüyüm bazen ise berbat durumdayım. Evime geleli bugün 3. Gün oldu. Lütfen bana destek olun. Yazacağınız her şey çok çok önemli.
şuan kendimi gördüm sende bende aynı şeyleri yaşadım 3 aylıkken annemden döndüm hem geri gitmek istedim hem istemedim eşim herşeye çok yardımcı oldu birde nöbete gidiyor eşim iki üç güne bir yalnız kalıyordum kendimi çok çaresiz yalnız hissettiğim çok ağladığım günler oldu bebeğim doğru düzgün uyumazdı mecburen dişimi sıktım stresimi ona yansıtmadım zaten gün geçtikçe oyundan daha çok anlamaya başlıyorlar oyunlar oynadım on eğlendirmeye çalıştım bir şekilde günler geçti şuan 1 yaşını geçti o kadar çok rahatladım ki artık bana bir yoldaş oldu emin ol gün geçtikçe rahatlayacaksın 1 yaşını geçince çocuk oluyor kendi bir şeyler yapıyor yürüyor seni baya rahatlatıyor lohusalıgın verdiği duygusallık tekrar mensturasyon dönemi başlamadan geçmiyor benim 8 aylıkken başladı tekrar ve o zaman o duygusallığım geçti hormonların etkisi ile böyle düşünüyorsunuz biraz da tabi eskisi rahatlığınızı da arıyorsunuz ama sadece birazcık sabır herşey çok daha iyi olacak gittikçe eğlenceli bir hal alacak bebeğinize lütfen stresinizi hiç bir zaman yansıtmayın güçlü olmaya çalışın eşinize de aynı şekilde ne kadar şanslısınız eşiniz hep size destek oluyormuş hayatınızda ki olumlu şeyleri düşününMerhabalar;
Konuya nasıl nereden başlasam bilemiyorum. Doğum yapalı 3 ay olmak üzere. Çok zor bir doğum ve iyileşme süreci geçirdim. Pandemi falan da derken annem baktı hep sağ olsun. Annemden artık dönmemiz gerekti ve ben ne yapacağımı şaşırmış haldeyim. Sürekli ağlamaklıyım, sürekli içimde bir hissiyat var. Annem varken hiç böyle değildim, şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim çok destek olmasına rağmen bu halimi görünce acaba yeniden annene mi dönsen diyor. Ama ben istemiyorum. Artık bir başıma bebeğime bakmak istiyorum. Lohusalık üzerime yapıştı resmen. Bazen çok güçlüyüm bazen ise berbat durumdayım. Evime geleli bugün 3. Gün oldu. Lütfen bana destek olun. Yazacağınız her şey çok çok önemli.
D vitamini çok önemli olmazsa eczaneye danışıp daha etkili bir ikaac alabilirsin depresyona sürükler halsizlik yapaarDeğerlerim normal çıktı. Baktırdım kendime... d vitaminim düşük onun için de sprey yazdı doktorum. Çok teşekkür ederim .
Fazlasını olursunuz eminim sadece düzenli olmak için çok uğraşmayın ve bi seneyi gözden çıkarın olduğu kadar yaşayınMaşallah size. Ben 31 yaşındayım. Hani artık çocuk sayılacak yaşta da değilim. Umarım bende sizin yarınız kadar okurum.
Evetİkiz bebekleriniz var sanırım öyle yazıyor değil miinşallah düzeleceğim. Pes etmeyeceğim...
Merhabalar;
Konuya nasıl nereden başlasam bilemiyorum. Doğum yapalı 3 ay olmak üzere. Çok zor bir doğum ve iyileşme süreci geçirdim. Pandemi falan da derken annem baktı hep sağ olsun. Annemden artık dönmemiz gerekti ve ben ne yapacağımı şaşırmış haldeyim. Sürekli ağlamaklıyım, sürekli içimde bir hissiyat var. Annem varken hiç böyle değildim, şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum. Eşim çok destek olmasına rağmen bu halimi görünce acaba yeniden annene mi dönsen diyor. Ama ben istemiyorum. Artık bir başıma bebeğime bakmak istiyorum. Lohusalık üzerime yapıştı resmen. Bazen çok güçlüyüm bazen ise berbat durumdayım. Evime geleli bugün 3. Gün oldu. Lütfen bana destek olun. Yazacağınız her şey çok çok önemli.
Kızım çok zor bir bebekti annem kendi istegi ile 40 gün kaldı ama bana kalsa 1 hafta yeterdi. Hayatımda bir bebegın altını bile degiştirmemiştim kendi bebegime kadar. İlk 3 gün annemden daha fazla yardım almıştım daha dogrusu annemin dediklerine uyuyordum içim farklı söylesede sonra kızım 3 gunlukken küveze girdi 5 gün kaldı. Bu 5 gün bana tokat gibi carptı bir anda toparlandım bir bebege annesinden daha iyi kimse bakamaz derdini kimse anlayamaz buna emin ol. Başarabilecegini bil kendine güven. Sen şimdi 3 ay kaldıgın için annende sudan çıkmış balık gibi oldun ama alışırsın. Ne kadar zor olursa olsun buna inaneger şimdi annene gidersen bunun sonu gelmez herşey zor gelir sana
Burada yazan herkesten Allah razı olsun. O kadar iyi geldi ki. Sadece ben değilmişim dedim.Şuan rahata alıştığın için böyle. Annene gidersen rahatlık devam edecek hiçbir zaman kendi kendine yetecek duruma gelemeyeceksin. Bak gör 1 ay sonra nasıl değişecek herşeyi halledeceksin hemde kolay gelecek eşin de destekmis zaten
Evet hamd olsun imkanlar dahilinde bir şeyler yapıyoruz. Aslında korkum yapamamaktan çok yalnızlık hissiyatı. Çok ağır geliyor o his banaAlışmışsınız annenizle bakmaya o yüzden böyle hissediyorsunuz. Bakamayacağınızdan değil yani. 2 çocuğum var. Haka ailemin yanına gidip geldiğimde veya annem gelip gidince, ben bu çocuklara nasıl bakıyordum diye ilk gün bir bocalıyorum.
Annenizin evine gittikçe bu böyle devam edecek. Hep bir bocalayacak ve geri gitmek isteyeceksiniz. Sıkın dişinizi ve kendi düzeninizi kurun.
Yardımcınız, robot süpürgeniz gibi imkanlarınız varmış. Bunların hiçbirine sahip olmayan insanları düşünün ve onlar yapabiliyor ise bende yaparım diye düşünün. Artık annesiniz ve güçlüsünüz. Bu yapamam edemem psikolojisinden çıkın ki üstünüze yapışmasın
Bende böyle diyordum. Dilerim siz yaşamazsınız.İnsanin kendi bebegine bakmasi icin normal, dogal yasamda baska birine ihtiyaci olur mu ki? Bir bebegin bakim ve sorumlulugunu bir kisi ustlenemeyecegi icin olsa gerek anne ve babaya ihtiyac var. Bence biz gozumuzde buyutuyoruz bebek bakim olayini. Egitim kismi daha zor olsa gerek.
Hamileyim bes aylik. Ailelerden uzak bir sehirdeyiz. Esim benim rahat etmem acisindan
İstersem ailemin oldugu sehirde dogum yapabilecegimi soyledi ben kabul etmedim. Oyle bir durumda esim isi geregi biraz yanimizda kalip sonra gidecek muhtemelen. Babalari bu kadar disarda birakmamaliyiz. Malesef bizim toplumumuzda babanin gorev ve sorumlulugunu ilk etapta anneanneler babaanneler ustleniyor. Dogumlar anne evinde yapiliyor.İnsanin kendi evi daha rahat olur ve anne baba cocuk arasindaki iliski daha saglam,sicak olur diye dusunuyorum. Allah saglik versin gerisi hallolur. Engelli, hasta bebek anneleri babalari ne yapsin?
Tabiki bebekten sonra insanin yasam tarzi degisiyor , kendi ihtiyaclarindan vazgeciyorsun yeri gelince bırak luksleri. Alisma sureci oluyor ve disardan yardim ne kadar olursa bu surec o kadar uzar.
Çok haklısınız. Sadece içimde bir yalnızlık var yoksa bebeğimin her şeyini çok şükür yapabiliyorum. Geçecek biliyorum sadece zaman tanımam lazım bize... Allah bin sefer razı olsun.Benzer şeyleri hemen hemen ilk kez anne olan herkes yaşamıştır. Uykusuz kalmak, bi yanda ev işleri bi yanda kendinize zaman ayırmak istemeniz ama bebekten zaman bulup hiç bir şey yapamamak ister istemez biraz zor gelir. Anneler olunca sorumluluğu paylaşıyorsunuz ama ne zamana kadar anneler yanımızda olabilir ki? Şunu unutmayın o sizin bebeğiniz siz ona o da size alışacak. Sizin kucağınıza geldiğinde sakinleşecek, emzirdikçe de aranızdaki bağ daha da kuvvetlenecek. Oğlumla ilk günler aklıma geldi de inanın kıyafetlerini değiştirmeye korkuyordum annem gelse de yardım etse diye beklemediğim zamanları hatırlıyorum. Şimdi tekrar hamileyim ve eşimle konuştuk ilk bir iki hafta tamam ondan sonra kimseyi istemiyoruz evde. O da sezaryen olacağım için yoksa ona bile gerek yok.
Ağlasam bile göz yaşımı silip bebeğime gülüyorum. O çok masum , çok savunmasız bir de benim stresimi alırsa o zaman kendimi affedemem. Geçecek biliyorum sadece bir an evvel geçsin istiyorum. Bende herkes gibi bebeğimle eğlenmek, ona yetmek ve kendime de yetmek istiyorum. Allah razı olsun destek mesajınız içinTamam
şuan kendimi gördüm sende bende aynı şeyleri yaşadım 3 aylıkken annemden döndüm hem geri gitmek istedim hem istemedim eşim herşeye çok yardımcı oldu birde nöbete gidiyor eşim iki üç güne bir yalnız kalıyordum kendimi çok çaresiz yalnız hissettiğim çok ağladığım günler oldu bebeğim doğru düzgün uyumazdı mecburen dişimi sıktım stresimi ona yansıtmadım zaten gün geçtikçe oyundan daha çok anlamaya başlıyorlar oyunlar oynadım on eğlendirmeye çalıştım bir şekilde günler geçti şuan 1 yaşını geçti o kadar çok rahatladım ki artık bana bir yoldaş oldu emin ol gün geçtikçe rahatlayacaksın 1 yaşını geçince çocuk oluyor kendi bir şeyler yapıyor yürüyor seni baya rahatlatıyor lohusalıgın verdiği duygusallık tekrar mensturasyon dönemi başlamadan geçmiyor benim 8 aylıkken başladı tekrar ve o zaman o duygusallığım geçti hormonların etkisi ile böyle düşünüyorsunuz biraz da tabi eskisi rahatlığınızı da arıyorsunuz ama sadece birazcık sabır herşey çok daha iyi olacak gittikçe eğlenceli bir hal alacak bebeğinize lütfen stresinizi hiç bir zaman yansıtmayın güçlü olmaya çalışın eşinize de aynı şekilde ne kadar şanslısınız eşiniz hep size destek oluyormuş hayatınızda ki olumlu şeyleri düşünün
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?