Annem sadece yemek yapıyordu. Gerisi bendeydi alsında. Hatta yıkamasını bile kendim yapmaya başlamıştım. Hiç bir zaman da sandığını gibi rahat hissedemedim.
öncelikle geçecek yazayım
sonra bu yazdığını gün içinde kendine tekrarla
ben zaten doğduğundan beri bebeğime bakıyorum diye
ben annemin yanına gideyim mi diye soranlara bu nedenle gitme diyorum
sanki anneler çok büyük bir destek olmuş psikolojisine giriliyor
aslında sadece orada olduğunu bilmek güven veriyor yani anne olağan evinin yemeğini işini bakıyor, taze anne de bebeğine bakıyor
ama içinde hep bir şey olursa annem destek olur hissi var, bu nedenle attığı her adımı aman ne olacak annem var diye atıyor
hatta anne karşı çıksa dahi (yelek giydir, çorap giydirme gibi gibi) anneye karşı çıkılıyor ama yine de bir şey olursa anne destek hissediliyor
sonra eve gelindiğinde ise eyvah destek yok psikolojisi tavan yapıyor zaten fiziki ortam da değişiyor
şöyle düşünün, kolumuz kırıldığında atele aldılar atel bize destek sadece, kemiğimiz iyileşti artık kendi kendine duruyor ama bir süre daha atelde
sonra atel çıktı (annenizden geldiniz) ama kolunuz artık iyi, o desteğe esasen ihtiyacınız hiç oluşmamıştı, siz bakıyorsunuz zaten
eşiniz de yardımcıymış, ev işini vs umursamayın bebek uyurken vs siz de dinleyin kafa dağıtın yine eşiniz geldiğinde de ona bırakın hem o baba bebek ilişkisini pekiştirir hem siz biraz bebek düşünmeden zaman geçirirsiniz
bir de naçizane tavsiyem çok düşünmeyin
zira biraz rahat olmak lazım, bebek yanında olmasa da onun yemesi içmesi bezi kıyafeti sürekli düşünmek anneyi yorar
huzurlu günlerde büyütün
geldi geçti hepsi
çok zor bir şeymiş. Gerçekten yaşamayan insan bilemiyor. Boş bir şey sanıyorlar , naz sanıyorlar ama değil... Çoğu zaman kendimi çaresiz ve öylece bakarken buluyorum. Allahım diyorum nolur al içimden bu pis şeyi. Geçecek biliyorum ama geçerken umarım benim içimden geçerek geçmez 
