Bebeğime bir şey olursa korkusu

manolyal .!.:

Kaygili anneler umarim bu mesajımı okur,
ben 112 çalışanıyım anne olduktan sonra gördüğüm tüm vakalar beynime akın etti bebeklerde boğulmalar, yanıklar, travmalar, yüksekten düşmeler ve kaygi bozukluğu yaşamaya başladım, bilmemek mutluluktur sözünü çok iyi anladim. Psikiyatri uzmanina gittim ve ilerleyip obsesyon boyutuna gelmemesi icin anlattim bu durumu başa çıkmakta zorlanıyorum dedim ve bana bir haber, vaka gördümüzde kaygılanmamız , önlem almamız normaldir, fakat sosyal hayatı etkiliyorsa tetikteysek, uyuyamiyor yeme duzenimizi bozuyorsa burada bir dur dememiz gerekir dedi. Çünkü bu durum bebekken ve erken çocukluk döneminde" koruma" çemberinde kalsada ileriki dönemde korumacı anne özgüven sorunu yaşayan ve bağimsızlaşamayan birey sorununa evrilir. Yani küçük bebeklerimiz kaygilarimiz sonucu fiziksel hasar almasada ileride psikolojik hasarlar alabilir. Bu yüzden kalem kalem yazıp alinacak önlemleri alalım ve bir gözümüzü üstünde hayatı keşfetmelerine olanak saglayalim.
Anksiyete sahibi bireyler yetistirmemek adına ben artık bu şekilde yapiyorum tüm yorumlari okudum kotu haberi okudugunuzda ben bunun icin gerekeni yaptim (kemer takiyorum,tek birakmiyorum vs) diyorsaniz ya olursa diye kendinizi yiyip bitirmeyin, unutmayin cocuklarimiz bizi her yonden aynalar. Mutlu anne=mutlu bebek

Genişletmek için tıkla...

Bütün hepsine katılıyorum ve obsesyonumu yenmemde en çok Doğan Cüceloğlu Geliştiren Anne -Baba kitabı bana çok yararlı oldu. Kaygılı ebeveynlerin aslında çocuklara çok büyük zarar verdiğini çok güzel bir şekilde anlatmış okumanızı tavsiye ederim hanımlar. Sizi de rahatlatacaktir

Offf beş aylık bebeğim var konuyu okuyunca içime öküz oturdu. Allah sabır versin hiç kimseye yaşatmasın. Anakucağından nasıl düşmüş anlamadım? Biz de çok sık kullanıyoruz önlem alalım diye soruyorum. Ana kucağı koltuğun üstünde miymiş? Yerde değil miymiş? Kemeri bağlı değil mi?

filmdelisi .!.:

Yoo, çocuklarımı oto koltuğuna, bebek arabasına öyle bir bağlamam vardır ki çevredekiler dövüyorum zannederdi.
Müthiş bir ağlama, direnme, bütün gücüyle kendini savunma falan filan.
Kabul etmiyorsa kirli çamaşır gibi elle kucaklayıp hop eve koşarak dönme.
Yani hiçbir çocuk ‘aaa oturayım şuraya’ demiyor ama güvenlik takıntılı anneler ağlamaktan kussa dahi, canına bir şey olacağına ağlamasını yeğeliyor.
Bana çoğu zaman ‘işkenceci anne’ gibi bakarlardı ama zaman geçip kaza haberleri geldikçe ‘bebek arabasından düştü dişi kırıldı, sandalyeden düştü burnu kırıldı, arabada kapıyı açtı düştü yaralandı, evde tvyi düşürdü, şifonyer üstüne devrildi’ vs diye, kendimi kafa sallarken buluyorum.
Bunların hepsini önceden gören kendimle istemsiz gurur duyuyorum.

Ha benimkiler birbirlerini döverek bu zararı veriyor o ayrı Ama benim ihmalim değil, bu vicdan rahatlığı her şeye yetiyor.

Genişletmek için tıkla...

ahahahah yalnız değilmişim valla ya benimkini bağlıyordum arabaya sanırsın işkence ediyorum . yoldan geçenler tipik tipik bakıyordu bebeğime göre bebek arabası içerisinde ayakta durulması için yapılmış bir alet 2,5 YAŞINA GELDİ ÇOK ŞÜKÜR :d ama hep kucakta gezdi her yerde arabada durmadı hiç bağlıyoruz diye

Offff içim yandı.Keske okumasaydim.Korkularima hergun bir yenisi ekleniyor.Dogumdan beri ciddi anksiyete sorunu yaşıyorum.Etrafimdaki herkes bıkmış durumda.Dun kuduz haberi okudum şimdi de kafayı ona taktım.Esim artık tahamul edemez oldu bana.Hayatim zindan oldu.Kizim 19 aylık ve hergun dağ gibi katlanan korkuların altında eziliyorum.Gecicek diye beklerken artarak hızlanarak hergun korkuların yenisi eklendi.

Kız sen de anksiyete var, biraz pasiflora şurup iç, doğumdan önce de böyle kaygılanırdın sen :) Louder

Allah rahmet eylesin üzüldüm ama her bebek ve annenin başına böyle şeyler gelmiyor.

Beni kedi yiyormuş küçükken yere bırakıyormuş ilgisiz annem, kedi baya yemeye tenezzül etmiş zorla almış üzerinden başka biri.yaşıyorum hala sıkıntı yok.

Ha bana kalsa almasaydı da yenseydim o başka mesele

Louder .!.:

Merhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim

Genişletmek için tıkla...

benzer kaygılar yaşamayan anne olduğunu sanmıyorum. depremden sonra 2 hafta haberleri izledikçe gecelerce uyku uyuyamadım. her çıkan çocukta bebekte kendiminkileri koydum yerlerine. kızım 3.5 yaşında hepimiz ölsek onu çıkarsalar enkazdan tanımadığı insanların arasında kalıp napıcak tek başına diye bebeğim 5 aylıktı enkaz altında kalsaydık bebeğim emmek için günlerce ağlayacaktı belki de ben başında cansız dururken kızım anne korkuyorum diyecekti ben ses veremeyecektim ya da onu kurtaramayacaktım diye abartmıyorum 2 hafta ağlamaktan uyuyamadım. ama yapacak bir şey yok bazen kaderde varsa olacak demek teslim olmak, olmaması için dua etmek dışında seçenek kalmıyor

Rowena Ravenclaw .!.:

Offf beş aylık bebeğim var konuyu okuyunca içime öküz oturdu. Allah sabır versin hiç kimseye yaşatmasın. Anakucağından nasıl düşmüş anlamadım? Biz de çok sık kullanıyoruz önlem alalım diye soruyorum. Ana kucağı koltuğun üstünde miymiş? Yerde değil miymiş? Kemeri bağlı değil mi?

Genişletmek için tıkla...

Hiçbir detay bilmiyoruz haliyle soramıyoruz da… haberlerde de detay yok. Markası, konumu, duruşu bilebilsek keşke. Ana kucağından düşen bebek diye aratınca haberler çıkıyor her yeni düşen haberi inceliyorum detay var mı diye ama yok

Çok üzücü gerçekten.
Bir anlık dalgınlik,dikkatsizlik belki dolan vade bilemiyorum ama bir anne bununla nasıl yaşar nasıl teselli bulur cidden bilmiyorum, her an kendini suçlar insan. Allah sabır versin ailesine,özellikle annesine.
Kendi adima kötüyü düşünmeden yaşamaya çalışıyorum. Gerekli tedbiri alıp ona göre devam ediyorum hayatıma. 2 çocuğum var aksi halde ben yaşayamam ki.
Kızım 11 oglum 5 yaşında
Okula gidiyor kızım,gittiği okulda baya büyükçe bir avlu var,o avlu boş en üst kata kadar ve balkon gibi çıkıntılar var kestirme yol gibi düşününo avluya bakıyor o kısımlar,baktıkça icim daraliyordu her seferinde kizımi uyarıyorum bu balkon tarafından geçme diye zira biri itse 3 kat düşer aşağı boşluğa diye.
Oğlum kolluksuz büyük havuza düştü geçen yaz, aklim cikti ki dibinde duruyor uyarıyordum yaklaşma gel kolluğunu takalım diye,baya yüzüstü kaldı çırpındı nasıl tuttum çektim ben bile bilmiyorum ki havuzdan acayip korkarım ben,kuzenimi kaybettim havuzda,kafasıni çarpmış bayilmış yüzüstü kalmış öyle de yüzüyor sanmışlar kimbilir kaç dakika. Kuzenim geldi aklıma ödüm koptu. Kızıma her seferinde suda şaka olmaz,sakın kenara yakın atlama taşa çarparsın,ortaya atla,küçük havuza atlama dizini çarparsın vs diyorum. Oglumun zaten yanında duruyorum 2 dakika oturmuyorum kenara küçük havuzda kollukla olsa bile.
Kısacasi tedbir almak zorundayız,maalesef anlık gelişiyor olanlar ve mudahale edebilecek kadar yakın olmak gerekiyor. Anakucaği zaten gozetimsiz kullanılırsa tehlikeli birşey,biraz büyüyüp hareketlenince kalkmaya çalışıyorlar. Ben mesela oğlum oturmaya başlayınca kaldırdım anakucağını zira kafasini kaldıriyordu arabada kalkmaya çalışıyordu, baktim olmayacak oto koltuguna gectim güvenli gelmedi bana artık yada oturunca ayaklarını sallayip kendini aşağı kaydıriyordu artık bıraktim kullanmayı.Muhtemelen kalkmaya çalıştı oğlum gibi anakucağından uzerine kapandi yada yine kendini kaydırdı çocuk hareketle yine dengesi bozulup üzerine kapandi. Kaldıramazda agır zira.
Kızımda mesela kendini geriye atma huyu vardı,onunda hep arkasına destek koyardım.
Oğlum benimle uyuyor bazen hala ki 5 yaşında hala yatağimın yaninda park yatak duruyor dönerse duşmesin diye.
Camlar açiksa odadan ayrılmıyorum,odadan ayrilacaksam camı kapatiyorum. Kapıyı kilitliyorum evdeyken bir an cikip gidebilir duşebilir diye.
Bize emanetler,bizde tedbirimizi alıp koruyup kollayacağız,illaki düşecek,kalkacaklar ama minimumda tutmak olmalı çabamız. Ongörebildigimiz tehlikelerden uzak tutmak belkide.
Sizde kendinizi bu şekilde üzmeyin, tedbirinizi alın kontrol edebileceğiniz durumlardan sorun yaşamamak adına tabi ki.
Saglıkla büyütün bebeğinizi.

powerpuff_girl .!.:

İyi de 7 aylık bir bebek sadece ana kucağından düşse başını çevirir kolları üzerinde kalkar bir şekilde toplar kendini ya çok yüksekten düştü başı çarptı bilinci kayboldu ondan ya da engelli bir bebek olmalı yani ortada ciddi ihmal var .. böylesi ciddi ihmal yapan bir anneyle empati yapıp Kendinizi yıpratmayin her anne mutlak önlemleri almalı gerisi takdiri ilahi ama bu hikayede ciddi ciddi ihmal var !

Genişletmek için tıkla...

Detayları bilmiyoruz inanın. Kınamamak lazım. En çok annesi kahroldu neticede… keşke hiç olmasaydı

powerpuff_girl .!.:

İyi de 7 aylık bir bebek sadece ana kucağından düşse başını çevirir kolları üzerinde kalkar bir şekilde toplar kendini ya çok yüksekten düştü başı çarptı bilinci kayboldu ondan ya da engelli bir bebek olmalı yani ortada ciddi ihmal var .. böylesi ciddi ihmal yapan bir anneyle empati yapıp Kendinizi yıpratmayin her anne mutlak önlemleri almalı gerisi takdiri ilahi ama bu hikayede ciddi ciddi ihmal var !

Genişletmek için tıkla...

Benim oğlum o aylarda bacaklarinı sallaya sallaya kendini kaydıriyordu anakucağından,,bazende kafasını kaldirıp oturmaya çalışıyordu,bu sebeple ben bir şekilde ya kendini kaydirip yada oturup anakucağının dengesini bozduğunu düsündüm(oto koltuğu tipinde anakucağindan bahsediyorum)bir kez koltuğun kalktıgına şahit oldum ben o şekilde ki gözümün önünde oldu bir daha da kullanmadım korkup, iri bir bebekse oğlum gibi,belki ana kucağı üstüne kapaklanmıştır,kalkamamıştır o sebeple. Yada oturmaya çalıştıysa kafası agır gelip yine boynuna zarar verecek şekilde düşmüş olabilir kemeri bağlı değilse. Ki zaten boynu zarar gördüyse kalkamaz ki ağlasa annesi duyardi belki o an boynu kirıldı hemen öldü ağlayamadı bile yada bayildi yüzüstü nefessiz kaldı vs.
Her şekilde korkunç ama olamaz/imkansız değil bence.

filmdelisi .!.:

Yoo, çocuklarımı oto koltuğuna, bebek arabasına öyle bir bağlamam vardır ki çevredekiler dövüyorum zannederdi.
Müthiş bir ağlama, direnme, bütün gücüyle kendini savunma falan filan.
Kabul etmiyorsa kirli çamaşır gibi elle kucaklayıp hop eve koşarak dönme.
Yani hiçbir çocuk ‘aaa oturayım şuraya’ demiyor ama güvenlik takıntılı anneler ağlamaktan kussa dahi, canına bir şey olacağına ağlamasını yeğeliyor.
Bana çoğu zaman ‘işkenceci anne’ gibi bakarlardı ama zaman geçip kaza haberleri geldikçe ‘bebek arabasından düştü dişi kırıldı, sandalyeden düştü burnu kırıldı, arabada kapıyı açtı düştü yaralandı, evde tvyi düşürdü, şifonyer üstüne devrildi’ vs diye, kendimi kafa sallarken buluyorum.
Bunların hepsini önceden gören kendimle istemsiz gurur duyuyorum.

Ha benimkiler birbirlerini döverek bu zararı veriyor o ayrı Ama benim ihmalim değil, bu vicdan rahatlığı her şeye yetiyor.

Genişletmek için tıkla...

Bende çok eve götürdüm inatçı kizımi oto koltuğuna oturmak istemiyor diye. Gezmek istiyordu birde,oturup ağlayınca eve gidiyoruz deyip aynı gün 5 kez eve aglaya aglaya götürdüğümü bilirim,6.da ikna oldu ama bir daha da sorun yaşamadım koltuk konusunda.
Oğlum bebek arabasından nefret ediyordu,bebek arabasını devirme aşamasına geliyordu tepinmekten,yürumekte istemiyordu,kucakta taşımaktan ben nefret ediyordum zira ağırdı baya,gittim ebeveyn kontrollü bisiklet aldim,bel tarafı korumalı falan.
Kızım çok hareketliydi bebekken mama sandalyesini bile deviremeyeceği kadar agır hantal birşey almıştım,içinden çıkması /çikabilmesi sayet tepsiyi ben çekmezsem mümkün değildi. Gidip basit bir sandalye alsaydım eminim devirirdi.
Biraz da cocuğa göre hareket etmek lazım. Kızim 1 yaşına kadar anakucağina siğıyor ve oturuyordu ama oğlum 6-7 aylıkken kalkmaya çalısıyordu onun oto koltuğunu erken aldım arabada durmuyor, kalkmaya çalışıyor diye zira arabaya binip kizimi almak zorundaydım okuldan. Ha en iyi anne benim diyen bobürlenmek değil amacım ama bir adim sonrasini tahmin etmek gerek bazen

Ben oglumu camın önündeki peteğe tırmanirken yakaladıgımda,iyi ki cami kapatmısım diye geçirdim içimden zira aklıma gelen başıma gelir çoğu zaman.
1 kez kapıyı kilitlemedim unutmuşum bir baktım(ben mutfaktayken)benim oğlan açmıs kapıyi koridora cikmış ki 2-2.5 yasındaydi,bunu da ongörmus fakat nedense önlem almamıştım. Son oldu o. Eve girince ilk işim kapiyi kilitlemek oldu o günden sonra ihmal etmedim.

choccywhoccydoodah .!.:

Bende çok eve götürdüm inatçı kizımi oto koltuğuna oturmak istemiyor diye. Gezmek istiyordu birde,oturup ağlayınca eve gidiyoruz deyip aynı gün 5 kez eve aglaya aglaya götürdüğümü bilirim,6.da ikna oldu ama bir daha da sorun yaşamadım koltuk konusunda.
Oğlum bebek arabasından nefret ediyordu,bebek arabasını devirme aşamasına geliyordu tepinmekten,yürumekte istemiyordu,kucakta taşımaktan ben nefret ediyordum zira ağırdı baya,gittim ebeveyn kontrollü bisiklet aldim,bel tarafı korumalı falan.
Kızım çok hareketliydi bebekken mama sandalyesini bile deviremeyeceği kadar agır hantal birşey almıştım,içinden çıkması /çikabilmesi sayet tepsiyi ben çekmezsem mümkün değildi. Gidip basit bir sandalye alsaydım eminim devirirdi.
Biraz da cocuğa göre hareket etmek lazım. Kızim 1 yaşına kadar anakucağina siğıyor ve oturuyordu ama oğlum 6-7 aylıkken kalkmaya çalısıyordu onun oto koltuğunu erken aldım arabada durmuyor, kalkmaya çalışıyor diye zira arabaya binip kizimi almak zorundaydım okuldan. Ha en iyi anne benim diyen bobürlenmek değil amacım ama bir adim sonrasini tahmin etmek gerek bazen

Ben oglumu camın önündeki peteğe tırmanirken yakaladıgımda,iyi ki cami kapatmısım diye geçirdim içimden zira aklıma gelen başıma gelir çoğu zaman.
1 kez kapıyı kilitlemedim unutmuşum bir baktım(ben mutfaktayken)benim oğlan açmıs kapıyi koridora cikmış ki 2-2.5 yasındaydi,bunu da ongörmus fakat nedense önlem almamıştım. Son oldu o. Eve girince ilk işim kapiyi kilitlemek oldu o günden sonra ihmal etmedim.

Genişletmek için tıkla...

Geçmiş olsun.
Bilemiyorum bana mı geldi ama benim bebekler yenidoğan haliyle sürünüyordu ve 2 aylık dönmeye başladılar zaten. Döndüklerini elbette bıraktığımız yerden düşünce anladık.
Park yataktan 5 aylıktı atladığında, 7 aylıktı mama sandalyesi kemerinden sıyrılıp mermere çakıldığında yine aynı ayda yükseltili koruması olan yatağından gece tırmanıp güm sesine uyandık falan filan.
Diyeceğim o ki, gözümün önünde dudağı patladı, karnına başka bir evde çay döküldü, okulda alnı yarıldı, iç damağı vs derken ben bu kadar takıntılı anne iken bile başımıza neler geliyor.
En son bu sene balon çubuğunu bademciğine batırdı mesela, durmuyorlar anacım durmuyorlar

Çok üzüldüm. Gerçekten bu hayatta yaşanabilecek en büyük acı. Daha büyüğü yok, sanmıyorum... Aklıma getirince bile hemen kovuyorum bu düşünceyi. Aklıma bile getiremediğim şeyle nasıl yaşanır tahmin etmek bile istemiyorum.

Louder .!.:

Merhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim

Genişletmek için tıkla...

Cenzaden sonra hissettikleriniz çok normal. Ama bu düşünceler 3-5 ay uzarsa o zaman psikiyatriye gidin şu an hissettikleriniz çok çok normal ölüm var tabi ki acı hissedeceksiniz

Louder .!.:

Merhabalar, herkese iyi akşamlar. Çok üzücü bir haberle ve kaygılarımla geldim bu defa.
İki gün önce eşimin memleketinden haber aldık. Bir akrabasının bebeği 7 aylık. Ana kucağından yüz üstü düşmüş annesi diğer odadayken. Çocuk nefessiz kalıp vefat etmiş. Korkunç bir acıya tanık olduk uzaktan da olsa. Annesinin cenazede bebeğini verememesi, başından ayrılamaması… Psikolojim çok ciddi düzeyde yıprandı. Kendimi çok kötü hissediyorum. O anneyle empati yapmanın acısı bile kalbimi çürütüyor, kadıncağızı düşünemiyorum. Her önlemi alıyorum ama yine de çok korkuyorum. Bebeğime bir şey olursa düşüncesini atamıyorum son iki gündür. Hep kaygılıyımdır ama öyle başka çekiyorum ki bu kaygının acısını. Başında babası varken odaya geldim mesela şimdi. O uyuyor. Yatağın üstünde oyuncağı kalmış. O an aklımdan “benim bebeğime bir şey olmuş olsa bu oyuncağı görmek çok canımı yakardı” diye o saniye geçiyor düşünceler. Engel olamıyorum. Çok mutsuzum ve paylaşmak istedim

Genişletmek için tıkla...

Allah rahmet eylesin.Cok zor durum bende 5 yaşında iken kuzenimin ölümünü gördüm.4 yaşındaydı.Beraber oynardık.İki ablası var.Birisi benimle aynı yaşta yengemin kızına kardeşini neden getirmedim diye bagirdigini hiç unutmam.Kendi kardeşimi de 8 yaşında kaybettim.Birkac sene önce de kuzenimin çocuğu doğuştan rahatsızdı vefat etti.

Allah kime ne zaman omur biçti bilemeyiz.Onlem alacağız.Takdir Allah'tan.Sizde dışarı çıkın kitap okuyun kafanızı dağıtın.Psikolojiniz bozulmuştur.

filmdelisi .!.:

Geçmiş olsun.
Bilemiyorum bana mı geldi ama benim bebekler yenidoğan haliyle sürünüyordu ve 2 aylık dönmeye başladılar zaten. Döndüklerini elbette bıraktığımız yerden düşünce anladık.
Park yataktan 5 aylıktı atladığında, 7 aylıktı mama sandalyesi kemerinden sıyrılıp mermere çakıldığında yine aynı ayda yükseltili koruması olan yatağından gece tırmanıp güm sesine uyandık falan filan.
Diyeceğim o ki, gözümün önünde dudağı patladı, karnına başka bir evde çay döküldü, okulda alnı yarıldı, iç damağı vs derken ben bu kadar takıntılı anne iken bile başımıza neler geliyor.
En son bu sene balon çubuğunu bademciğine batırdı mesela, durmuyorlar anacım durmuyorlar

Genişletmek için tıkla...

Size de geçmiş olsun,Allah beterinden saklasın.
Bir anda ne oluyorsa oluyor zaten,çocukların olayları hep anlık. Benim oğlum 1 yaşındayken 15 kiloluk cam damacanayı devirdi gözümün önünde,birde ellediğini gördüm aramizda 2 metre mesafe var bırak oğlum diyerek kalkıp koşmamla itip devirmesi bir oldu ki altında tekerlekli birşey vardı aslında devrilmeyedebilirdi ama tabi ki aklıma gelen başıma geldi ve devrilip tuzla buz oldu. 15 litre su(yeni açmıştım damacanayı ağzına kadar doluydu)ortalığa sacılan cam ,içinde duran oğlum ki 1 adım atsa suya basıp camın üzerine düşebilirdi yada ilk adımda cama basabilirdi. Neyseki şaşırdı öyle kalakaldı da hasarsiz atlattık, kımıldamadan alabildim camların arasından.
Allah beterinden saklasın,canları içinde olsun ama çok zorlanıyorum ben cidden,erkek çocuklari bu konuda daha da zorluyor ben farkı net görebiliyorum yani,haylazlıkta sinır tanımıyorlar.

bendenizefenim .!.:

benzer kaygılar yaşamayan anne olduğunu sanmıyorum. depremden sonra 2 hafta haberleri izledikçe gecelerce uyku uyuyamadım. her çıkan çocukta bebekte kendiminkileri koydum yerlerine. kızım 3.5 yaşında hepimiz ölsek onu çıkarsalar enkazdan tanımadığı insanların arasında kalıp napıcak tek başına diye bebeğim 5 aylıktı enkaz altında kalsaydık bebeğim emmek için günlerce ağlayacaktı belki de ben başında cansız dururken kızım anne korkuyorum diyecekti ben ses veremeyecektim ya da onu kurtaramayacaktım diye abartmıyorum 2 hafta ağlamaktan uyuyamadım. ama yapacak bir şey yok bazen kaderde varsa olacak demek teslim olmak, olmaması için dua etmek dışında seçenek kalmıyor

Genişletmek için tıkla...

Ayni manyak dusunceler bende de vardi. Surekli senaryo yazdim kafamda. Cok uzuluyorum. Annelik delilik gercekten. Dengeyi saglamak cok zor.

Louder .!.:

Hiçbir detay bilmiyoruz haliyle soramıyoruz da… haberlerde de detay yok. Markası, konumu, duruşu bilebilsek keşke. Ana kucağından düşen bebek diye aratınca haberler çıkıyor her yeni düşen haberi inceliyorum detay var mı diye ama yok

Genişletmek için tıkla...

Annenin instagram hesabina baktim. Hep paylasmis bebegini. Yavrum benim ne tatliymis. Bebek kadar anneye de cok uzuldum. Cocuk konusunda buyuk konusmak istemem hic. Her sey herkesin basina gelebilir. Allah ona buyuk sabir versin.

-EarthLing- .!.:

Annenin instagram hesabina baktim. Hep paylasmis bebegini. Yavrum benim ne tatliymis. Bebek kadar anneye de cok uzuldum. Cocuk konusunda buyuk konusmak istemem hic. Her sey herkesin basina gelebilir. Allah ona buyuk sabir versin.

Genişletmek için tıkla...

Benim samimiyetim yoktu tanışmıyordum bile ama bakınca kalbim acıdı benim de… Allah sabrını versin inşallah

filmdelisi .!.:

Geçmiş olsun.
Bilemiyorum bana mı geldi ama benim bebekler yenidoğan haliyle sürünüyordu ve 2 aylık dönmeye başladılar zaten. Döndüklerini elbette bıraktığımız yerden düşünce anladık.
Park yataktan 5 aylıktı atladığında, 7 aylıktı mama sandalyesi kemerinden sıyrılıp mermere çakıldığında yine aynı ayda yükseltili koruması olan yatağından gece tırmanıp güm sesine uyandık falan filan.
Diyeceğim o ki, gözümün önünde dudağı patladı, karnına başka bir evde çay döküldü, okulda alnı yarıldı, iç damağı vs derken ben bu kadar takıntılı anne iken bile başımıza neler geliyor.
En son bu sene balon çubuğunu bademciğine batırdı mesela, durmuyorlar anacım durmuyorlar

Genişletmek için tıkla...

Simdiki bebekler bir ilginc zaten. Benimkini hastaneden getirdik. Daha 5 gunluk. Bizim yataga koydu rahmetli annem. Anne dikkat et kenara yakin doner duser dedim. Guldu bana kac cocuk buyutmus kadin, 5 gunluk bebek nasil donsun dedi. Ama resmen iki dk sonra bir baktik bacagini kaldirip yana dondu bizimki. Annem de sok oldu bu nasil bebek diye. O haliyle resmi var, gobek bagi duruyor ama bacagini yana atmis. Cocuk soz konusuysa hic olmaz yapmaz dememek lazim.