intihar etmekten başka çarenin kalmaması

Papua .!.:

Zor ve yıpratıcı şeyler yaşamışsın doğru. Hayatının bundan sonraki kısmının hatta gelecek senenin bile kötü olacağının garantisi yok ki. Belki iyi bir üniversite kazanacaksın, bambaşka bir şehirde çok güzel dostlukların muazzam bir hayatın olacak. Belki 5 sene sonra çok başarılı bir iş insanı olacaksın. Belki gelecek ay hayatının aşkıyla tanışacaksın.. güzel günlerin geleceği umuduyla tutun hayata.
Çocuklukta herkes ailesine mahkum ama reşit insanların berbat ailelerine katlanma mecburiyetleri yok ki. O cendereden çıkmak senin elinde. Mücadele et.

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

tam olarak gücüm kalmadı inanın intihar etmek için bir şans verilseydi şu an bunları yazamayacaktım hayat bi şekilde engel oluyor ufacık bir istek olsa motive olsam devam edicem sayısal öğrencisiyim derece isteyen biriydim 1 hafta 10 gündür bu düşüncelerle geçince adamakıllı çalışamadım onun stresi insanı bitiriyor birleşince ortaya bunlar çıktı bütün yapılan yorumları da okudum iyi geldi ama kurtulmak için o istek geri gelmiyor ufacık bir ümidim kalmadı inanasım gelmiyor ama tükenmiş hissediyorum böyle devam etmediğini biliyorum ama zaman akıyor çok az kaldı sınava umarım bi şekilde geri dönerim hayata teşekkür ederim yorumunuz için yalnız olmadığımı hissettim az da olsa :)

Genişletmek için tıkla...

Hestiahest .!.:

Üniversite sınavına hazırlanıyor musun? Eminim 4 ay dişini sıkıp daha dayansan üniversitede ailenden uzakta mutlu olursun

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...