Bende hep böyleydim, küçüklüğümden beri annem bir ortamda gülsem azarlar bişey yapsam aşağılar, birgün sarıldığımızı hatırlamam. Yavrum lafını duymadım mesela. Oysaki sürekli annemi düşünürdüm parası yoktur diye bişey istemezdim, kardeşlerime bakardım rahat etsin diye, büyüdüm yine babam eve beş kuruş yollamazdı ben çalışıp eve para getirdim. Ama sorsanız hiiiiiç ama hiçbirini söylemez. Şuan çalışmıyorum onu der durur. Benimde erkek kardeşim var inanın küfür eder anneme ama yine annem onun için dört döner. Bana görücü gelince annem "Benim böyle titiz olduğmu görseler bana gelirlerdi" falan dedi. Ama evlendim. Kına düğün hiçbirinde tek damla gözyaşı dökmedim. İçimden gelmedi. Baktım ki değer veren daha değersiz oluyor bende artık önemsemiyorum. Hamileyim diye yardıma gelip bir ton eleştirdi. Eskiden üzülürdüm ama şimdi herşeyi söylüyorum, doğumuma gelmesini bile istemiyorum mesela çünkü sürekli yok nazlısın yok canın kıymetli diyip üzecek beni. Sizde kendinizi üzmeyi acilen bırakın. Evet üzücü şeyler ama oluyor işte, fedakar oldukça eziliyorsunuz. Boşverin eşiniz çocuklarınızla eğlenmeye bakın, görün herşey nasıl değişiyor, önemsemedikçe nasıl kıymetli oluyorsunuz.