kesinlikle katılıyorum sana.
mesela canım kimseye anlatamıyorum sıkıntımı diyorsunya Allah ile konus dualarında,namazlarında. inan rahatlıcaksın. istersen ağla doya doya. ama dök sonunda içini.
bende 20 yaşıma giricem, 16-17lerde coğumuz bu tip içe kapanmalar yasıyoruz ve depresif havaya bürünüyoruz ister istemez. kendimizde kusur arayıp onları manasız derecede büyütüyoruz,kendimizi eksik hissedip(aslında hiçde öyle değilken) insanlardan cekiniyoruz... bunu yapmaktan vazgecmemiz lazım öncelikle. kendi artılarını düşün,eksileri görme. ve bu tür sıkıntılarda insanlar için var nihayetinde,anormal bişey olarak görme bu durumunu
sürekli pozitif ol. sen insanlara ne kadar gülümseyerek ve içten yaklaşırsan cevren ve hayatda sana o kadar kucağını acar...kendine bi uğraş edinebilirsin mesela ? halkevleri var ücretsiz enstrüman kursları alablirsin, diksiyon kursları olabilir, yada dil öğrenebilirsin oralardan.hem sana artı bir özellik katar, hem cevren genişler, hemde unutursun sıkıntılarını zaman içinde..
bu psikolojiyi yeneceksin ve arkana baktığında,özellikle bu yazdıklarını okuyunca kendi kendine güleceksin minikcadı demişti dersin :)) Bu durumunu değiştirmek tamamen senin elinde. ve bu psikolojiyi yenme olasılığın, yenme isteğinle doğru orantılı olacaktır unutma...
konusmak istediğinde ben, ve biz burdayız tatlım yalnız hissetme kendini
