İnşallah nasipse neden olmasın :)Eskişehiri çok seviyorum zaten, huzur dolu renkli cıvıl cıvıl ve bence en önemlisi de çocuk yetiştirmek için oldukça ideal. Ama İstanbuldan anadoluya gitmek hele de evin tek çocuğu iken gidiyor olmak herkese tuhaf geliyor bir iki arkadaşım haricinde... Bu da yıpratmaya başladı. Neyse Eskişehir gelinleri olarak gelin geldiğimde tanışırız da belki, birbirimizi en iyi yine biz anlarız :)
Tepebaşı tarafında oturucaz sanırım, nişanlım zaten o mahallede büyümüş; annesi, abisi, kardeşi, arkadaşları hepsi o mahallede yaşıyor hala zaten, başka bir yerde yaşamak isteyeceğini sanmamİnşallah nasipse neden olmasın :)
Baskı kuranlara aldırış etme sürekli onlarla iç içe yaşayamazsın. seninde yuva kurman gerek bu bir döngü. Tek çocuk kalmanı onlar tercih ettiyse tüm sorumluluğu teksin diye senin omuzlarına yükleyemezler.
Eskişehirdeyken bir tek deniz havasını özlüyor insan
Ev bakarken hangi mahallelerden tutmaman gerektiği konusunda fikir verebilirim :)
Ben çok kötü bi mahallede oturuyorum şanssızlık ev bulamadığımız için.
Deniz kokusunu özler tabi insan, benim iş yerim beşiktaşta. Her vapur sesi duyduğumda yakında artık bunları duyamayacağım diyip duruyorum, o an üzülüp ama sevdiğim insanın da yanında olacağım diye seviniyorum. Sevinç ve üzüntü bir arada, tuhaf duygularmış :)İnşallah nasipse neden olmasın :)
Baskı kuranlara aldırış etme sürekli onlarla iç içe yaşayamazsın. seninde yuva kurman gerek bu bir döngü. Tek çocuk kalmanı onlar tercih ettiyse tüm sorumluluğu teksin diye senin omuzlarına yükleyemezler.
Eskişehirdeyken bir tek deniz havasını özlüyor insan
Ev bakarken hangi mahallelerden tutmaman gerektiği konusunda fikir verebilirim :)
Ben çok kötü bi mahallede oturuyorum şanssızlık ev bulamadığımız için.
Bende tepebaşına bağlıyım da sizin bahsettiğiniz yer uluönder muhtemelen tepebaşının merkezi noktası :) güzel yer oralar. Hastane de çok yakın. Ben daha sonlardayım tramvay geldikten sonra şehirleşmiş buralar :) önceden Köymüş :)Tepebaşı tarafında oturucaz sanırım, nişanlım zaten o mahallede büyümüş; annesi, abisi, kardeşi, arkadaşları hepsi o mahallede yaşıyor hala zaten, başka bir yerde yaşamak isteyeceğini sanmambaşka mahallelerden ev ne zaman göndersem orası uzak, burası kötü, o tarafı bilmiyorum diyor :) Tepebaşı da güzel ama gerçekten haklı yani bi yandan herşey elinin altında; avmsi yürüyüş yolları,tranvay koçtaş, metro felan yürüme mesafesinde hep. Hatta çarşı bile 20 25 dakika yürüme mesafesinde. Kulağa hoş geliyor, bakalım nasıl olacak. Yardımların için çok teşekkürler. Kısmet olursa ilerde tanışmayı çok isterim :)
Bende bakırköyde doğdum büyüdüm. İçime dert düşse sahilde soluk alırdım. Hey gidi günler hey :)Deniz kokusunu özler tabi insan, benim iş yerim beşiktaşta. Her vapur sesi duyduğumda yakında artık bunları duyamayacağım diyip duruyorum, o an üzülüp ama sevdiğim insanın da yanında olacağım diye seviniyorum. Sevinç ve üzüntü bir arada, tuhaf duygularmış :)
Hakkınızda hayırlısı olur inşallah, İstanbul’dan uzaklaşmanın dışında işinizi de bırakacaksınız anladığım kadarıyla, bir de tüm ailesi ordaysa eşinizin bu birkaç yıl kalıp dönülecek geçici bir durum da değil gibi, inşallah hayırlısı olur sizin için. Ben olsaydım kendim herşeyimi bırakmaya ben de tereddüt ederdim tabi, Rabbim pişmanlık vermesin, inşallah her şey güzel olur.Merhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
Ne tuhaf aileniz var? Şu sözleri söylemenin anlamı var mı? Size moral vereceklerine ekstradan üzüyorlar. Müstakbel eşinize iş kursunlar istanbul’da sorun çözülsün o zaman.Merhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?