Bana Annenizi anlatın...

yvzslcn .!.:

Kendinden önce iki evladını duşunen gecesini gunduzune katıp durmadan bizi okutmak için en iyi şartlarda yaşatmak için çalışan sonra okutup evlendirip barklandırıp emekli olduğu halde hala para kazanıp bişiler yapmaya çalışan en tatminkar en vefakar annem benim surprizler yapıp hediyeler alıp beni hep sevindirir şu an evliyim ve her gun ben onu aramadan önce o beni arar nasılsın annem die sorar yolunda gitmeyen bişiler olduğunu sesimden hemen anlar bi'tane annem benim canımdan öte huzur kaynağım

Genişletmek için tıkla...

maşaallah

peeta .!.:

İste boyle derken evlendim bu sefer sevgili anneci bana kendi kullandigini ceziy diye vermek istedi para harcanmasin diye iste bende elimde avucumdakilerw onlara verirsim ne tezat arkadasar inanin anlatsam bitmez bunlari anneme anlatsam inkar eder bizde su anda uc maymun oynuyoruz napican

Genişletmek için tıkla...

aha ben

her doğuran anne olamıyor maalesef..

bugün yine birlikteydik kadın şaka gibi resmen

Çok fedakar,çok temiz kalpli bir insandır annem.tam bir annedir o.seni çooook seviyorum anneciğim

Doğurmak kolay sokaktaki köpekler de doğuruyor. Önemli olan sonrası... Ben evlenene kadar çok önemli bir sorun yoktu annemle aramızda.. Ablama benden fazla değer vermesi dışında... Çünkü ablam avukat, annem ise etiket meraklısı.. Hava atmayı sever. Hep ablamın fikirlerin önemser, ciddiye alırdı, ama ben takılmazdım. Ne olduysa ben evlenince oldu. Ben evlendikten sonra, eski eşim malesef sinsi bir insandı ve hala sebebini bilmiyorum "yapma" dediğim halde gizlice annemi arar beni şikayet eder, asılsız abartılı şeyler söylerdi.. Yapmamı istemediği şeyleri bana söylemezdi ama sanki söylemiş de ben onu dinlememişim gibi anneme şikayet ederdi. En çok üzüldüğüm ise annem bana sormadan direkt inanırdı. Çok çabuk gaza gelirdi. Beni hiç savunmadı eski eşime karşı. Onun annesi toz kondurmazken oğluna, benım annem bana hiç inanmadı.
Kendimi inandıramadım. Onun söylediği asılsız şeyleri hep benden sakladı ve bir gün ortaya çıkınca darıldım anneme. Aramadım, o da aramadı bir süre.. Daha sonra eski eşim tarafından çirkin bir iftiraya uğradım. Babam aracılığıyla kulağına gitti, yine aramadı. Boşandım yine aramadı. Çok zor günler geçirdim. Boşanınca gidecek yerim yoktu. Mecbur eski eşimin evinde kaldım. Şimdi kendi evimdeyim şükür...2.5 yıl oldu hala aramadı. Şimdi çırpınıyor farklı kanallardan barışmak için ama iş işten geçti, ben zor günlerimi çoktan atlattım. Hiç bir kabahatim kusurum olmadı anneme karşı.. Olsa bile boşandığımda bir telefonunu beklerdim. "Kızım sana kapım açık" demesini bekledim. Beni muhtaç etti boşandığım adama. Ve unuttum annemi. Hani sevgilinden ayrılırsın, üzülür ağlarsın ama birkaç ay sonra unutursun ya... Ben de unuttum artık istemiyorum hayatımda. Meğer o kadar yokmuş ki hayatımda eksikliğini de hissetmedim ve hissetmiyorum.

Sevmiyorum ama üzülüyorumda.Çok kötü bir çocukluk yaşamış anne baba sevgisi görememiş o yüzden bizi aşırı öperdi .Çocukken çok fedakarlıklar yaptı bizler için.Benim evlilik olayına gelinceye kadar aramızdaki ilişki karışıktı .Küçükken 12 yaşındayken ondan nefret ettiğimide hatırlıyorum hatta anneler gününde intihar etmeyi düşündüğümüde . En büyük kopukluk evlilik olayı ve sonrasında oldu.Aşırı dominanttı.Beni ve mutluluğumu değilde başkalarını düşünmesi bende hep güvensizlik hissi oluşturdu.O aradaki mesafe her seferinde daha da açıldı.Zaten sen evlenmeden önce daha iyiydik der.Evlendikten sonra çocuklarıma da baktı çoğu konuda yardımı oldu inkar edemem ama bir babam gibide sevmiyorum.Üzülmüyorda değilim annem annem şarkısı çalındığında hep ağlarım. Keşke herşey daha farklı olsaydı, gerçek anne kız gibi olsaydık başkaları ya da birbirimize olan davranışlarımızdan dolayı böyle olmasaydık diye düşünürüm.

Üç kardeşiz ikimizin hayatı kaydı resmen.En küçüğümüz bir şekilde kurtardı kendini.Abimde söyler bende söylerim anneme hayatımızı mahvettin diye.Küçükken farkında değildik sonradan dank etti.Onun hep benim dediğim olacak demeleri yapmayınca da krizlere girmeleri hayatımızı söndürdü.Şimdi de kendi berbat durumda yinede yardımına koşuyoruz. O hala yaptıklarını unutmuş gibi benimle oturacaksızınız diye baskı kurmaya çalışsa da üzerimizde uzun direnişlerin sonunda kabul etmek zorunda kaldı.Kendi yetmiyormuş gibi kayınvaldene de sen bakacaksın diyordu.Bende dedim sen nasıl annesin ,herkes kızının iyiliğini düşünür, o rahat etsin der sen dert üstüne dert çekmemi istiyorsun dedim.

Üç kardeşiz ikimizin hayatı kaydı resmen.En küçüğümüz bir şekilde kurtardı kendini.Abimde söyler bende söylerim anneme hayatımızı mahvettin diye.Küçükken farkında değildik sonradan dank etti.Onun hep benim dediğim olacak demeleri yapmayınca da krizlere girmeleri hayatımızı söndürdü.Şimdi de kendi berbat durumda yinede yardımına koşuyoruz. O hala yaptıklarını unutmuş gibi benimle oturacaksızınız diye üzerimizde baskı kurmaya çalışsa da, sonunda kabul etmek zorunda kaldı.Kendi yetmiyormuş gibi kayınvaldene de sen bakacaksın diyordu.Bende dedim sen nasıl annesin ,herkes kızının iyiliğini düşünür, o rahat etsin der sen dert üstüne dert çekmemi istiyorsun dedim.Kayınvaldemin evde oturan gelinleri varken senin kızın işe gitmeli ,senin kızın engelli çocuğuyla ilgilenmeli, üstüne sana bakmalı ,olmadı kaynanasına bakmalı başkaa..kayınvaldemi ne zamandan beri düşünüyorsun dedim hep başkaları yeter yani.Anladım ki anne manne hikaye insan kendi kendini düşünmeli ve de korumalı [/QUOTE]

kendimi bildim bileli -ki yaklaşık 30 yıldır kendimi biliyorum-hemen hemen her sabaha annemin beddualarıyla uyandık.. babam,kardeşim ve ben... ama bu durumdan en çok muzdarip olan sanırım babamla ben olduk hep çünkü kardeşim annem için hep başkaydı.. öyle ki dayımlar bile bu çocuğa neden böyle yapıyosun resmen ayrım yapıyosun derlerdi.7 yaşında bir çocuğu anne sözü dinlemeyip yanına cüzdan almayarak verdiği 10 TL yi düşürüp kaybettiği için oklava ile döven bir anne...vücudunda oluşan izler yüzünden okulda arkadaşlarından utanıp gitmek istemeyen,sokağa çıkmak istemeyen bir çocuk...okula gitmek için can atan hep bendim evde,gitmemek için de türlü bahaneler uyduran kız kardeşimdi.ama hiçbir zaman bana kahvaltı hazırlamayan kadın,ömründe bir kez öylesine öss ye girecek kardeşim için sabahın körü kalkıp kahvaltı hazırladı ve ben o sınava ağlayarak gittim.hiç unutulmuyor bunlar.aslında annem özünde iyi bir kadın ve ben onu çok seviyorum demek gelir hep içimden,çünkü bir anne sevmek istiyorum kendimce bahanelerle... bunları okusa bana nankör der kesin ki yıllarca bu yazdıklarımı ona hep söyledim ama hiçbir zaman kabul etmedi.annecim diyemiyorum ona ya da babacım... ama kayınvalideme ve kayınpederime diyorum hemde çok içten isteyerek-ama kendi anne babamın yanında demiyorum yinede-.kendi ailemi de çok seviyorum tabiki ama sanki bi duvar var bayram seyran dışında hiç öpüşmeyiz,sarılmayız.ama yinede son nefese kadar helalliklerini kazanmak için uğraşıcam elimden geldiğince..
o kadar yaralıyım ki bu konuda o kadar büyük bir boşluk var ki içimde kayınvalideme bu açlıkla yaklaşıyorum ama yinede biraz geride tutuyorum kendimi, insanlar çok nankör O'na yalakalık yapıyorum diye düşünmesin diye,düğünüme 4 ay varken köprüyü geçene kadar ayıya dayı deme hesabını düşünmesin diye birçok konuda geri tutuyorum kendimi.bilse böyle düşündüğümü kendi kızıymışım gibi davranır mı ki bana ?

bende hiç unutamıyorum 34 yaşındayım hala bunu düşününce fiziksel tepki veriyor bedenim titriyorum.babamdan da çok dayak yedim ben hemde bir keresinde ağzımdan burnumdan kan bile gelmişti.dayak değil işkenceydi bunun adı.şimdi düşünüyorum da kesinlikle ruh sağlığı yerinde olan insanlar yapamaz bunu.babam 40 ından sonra çok değişti ama annem hiç değişmedi.bir keresinde yeğenimin poposuna tokat attığım için günlerce ağladığımı biliyorum hala düşündükçe içim tuhaf olur.. ama annem yeğenime hatta kardeşime de hiç şiddet uygulamadı, babamda öyle yalnızca bana.şu an 60 yaşlarına yaklaştı ikisi de acaba içlerinde benim yegenimin poposuna vurduktan sonra ki vicdan azabımın yarısını onlar hissetti mi? hiç sanmıyorum...
çevremdeki insanları bunlarla bunaltacağımı düşündüğüm için sanırım hep içimde kaldı bunlar buraya yazmak iyi geliyor....

Uzun uzun yazmayacağim. Aslında yazılacak o kadar çok şey varki. Ama anne demek hiç bir karşılık beklemeden sizi seven tek insandır.

Annem...Canım annem...Eli ayakları öpülesi annem...Bütün fedakarlağını serdi önümüze...Yemedi giymedi içmedi bize yaptı herşeyi..Şuan maddi sıkıntılardan dolayı evini yuvasını kocasını bıraktı yanıma geldi kızıma bakıyor 9 aydır. Birkaç ay daha bakacak. Babam kardeşim orda tek. Gelinimizle altlı üst ev ama gelin hanım bir kap yemek vermez..Kızımı severken diyorumki anneme annem beni bu kadar çokmu seviyordun bukadar çokmu sevdin evlat çok güzelmiş diyorum.Çalışmıyor ama eline iki kuruş para geçse evimin eksiğini tamamlamaya çalışır canım anneciğim...Onu umreye göndermek istiyorum o herşeyin en iyisini en güzelini hakediyor Allahım uzun ömürler versin başımızdan eksik etmesin bir ailede anne yokmu o ev hiçtir...

yıllarca sinir hapları kullanan, bana ve kardeslerıme aşırı sert aşırı resmı olan, bazı seylerı sadece bagırarak ogretebılecegını sanan, yanı esasında çok esksıklerı olan annem...

yıllar gectı sımdı bende anneyım.. gencken yemınler ettım senın gıbı olmayacagıma, hala da cabalarım bunun için, kötü bi insan değilsin annem, hayat seni yormuş sende psikolojik sorunlar yaşamış ve bunu da elinde olmadan evlatlarına yansıtarak yaşamışsın, biliyorum sende ıstemezdın boyle olmasını ama sağlık olsun...senden alamadıgım o sıcak bakısı, minicik bi meyve soyup uzatan bir eli, evden çıkarken yanagıma kondurulan bir öpücüğü, bunların hepsını esımden aldım ben...iyi ki o varmış.. duydugum o derin uçurumun tepesınde durmuş tutmuş elimden..

sen artık eskısı gıbı degılsın, iyisin, çok şükür....
ama bende hala eksik bişeyler var....sanırım hep te olacak...
inşallah benim kızımda olmayacak bu eksiklik...

herseye ragmen ıyıkı varsın annem...canım...allah onumden eksik etmesin seni ve babacığımı...

Yasadiklarimi birine anlatsam anlarmi derdim. Burada yazilanlari okuyunca her yasadigimi birkez daha hatirlayip canim yandi.
Bende benim annem beni kosulsuz sartsiz sever hislerini her zaman hissettirir benim arkamda bitanecik annem var demek isterdim. Cok sevmek istedim onu, cok sarilmak cok yakin olmak istedim ama olmadi. Ne dogurmakla, nede egitimle alakasi var anneligin. Annelik ruhsal icten kopan biseymis diyorum artik. Benim annem 8 kardesiyle tasrada buyumus univesite okumus bir kadin ustelik.Neler yasadi neler cekti bilmiyorum. Belki zor seyler yasadi ama bende bu zorluklari yasarken boyle olmayacagim evlatlarima karsi diye diye devam ediyorum hayatima. Keske annemde boyle olsaydi. Cocuklugumdan beri hep boyleydi, babam bana oyuncak bebek alirdi inanirmisiniz annem buna kizardi doverdi beni, babamla kavga dovus yapar kendine eve hali aldirirdi. Banada bebegi kuzenime verecegini soyler aglatirdi. Beni babannem buyuttu annem isten geldiginde hic cikmak istemezdim babannemden. Zorla asagi indirir yukari cikmak istedigimde beni basi agriyor diye bogazlayip koridorda surukledigini hatirlarim. En buyuk kizi benim birde kardesim var. O daha sansli cunku benim kadar etkilenmedi kucucuktu babamla ayrildiklarinda. Babam evlendi her ne kadar eksiklikler olsada aramizda daha merhametli daha anlayisli ve belkide o eksiklikleri daha cok doldurmaya calisan odur ama onunlada hic bir zaman yakin olamadik. Babam kendine baska hayat kurmayi tercih etti merhametli bir esi var simdi ama insan bir kere kopunca yapamiyor belliki. Anneme her zaman yakinlasmak istedim izin vermedi. Suan bunlari okusa asla kabul etmez. Hicbir zaman kabul etmedide zaten ama bunlar yasandi. Soylerim her zaman, yasandi bitti der inanabiliyomusunuz. Bu kadar basit yasandi ve bitti..
Daha bundan 10 gun once yine ayni tartismalar yine ayni hakaretleri icimde biriktirdikleri ve patlamalar ustune kafami geber geber diye diye yumrukladi annem benim annem benim sevmek istedigim annem.
Simdi aldim butun esyalarimi babannemde kaliyorum 10 gundur. Beni her zaman kosulsuz sartsiz sevmis tek insan babannem. Tek farki beni doguranin annem olmamasi. Belkide annem.bizi hic sevemedi. O cok gecimsizdi ve babam belkide bize daha dustugu icin bizi hep sorumlu tuttu. Hicbir zaman hatalarini kabul etmesede ben onu her zaman sevecegimi ve yaninda oldugumu soyledim dun. Ne dedi biliyormusunuz, yazma artik. Keyfine bak, bende oyle yapicam dedi. Iste benim annemde boyle.

Inanin cok zor. Biran once universite bitsin, biran once gideyim diyorum ayaklarim ustunde durup kimseye muhtac kalmayayim diyorum. Caresizlik ve bu travmatik olaylar yoruyor beni. Buyudukce agirina gidiyor insanin. 1 bucuk senedir erkek arkadasim hem anne hem baba oldu bana. Allah ondan razi olsun allah kaderini baska yerden guldursun insanin. Iste bunlar anne olunca anlarsin diyen kimsenin hala anlayamadigi seyler. Bende anlayamayacagim onu sanirim. Bunlari unutamayacagim.

Annemm
Evlendiğimde en çook onu özleyeceğimdem adım kadar eminim.
O bana öyle bir annelik yaptı ki ve hala da yapmaya devam ediyor. Rabbim başımızdan eksik etmesin
Akşam eve geldiğimde yemeğim hazır olur, sen getirme ben alıcam dememe rağmen çayıma kadar her şeyimi getirir.
Hadi bunlar neyse de karşılıksız bir tek o sever beni bundan eminim.
Elinden gelenin binlerce fazlasını yapar, en azından yapamasa da yapmak istediğini ben çok iyi bilirim.
O benim sadece annem değil her zaman en yakın arkadaşım olmuştur
Onu çookk seviyorummm

Ayak seslerini özlüyorum diğer odalardan gelen. O bile yeter.

Sevecen, gülüşü martıları andıran, bir çocuk kadar saf, küçücük bir pastayla bile deli gibi mutlu edebildiğim, mutluluğumun kaynağı, mutsuzluğumun ortağı, can dostum... ve şu an sonsuz alemde ne yaptığını çok merak ettiğim; her gün rüyalarıma gelsin diye Allah'a yalvardığım melek annem...