anne... melek... şefkat kaynağı... sevgi deposu... sıcacık bir kucak... merhametli eller...kendi annesinin böyle olduğunu düşünen var mı?
şu an düşünüyorum.. çocukluğuma dair annemle ilgili tek güzel bir olay gelmiyor aklıma. ama olumsuz şey çok... annem kardeşlerim ve bana çok güzel baktı. tertemiz giydirdi, çeşit çeşit yedirdi hakkı büyük üzerimizde... bunun yanı sıra beni bütün hayatım boyunca eleştirdi. hep en iyiyi en güzeli yapayım diye. ben sığınacak bir kucak aradım o benim günlüğümü okuyup duygularımı yuzume vurdu. şımarmayayım diye övmedi çok fazla.. çok sarılıp öpmedi oyle... babamı cok seviyorum her ne kadar bana o yıllarca elde etmek için ağladığım oyuncak bebeği almasa da.. şimdi eşim aldı bana o bebeği.. pek bir değeri yok artık... çocukkendi o... dayımın kızında vardı. oynatmazdı ama annesi alır dolabın ustune kaldırırdı eskımesın dıye... aylarca yıllarca ağladım... hala da ağlatır benı. keşke alıverseydi...
benim canım babam derdi ki sen de anne olunca anneni anlarsın...
ben bebek oldum, çocuk oldum, genç kız oldum, iş güç sahibi oldum, evlendim, hatta "anne" oldum... ama ben annemi hiçbir zaman anlayamadım...
bebeğimi dünyaya getirdim, normal doğum yapmadım diye beni eleştirdi. beni günlerce ağlattı hamileyken ve lohusayken... güzel yemekler yapıyordu, evim temizdi ama yeyip yeyip kan kusuyordum... annem benim için herşeyin en güzelini istedi ama... daha kötü şeyler soylemeyeceğim. bana annenizi anlatın. anne ne demek anlatın bana...
ben bebek oldum, çocuk oldum, genç kız oldum, iş güç sahibi oldum, evlendim, hatta "anne" oldum... ama ben annemi hiçbir zaman anlayamadım...
yine de hakkını helal etmesini steyeceğim hep...
bu hafta 30 yaşımda oldum.Önceleri ailemle ilgili içimdeki soru işaretlerimi hiç derinlemesine düşünmez ve sorgulamazdım ama son 6-7 aydır inanılmaz kızgın ve öfkeli oldugumu farkettim.Benim ailem beni 5 aylıkken anneanneme bırakıp çalışmışlar.ben okula başlayana kadar anneme abla babama enişte diye hitap etmişim.Biraz bende hatırlıyorum.sonra 13 yaşımda onların yanında yaşmaya başladm.hiç candan nazlanmadan sıkıntımı sorunumu söylemeden ergenlık atlattım.zaten hiç oraya ait gibide olmadım içten sanki onlarda pek önemsemediler.sana annemi anlatsam (demişssin ya bana annenizi anlatın diye).. şuraya 3 cümleden başka bir şey yazamazdım bu yaşıma kadar.hayatım acaba beni gerçekten sevdilermi sorusunu soramamakla geçti.bir cocugun annesinden "uyandınmı yavrum "gibi güzel sözü işitmeden 30 yaşına gelmesi kadar acı veren bir şey yok. yaptıgım hatalarıma bakıyorumda hepsi o boşluk duygusunu doldurmak için ,elle tutulan birşeylere güvenmek için yapılan onlarca saçma hatalar..insanın tek ailesi rabbi.yaradanıda büyütenide koruyanıda bir tek rabbi.Ben henüz anne olmadım en çok istedigim şey bu ama korkuyorumda bir taraftan çünkü evlat sahibi olanlara bakıyorumda onlar başka bir boyuttalar sanki.o zaman ailemden iyce üzülmekten korkuyorum işte.evladı olunca anlarmış ya insan herşeyi...