ANNE OLUNCA ANLADIM... BENIM HİÇ ANNEM OLMAMIŞ Kİ....
Çoğu üyenin yazdığı gibi benim annem de mükemmelliyetçi, dokunmaya, öpmeye mesafeli, sert bir anne. 25 yaşına girecem bu ay, nişanlıyım, güya artık büyüdük genç kız olduk ama hala ağlatabiliyor beni =( dün akşam ağlaya ağlaya uyudum uzun bir aradan sonra. sebep ise, basit birşey. derdimi anlatmaya çalışsam da dinlemedi beni dahası ağır sözler söyledi, yine yaraladı beni.
üniversiteye gidene kadar herkesin annesi aynı sanırdım. sonra arkadaşlarımın annelerine olan sevgilerini, herşeylerini paylaşmalarını gördüm. kıskandım ve üzüldüm kendi adıma. benim böyle bir paylaşımım hiç olmamıştı. sevgiyi hep hayallerde aramıştım. canım babacım da olmasa yaşamak çok daha zor olurdu.
artık çoktan pes ettim, sevgi adına bir beklentim yok, yeter ki daha fazla üzmesin beni.
geçenlerde şehir dışına çıkmıştı annem, gelince küçük kardeşime sarıldı, öptü. bakınca içim sızladı. ''bu ne sevgi ya'' dedim hafif esprili, ''oğlum beni özlemiş, sen özlemiyorsun hiç tabi'' dedi. Ben bu söze verecek laf bulamadım. İçim bir yandan kan ağlıyordu ''neden özlemiyorum acaba anne? bu soruyu bir kez olsun sen de kendine sorsaydın ve bize gösterdiğin davranışlar arasındaki uçurumu görseydin...'' demedim...diyemedim ki bunları. desem ne değişecek ki. artık herşey için geç değil mi? =( bendeki anne özlemi artık dolmaz ki. o çabalasa da artık kopup giden şeyler yerine gelmez ki...yazık anne, kendi ellerinle evlatlarını uzaklaştırdın kendine...çok yazık =(
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?