- 16 Şubat 2011
- 5.286
- 2.586
- 248
''anne''
bu kelimeyi söylemeyi o kadar çok özledim ki
o benim herbirşeyimdi.. hepte öyle olacak şimdi yanımda değil ağustos 26 da onu kaybedeli tam 2 koca yıl asır olacak onsuzluk tarifsiz.
beni çok severdi biliyorum hala da seviyor hergece buluşuyoruz çünkü sarılıp kokluyor beni özledim seni çok özledim canım kızım diyor bana.. üzgün olduğumda gelip benimle dertleşip yine akıllar veriyor. doktorum hayal gördüğümü idda ediyor ama biliyorum ki hayal değilsin anne rüyalarımda gördüğüm annem gerçek kokusunu nefesini hissederken nasıl hayal olabilirki... babam kardeşim ve ben güçlüyü oynuyoruz sürekli hiç birimiz diğerine göstermiyor gözyaşlarını..
üç yıl dokuz ay bebekler gibi baktım sana ben onun minik kızıyken o benim bebeğim olmuştu. adı kader yada herneyse bizi ayırdı ve ben 45 yaşında bir kadının kimliğine büründüm... herkes sana ne kadar benzediğimden bahsediyor anne biliyormusun? ben artık o çok sevdiğin yazılarımı yazamıyorum hatta hastalarıma destek olup onları dinleyemiyorum bile gazeteden ve hastaneden istifa ettim... şuan aynı mesleği yaptığım arkadaşlarımın birinden destek alıyorum rahatlamama yardımcı olduğunu düşünüyor. rahatlayamıyorum anne, kimse anlamıyor kimse bilmiyor içimdekileri... bak yine tıkandı kelimelerim yazamıyorum yine üzgünüm çok üzgünüm çünkü hayallerini yerine getiremiyorum.
sabahlara hasta uyanmanı istiyorum,
hastaysan eğer yaşıyorsun demektir!!!
bu kelimeyi söylemeyi o kadar çok özledim ki
o benim herbirşeyimdi.. hepte öyle olacak şimdi yanımda değil ağustos 26 da onu kaybedeli tam 2 koca yıl asır olacak onsuzluk tarifsiz.
beni çok severdi biliyorum hala da seviyor hergece buluşuyoruz çünkü sarılıp kokluyor beni özledim seni çok özledim canım kızım diyor bana.. üzgün olduğumda gelip benimle dertleşip yine akıllar veriyor. doktorum hayal gördüğümü idda ediyor ama biliyorum ki hayal değilsin anne rüyalarımda gördüğüm annem gerçek kokusunu nefesini hissederken nasıl hayal olabilirki... babam kardeşim ve ben güçlüyü oynuyoruz sürekli hiç birimiz diğerine göstermiyor gözyaşlarını..
üç yıl dokuz ay bebekler gibi baktım sana ben onun minik kızıyken o benim bebeğim olmuştu. adı kader yada herneyse bizi ayırdı ve ben 45 yaşında bir kadının kimliğine büründüm... herkes sana ne kadar benzediğimden bahsediyor anne biliyormusun? ben artık o çok sevdiğin yazılarımı yazamıyorum hatta hastalarıma destek olup onları dinleyemiyorum bile gazeteden ve hastaneden istifa ettim... şuan aynı mesleği yaptığım arkadaşlarımın birinden destek alıyorum rahatlamama yardımcı olduğunu düşünüyor. rahatlayamıyorum anne, kimse anlamıyor kimse bilmiyor içimdekileri... bak yine tıkandı kelimelerim yazamıyorum yine üzgünüm çok üzgünüm çünkü hayallerini yerine getiremiyorum.
sabahlara hasta uyanmanı istiyorum,
hastaysan eğer yaşıyorsun demektir!!!