Bağırmadan annelik mümkün mü? Nasıl?

HerYerKaranlik .!.:
Ay annem bana misafirlige gittimizde hic görmemis gibi yedigimde bi bakis atardi ...
Yada kuzenlerle cok bagristigimizda bi kafa sallardi dudaklarindan okurdum:" evde görüsürüz" diye
O günleri hatirladim
Genişletmek için tıkla...
Ben şimdi aynısını anneme yapıyorum, hoşuma gitmeyen bir şey söylediğinde gözlerimi belertiyorum şu şekil (gözlere odaklanalım sadece) Sonra da nasılmııııış, hep böyle açıyordun gözlerini diye takılıyorum Bir de nasıl tuttururlardı zamanı, başka kimse görmezdi hedef çocuk dışında
 
merhaba benimde kızım 39 aylık oğluşumda 8,5 aylık.oğlum ilk doğduğu zamanlar bizde çok sıkıntı çektik oğlumda kolik gaz sancısı vardı ve ne gece ne gündüz ağlamaktan uyumuyordu,sabahlara kadar eşimle oğlumu battaniyede sallamaktan ikimizdede ne hal kalıyordu ne de sinir,e kızımda ufak bizim sevgimize ilgimize ihtiyacı var ve oğlumun ağlamaları bitmediği için ilgilenemedik kızımızla.5 ay annenne bizleydi ve kızımla hep annem ilgilendi ve kızıma zaman ayıramamanın üzüntüsünü çektim hep 6.aya kadar.neyseki 6 aylıkken oğlumun koliği bitti ve normale döndü yaşantımız,o dönem sinirlerimiz çok gergindi ve ister istemez yıprandık yıprattık.neyseki geçti o dönem... kızımda kardeşiyle oynarken severken dozunu ve ayarını kaçırıyor kimi zaman ilgi çekmek adına kimi zamansa bebeğinde kendisi gibi oynayabileceğini düşündüğü için.. biraz sabır geçecektir sizinde bu döneminiz ,büyük olan çocuğunuzda daha çok küçük sevginize şevkatinize ihtiyacı var,biz birimiz küçükle ilgilenirken diğeri öbür çocukla ilgileniyor sonrada değişiyoruz.o dönem ekmek almaya gidip nefes almak bile bana çok iyi gelirdi,biraz kendinizle kalıp rahatlamaya ihtiyacınız var,,, gözlerinizin içine bakıp sevgi ve ilgi bekleyen iki minik çocuk var yemekleri dışında bırakın işi gücü onlarla oynayın gülün.bende öyle yapıyorum inan.ikiside çok ufak ve tek başına bırakıp asla iş yapmam anca hafta sonu eşim evdeyken ,hafta içi yemeğimiz meyvemiz ve keyfimiz...
 

Aynen!! Benden baska kimse görmüyordu hahay süper ne korkuyordum eve gitmeye
Bende arada anneme bi cimcik atiom masa altinda hahaha onuda cok yapardi
Hic birini kötü ani oldugunu düsünmüyorum... Hatta anneme okudum size yazdiklarimizi: " ne zaman? " diye sordu
 
Erkekler böyle davrandığı sürece bu sorunlar hiç bitmeyecek. Teyzem de 2 çocukla sinir hastası olmuş durumda eniştem sagolsun evle ilgili herseyde hayalet gibi olunca.
 

O zaman bu "adami" niye 1 degil, 2 defa baba yapiyorsun? Cocuklar kücük, fakat herseyi anliyorlar.

Sorununa gelirsek, biraz pedagoji üzerine kitap okumani tavsiye ederim. Ilk basta cocuk uyarilir, o hareket neden yapilmaz diye anlatilir. Baktin tekrar yapiyor, bagirmadan ama kizgin bir sekilde bir daha denediginde cezasi atiyorum 3 dakika diger odada yalniz durmak oldugunu söyle, ve bunu harbidende yap. Cocuk yaptigi seylerin bir bedeli oldugunu ögrensin. Ayni zamanda iyi birsey yaptiginda güzel sözler ile "aferin kizimaa" ödüllendir.
 
Ya evet bir de "abartıyorsun kavun kokusu" demez mi... Ne abartması, o misafirlik hiç bitmesin, eve hiç dönmeyelim isterdim; eve kadar siniri geçecek mi unutacak mı belli değil
Cimcik yemedim hiç, ama o gözler yeterdi. Bir de teyzelerim, malum anne yarısı, kendi annem yetmiyor gibi onların da lazerli gözlerine maruz kalırdım.

Dipçe: Konu geyiğe dönmesin diye buraya yazmayıp özel mesaj atacaktım ama profilinizde bulamadım, belki sadece listenizdekiler gönderebiliyordur.
 

Ban yemiyelim
Oo bilmiyorum ayarlara bi bakiyim :))
 
oğlum ikinci sınıfa geçtiğinde kızım bir yaşındaydı.Öğretmen oğlumu dikkatini toplayamadığı için rehber öğretmene yolladı.
rehber öğrtmen hayatımızda neyin değiştiğini sorduğunda kızımın yürümeye ve konuşmaya başladığını söyledim .
bana şöyle bir açıklamada bulundu; siz eşinizi çok seviyorsunuz adamın bütün ilgisi sizin üzerinizde sonra birgun sarışın sizden daha genç ilgi çekici birini getirip seni seviyorum ama onuda seviyorum ve bizimle yaşayacak dese napardınız.
oğlunız şuan bu psikolojinin içinde demişti.

nne baba olmak bizim seçimimiz zor ama sabırlı olmak zorundayız
büyüdükçe zaten ne sabır kalıyo ne bişey sorunlar farklılaşıyor
onların sizin sevginize ilginize muhtaç olduğunu düşünürseniz daha kolay başa çıkarsınız sanki
Allah sabır versin
 
Ben de bazen cok sinirleniyorum sesimi yuksek baslatiyorum diyelim kesinlikle sakin ve sevgi sozcukleriyle bitiriyorum.
Oglum 32 aylik kardesi 3 aylik cogunlukla ya sabir diyorum buyuuuuuk bir nefes alip yutkunuyorum. Yumrugumu sıkıyorum. Dudagimi isiriyorum. Bagirmamaya calisiyorum.
Tek tepki vermeden duramadigim isirmasi. Oyun oldugunu saniyor. Asiri keskin disleri var. Bir isirdiginda 1 hafta mor curukle geziyorum. Kardesini veya baska cocuklari da isirir diye korkuyorum.
Beni isirdiginda da cezalandiriyorum.
 
Sen piskopatmisin ne diye bagiriosun bebeklere??? Cocuk bu daha anlamaz sen bebekken naptigini hatirliomusunda bagiriosun o kadar. O cocukta hatirlamicak biraz buyunce kucukken kardesine oyle yaptigini
 
Çocuklarınız çok küçük ve yaşları birbirine yakın sizin için bayağı zor olur.İkiside farklı ilgi ister.Bu dönemlerde çok zor olur size yardımcı kimse olmayınca sizde yorulur ve sabrınız biraz zorlanır.Üzülmeyin sizde sorun yok bunlar gayet normal durumlar..Kendinizi üzmeyin.Sadece büyük çocuğunuza büyümüş gibi davranmayın yani kardeşine bulaşmıyacak her sözü dinleyecek diye bir durum olmaz Oda çok küçük ...
Rabbim yardımcınız olsun 2 sene sonra daha rahatlarsınız
 
oy oy siz bağırdığınızda nasılda hızlı hızlı atıyordur minik kalpleri çocuklarınzn. nasılda kaygıyla duracak gibi oluyordur küçük yürekleri... kendinize vakit ayırın,bunalmışsınz,dinlenemiyorsunz,dolmuşsunuz bu yüzden çocuklarınz yaptıkları gözünüzde büyüyorda büyüyor. bırakın eşinizi aşınızı,umarsamayın kimseyi,zihninizi boşaltın,kendinize kahve yapın,çocuklarla oyun oynayın,resim yapın,sizde boyayın,dışarı çıkın,çimenlere uzanın,salıncakta sallanın kendinize terapi yapmış olursunz böylece,bırakın çocuklarınızı rahat bırakın onlar yaşayarak öğrenirler,bırakın düşürsün kardeşini sonucunu görsün,böylece tanımaya çalışıyor hayatı,siz üstüne gittikçede hem buna engel oluyor hemde ona ve kendinize zarar veriyorsunz. pedagog adem güneşin arşiv ses kayıtlarını baştan başlayıp dinlemenizi de tavsiye ederim,çocuk neyi neden yapıyor hem çocuklarınz ruhunu tanıyorsunz ve hemde terapi oluyor nasılda genişlediğinizi görüyorsunz ki eşinizde kulak misafiri olduğunda bu bilgilere ondaki değişimleride görmüş olursunz yoksa böyle böyle geçecek zaman bağırıp çağırarak sonra döverek sonra vicdan azabı çekerek öyle büyücekler çocuklar,içlerinde kocaman bir sızıyla,sarsılmış güven duygusuyla hayatı boyunca üstünden atamıyacağı olumsuz hislerle...
 
Bagirmak insani kotu anne yapmaz elbette ama 'bagirmayan anne olmaz, bagirmiyorum diyene inanmam' iddiali sozler. Gercekten oluyor bagirmayan anne ornek olarak kendi annemi verebilirim. Ben annemin bize sesini yukselttigini hic hatirlamiyorum.

Ben de anneyim ve her konuda cok sakin mizacliyim. Sinirlenmem, sesimi yukseltmem. Esimle bile hic yuksek sesle kavga etmeyiz. Ben seslerin hic yukselmedigi bir evde buyudum ve yuksek sese tahammulum yok. Bu sebeple kizima hic sesimi yukseltmedim umarim da boyle devam eder. Cok zorlarsa beni derin derin nefes aliyorum ve dikkatimi tek noktaya odakliyorum kisa sureli. Mesela duvar saatine. Odak noktaniz degisince sakinlestiginizi fark edersiniz. Ya da baska odaya geciyorum 10-20-30 artik ne zaman rahatlarsam sayiyorum, sakinlesmeden yanina donmuyorum. Simdilik boyle idare ediyoruz.
 
adem güneş kitaplarını okumak ve programlarını dinlemek sizi rahatlatacaktır bir de pam leo nun çocuklarınızla el ele ebevyenlik kitabı szi daha sakin yapacaktır eminim... rabbim sukunet nasip etsin...
sorunnuzun cevabına gelince... evet mümkün ama bunun için emek harcamak gerekiyor. adım adım sukunete ilermek lazım. bunu eskiden gergin ama şimdi oldukça sakin iki çocuk annesi biri olarak söylüyorum.
bir işi bir kişi başarmışsa herkes başarır:)

kendinize sıkça onların daha çocuk olduğunu hatırlatın... ve sizi her kızdıran davranışları bir ihtiyacı olduğunu gösteriyor. siz o ihtiyacı okumayı öğrenirseniz, ağlamaları da öfkesi de nimet gelecek eminim gözünüze...

ve elinizi küçücük kalplerine götürün sinirlendiğinizde... hem rahatlatır hem de henüz pıt pıt atan kalpleri, sizi kendinize getirir...
 
Çocuğum yok ama öğrencilerime deli gibi bağırıyorum bazen. Aşırı sabırlı bi yapım olmasına rağmen çileden çıktığım olur nadir de olsa.. Sonra vicdan azabı çekiyorum tabi Ama başka çaresi de yok küçük çocuk senin derdinden anlamaz, sen de onun
 
2 bebeğinede acıdım .. Annen haklı büyk kızına abla gbii dawranmasını bekleme. O dha çok küçük. İkiz olduklarını varsay ve iki bebeğininde aklı yetmediğini aklından çıkarma. Eşinlede konuş bu konuyu. Bağırasın gelince diğer odaya çağır. Zmnla bu alışkanlık olur bebişlern yanında tartışmazsınız.
 
ahhh canım yaaa çok iyui anlıyorum seni ben de bağırıyrum 26 aylık kzııma bende çalıştığım yorgun olduığum içim eşim yardımcı olur ama yetmiyor işim hiç bitmiyor bende kızımla oturup oyunlar oynmak istiyorum sadece sarılıp onu öpüp koklamak istiyorum kızınca korkuyor ve oda bana öyle tepki veriyor çünkü çocuk gördüğünü yapıyor hatta kaş çatıyor demekki kuzuma çok kaş çatıyorum sonra sarılıp öpüşüyoruz ama olan oluyor bağırmak çözüm değil bir söylüorum yok iki söylüyorum yok çocuk bu anlamıyor ki ben mutfağı topalrken ayağımın dibinde hemen sandayeyi atıp yanıma çıkıyor sularla oynuyor yemek sularını yere her yere saçıyor ama kızım böyle yapma bebeğim şöyle yapma desen nafile zaten çocuğun bu şekil davranması normal çok fazla kısıtlamak normal değil ama yok yetişemiyorum yetişemedikçe geriliyorum
 
bu yüzden sende çocuklarına bağırmayacaksın annenden öyle gördün hiç gerilmeden büyüdün maşesef benim annemde çok bağırırdı açıkcası bu gibi durumlarda ne görüyorsak o gidiyor şimdi ben elimden geldiğince kendimi engellemeye çalışyorum sonuçta annem kadar bağırmıyorum kızımda benim kadar bağırmazsa bir sonraki kuşak saki olacak hahah
 
çocuklar enerjilerini atmadan rahat etmez sizi de rahat ettirmez .Hava güzelken sürekli dışarı çıkıp oyun oynatmaktan başka çareniz yok gibi .Küçüğü bebek arabasında idare ederken diğerini göz hapsinizde tutarak oynamasını hoş vakit geçirmesini sağlayacaksınız .Bağırmak çözüm değil .Ben kızıma bağırmamaya gayret ettim bir iki kez sabrımın taştığında bağırdığım oldu ama o kadar .Süreklilik haline getirmek sizi de yorar onları da ki zaten dayak arsızı gibi bir şey olurlar sizi ciddiye almamaya başlarlar .İkinci konu ise kocanızla onların yanında bağrışmamanız gerekiyor .
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…