Öncelikle herkese merhaba. Biraz uzun olacak ama lütfen okuyun fikirlerinize çok ihtiyacım var. 22 yaşında üniversite son sınıfım. Erkek arkadaşım 24 yaşında okulu bitti. 4. Yılda giden bir ilişkimiz var lakin 1.5 sene ayrıydık. Babasının işini yapmak istemediği için amerikaya gidip orada bir hayat kurmak istedi biz de bu nedenle yollarımızı ayırmıştık ben gidemeyeceğim için. Ben üniversite 2 yi o komple üniversiteyi bitirdiğinde gitmişti. Sevgili değildik ama oradayken de iletişimi kopartmamıştık. İkimiz de aynı yerde yaşıyorduk pandemi zamanı tesadüfen spor salonunda tanışıp ilişkiye başladık. İkimiz de aynı şehirde üni okuyormuşuz. Okullar başladığında beraber yaşamaya başladık ve 1 yıl böyleydi. Çok güzel bir ilişkimiz vardı, ilişkimizin en başında bana okulunu bitirdiğinde amerikaya gideceğini bir ilişkimiz olacaksa bunu bilerek başlamamız gerektiğini söyledi. Benim o amerikaya gidecek diye bu ilişkiye başlamamak gibi bir şansımda hiç olmadı çünkü ilk gördüğüm anda bir şeyler hissetmiştim. İlişkiye başladık 1 yıl da beraber yaşadık daha sonrasında o gitti. 1.5 yıl yoktu çok zor zamanlar geçirdim kendi içimde atlatmaya çalıştım çok zorlandım ama yine de okuluma hayatıma devam ettim. Bu yıl eylül başında geri döndü ve dünyalar benim oldu. Buluştuk ve onu ilk gördüğümde o 1.5 sene hiç yaşanmamış hiç gitmemiş gibi ona sarıldım ve ilişkimize sanki 1 ay görüşmemişiz gibi devam ettik. Soğukluk,sorgulama hiçbir şey olmadı aramızda. Hala da yok. Benim sorunum kendimle. Onu çok fazla seviyorum ve yanından hiç ayrılmak istemiyorum. O şuan maalesef babasının işi kaynaklı ailesinin yanında ve beni görmek için okuduğum şehire gelip kalıyor. Çok güzel zaman geçiriyoruz ama uzun süreli olmuyor tabi bu buluşmalar. Artık birbirimizi bırakmak gibi bi durum söz konusu değilken ve benden sadece 1 saat mesafedeki şehire gitmesi için ondan ayrılmak bile o kadar koyuyor ki size anlatamam. Evlenmek onunla iki kişilik bir aile olmak istiyorum ancak o tam olarak bir iş sahibi olup gelir elde etmeden bunu yapmayacağını söylüyor. Aslında o mantıklı olanı söylüyor ama ben geçmişte onu kaybettiğim ve bu acıyı bildiğim için midir, o zamanları çok zor atlattığım için midir bilmiyorum ama hiç ayrı kalmak istemiyorum. O refah içinde bi evlilik isterken ben sen yanımda ol da simit ayran yerim kafasındayım. Bu kafayı hiç doğru bulmuyorum ama maalesef böyle hissediyorum. Her akşam onla uyumak sabaha onla uyanmak akşamları işimden çıktığımda onun olduğunu bildiğim bi eve gelmek istiyorum. Daha okulum bile bitmemişken bu kafada olmam dünyanın en saçma şeyi ama önüne geçemiyorum. Ona çok aşığım yüzüne bakarken gözlerim doluyor. Duygularımı ifade edecek kelime bulamıyorum. Evlilik çocuk oyuncağı değil hele bu kadar duygusal alınacak bi karar ise hiç değil. Ama düşüncelerimin önüne geçemiyorum. Ona bağımlıyım resmen. Hayatıma devam ediyorum ve bu bağımlılık onun hayatını kısıtlamıyor ama beni bazen çok yoruyor. Onla uyuyup uyanmak güzel bir yemek yaptığımda o da yesin güzel olduğumda o da görsün istiyorum. Yanındayken hiçbir şey düşünmüyorum gelecek kaygım mutsuzluk her şeyi sadece onun varlığı alıp götürüyor. Geldiğinden beri yüzüne bakıp ben bu çocuktan nasıl ayrılıp da bir daha gelecek mi gelmeyecek mi bilmeden amerikaya gitmesini bu kadar sakin karşılamışım şaşırıp kalıyorum. Kısacası sizdeb fikir istiyorum. Bu geçici bir süreç midir yoksa ben onla evlenene kadar ki bu belki 2-3 yıl demek böyle mi hissedeceğim? Bu geçici bir dönem midir yoksa bir psikoloğa mı gitmeliyim? O yanımda değilken modum düşük aslında güzel bir hayatım var ama sanki o etrafımdayken her şey daha başka. Yediğim yemeğin tadı bile başka. Bu durumla nasıl başa çıkabilirim çok zor durumdayım.