- 13 Eylül 2016
- 2.882
- 5.857
Merhabalar.
Benim derdim çok klasik: Ayrılık acısı. 1 yıla yakındır bir ilişkim vardı, 1 ay önce de ayrıldık. Daha doğrusu o ayrıldı. Ben istemedim ve hatta onun ayrılacağına da inanmadım; 3-4 gün boyunca hiç ayrılmamışız, birazdan mesaj atacakmış gibi devam ettim. Nedenine nasılına girmek istemiyorum açıkçası, çünkü döner mi dönmez mi tartışmasına girmek ya da ilişkinin hatalarını sizinle irdelemek yerine ben sadece onu unutabilmek için sizden yardım almak istiyorum.
Gerçekten çok klasik bir acı, evet. Ama ilk sevgilim ve her şeyin ilkini yaşadığım insan olduğu için sanki dünyadaki tek aşık benmişim gibi hissediyorum. Hiç unutamayacakmışım gibi geliyor ve eski sevgilisini unutanları içten içe çok sevmemekle suçluyorum. 5 hafta oldu. En başta çok arabesk davrandım, yerlerden kazındım birkaç gün. Gözlerim patlayacak derecede ağladım. Sonra daha normalleştim. Kendine gel Antonie dedim. Hala daha diyorum. Hatta kendimi kaç yıllık evliler ayrılıyor sen mi atlatamayacaksın tarzı sözlerle sakinleştirmeye çalışıyorum ama çok fazla işe yaramıyor.
Sizden ne istediğimi de bilemiyorum. Ben her gün her gün kendime eninde sonunda bu çocuğu unutacağımı söylüyorum. Burada sevgilisinden ayrılıp mutlu olanların hikayesini de çok okudum. Ama kendime mantıklı mantıklı akıl verip "Azıcık daha zamana bırak her şey düzelecek" dedikten sonra en fazla birkaç saat öyle mantıklı durabiliyorum. Sonrası yine üzüntü, yine keder ve yine barışacağımıza dair hayaller.
Bu pazartesi uzun bir zamandan sonra ilk defa onu göreceğim. Gördüğümde ne yapacağımı düşünmeden edemiyorum. Acaba o beni görünce fikri değişir mi diye düşünüp bununla ilgili hayaller kuruyorum. Bazen ona çok sinirleniyorum, dönse de reddederim diyorum. Hep mutsuz olsun diye beddua ettiğim bile oluyor. Sonra tabi vazgeçiyorum bu kötü dileklerden. Değişik değişik ruh hallerindeyim yani.
Geçecek, ben de biliyorum. Ama buna inanamıyorum. Sanırım sırf içimdekileri bir yere dökeyim diye yazdım. Arkadaşlarımla bu konuyu hiç konuşmuyorum çünkü. Belki sizinle paylaşmak iyi gelir düşündüm, "Yazıp rahatlamak istiyorsunuz belki de" kısmı beni etkiledi çünkü :) Gerçekten de rahatladım nedense. Neyse, uzattım. Son olarak hepinize iyi tatiller diliyorum
Benim derdim çok klasik: Ayrılık acısı. 1 yıla yakındır bir ilişkim vardı, 1 ay önce de ayrıldık. Daha doğrusu o ayrıldı. Ben istemedim ve hatta onun ayrılacağına da inanmadım; 3-4 gün boyunca hiç ayrılmamışız, birazdan mesaj atacakmış gibi devam ettim. Nedenine nasılına girmek istemiyorum açıkçası, çünkü döner mi dönmez mi tartışmasına girmek ya da ilişkinin hatalarını sizinle irdelemek yerine ben sadece onu unutabilmek için sizden yardım almak istiyorum.
Gerçekten çok klasik bir acı, evet. Ama ilk sevgilim ve her şeyin ilkini yaşadığım insan olduğu için sanki dünyadaki tek aşık benmişim gibi hissediyorum. Hiç unutamayacakmışım gibi geliyor ve eski sevgilisini unutanları içten içe çok sevmemekle suçluyorum. 5 hafta oldu. En başta çok arabesk davrandım, yerlerden kazındım birkaç gün. Gözlerim patlayacak derecede ağladım. Sonra daha normalleştim. Kendine gel Antonie dedim. Hala daha diyorum. Hatta kendimi kaç yıllık evliler ayrılıyor sen mi atlatamayacaksın tarzı sözlerle sakinleştirmeye çalışıyorum ama çok fazla işe yaramıyor.
Sizden ne istediğimi de bilemiyorum. Ben her gün her gün kendime eninde sonunda bu çocuğu unutacağımı söylüyorum. Burada sevgilisinden ayrılıp mutlu olanların hikayesini de çok okudum. Ama kendime mantıklı mantıklı akıl verip "Azıcık daha zamana bırak her şey düzelecek" dedikten sonra en fazla birkaç saat öyle mantıklı durabiliyorum. Sonrası yine üzüntü, yine keder ve yine barışacağımıza dair hayaller.
Bu pazartesi uzun bir zamandan sonra ilk defa onu göreceğim. Gördüğümde ne yapacağımı düşünmeden edemiyorum. Acaba o beni görünce fikri değişir mi diye düşünüp bununla ilgili hayaller kuruyorum. Bazen ona çok sinirleniyorum, dönse de reddederim diyorum. Hep mutsuz olsun diye beddua ettiğim bile oluyor. Sonra tabi vazgeçiyorum bu kötü dileklerden. Değişik değişik ruh hallerindeyim yani.
Geçecek, ben de biliyorum. Ama buna inanamıyorum. Sanırım sırf içimdekileri bir yere dökeyim diye yazdım. Arkadaşlarımla bu konuyu hiç konuşmuyorum çünkü. Belki sizinle paylaşmak iyi gelir düşündüm, "Yazıp rahatlamak istiyorsunuz belki de" kısmı beni etkiledi çünkü :) Gerçekten de rahatladım nedense. Neyse, uzattım. Son olarak hepinize iyi tatiller diliyorum
Son düzenleme: