Merhaba Arkadaşlar,
Ben hep bu konuyu düşünüyorum. Ve hep hayat arkadaşı olmak gerektiğini savunuyorum. Yani herşeyi birlikte yaşamak gerektiğini düşünüyorum.
Yani şunu demek istiyorum, erkek de kadın da eviyle, ailesiyle ve çocuklarıyla vakit geçirmeli diye düşünüyorum. Zaten günün büyük bir kısmını işyerinde geçiren eşlerimiz neden daha sonra da sadece arkadaşlarına vakit ayırsın ki. Eğer gezmek istiyorsa eşi ve çocuğuyla da gezebilir. Arkadaşlarıyla ( evli olanlar ) evlerinde de görüşebilir.
Ben aynı evin içinde eşten çok ev arkadaşı olmaya çok karşıyım. Günümüzde evlilikler o kadar acayipleşti ki , hep kendime soruyorum ben mi çok geri kafalaıyım,insanlar mı bir acayip diye?
Çünkü herkes kendine bir hayat kurmuş. Adam işten çıkıp arkadaşlarıyla geziyor, gece yarılarına kadar. Kadın deseniz ya çocuğuyla ya da ailesiyle vakit geçiriyor.
Gece olunca ikisi evde buluşup uyuyorlar. Bence bu evlilik değil, yada böyle olmamalı.
Evlilik iki insanın her türlü zorluğa beraber katlanması, beraber yaşaması, en güzel ve en kötü zamanlarını birlikte geçirmesi demektir.
Akşma beraber yemesi, tv seyretmesi, çocuklarıyla vakit geçirmesi, gezmeye gitmesi, beraber yemek yapması, canları isteyince dans etmesi, uzanıp film seyretmesi, arada bir kavga etmesi, yani birbirlerini istemesi, beraber yaşlanması demektir.Aile olmak bu değil midir?
Ben eşim hep yanımda olsun istiyorum. Ama bakıyorum bazı arkadaşlarım eşleri eve gelmesin diye gözlerinin içine bakıyorlar, tabi adamlarında canına minnet eve gelmemek.
Erkek ilten çıkıyor, hop arkadaşlarıyla gezmeye,, gece yarıları eve geliyor, nerde olduğu ne yaptığı belli değil. Kadın işten çıkıyor, o da ailesinin yanına gidiyor, yemeğini yiyor v.s sonra geç saatte çocuğu varsa onuda alıp evine gidiyor.
Eşlerin o saatten sonra yapacakları tek şey kalıyor. O da beraber yatıp uyumak.( tabi hala beraber yatıyorlarsa) Eeee nerde kaldı, bizim aile kavramımız.
Sanki geçtikçe değerlerimizi kaybediyoruz. Ya birilerine özeniyoruz yada özgürlüğümğüzü özlüyoruz. o zaman neden evleniyoruz. Ve belli bir süre sonra böyle yaşamaya dayanamayıp, boşanıyoruz. Neden mutsuz çocuklar yetiştiriyoruz.
Böyle ortamlarda, sürekli kavga gürültü içinde, sevgiden, huzurdan uzak büyüyen çocuklarımızdan neden bu kadar çok şey bekliyoruz.
Bence insanlar evlenirken de, çocuk yaparken de çok iyi düşünmeliler. Evlilikte anne baba olmak da çok büyük fedakarlıklar ve sabır istiyor.
Siz de benimle aynı fikirde misiniz?:asigim:
