Yine aynı şeyle karşılaşıcam deyip negatifi mi çekiyorsunuz acaba? Bence önemsemeyin, gidip tek başınıza oturun, kitabınızı alın.. Resim yapın veya enstrüman çalın.. Dil öğrenmeye çalışın mesela.. Bu tip etkinlikler o psikolojiden çıkmanızı sağlayacak, aura nız insanları çekecek zatenn.. İnsanlar çok önemsemeye gelmiyor inanınFazla yakınlık ve samimiyet kurduğunuz için insanlar farklı algılayabilirler . Hee bir de bazen cazgır olmak gerekiyor ortamlarda.. Ben arkadaşlık ilişkilerimde öyleyim mesela. Neden kırmamak için uğraşıyorsunuz ki bir şey oldugu zaman tepkinizi lafınızı söyleyeceksiniz. Muhtemelen her şeyi alttan alan yada her şeye susan her şeye evet diyen belirli bi zaman sonra cidden sıkıcı oluyor ve karşı taraf ciddiye almamaya başlıyor .. fikirlerinizi laflarınızı esirgemeyin
Yok kırmayın zaten. İyi niyetinizi bozmadan şakaya vurun. Yani şaka yapar gibi laf çarpın demiyorum. Gerçekten şakayla soruverin. Böylece ikiniz de gerilmezsiniz, araniz açılmaz, hatta daha sağlıklı ilişkiler kurarsinizaslında sormak istedim neden bunu dedin diye ama yanımızda biri olduğu için soramadım duymazdan geldim. sonra da sorsam mı sormasam mı diye zaten zamanaşımına uğradı. keşke biraz kırıcı ve pat pat konuşabilen bir insan olabilseydim. çok istedim bu davranışımı törpülemeyi ama beceremedim içim hiç rahat etmedi şunu desem ne düşünür çok mu kırılır diye uzun uzun düşünmekten.
belki de muhabbetim sıkıyordur çünkü davranışlarımda hiçbir sorun göremedim. ama muhabbetim eğlenceli olsun diye ne yapmam gerekiyor, ne çeşit muhabbetler açmam gerekiyor bilmiyorum. belki de insanın içinden gelen bir şeydir yani bende demek ki öyle bir yetenek yok ama bu hep böyle sorun yaşayacağım anlamına mı geliyor?
Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Niye kizdin millete kuzum ?Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Farketmeden insanları boğuyor olabilirsiniz. Bu tür şeyleri akışına bırakmanız gerekli.Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
katılıyorumBu tarz konularda konu sahibi hep mukemmel arkadastir, asiri dusunceli, fedakar ve iyi biridir hep.
Şimdi bir insan herkese uyumlu olmaya, fazla iyi olmaya calisiyorsa bana yapmacik geliyor ister istemez ve itici gorunuyor.
Muhtemelen samimi gorunecegim diye abartiyorsunuzdur farkinda olmadan.
hissettiriyordum aslında, konuşmalara katılıp sıcak davranırım insanlara ama nedense hak ettiğim karşılığı alamıyorum insanlardan. o kaba kız da gitti başka kişilerle samimi olmaya çalışıyor şimdi.Niye kizdin millete kuzum ?
Sana sıkıldim diyen patavatsiz, millet onun gonlunu mu hos edecekmis?insanlarin zaten birbirlerine tahammulleri yokken pasiflikten hoslanmiyor olabilirler yani asiri sessizsen bunaltir yok seviyor ve hissettiriyorsan o zaman bu karsi tarafla alakali basta ki sıkılgan kiz gibi
sıkılmasını dile getirmesi kaba bir davranış bence, sıkılabilir anlarım ama bunu böyle söylemesi karşıdaki kişinin duygularını da hiçe saydığını gösteriyor. sıkıldıysa sıkıldığını söylemeden gidebilir, neyse ben çıkayım işe döneyim vs diyebilir. her düşündüğümüzü pat diye söylesek birbiriyle iyi anlaşan insan kalmazdı zaten.ama neden muhabbet eğlenceli olsun diye çaba gösteresiniz ki
sıkılmış dile getirmiş ve gitmiş
bundan olağan ne var
yani herhangi bir şeyden sıkılabilir o günkü konu açmaz bir dahaki açar
ama siz hemen tavır alma olarak algılamışsınız
mesela muhabbetinizde hep ben bilirim tarzı bir anlatım var mıdır
bazı insanlar vardır tam bir şey anlatacak olursun o aynı konuda daha önce gördüğü ya da duyduğu bir şeyi anlatır senin lafın ağzına tıkılır
bazı insanlar vardır uzatır da uzatır yani aslında 3 cümlelik olayı 3 dakika anlatır sana konuşma sırası gelmez, o da bıktırır
yani muhabbetim iyi derken aslında insanlar daha çok dinleyici sever dedikodu taşıyan sever ama hep kendi hayatından izlediği filmden kitaptan vs örnek verenler itici olur zira hep didaktik gibi gelir
ben mesela uzmanı olduğum konuda konuşmayı sevmem yani iş değil muhabbet ise ve ben X uzmanı isem ben konuşursam zaten diğer kişiler mecburen susar
oysa ben sesimi çıkartmam, onlar konuşur dinlerim sonra birinin aklına gelir biz de burada konuşuyoruz senin başına nasılsa gelmiştir diye o zaman anlatırım
bunlar örnek belki de bunların hiçbiri ile alakası yok sizin imajınız mıç mıç ilişkiye uygun değildir
benim o ayyyy canımmmmm modlu konuşmalarda suratım düşer
bu tarz insanlar bu nedenle benimle mesafelidir, ama bunun eksikliğini hissetmem
yanımda çok inan değil bana uygun insan olması önemli
lakin özellikle iş ortamında çok da alıngan olmamak lazım
sıkılmasını dile getirmesi kaba bir davranış bence, sıkılabilir anlarım ama bunu böyle söylemesi karşıdaki kişinin duygularını da hiçe saydığını gösteriyor. sıkıldıysa sıkıldığını söylemeden gidebilir, neyse ben çıkayım işe döneyim vs diyebilir. her düşündüğümüzü pat diye söylesek birbiriyle iyi anlaşan insan kalmazdı zaten.
bilmiyorum belki de ben kırmamak için demeyeceğimden karşıdaki böyle konuşunca ağırıma gitmiştir, ben de aslında daha sert olabilmeyi isterdimAma sıkıldı demek neden rahatsız ediyor
Yani sıkıldım demek sizi neden rencide etsin ki
Her düşündüğünü söylemek değil samimiyet gibi duruyor olanı söylemiş o an
Her söylenene çok anlam yüklemeyin
Musadenle bir ornek anlatmak istiyorum; 30 yasindayim ve benimle yasit bir is arkadasim var ona sorsan dunyanin en yardimsever en tatli en zarif en guzel en harika en en en insaniydi ve biz diger kizlar hic birimiz onunla vakit gecirmek istemezdik cunku biz de, onun en tatli en harika en iyi en guzel hatta parfumu en guzel kokan en guzel giyinen oldugunu dusunelim isterdi. Hatta aslinda pek umursamadigini dusundugumuz seyler icin bile arar hal hatir sorardi ve yapmacikligi buram buram hissedilirdi.Seni asla tanimiyorum ve sende bunu yapiyorsun demiyorum sadece bir ornek vermek istedim. Inan bana iyi arkadasliklar icin verici olmak, onaylamak, hep guleryuzlu olmak ya da hep gulumsemek yeterli degil ya da bunlar bir kistas degil. Belki de sen cok bahtsizsin bu konularda, ben de cok mesafeli bir tipimdir o yuzden etrafimda cok insan yok ama cok sukur ben de ailemden yana sansliyim, baska bir arkadasim var o da ailesinden yana cok sanssiz ama herkes ona bayilir herkes cok sever. Boyle seyler biraz sans meselesi bence. Ben olsam kendim olurdum, samimi olurdum, gerisi olacaksa kendiliginden olacak. Umarim bundan sonrasi daha guzel olur.Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.