Bende sizin gibiyim sayılır çok konuşkanım hatta insanlar bana der insan seninle yaşlanmaz falan diye eğlenceli bulurlar ama beni de önemsemezler mesela değer vermezler hani bazı insanlar vardır ya arkadaşları çekinir onlardan onların dediği olur o kızar diye bişey yapmazlar karar vermezler hiç öyle olamadımçok teşekkür ederim, gerçekten insanın hayatında değer bilen birilerine ihtiyacı var
önemsemeyim diyorum, ben de onlar gibi davranayım diyorum ama yapamıyorum, bir türlü içime sinmiyor
Sıkıldım diyip yanından kalkan biri arkadaşın olmasin.Acaba çok mu üstlerine düşüyorsun da uzaklasiyorlar senden?Cabalamayi,arkadaş olmayi bırakın yani özel bir çaba harcamayin.Birde akışa bırakıp deneyinBu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Kuzucum ben 43 yaşındayım. Nasıl bir iş yerinde çalıştığını bilmiyorum ama işteki insanlar çok bencildir. Sorun senden kaynaklanmıyor yani. Zaten bir sorun yok. Sen beklentini az tut. O çok iyi anlaşanlarda ayrılır . Insanlar bencil ve çoğunluğu fesat. Boşver onları.Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
işte bir anlayabilsek neden dolayı böyle olduğunu... muhabbetim mi sıkıyor yoksa cidden lanet mi var anlamadımEvet bende de aynı sorun var. Yaş 27, gerek iş gerekse sosyal ortamlarda çok bulundum. İnsanlar beni dışarıdan çok sever, iyi bir enerji aldıklarını söyler. Sonra bir şey oluyor. O sihir bozuluyor sanki. Mesafe koyuyorlar. Anlayamıyorum. Açık açık sorduğum oldu ama net cevap alamadım. Bir yerlerde yanlış yapıyorum ama nerede anlayamıyorum. Konuyu takip edeceğim ben de.
ben normalde insanlara karşı katı da değilim, pek çok kazık yerim ama gene de enayi gibi şans veririm. benim genelde hep karşıdaki kişi bitirir arkadaşlığı. gerçekten kendimi çok yalnız ve acınası bir durumda hissediyorum. özellikle şu son bir haftadır yoğun bir depresyona girdim.Öncelikle merhaba
ben de sizinle aynı durumda olduğumu söyleyebilirim hatta siz anlatırken bi an kendim yazmışım gibi hissettim..
Etrafımda çok insan var ama arkadaşım dediğim toplasan 2 kişi bile yok sırtımı dayayabileceğim
29 yaşındayım. sanırım etrafımdaki insanları iyi seçemiyorum ya da bi sıkıntı var hep kopuyor bağlar bi şekilde..
bazen ben koparıyorum o bağları çoğunlukla karşı taraf koparıyor bi şekilde kopuyor. üniversitede de çok sevdiğim arkadaşlarım sonradan benden uzaklaştı nedenini bilmiyorum..araştırmadım da o zaman. ama şu an koymaya başladı bu durum.. bencil bi insan değilim hep iyi niyetli yaklaşıyorum insanlara aslında.
insanlarla normal başlayan bi arkadaşlık, bir süre sonra ufak bi huyundan irite olduğum için tamamen bitirip mesafe koyabiliyorum. tabiri caizse o kişiyi göresi gözüm kalmıyor diyebilirim. aslında hiçkimse 4 4 lük değil bu durum annemden bana kalma. o da öyledir benm gibi.. insanların sevmediği tarafları çok göz ardı edip onları bir bütün olarak düşünemiyor. böylelikle benim de şu an hiç arkadaşım yok neredeyse.. insanlara bakıyorum çocukluk arkadaşlarıyla bile görüşüyorlar eğleniyorlar çok özeniyorum çok isterdim sırlarımı paylaşabildiğim yakın arkadaşlarım olsun çevremde.. evlenince şehir değiştirdik zaten az olan arkadaşlarımla bağlarım iyice koptu. iş ev okul derken kendimi bazen kaybolmuş ve amaçsız bir yaşam yaşıyormuşum gibi hissediyorum. öyle işte ben de içimi döktüm..
İnsanların size neden böyle davrandığını bilemem ama ben başımdan geçeni anlatayım belki iz bulursunuz kendinizden bilemem. Son derce naif ,iyi,ama bazı sorunları olan biri ile arkadaş oldum çok samimi sıcak vs. Şu dünyada sonsuz güvenebilecek nadir insanlardan.Ben severim dert dinlemeyi paylaşmayı,elimden gelirse yardımcı olabilmeyi.O anlattı ben dinledim kendimce yorumladım vs. vs .İki ay kadar sık sık görüşüyordum sonra gördüm ki evet sorunları var ama asıl sorun onun bakışı sorun her seye ama her seye sorun gozuyle bakıyor en ufak seyı gozune takıyor herseyden yakınıyor enerjımı emdı modumu dusurdugunu ve bana ıyı gelmedıgını farkettım.Ve görüşmeyi kestim.Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Çok güzel yazmışsınız gercekten.Arkadaşım senin mesajlarını ve verilen cevapları okudum. Ve gerçekten üzüldüm. Çünkü biraz anlaşılmak ve tavsiye almak istemişsin.Ama çoğu insan seni tanımadan yargılamak için yarışa girmiş Bir abla tavsiyesi vermek istiyorum. Sakın bu tarz mesajları kadınlar klubunde açma. Çünkü burdaki insanlarında dışardaki insanlarından farkı yok. Çoğu seni tanımadığı için gıcık olduğu bir insanla özdeşleştirip eleştirecektir. İkinci olarak şunu diyeyim. Evet büyük ihtimalle sessiz bir insansındır. Ama herkes tek tip olmak zorunda değil bence ama günümüz dünyasında sessiz insanlar eziliyor dışlanıyor önemsenmiyor. Nerde boncuk dağıtanlar var oraya meyilli herkes inan. Bu dünya çıkar dünyası. Ama öyle büyük çıkarlara da gerek yok. Küçüçük bir şey görseler sende yanınından ayrılmazlar. Önce insanlar sıcak davranıyor sonra uzaklaşıyor demişsin ya işte olay orda. Herkes önce sıcak ilgili davranır sonra devamı gelmez niye gelmez çünkü senden çıkarı olmayacaksa senden emek zaman ve ilgisini de esirger. İşte bu kadar bencildir insanoğlu. Ayrıca girdiğin ortamda gruplar varsa önce merak ederler sonra baskın sözsahibi olanlar seni sevmezsse sürü psikolojisiyle hepsi seni dışlar. Kendine yetmeye çalış ve ilişkilerin niye ölünceye kadar sürmediğini anla. Çünkü sadece çıkarlar insanları bir araya getirir. Örneğin sen girdiğin ortamda yeniysen senin gibi yeni olanlar hemen senle kaynaşır niye çünkü çıkar yanlız kalmamak için ama aynı insan bir süre sonra ortamını kurdumu seni görmezden gelir. Yada çocuğun vardır çocuğu olan sana biraz ilgi gösterir niye çocuklarınız beraber vakit geçirsin çocuğu eğlensin yine çıkar kalkıp bekar biri yada senden çok yaşlı biri senle ilgilenmez niye yine çıkar ortak ilgi dedikleri aslında ortak çıkardır. Kimse kimsenin iyi bir insan olmasına bakıpta değer vermiyor ama eğer sen o kişiye bir menfaat sağlıyorsan yada gücün varsa iyi derler. Yani sadece iyi olmak değil eğer güçlüysen ve iyiysen insanlar seni sever ve seni görür.Yazmak dertleşmek iatersen özelden yazabilirsin bana.Burda yazıp daha da üzme kendini
kendimden çok bahsetmem genelde sorduklarında söylerimYazildi mi bilmiyorum ama cok mu kendinizden bahsediyorsunuz. Son donemlerde tanistigim bir kac insana hizlica bu sebepten mesafe koydum, herkesin kendince hayat telasi var surekli siz anlatiyorsaniz karsi taraf of be ne dinleyecegim diyip mesafe koyabilir. Ben oyle yapiyorum.
yakın arkadaşım diyebileceğim insanlar oldu, ancak bir süre sonra eski yakınlığımız kalmadı. ortam değişikliği vs gibi nedenlerden eskisi kadar sık görüşemedik ve samimiyet kalmadı bir süre sonra. genelde gene ben yazan oldum ama karşı taraftan aynı çabayı görmeyince bir süre sonra saldım.Peki bunca yıldır yakın arkadaşım diyebileceğiniz hiç kimse olmadı mı,varsa onlar size yetmiyor mu.
Bunu yargılamak niyetiyle sormuyorum, arkadaşlıktan kastinizi anlamaya çalışıyorum.
Kendimden düşünüyorum.bir ortamda bazen olur hiç konuşmam çünkü konusasim gelmez.bazen de kendimi neşeyle sohbet ederken bulurum başka bir ortamda.
Hatta üniversitede evde kalırken yakın arkadaş grubumdan olgun ve aklı başında arkadaşımın dikkatini çekmişti bu,normalde onlarlarlayken gayet esprituel konuskan olan ben,aynı evde diğer bazı kişiler de ortama dahil olunca istemsizce susuyordum.
Belki de kendinizi her ortamda aranılan konuşkan yapan kişi olmaya zorluyorsunuz Emin olun buna hiç gerek yok.
Olaya diğer açıdan bakacak olursak,bazı insanlar gerekli gereksiz çok fazla konuştuğu zaman itici gelebiliyor belki de siz çok konuşuyorsunuz
Bırakın da sizi konuşturmaya çalıştırsın lar her zaman konuyu açan siz olmayın.
kendiniz olmanız her zaman en iyisi ama girdiğiniz ortama, insanlara göre de davranabilirsiniz.
Herkesi mi yakın görüyorsunuz,illaki hoslanmadigim, bununla kesinlikle arkadaş olamam dediğim kişiler olur benim.bence siz çok kafaya takmayın.
eger bu zamana kadar samimi denecek kadar yakın arkadaşlık larınız olmadıysa bir sorun var tabii
ankaradayım malesefİstanbulda isen arkadaş olalım mı? Ben de insanları kırmaktan çekinirim ama bana haksızlık yapıldığında da sessiz kalamam. Kendim de kimseye haksızlık yapmamak için çabalarım. Her arkadaşım çok kıymetlidir İstanbulda isen tanışalım derim senin gibi hassas insanları severim:)
Bi süre sonra ben mesafe koyuyorum hatta hemen koyamıyorum buna sinir oluyorum ne yapacaksınız arkadaşı ya konuyu tam okumadım ama kafa rahat bi süre ben de öyle düşünüyordum ama doğrusu bu hiç arkadaş hevesim yok. Ağrısız başım insanlar kendilerine enayi arıyor öyle olmasa bile rahatsız oluyorum bi hareketinden söyleminden vs. Çokta sevilen sürekli aranan biriyim yani ona rağmen küsmem aramadı sormadı diye daha iyi derim. Sadece kendisi aynısını yapmayıp karşıdan bekleyenlere sinir oluyorum. Sizede böyle düşünmeyi tavsiye ederim.Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.
İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?
Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.
Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.
Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.